Czy to może być depresja?

[Madmoiselle77]

Trwa to od ok.2 lat. Z optymistki kochającej życie zamieniłam się w kłębek nerwów i cierpienia. Pod koniec zimy tego roku miałam silne myśli samobójcze. Czułam ogromną chęć połknięcia tabletek, bo akurat mama miała wyjść z domu, ale nie wyszła. W szkole, ostatni dzień przed jej zamknięciem odczuwałam ogromny ból fizyczny i psychiczny, że nie mogłam wytrzymać. Potem miałam spokój, myśli samobójcze trochę do tego czasu ucichły. Wszystko mnie przytłacza. Bardzo dużo śpię, to daje mi ulgę. Jestem bardzo samotna, w szkole prawie z nikim nie gadam, bo mam wrażenie, że nikt mnie tam nie chce. Mój wychowawca kpi sobie z tego powodu. Nie dość, że musiałam zrobić projekt, który inni robili w grupach, sama, to on jeszcze mnie wyśmiał, że co on ma zrobić z tego powodu, że nikt mnie nie lubi. Mało tego odradza mi pójście na studia, bo według niego i tam będę samotna. Bardzo mnie to zabolało, nie uczę się źle, zawsze się starałam. Poza tym on ciagle miał jakieś pretensje do mnie. Ogólnie to czuję się gorsza od innych, mam wrażenie, że wszyscy mają lepiej ode mnie. Byłam kiedyś u psychiatry, ale wmawiał mi tylko anoreksję, bo jestem szczupła, kwestie depresji pominął. Wizyty u psychologa nie pomagały. W ogóle to ja sama jakoś maskowałam te objawy, bo się bałam. Staram się dużo nad sobą pracować, mówić sobie, że jestem wystarczająco dobra, ale to na dłuższa metę nic nie daje. Rodzice uważają, że osoby z depresją inaczej się zachowują i na pewno jej nie mam. Nigdy się nie samookaleczalam, bo bałam się, że ktoś to zobaczy, choć korciło mnie. Za 2 miesiące skończę 18 lat i nie wiem czy warto udać się do psychiatry. Czuję się okropnie, boję się śmierci, w z drugiej strony jej tak pragnę. Chyba nie będzie stać mnie na leczenie To najgorsze uczucie na świecie, chcąc umrzeć a jednocześnie licząc na to, że jednak się tak nie stanie i będę szczęśliwa


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Shady_Lady]

Mialas ewidentnie złego psychologa.

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez Madmoiselle77

Trwa to od ok.2 lat. Z optymistki kochającej życie zamieniłam się w kłębek nerwów i cierpienia. Pod koniec zimy tego roku miałam silne myśli samobójcze. Czułam ogromną chęć połknięcia tabletek, bo akurat mama miała wyjść z domu, ale nie wyszła. W szkole, ostatni dzień przed jej zamknięciem odczuwałam ogromny ból fizyczny i psychiczny, że nie mogłam wytrzymać. Potem miałam spokój, myśli samobójcze trochę do tego czasu ucichły. Wszystko mnie przytłacza. Bardzo dużo śpię, to daje mi ulgę. Jestem bardzo samotna, w szkole prawie z nikim nie gadam, bo mam wrażenie, że nikt mnie tam nie chce. Mój wychowawca kpi sobie z tego powodu. Nie dość, że musiałam zrobić projekt, który inni robili w grupach, sama, to on jeszcze mnie wyśmiał, że co on ma zrobić z tego powodu, że nikt mnie nie lubi. Mało tego odradza mi pójście na studia, bo według niego i tam będę samotna. Bardzo mnie to zabolało, nie uczę się źle, zawsze się starałam. Poza tym on ciagle miał jakieś pretensje do mnie. Ogólnie to czuję się gorsza od innych, mam wrażenie, że wszyscy mają lepiej ode mnie. Byłam kiedyś u psychiatry, ale wmawiał mi tylko anoreksję, bo jestem szczupła, kwestie depresji pominął. Wizyty u psychologa nie pomagały. W ogóle to ja sama jakoś maskowałam te objawy, bo się bałam. Staram się dużo nad sobą pracować, mówić sobie, że jestem wystarczająco dobra, ale to na dłuższa metę nic nie daje. Rodzice uważają, że osoby z depresją inaczej się zachowują i na pewno jej nie mam. Nigdy się nie samookaleczalam, bo bałam się, że ktoś to zobaczy, choć korciło mnie. Za 2 miesiące skończę 18 lat i nie wiem czy warto udać się do psychiatry. Czuję się okropnie, boję się śmierci, w z drugiej strony jej tak pragnę. Chyba nie będzie stać mnie na leczenie To najgorsze uczucie na świecie, chcąc umrzeć a jednocześnie licząc na to, że jednak się tak nie stanie i będę szczęśliwa


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

Nie ma znaczenia, czy cierpisz na depresję (a objawy są dosyć ewidentne) czy masz jakieś inne problemy - powinnaś jak najszybciej udać się zarówno na konsultację psychiatryczną, jak i trafić pod opiekę dobrego psychologa, psychoterapeuty.
Zachowanie Twojego "nauczyciela" jest KARYGODNE i wg mnie nadaje się do zgłoszenia wyżej, co najmniej do dyrekcji. Oczywiście można się zastanawiać, czy dobrze interpretujesz jego słowa, ale z drugiej strony ciężko nie oczekiwać od wychowawcy, żeby oprócz prowadzeniem typowo szkolnych zajęć, brał pod uwagę to, co się dzieje w klasie.

Aktualnie możesz skorzystać z infolinii 116 111 i bezwzględnie nie ignoruj swojego samopoczucia, bo wychodząc już poza kwestię tej szkoły, którą zaraz skończysz, jesteś młodą, wartościową osobą i wcale nie musisz się tak czuć. Można Tobie pomóc. Naprawdę szkoda każdego dnia na takie samopoczucie.

[Vanir410]

Taki wychowawca jak Twój powinien stracić prawo do wykonywania zawodu.

Przede wszystkim, z psychologiem jest jak z wszystkim, możesz trafić na dobrego i na konowała. Warto szukać tego pierwszego. Nie wolno Ci się poddawać.
Polecam też Telefon zaufania, szczególnie teraz, gdy jest problem z dostępnością specjalistów.