Boję się, że on mnie zostawi

[Nimfeaa]

Przychodzę po poradę, abyście wylały na mnie kubeł zimnej wody. Sama nie daję już sobie rady z moim problemem. Doskonale zdaję sobie sprawę, że moje uczucia są irracjonalne, ale nie mam nad tym żadnej kontroli. Zastanawiam się, co mogę zrobić.

Jestem w związku od kilku miesięcy. Oboje mamy po 21 lat. Znaliśmy się już wcześniej, ale nasza znajomość opierała się tylko na wychodzeniu ze znajomymi. Gdy mieliśmy okazję poznać się bliżej, to zaiskrzyło. W tej relacji czuję się bezpiecznie. Widzę, że mój chłopak mnie kocha i szanuje. Okazuje mi miłość nawet w tych najmniejszych gestach. Problem niestety leży wyłącznie we mnie i już nie mam pomysłów, jak sobie z tym radzić.

Kiedy nie jestem obok swojego chłopaka i on do mnie nie pisze, czuję ogromny niepokój. Źle mi, kiedy nie ma jego obok. Mam swoje zajęcia, umiem kreatywnie spędzać czas ze sobą, otaczają mnie też inni ludzie, ale nawet jak robię te wszystkie rzeczy to wciąż moje myśli krążą wokół niego. Uporczywie zastanawiam się, czy może napisał, co robi, jak się czuje, co będziemy robić jak się spotkamy. To jest uciążliwe do tego stopnia, że te sprawy, które akurat wykonuję nie sprawiają mi przyjemności, bo ciągle jestem myślami przy nim. Zdarza się też, że jestem zazdrosna o inne osoby. Nie chodzi o zdradę, ufam mu pod tym względem całkowicie. Mam na myśli, że jak np. spędza czas z rodziną to ja zazdroszczę tym osobom, że mają możliwość spędzenia czasu z nim, a ja nie mam teraz takiej możliwości. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to jest chore. Kwestionuję moje uczucia z rozumem, dlatego umiem nad sobą panować i nie robię mu żadnych jazd. W momencie, kiedy coś mi się nie spodoba i rozum mówi "Twoje negatywne odczucia są teraz słuszne", to staram się na spokojnie mu powiedzieć, czego nie akceptuje, co mnie zraniło. Jestem wtedy zestresowana i płaczliwa, a on zamyka się w sobie, nie wie co mówić, ale dajemy radę szybko takie kwestie wyjaśniać. Nieporozumienia u nas zdarzyły się bodajże 3 razy i szybko je wyjaśniliśmy bez takiej 'typowej' kłótni.

Może, aby zobrazować mój problem opiszę kilka sytuacji, które miały miejsce.
1) Był weekend. On cały dzień do mnie nic nie pisał. Potem widziałam na fb u jego kolegi, że jest z moim ukochanym. Zaczęłam mieć myśli, że kolega ode mnie ważniejszy, że czemu nie ma czasu napisać "jak się czujesz?" chociażby, że czemu nie mogę siedzieć tam z nimi, że on pewnie chce mnie zostawić i dlatego się spotkał z tym kolegą, aby o tym porozmawiać. Potem oczywiście sam się odezwał i zaproponował spotkanie wieczorem, a ja przez ten czas odczuwałam katusze. Nie przyznałam się mu do moich rozmyślań.
2) Jednego dnia był zapracowany. Mówił, że mi da znać, czy się spotkamy tego dnia czy nie. Godzina za godziną mijała. On nic nie pisał o spotkaniu. Zdenerwowało mnie to, że nie wiedziałam na czym stoję i porozmawialiśmy o tym. Okazało się, że on nie wiedział czemu, że tak po prostu wyszło i sądził, że się domyślę, że dzisiaj jednak nie. Przeprosił. To była jednorazowa sytuacja. Ale ja już miałam myśli, że może ma mnie gdzieś, że mnie olał, że chce zerwać. Pamiętam jak wyjaśnialiśmy tą sytuację, zapytałam go czy on chce mnie zostawić czy co, a on był zszokowany moim pytaniem.
3) Kiedyś poszłam z nim do jego innych znajomych. Ogólnie mamy swoją paczkę, ale on ma też inną, którą nie za bardzo znam i nie mam z nimi o czym rozmawiać (towarzystwo tylko męskie). Kiedyś jak tam u nich byliśmy to czułam zazdrość, że on z nimi rozmawia, a ja trochę byłam na bocznym torze. Chociaż rozumiem, że z nimi rzadko się spotyka, muszą się nagadać. Mimo wszystko on był cały czas obok mnie, ale ja czułam zazdrość, nudziło mi się tam i byłam zła, że nie poświęca mi dostatecznie dużo uwagi. Nie było o to afery, przemilczałam to i potem stwierdziłam, że moje emocje były błędne.

Co mogę z tym wszystkim zrobić? Próbuje się zrelaksować i uspokoić jak czuję jakiś irracjonalny niepokój, ale zwykle kończy się to wojną sprzecznych myśli w mojej głowie, one wręcz się ze sobą kłócą. Rozum kłóci się z moimi uczuciami. Zaistniała sytuacja X. Rozum wie, że moje negatywne uczucia są nieadekwatne i nie powinnam nad tym w ogóle rozmyślać, ale emocje krzyczą co innego. Była właśnie sytuacja, gdzie on długo się nie odzywał. Wiedziałam dobrze, że jest zajęty, że później się odezwie. Mój mózg wtedy:
- Nie odzywa się, ma Cię w dupie, nie jesteś ważna, myśli o rozstaniu.
- Nie prawda, on jest zajęty, kocha Cię, jest wszystko dobrze.
- Nie no, on już myśli o rozstaniu, ma Ciebie dość.
I tak w kółko Macieju

Nie wiem już, jak sobie mam poradzić z moją psychiką..

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Nimfeaa

Przychodzę po poradę, abyście wylały na mnie kubeł zimnej wody. Sama nie daję już sobie rady z moim problemem. Doskonale zdaję sobie sprawę, że moje uczucia są irracjonalne, ale nie mam nad tym żadnej kontroli. Zastanawiam się, co mogę zrobić.

Jestem w związku od kilku miesięcy. Oboje mamy po 21 lat. Znaliśmy się już wcześniej, ale nasza znajomość opierała się tylko na wychodzeniu ze znajomymi. Gdy mieliśmy okazję poznać się bliżej, to zaiskrzyło. W tej relacji czuję się bezpiecznie. Widzę, że mój chłopak mnie kocha i szanuje. Okazuje mi miłość nawet w tych najmniejszych gestach. Problem niestety leży wyłącznie we mnie i już nie mam pomysłów, jak sobie z tym radzić.

Kiedy nie jestem obok swojego chłopaka i on do mnie nie pisze, czuję ogromny niepokój. Źle mi, kiedy nie ma jego obok. Mam swoje zajęcia, umiem kreatywnie spędzać czas ze sobą, otaczają mnie też inni ludzie, ale nawet jak robię te wszystkie rzeczy to wciąż moje myśli krążą wokół niego. Uporczywie zastanawiam się, czy może napisał, co robi, jak się czuje, co będziemy robić jak się spotkamy. To jest uciążliwe do tego stopnia, że te sprawy, które akurat wykonuję nie sprawiają mi przyjemności, bo ciągle jestem myślami przy nim. Zdarza się też, że jestem zazdrosna o inne osoby. Nie chodzi o zdradę, ufam mu pod tym względem całkowicie. Mam na myśli, że jak np. spędza czas z rodziną to ja zazdroszczę tym osobom, że mają możliwość spędzenia czasu z nim, a ja nie mam teraz takiej możliwości. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to jest chore. Kwestionuję moje uczucia z rozumem, dlatego umiem nad sobą panować i nie robię mu żadnych jazd. W momencie, kiedy coś mi się nie spodoba i rozum mówi "Twoje negatywne odczucia są teraz słuszne", to staram się na spokojnie mu powiedzieć, czego nie akceptuje, co mnie zraniło. Jestem wtedy zestresowana i płaczliwa, a on zamyka się w sobie, nie wie co mówić, ale dajemy radę szybko takie kwestie wyjaśniać. Nieporozumienia u nas zdarzyły się bodajże 3 razy i szybko je wyjaśniliśmy bez takiej 'typowej' kłótni.

Może, aby zobrazować mój problem opiszę kilka sytuacji, które miały miejsce.
1) Był weekend. On cały dzień do mnie nic nie pisał. Potem widziałam na fb u jego kolegi, że jest z moim ukochanym. Zaczęłam mieć myśli, że kolega ode mnie ważniejszy, że czemu nie ma czasu napisać "jak się czujesz?" chociażby, że czemu nie mogę siedzieć tam z nimi, że on pewnie chce mnie zostawić i dlatego się spotkał z tym kolegą, aby o tym porozmawiać. Potem oczywiście sam się odezwał i zaproponował spotkanie wieczorem, a ja przez ten czas odczuwałam katusze. Nie przyznałam się mu do moich rozmyślań.
2) Jednego dnia był zapracowany. Mówił, że mi da znać, czy się spotkamy tego dnia czy nie. Godzina za godziną mijała. On nic nie pisał o spotkaniu. Zdenerwowało mnie to, że nie wiedziałam na czym stoję i porozmawialiśmy o tym. Okazało się, że on nie wiedział czemu, że tak po prostu wyszło i sądził, że się domyślę, że dzisiaj jednak nie. Przeprosił. To była jednorazowa sytuacja. Ale ja już miałam myśli, że może ma mnie gdzieś, że mnie olał, że chce zerwać. Pamiętam jak wyjaśnialiśmy tą sytuację, zapytałam go czy on chce mnie zostawić czy co, a on był zszokowany moim pytaniem.
3) Kiedyś poszłam z nim do jego innych znajomych. Ogólnie mamy swoją paczkę, ale on ma też inną, którą nie za bardzo znam i nie mam z nimi o czym rozmawiać (towarzystwo tylko męskie). Kiedyś jak tam u nich byliśmy to czułam zazdrość, że on z nimi rozmawia, a ja trochę byłam na bocznym torze. Chociaż rozumiem, że z nimi rzadko się spotyka, muszą się nagadać. Mimo wszystko on był cały czas obok mnie, ale ja czułam zazdrość, nudziło mi się tam i byłam zła, że nie poświęca mi dostatecznie dużo uwagi. Nie było o to afery, przemilczałam to i potem stwierdziłam, że moje emocje były błędne.

Co mogę z tym wszystkim zrobić? Próbuje się zrelaksować i uspokoić jak czuję jakiś irracjonalny niepokój, ale zwykle kończy się to wojną sprzecznych myśli w mojej głowie, one wręcz się ze sobą kłócą. Rozum kłóci się z moimi uczuciami. Zaistniała sytuacja X. Rozum wie, że moje negatywne uczucia są nieadekwatne i nie powinnam nad tym w ogóle rozmyślać, ale emocje krzyczą co innego. Była właśnie sytuacja, gdzie on długo się nie odzywał. Wiedziałam dobrze, że jest zajęty, że później się odezwie. Mój mózg wtedy:
- Nie odzywa się, ma Cię w dupie, nie jesteś ważna, myśli o rozstaniu.
- Nie prawda, on jest zajęty, kocha Cię, jest wszystko dobrze.
- Nie no, on już myśli o rozstaniu, ma Ciebie dość.
I tak w kółko Macieju

Nie wiem już, jak sobie mam poradzić z moją psychiką..

Idź do psychologa.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Sojuju]

Napisane przez Nimfeaa

Przychodzę po poradę, abyście wylały na mnie kubeł zimnej wody. Sama nie daję już sobie rady z moim problemem. Doskonale zdaję sobie sprawę, że moje uczucia są irracjonalne, ale nie mam nad tym żadnej kontroli. Zastanawiam się, co mogę zrobić.

Jestem w związku od kilku miesięcy. Oboje mamy po 21 lat. Znaliśmy się już wcześniej, ale nasza znajomość opierała się tylko na wychodzeniu ze znajomymi. Gdy mieliśmy okazję poznać się bliżej, to zaiskrzyło. W tej relacji czuję się bezpiecznie. Widzę, że mój chłopak mnie kocha i szanuje. Okazuje mi miłość nawet w tych najmniejszych gestach. Problem niestety leży wyłącznie we mnie i już nie mam pomysłów, jak sobie z tym radzić.

Kiedy nie jestem obok swojego chłopaka i on do mnie nie pisze, czuję ogromny niepokój. Źle mi, kiedy nie ma jego obok. Mam swoje zajęcia, umiem kreatywnie spędzać czas ze sobą, otaczają mnie też inni ludzie, ale nawet jak robię te wszystkie rzeczy to wciąż moje myśli krążą wokół niego. Uporczywie zastanawiam się, czy może napisał, co robi, jak się czuje, co będziemy robić jak się spotkamy. To jest uciążliwe do tego stopnia, że te sprawy, które akurat wykonuję nie sprawiają mi przyjemności, bo ciągle jestem myślami przy nim. Zdarza się też, że jestem zazdrosna o inne osoby. Nie chodzi o zdradę, ufam mu pod tym względem całkowicie. Mam na myśli, że jak np. spędza czas z rodziną to ja zazdroszczę tym osobom, że mają możliwość spędzenia czasu z nim, a ja nie mam teraz takiej możliwości. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to jest chore. Kwestionuję moje uczucia z rozumem, dlatego umiem nad sobą panować i nie robię mu żadnych jazd. W momencie, kiedy coś mi się nie spodoba i rozum mówi "Twoje negatywne odczucia są teraz słuszne", to staram się na spokojnie mu powiedzieć, czego nie akceptuje, co mnie zraniło. Jestem wtedy zestresowana i płaczliwa, a on zamyka się w sobie, nie wie co mówić, ale dajemy radę szybko takie kwestie wyjaśniać. Nieporozumienia u nas zdarzyły się bodajże 3 razy i szybko je wyjaśniliśmy bez takiej 'typowej' kłótni.

Może, aby zobrazować mój problem opiszę kilka sytuacji, które miały miejsce.
1) Był weekend. On cały dzień do mnie nic nie pisał. Potem widziałam na fb u jego kolegi, że jest z moim ukochanym. Zaczęłam mieć myśli, że kolega ode mnie ważniejszy, że czemu nie ma czasu napisać "jak się czujesz?" chociażby, że czemu nie mogę siedzieć tam z nimi, że on pewnie chce mnie zostawić i dlatego się spotkał z tym kolegą, aby o tym porozmawiać. Potem oczywiście sam się odezwał i zaproponował spotkanie wieczorem, a ja przez ten czas odczuwałam katusze. Nie przyznałam się mu do moich rozmyślań.
2) Jednego dnia był zapracowany. Mówił, że mi da znać, czy się spotkamy tego dnia czy nie. Godzina za godziną mijała. On nic nie pisał o spotkaniu. Zdenerwowało mnie to, że nie wiedziałam na czym stoję i porozmawialiśmy o tym. Okazało się, że on nie wiedział czemu, że tak po prostu wyszło i sądził, że się domyślę, że dzisiaj jednak nie. Przeprosił. To była jednorazowa sytuacja. Ale ja już miałam myśli, że może ma mnie gdzieś, że mnie olał, że chce zerwać. Pamiętam jak wyjaśnialiśmy tą sytuację, zapytałam go czy on chce mnie zostawić czy co, a on był zszokowany moim pytaniem.
3) Kiedyś poszłam z nim do jego innych znajomych. Ogólnie mamy swoją paczkę, ale on ma też inną, którą nie za bardzo znam i nie mam z nimi o czym rozmawiać (towarzystwo tylko męskie). Kiedyś jak tam u nich byliśmy to czułam zazdrość, że on z nimi rozmawia, a ja trochę byłam na bocznym torze. Chociaż rozumiem, że z nimi rzadko się spotyka, muszą się nagadać. Mimo wszystko on był cały czas obok mnie, ale ja czułam zazdrość, nudziło mi się tam i byłam zła, że nie poświęca mi dostatecznie dużo uwagi. Nie było o to afery, przemilczałam to i potem stwierdziłam, że moje emocje były błędne.

Co mogę z tym wszystkim zrobić? Próbuje się zrelaksować i uspokoić jak czuję jakiś irracjonalny niepokój, ale zwykle kończy się to wojną sprzecznych myśli w mojej głowie, one wręcz się ze sobą kłócą. Rozum kłóci się z moimi uczuciami. Zaistniała sytuacja X. Rozum wie, że moje negatywne uczucia są nieadekwatne i nie powinnam nad tym w ogóle rozmyślać, ale emocje krzyczą co innego. Była właśnie sytuacja, gdzie on długo się nie odzywał. Wiedziałam dobrze, że jest zajęty, że później się odezwie. Mój mózg wtedy:
- Nie odzywa się, ma Cię w dupie, nie jesteś ważna, myśli o rozstaniu.
- Nie prawda, on jest zajęty, kocha Cię, jest wszystko dobrze.
- Nie no, on już myśli o rozstaniu, ma Ciebie dość.
I tak w kółko Macieju

Nie wiem już, jak sobie mam poradzić z moją psychiką..

Hej, czy to twoj pierwszy powazny związek? I czy często sie widzicie?

Z opisu wynika, ze on ma jakby luzniejsze, troche mniej rygorystyczne nastawienie do form kontaktu - celowo nie uzywam slowa "normalne", zeby opisac jego nastawienie. Zdarzy mu sie nie odpisac przez 5h kiedy tu jestes dostępna? No big deal. Pomysl o tym w ten sposob - ty jestes bardziej neurotycznie od niego, i o ile go nie zameczysz, ani nie ewoluujesz w bluszcza, to bedzie to calkiem zdrowy balans w waszyh charakterach. Zeby nie bylo - mowie tu o neurotyzmie, a nie o obsesji na punkcie spiskowania chlopaka przeciwko tobie.
Jestescie stosunkowo swiezym zwiazkiem, a wyglada na to, ze ty juz bardzo powaznie wszystko traktujesz. Za powaznie. I sama prosisz sie o klopoty troszke tymi podejrzeniami.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

Potrzebujesz pomocy psychologa.

Musisz nauczyć się panować nad tym, bo na tym jednym facecie się nie skończy.

Byłaś już wcześniej w związkach?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[laBichette]

Dziewczyno jesteś takim bluszczem, że ja zostawiłabym cię po trzech dniach nic nie tłumacząc. Dziwne, że ten chłopak jeszcze tego nie zrobił, pewnie kwestia dni.

[thirky]

To Twój pierwszy wątek? Ostatnio był niemal identyczny
Jak wyżej, dź do psychologa

[laBichette]

Napisane przez thirky

To Twój pierwszy wątek? Ostatnio był niemal identyczny
Jak wyżej, dź do psychologa

Może jeden i ten sam troll, faktycznie psychiatra się kłania.

[travis]

Kyrie elejson

Sent from my E5823 using Tapatalk

[kalor]

Napisane przez thirky

To Twój pierwszy wątek? Ostatnio był niemal identyczny
Jak wyżej, dź do psychologa

Tak, niektóre zdania słowo w słowo. Tylko ze tam jeszcze były informacje o leczeniu psychiatrycznym dziewczyny.

Wydaje mi się, że w poprzednim wątku dostałaś dobre rady, nikt na ciebie nie naskoczyl, ani nic, nie widzę sensu zakładania kolejnego

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Znajdz sobie jakieś dodatkowe zajęcia poza byciem w związku
Twoja obsesja na punkcie partnera jest niezdrowa
Musisz zrozumieć że jeśli.ma Cię zostawić to Cię zostawi twoje obsesyjne zachowanie raczej nie pomaga w tym momencie

[kotyksiazki]

Też tak miałam i nie dałam rady - musiałam się rozstać, żeby tak nie cierpieć i nie zwariować.

U mnie paniczny lęk przed odrzuceniem/opuszczeniem to konsekwencja traumatycznych doświadczeń. Może autorko też masz takie przeżycia, np. zostałaś opuszczona w dzieciństwie przez najbliższych?

[marchelle]

Dorośnij.

Z wiekiem zrozumiesz

[januszpolak]

Napisane przez laBichette

Dziewczyno jesteś takim bluszczem, że ja zostawiłabym cię po trzech dniach nic nie tłumacząc. Dziwne, że ten chłopak jeszcze tego nie zrobił, pewnie kwestia dni.

Ee, z jakiego powodu byś ją zostawiła? Przecież to są tylko jej emocje, ona tego w żaden sposób nie komunikuje chłopakowi.

[januszpolak]

Ja bym nie panikowała - jesteś zakochana, ale panujesz nad sobą, to najważniejsze Wydaje mi się jednak, że ten facet po prostu nie jest dla ciebie. Celowo czy nie, wzbudza w tobie spory niepokój.

[laBichette]

Napisane przez kalor

Tak, niektóre zdania słowo w słowo. Tylko ze tam jeszcze były informacje o leczeniu psychiatrycznym dziewczyny.

Wydaje mi się, że w poprzednim wątku dostałaś dobre rady, nikt na ciebie nie naskoczyl, ani nic, nie widzę sensu zakładania kolejnego

Też mi się tak wydaje, no ale tamte rady nie pasowały to teraz są lepsze