W jaki sposób przestać widziec rzeczy z różnych perspektyw

[1110060bd2fa2752dc539504bcb5246e1c314d18_5eaf4d11e849a]

Moje pytanie może wydać się dziwne.

Chodzi o to, że ja zawsze mam wysoką świadomość, że to co robię, można widzieć z różnych perspektyw. Znaczy że np. to co sądzę było miłe, ktoś inny może uważać za arogancję.

I niby teoretycznie wiem, że tego nie da się uniknąć, każdy widzi rzeczy inaczej, ale w praktyce strasznie mnie to męczy.

Zaczęło się jak poprzedni szef zarzucał mi bez przerwy arogancję. Ja jestem aktywną osobą, co właściwie często mi w życiu pomagało. Jak mam problem, albo prywatny albo w pracy to zwykle jestem w stanie znaleźć kilka metod jak mogłabym go rozwiązać i staram się to zrobić. Jego feedback był taki, że ludzie mnie nienawidzą, że uważają mnie za arogancką osobę.

Teraz miałam nową pracę i oczekiwanie było takie, że będę robiła mnóstwo nadgodzin, oczywiście bezpłatnych. I na początku je robiłam i wszyscy byli happy, dostawałam bardzo dobrą informację zwrotną. Po kilu miesiącach zaczęłam dawać znać, że to za dużo i chciałabym poprawić procesy (w stylu na projekcie nie mieliśmy w ogóle zdefiniowanej grupy projektowej... nie było wiadomo kto podejmuje decyzje, więc zawsze ktoś był niezadowolony i trzeba było pięc razy robić to samo). To zostało bardzo negatywnie odebrane. Zostałam dla szefowstwa wrogiem number one. Teraz wypowiedziałam tę pracę. Feedback był taki, że szefowie krytykowali moje zdolności komunikacyjne.

Ja się teraz tym zamęczam zamiast powiedzieć sobie: pieprzę to, to ja mam rację, nie chciałam pracować 70h w tygodniu. (Muszę tu dodać, że inni też tam tak pracują, ja nie byłam wyjątkiem, więc mam właściwie pewność, że moje godziny pracy nie były efektem mojego braku kompetencji).

W jaki sposób przestać się takimi sytuacjami zamęczać i przyjąć, że to mój punkt widzenia jest właściwy?

[skara]

Znaleźć normalną pracę. Łatwo mówić, ale jak trafisz do normalnego zespołu, to odzyskasz pewność się i właściwej oceny sytuacji.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[puchaty71]

To wydaje się bardzo cenne, że jesteś w stanie zobaczyć, że na daną sytuację można spojrzeć z różnych perspektyw. Sporo ludzi nie jest w stanie zaakceptować takiej sytuacji. Rzecz w tym, że to jest pewna fikcja. Nie jesteś w stanie spojrzeć na świat z cudzej perspektywy. Wszystko przechodzi przez filtr Twojej własnej pozycji. Gdy słyszysz, że ktoś zarzuca ci "brak kompetencji w komunikacji" to on nie stwierdza żadnego faktu, jedynie jakąś interpretację rzeczywistości. Natomiast Ty nie jesteś w stanie w żaden sposób poznać tej jego interpretacji, jak tylko poprzez poznanie własnej interpretacji tych słów. Jedyne więc co faktycznie znasz, to własna interpretacja. "Patrzenie z różnych perspektyw" to również są ruchy tej samej własnej interpretacji. Natomiast o tyle cenne, że dają szansę zaprzestania przywiązywania się tak mocno do tej jednej, NIBY WŁASNEJ, którą komunikujesz do siebie samej w pierwszej osobie l. poj.
To poluzowanie przywiązania do interpretacji prowadzić może do kolejnego odkrycia: interpretacja nie jest rzeczywistością. Jest to tylko opowieść o niej. Taka "któraś woda po kisielu".

Można by teraz powiedzieć, pieprzysz puchaty, co mi da takie poluzowanie przywiązania? Zatracę swoje własne cele, nie przywiązując się do swojego zdania będę na łasce cudzych opinii itd itp. Otóż nic bardziej mylnego. Gdy zbliżasz się do rzeczywistości zaczynasz po prostu jej słuchać/odbierać bez filtrów. A słyszysz ją i odbierasz tylko w jeden sposób. Za pomocą własnego ciała i emocji. Nie musisz już pytać, kto ma rację albo jak przekonać siebie samego, że moja opinia jest ważniejsza od cudzych. Po prostu robisz to, co czujesz że trzeba zrobić. Robisz to, co sprawia, że jest Ci wygodniej, lepiej, milej, bezpieczniej, weselej, a nawet słuszniej - ale bez zbędnych rozkmin.
Reasumując, aby nie męczyła tak bardzo owa wielość perspektyw, należy zauważyć, że te perspektywy są jedynie interpretacją, później zauważyć, że zawsze są własną interpretacją (nawet cudzych interpretacji) oraz, że rzeczywistość istnieje ponad nimi. I na koniec zainteresować się rzeczywistością.

[tiuteraz]

Wiem o co Ci chodzi. Szukasz pewnie tej perspektywy ktora jest sluszna i zastanawiasz jak oddzielic ziarno od plew. Ja staram sie sluchac intuicji. Sadze, ze nie da znaleźć sie takiego uniwersalnego klucza, który powie Ci co jest Twoja prawda... ludzie mowia wiele, dobrze miec kogos zaufanego co nadaje na Twoich falach i Cie wspiera. Dla mnie tez duze znaczenie ma intencja. Jesli ktos mowi cos nieprzyjemnego, ale czujesz ze chce Ci pomoc to raczej wezme pod uwage zdanie tej osoby. Czy w pracy warto sluchac przelozonych? Czasem tak, czasem nie. Trudno to ocenic czy masz problemy komunikacyjne czy tez jest to pretekst by Cie zwolnic. Dziwne wydaje mi sie pracowanie 30 h wiecej w tygodniu nieodplatnie i to ze wszyscy sie na to zgadzaja.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[1110060bd2fa2752dc539504bcb5246e1c314d18_5eaf4d11e849a]

Albo inna sytuacja. Byliśmy niesamowicie zarobieni, robiliśmy mnóstwo nadgodzin. Poza tym byłam chora. Powiedziałam to (po raz kolejny) managerowi, który był odpowiedzialny za nasz zakres pracy w drodze do klienta, który chciał, żebyśmy "na wczoraj" przejęli pewne zadanie. On powiedział, że to rozumie, że powinnam o siebie dbać, wysypiać się.Był super sympatyczny.

Potem wchodzimy na spotkanie z klientem, który zaczyna nas przekonywać, żebyśmy to zadanie za free przejęli. Ten manager: "Oczywiście, Carmen to przejmie. Prawda Carmen?". Ja na to: "Nie bardzo widzę jak moglibyśmy to przejąć". On: "Ależ oczywiście, przejmiemy to".

Ja nie chcę widzieć tej sytuacji z kilku punktów widzenia. Facet zachował się źle i chcę po prostu zaakceptować, że tak jest a nie zastanawiać się, co zrobiłam źle.

---------- Dopisano o 11:27 ---------- Poprzedni post napisano o 11:25 ----------

Napisane przez puchaty71

To wydaje się bardzo cenne, że jesteś w stanie zobaczyć, że na daną sytuację można spojrzeć z różnych perspektyw. Sporo ludzi nie jest w stanie zaakceptować takiej sytuacji. Rzecz w tym, że to jest pewna fikcja. Nie jesteś w stanie spojrzeć na świat z cudzej perspektywy. Wszystko przechodzi przez filtr Twojej własnej pozycji. Gdy słyszysz, że ktoś zarzuca ci "brak kompetencji w komunikacji" to on nie stwierdza żadnego faktu, jedynie jakąś interpretację rzeczywistości. Natomiast Ty nie jesteś w stanie w żaden sposób poznać tej jego interpretacji, jak tylko poprzez poznanie własnej interpretacji tych słów. Jedyne więc co faktycznie znasz, to własna interpretacja. "Patrzenie z różnych perspektyw" to również są ruchy tej samej własnej interpretacji. Natomiast o tyle cenne, że dają szansę zaprzestania przywiązywania się tak mocno do tej jednej, NIBY WŁASNEJ, którą komunikujesz do siebie samej w pierwszej osobie l. poj.
To poluzowanie przywiązania do interpretacji prowadzić może do kolejnego odkrycia: interpretacja nie jest rzeczywistością. Jest to tylko opowieść o niej. Taka "któraś woda po kisielu".

Można by teraz powiedzieć, pieprzysz puchaty, co mi da takie poluzowanie przywiązania? Zatracę swoje własne cele, nie przywiązując się do swojego zdania będę na łasce cudzych opinii itd itp. Otóż nic bardziej mylnego. Gdy zbliżasz się do rzeczywistości zaczynasz po prostu jej słuchać/odbierać bez filtrów. A słyszysz ją i odbierasz tylko w jeden sposób. Za pomocą własnego ciała i emocji. Nie musisz już pytać, kto ma rację albo jak przekonać siebie samego, że moja opinia jest ważniejsza od cudzych. Po prostu robisz to, co czujesz że trzeba zrobić. Robisz to, co sprawia, że jest Ci wygodniej, lepiej, milej, bezpieczniej, weselej, a nawet słuszniej - ale bez zbędnych rozkmin.
Reasumując, aby nie męczyła tak bardzo owa wielość perspektyw, należy zauważyć, że te perspektywy są jedynie interpretacją, później zauważyć, że zawsze są własną interpretacją (nawet cudzych interpretacji) oraz, że rzeczywistość istnieje ponad nimi. I na koniec zainteresować się rzeczywistością.

Dzięki puchaty. Pierwszą część twojej wypowiedzi rozumiem, natomiast nie jestem pewna jak mogłabym osiągnąć to, co opisujesz na końcu.

Więc wypowiedziałam tę pracę, ale teraz muszę szukać nowej i to sporo stresu. Ale najbardziej zamęcza mnie to pytanie: co ze mną jest nie tak? Dlaczego ja tak często nie pasuję? Dlaczego w tym przypadku inni są w stanie pracować do 2 w nocy (na grupie whatsappa teamu wklejano takie zdjęcia) i potem przyjść do pracy z uśmiechem na ustach i po prostu się z tym godzą. I dlaczego ja tak nie potrafię.

[Hultaj]

Co to za mobbingarnia którą opisujesz ?
Przecież to totalna patola, januszyzm biznesu level minion.
Zero jakiejkolwiek etyki. Klient który chce za darmo też dobry.

To jakaś praca w stylu u Mirandy z ''Diabeł ubiera się u prady'' że nie macie swojego życia, siedzicie do 2 w nocy, robisz 2 etaty płacone za 1; i jeszcze przechwalacie się tym na WU ? Albo zarabiacie po kupę kasy i wam to kompensuje i ''zabijacie się'' o te posady?
A ten menago jak był taki figo fago to po wyjściu ''spoko patryk ty go bierzesz''.
Moim zdaniem lepiej żebyś się postresowała szukaniem nowej pracy niż robiła za maksymalnego jelenia i frajera. To własnie robiłaś i to robią twoje ziomki. Krytyka jest przykra, ze str szefa na pewno, ale skoro nie grzecznie na głos to w duchu powinnaś umieć powiedzieć gościowi który oczekiwał od ciebie niewolnictwa że chyba cię gościu popier papier. A Ty to przeżywasz. Jak chcesz robić 2 etaty to idź gdzieś gdzie za ten 2gi ci zapłacą.

---------- Dopisano o 12:44 ---------- Poprzedni post napisano o 12:41 ----------

I dlaczego ja tak nie potrafię.

Może po prostu normalna jesteś.

[puchaty71]

[1=1110060bd2fa2752dc53950 4bcb5246e1c314d18_5eaf4d1 1e849a;87421493]

Dzięki puchaty. Pierwszą część twojej wypowiedzi rozumiem, natomiast nie jestem pewna jak mogłabym osiągnąć to, co opisujesz na końcu.

Więc wypowiedziałam tę pracę, ale teraz muszę szukać nowej i to sporo stresu. Ale najbardziej zamęcza mnie to pytanie: co ze mną jest nie tak? Dlaczego ja tak często nie pasuję? Dlaczego w tym przypadku inni są w stanie pracować do 2 w nocy (na grupie whatsappa teamu wklejano takie zdjęcia) i potem przyjść do pracy z uśmiechem na ustach i po prostu się z tym godzą. I dlaczego ja tak nie potrafię.[/QUOTE]
Paradoksalnie właśnie osiągasz to, co napisałem w drugiej części poprzez na przykład to, że wypowiadasz pracę, która Ci nie pasuje. Robisz to, co czujesz i to jest właśnie TO. Natomiast potem włącza Ci się myślenie (programowane przez otoczenie, przez system, przez korpo, przez media, przez rodzinę, przez etc), że skoro się nie podporządkowujesz, to robisz źle. Że powinnaś robić tak jak inni, mimo, że to jest wbrew Tobie. Ale to myślenie nie dotyka żadnej prawdy. Prawdą jest to, co czujesz. I uwierz, jest to jedyna droga. Nie musisz wierzyć tym myślom. Nic z Tobą nie jest nie tak. To raczej oni wpadli jak śliwka w zapętlenie i będą się uśmiechać, mimo że w środku wyją z bólu jedynie tworząc wartość ze swojego zniewolenia (o patrz, ja siedziałem do pierwszej nad projektem, a ja do drugiej).

[kennedy]

poszłabym do szefa i powiedziała ze tak nie nie da pracować. albo macie gównianą management albo za mało ludzi.

oczywiście tego szefowi nie mow, natomiast ja znając siebie powiedziałabym ze ciagle nadgodziny i wszystko na juz to oznaka ze potrzebne sa zmiany.

PS. przestań nie zaharowywał, nie warto. serio , nikt ci za to ni będzie wdzięczny.

[1110060bd2fa2752dc539504bcb5246e1c314d18_5eaf4d11e849a]

Dzięki za komentarze.