Toksyczna matka

[alina1987]

Hej, mam problem z matką. Od zawsze była wścibska, lubiła rządzić w domu, podporządkowała sobie tatę, który nie ma odwagi się odezwać. Ja jestem nieco bardziej uparta i zawsze reagowałam na jej zachowania. Niestety dochodziło w naszym domu do częstych awantur przez to. Kiedy mieszkałam z rodzicami do końca studiów moja mama nie szanowała mojej prywatności, potrafiła wchodzić bez pukania do mojego pokoju, a kiedy zwracałam jej uwagę, reagowała oburzeniem, że jest u siebie i będzie wchodzić kiedy chce i jak chce. Żeby tylko wchodziła. Najczęściej wtedy coś przestawiała w moim pokoju. Ja się uczyłam, a tu nagle "łup", otwierają się drzwi, wchodzi moja mama i przestawia mi cały pokój, grzebie w szufladach, że to niby sprząta albo czegoś szuka. Czasami jak jej zwróciłam uwagę, to reagowała tak agresywnie, że ja też nie wytrzymywałam i się kłóciłyśmy i kończyło się na tym, że ją wypychałam z pokoju. Jak przychodziłam z zajęć, zostawiałam na moment torbę, potrafiła w tym czasie wejść do mojego pokoju i grzebać mi w torbie. Robiła mi śniadania codziennie rano. Jak nie miałam ochoty zjeść, bo np. miałam jakieś stresujące zaliczenie, to stała nade mną i mi groziła, że mnie nie wypuści z domu, aż nie zjem. Ja się oczywiście dławiłam nad tym jedzeniem, bo nie miałam na nie ochoty. Wyprowadziłam się pod koniec studiów. Jak tylko pamiętam, odkąd była nastolatką aż do wieku dorosłego nasza codzienność okraszona była licznymi sprzeczkami i kłótniami o powyższe. Wiele lat mieszkałam sama. Moja mama zapraszana w odwiedziny potrafiła wszystko poprzestawiać w moim mieszkaniu, a gdy ją prosiłam, żeby tego nie robiła, to reagowała awanturą, że ona przecież chce dobrze i że tak jak robi, to jest przecież dobrze i ja się nie znam. Np. przychodziła zimą do mnie (miała klucz, więc czasami przyszła zanim wróciłam z pracy) i potrafiła powyłączać wszystkie kaloryfery i pootwierać wszystkie okna tak, że było zimniej niż na dworze. Ja i mój chłopak wracaliśmy do domu zimą zziębnięci do mieszkania, gdzie była temperatura jak na dworze. Wkurzało go to i prosił, żebym przekazała mamie, żeby tak nie robiła. Bez skutku. Za każdym razem była awantura, że mam czelność ją ustawiać po kątach. Tak się złożyło, że jakieś 2 lata temu byłam zmuszona zamieszkać z nią przez kilka miesięcy. To jak wyglądała nasza codzienność, to był koszmar. Miała pretensje o wszystko. Np. o to ile razy w tygodniu myję włosy, że wychodząc z wanny stąpnęłam mokrą stopą i zalałam jej całą łazienkę, a ona to potem musi myć na kolanach, oczywiście znowu nie było mowy o intymności, zamknęłam się w pokoju po pracy, chciałam odpocząć, a tu tradycyjne "łup" i bezceremonialne wchodzenie do pokoju, porozścielała po całym domu szmaty, bo rzekomo ja jak się kąpię, to roznoszę potem wodę po całym mieszkaniu i brudzę dywany. Przykładów można mnożyć. Oczywiście uciekłam od niej, ale ostatnio miała miejsce awantura, po której oczekuję przeprosin, ale moja mama nie widzi w swoim zachowaniu niczego nagannego. Zabrałam z domu rower i chciałam go oddać po wakacjach. Nie było to po jej myśli akurat w dniu, kiedy przyjechałam rowerem z powrotem. Urządziła mi taką awanturę, że dawno takiej nie słyszałam. Wydzierała się przez pół godziny i nie dało jej się uspokoić. W końcu zabrałam się z rowerem i pojechałam do siebie. Nakrzyczała na mnie tak jakbym była małym dzieckiem i wydzierała się tak, że cała klatka chyba słyszała. Podobne awantury urządza zresztą tacie. Ostatnio np. wyszedł z wany i się poślizgnął i rozlał trochę wody na podłodze. Ona to usłyszała, przybiegła i zrobiła mu karczemną awanturę. Ciągle na niego krzyczy. Albo, że czegoś nie dopilnował jak przyszli fachowcy do remontu. Ostatnio nawet rzucała krzesłem o podłogę. A propos łazienki, to oczywiście jak z nią mieszkałam to, uwaga, wchodzenie podczas mojej kąpieli do łazienki było na porządku dziennym. W łazience nie ma zamka do drzwi. Gdy się kąpałam potrafiła wchodzić bez pukania do środka i np. wrzucać jakieś rzeczy do prania, coś tam grzebać w szafkach, a nawet za przeproszeniem....srać. Gdy jej zwracałam uwagę, to była ta sama śpiewka, jest u siebie i ja jej nie będę mówić co może robić.

Najgorsze jest to, że ona w stosunku do mnie nie ma żadnych skrupułów. Tatę jeszcze od biedy przeprosi po takiej akcji, ale mnie nigdy! W dodatku w takich awanturach krzyczy, że jestem egoistką żyjącą dla siebie, że nie zapytam czy jej pomóc (to jest nieprawdą, bo przed wakacjami parę razy chciałam przyjechać, pomóc jej w pewnej rzeczy, ale ciągle nie miała czasu mi mnie przekładała na później, ostatecznie zrobiła tę rzecz sama, a potem miała pretensje, że jej nie pomogłam). Ostatnio nazwała mnie łachudrą. Nie odzywamy się do siebie po tamtej akcji. Rozmawiałam z tatą i tata twierdzi, że mama nic nie mówi na mój temat, nie przejawia żadnych wyrzutów sumienia, ale jest spokojna, więc mogę do niej zadzwonić. Nie mam najmniejszej ochoty, bo po prostu za bardzo mnie uraziła, ale jednocześnie nie chcę się skonfliktować z rodzicami i stracić kontakt np. z ojcem, który jest osobą spokojną i nie kłócę się z nim.

Co zrobić? Moja mama powinna pójść chyba na jakąś terapię, ale jak jej to powiedzieć?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Twoja mama sama powinna zdecydować o terapii. Nie rozumiem problemu z "jak jej to powiedzieć". Normalnie: zachowujesz się skandalicznie źle <tu wymieniasz konkrety> i powinnaś się leczyć.
Dla ciebie najlepiej będzie, jeśli po prostu zerwiesz z nią zupełnie kontakt i nie dasz jej nigdy w życiu kluczy do swojego mieszkania.

[kennedy]

Napisane przez alina1987

Hej, mam problem z matką. Od zawsze była wścibska, lubiła rządzić w domu, podporządkowała sobie tatę, który nie ma odwagi się odezwać. Ja jestem nieco bardziej uparta i zawsze reagowałam na jej zachowania. Niestety dochodziło w naszym domu do częstych awantur przez to. Kiedy mieszkałam z rodzicami do końca studiów moja mama nie szanowała mojej prywatności, potrafiła wchodzić bez pukania do mojego pokoju, a kiedy zwracałam jej uwagę, reagowała oburzeniem, że jest u siebie i będzie wchodzić kiedy chce i jak chce. Żeby tylko wchodziła. Najczęściej wtedy coś przestawiała w moim pokoju. Ja się uczyłam, a tu nagle "łup", otwierają się drzwi, wchodzi moja mama i przestawia mi cały pokój, grzebie w szufladach, że to niby sprząta albo czegoś szuka. Czasami jak jej zwróciłam uwagę, to reagowała tak agresywnie, że ja też nie wytrzymywałam i się kłóciłyśmy i kończyło się na tym, że ją wypychałam z pokoju. Jak przychodziłam z zajęć, zostawiałam na moment torbę, potrafiła w tym czasie wejść do mojego pokoju i grzebać mi w torbie. Robiła mi śniadania codziennie rano. Jak nie miałam ochoty zjeść, bo np. miałam jakieś stresujące zaliczenie, to stała nade mną i mi groziła, że mnie nie wypuści z domu, aż nie zjem. Ja się oczywiście dławiłam nad tym jedzeniem, bo nie miałam na nie ochoty. Wyprowadziłam się pod koniec studiów. Jak tylko pamiętam, odkąd była nastolatką aż do wieku dorosłego nasza codzienność okraszona była licznymi sprzeczkami i kłótniami o powyższe. Wiele lat mieszkałam sama. Moja mama zapraszana w odwiedziny potrafiła wszystko poprzestawiać w moim mieszkaniu, a gdy ją prosiłam, żeby tego nie robiła, to reagowała awanturą, że ona przecież chce dobrze i że tak jak robi, to jest przecież dobrze i ja się nie znam. Np. przychodziła zimą do mnie (miała klucz, więc czasami przyszła zanim wróciłam z pracy) i potrafiła powyłączać wszystkie kaloryfery i pootwierać wszystkie okna tak, że było zimniej niż na dworze. Ja i mój chłopak wracaliśmy do domu zimą zziębnięci do mieszkania, gdzie była temperatura jak na dworze. Wkurzało go to i prosił, żebym przekazała mamie, żeby tak nie robiła. Bez skutku. Za każdym razem była awantura, że mam czelność ją ustawiać po kątach. Tak się złożyło, że jakieś 2 lata temu byłam zmuszona zamieszkać z nią przez kilka miesięcy. To jak wyglądała nasza codzienność, to był koszmar. Miała pretensje o wszystko. Np. o to ile razy w tygodniu myję włosy, że wychodząc z wanny stąpnęłam mokrą stopą i zalałam jej całą łazienkę, a ona to potem musi myć na kolanach, oczywiście znowu nie było mowy o intymności, zamknęłam się w pokoju po pracy, chciałam odpocząć, a tu tradycyjne "łup" i bezceremonialne wchodzenie do pokoju, porozścielała po całym domu szmaty, bo rzekomo ja jak się kąpię, to roznoszę potem wodę po całym mieszkaniu i brudzę dywany. Przykładów można mnożyć. Oczywiście uciekłam od niej, ale ostatnio miała miejsce awantura, po której oczekuję przeprosin, ale moja mama nie widzi w swoim zachowaniu niczego nagannego. Zabrałam z domu rower i chciałam go oddać po wakacjach. Nie było to po jej myśli akurat w dniu, kiedy przyjechałam rowerem z powrotem. Urządziła mi taką awanturę, że dawno takiej nie słyszałam. Wydzierała się przez pół godziny i nie dało jej się uspokoić. W końcu zabrałam się z rowerem i pojechałam do siebie. Nakrzyczała na mnie tak jakbym była małym dzieckiem i wydzierała się tak, że cała klatka chyba słyszała. Podobne awantury urządza zresztą tacie. Ostatnio np. wyszedł z wany i się poślizgnął i rozlał trochę wody na podłodze. Ona to usłyszała, przybiegła i zrobiła mu karczemną awanturę. Ciągle na niego krzyczy. Albo, że czegoś nie dopilnował jak przyszli fachowcy do remontu. Ostatnio nawet rzucała krzesłem o podłogę. A propos łazienki, to oczywiście jak z nią mieszkałam to, uwaga, wchodzenie podczas mojej kąpieli do łazienki było na porządku dziennym. W łazience nie ma zamka do drzwi. Gdy się kąpałam potrafiła wchodzić bez pukania do środka i np. wrzucać jakieś rzeczy do prania, coś tam grzebać w szafkach, a nawet za przeproszeniem....srać. Gdy jej zwracałam uwagę, to była ta sama śpiewka, jest u siebie i ja jej nie będę mówić co może robić.

Najgorsze jest to, że ona w stosunku do mnie nie ma żadnych skrupułów. Tatę jeszcze od biedy przeprosi po takiej akcji, ale mnie nigdy! W dodatku w takich awanturach krzyczy, że jestem egoistką żyjącą dla siebie, że nie zapytam czy jej pomóc (to jest nieprawdą, bo przed wakacjami parę razy chciałam przyjechać, pomóc jej w pewnej rzeczy, ale ciągle nie miała czasu mi mnie przekładała na później, ostatecznie zrobiła tę rzecz sama, a potem miała pretensje, że jej nie pomogłam). Ostatnio nazwała mnie łachudrą. Nie odzywamy się do siebie po tamtej akcji. Rozmawiałam z tatą i tata twierdzi, że mama nic nie mówi na mój temat, nie przejawia żadnych wyrzutów sumienia, ale jest spokojna, więc mogę do niej zadzwonić. Nie mam najmniejszej ochoty, bo po prostu za bardzo mnie uraziła, ale jednocześnie nie chcę się skonfliktować z rodzicami i stracić kontakt np. z ojcem, który jest osobą spokojną i nie kłócę się z nim.

Co zrobić? Moja mama powinna pójść chyba na jakąś terapię, ale jak jej to powiedzieć?

co ja czytam.

Raz po raz wkladasz lape w ogien i dziwisz sie ze parzy.

Nie dosc ze z nia mieszkalas na studiach, po studiach dalas klucz do mieszkania.
Ja tu widze jedna osobe ktora glupio robi i jestes to TY

[Mad_Max]

Napisane przez alina1987

Co zrobić? Moja mama powinna pójść chyba na jakąś terapię, ale jak jej to powiedzieć?

Twoja mama nie pójdzie na żadną terapię, bo z jej perspektywy nie ma problemu. Ona rządzi, Wy się dostosowujecie. Układ (dla niej) idealny.

Jedyne co możesz, to odciąć się kompletnie i sama iść na terapię, żeby więcej Ci do głowy nie przyszło kontaktować się z nią.

A tego powrotu na 2 miesiące do mamy to za chorobę nie zrozumiem. Po tak zrytym dzieciństwie? Już bym wolał u kolegi w wannie spać.

[alina1987]

Nie no, teraz to już nie ma kluczy. Gorzej, że jestem jedynaczką, rodzice też są jedynakami. Czuję się trochę samotna mając takie relacje z matką jak teraz. Żal mi ojca, chcę mieć kontakt chociaż z nim.

Zazdroszczę np. moim znajomym lub chłopakowi, bo on ma normalną rodzinę, serdeczną, szanującą się, takie krzyki jak u mnie to dla niego jakiś kosmos. W każdej rodzinie zawsze "coś" jest, ale chłopak twierdzi, że nie miał takich przejść jak ja i nikt na niego nigdy tak nie krzyczał w dorosłości, ani nie wchodził do łazienki, żeby się załatwić
Szczerze mówiąc, to wstyd mi za nią.

Oczywiście moja mama uważa się za fajną i lubianą. Przed koleżankami potrafi być słodziutka i miła i nikt nie wie jakim tyranem jest w domu dla taty i dla mnie. Mówiłam mojemu tacie już nie raz, że jakby miała innego męża, to albo dawno by już ją sprał za takie zachowanie, albo by uciekł. Tato jest osobą niezwykle uległą i po prostu jej się poddał. Sam uważa, że za ostatnią akcję powinna mnie przeprosić, ale po prostu nie mówi tego na głos, bo się jej boi.

Moja mama miała bardzo toksycznych rodziców. Może się tak nie darli jak ona, ale snuli różne intrygi, nie lubili taty i jego rodziny, obgadywali, nastawiali mamę przeciwko nim. Moja mama przez jakiś czas się nie dawała, ale teraz mam wrażenie, że odziedziczyła najgorsze cechy swoich rodziców.

Oni już nie żyją, ale chcę napisać jeszcze o jednym. Mój tata, który sam jest schorowany, ma starszego, niedołężnego ojca. Przez jakiś czas dziadek mieszkał z rodzicami, ale mama tak na niego krzyczała i tak go terroryzowała, że w końcu powiedział, że chce wracać do siebie i że moja mama to wredna jędza. W międzyczasie zmarł ojciec mojej mamy. Mama ma pretensje do mojego taty i mojego dziadka, że opiekując się tym drugim dziadkiem (ojcem ojca) zaniedbała swojego i że mój tata i jego ojciec zabili jej ojca. On zabił się sam, bo nie chciał się leczyć, lekarze byli głupi, zażywał tabletki raz na pół roku jak mu się przypomniało i wszyscy, którzy mu o tym przypominali byli tak samo głupi jak lekarze. Zmarły dziadek był paskudną osobą. Dość napisać, że pokłócił się z rodzonym bratem na śmierć i życie, a od drugiego za "rządzenie się" dostał w końcu po gębie Mama też bardzo źle znosiła kontakty z nim. Gdy ją odwiedzał potrafił tylko nadawać na wszystkich dookoła, szczególnie na tatę. Gdy tato miał operację guza mózgu i przeszedł na rentę, przyjeżdżał i krzyczał, że tacie nie chce się pracować i powinno się go wygnać do roboty. Taki to był człowiek. A teraz nagle mama uważa go za "kochanego tatusia" i przejmuje najgorsze cechy i zachowania po nim.


Muszę się wyżalić, bo naprawdę jestem z tym sama. Chłopakowi nie mówię o połowie rzeczy, bo mi wstyd.



Czyli powinnam z nią zerwać kontakty?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez alina1987

Nie no, teraz to już nie ma kluczy. Gorzej, że jestem jedynaczką, rodzice też są jedynakami. Czuję się trochę samotna mając takie relacje z matką jak teraz. Żal mi ojca, chcę mieć kontakt chociaż z nim.

Twój ojciec jest dorosły i sam podejmuje decyzje. Siedzi z nią, bo tak wybrał.
Jeśli chcesz mieć kontakt z ojcem, to w czym problem? Kontaktuj się tylko z nim z pominięciem matki i tyle.

[niemanicka]

Zerwij kontakt z matka. Z ojcem i tak chyba nie masz relacji? Myślisz ze jak ona tak sie zachowywała całe twoje dzieciństwo, to teraz jej sie magicznie odmieni? Nie. Zadbaj o siebie i swoje zycie. Rozumiem, ze jest ci smutno i żal, ale nic z tym nie zrobisz.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[alina1987]

Nie no, z ojcem nie chciałabym zrywać. On jest spokojny i dobry.

[skara]

Pierwsza na terapię powinnaś iść ty. Nie umiesz stawiać granic, masz zrytą głowę. Weź się za siebie, na innych wpływu nie masz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[alina1987]

Napisane przez skara

Pierwsza na terapię powinnaś iść ty. Nie umiesz stawiać granic, masz zrytą głowę. Weź się za siebie, na innych wpływu nie masz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Wiesz, to nie do końca tak. Ja się zawsze z matką kłóciłam. Jak mnie atakowała, że za często myję głowę czy coś jej tam pochlapałam, to nie pozwalałam tak do siebie bezkarnie wrzeszczeć. Tylko, że to jest patologia. Chciałabym mieć normalną, ciepłą matkę, z którą mogłabym się umówić na kawę i pogadać. Mogłabym jej pomóc, ale ona chciała sobie ze mnie zrobić podnóżek, dlatego uciekłam i nie udzielam się za bardzo w jej życiu, o co ma pretensje nazywając mnie łachudrą i egoistką żyjącą tylko dla siebie. Ale to nie tak. Mogę pomóc każdemu, ale niech ten ktoś mnie szanuje. Nieraz wpędzałam się w poczucie winy, że jestem złą córką, że za mało jej pomagam. Przy czym teraz dopiero widzę, że moja ucieczka to reakcja obronna

[skara]

Nie, nie mogłabyś jej pomóc, ale możesz pomóc sobie. Bierzesz winę na siebie za kłótnie, nadal jesteś uwiązana w spirali patologicznej relacji.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[jaksy]

Twoja matka ma narcystyczne zaburzenie osobowości, poczytaj sobie o tym. Wykorzystaj to, że się do Ciebie nie odzywa i zerwij z nią kontakt.

Wysłane z mojego SM-A505FN przy użyciu Tapatalka

[Hultaj]

Zgadzam się ze Skara nie radzisz sobie jak należy bo to twoja matka i przydałaby ci się terapia dla samej siebie.

Tak naprawdę wszystko co opisałaś jako sprawy problematyczne należałoby mieć zwyczajnie w tyłku. Jesteś w koncu koło 30tki a nie nastolatką do pewnych spraw mogłabyś mieć dystans. Uwolniłaś się już od wchodzenia ci do łazienki i przestawiania rzeczy, nie musisz jej dawać klucza do mieszkania. Mogłaś zmienić zamki po pierwszej akcji rządzenia się u ciebie w taki sposób w jaki nie tolerujesz (nie mówię że matka nie ma prawa przyjść i czegoś zrobić pod nieobecność ale jak robi w twoim mieszkaniu ewidentnie coś co ci nie pasuje to już problem i się kluczy nie zostawia). Na wszystko mogłabyś reagować spokojem i olewką. Jak z tym rowerem przyjechałaś, darła się, mogłaś poczekac chwilę i wrócić od razu. I co z tego że sąsiedzi przecież to ona się wydzierała. No i co z tego że marudzi że jej nie pomogłaś. No sorry. Albo teraz hołubi dziadka i wmawia wam że ekhm doprowadziliście dziadziusia do śmierci. Byłaś przy tym wiesz jak było. Skwitować krótko że bzdura i tyle. Ale to trzeba mieć zdrowe relacje przynajmniej z samym sobą i zdrowe własne podejście a Ty tego nie masz więc terapia u Ciebie wg mnie wydaje się być uzasadniona.
Też bym wszystkiego facetowi nie mówiła ale nie z poczucia wstydu tylko po co jeszcze jego zadręczać odjazdami ze strony Twojej mamy.

[Pani_Robot]

Autorko niestety znam takie matki i ich zrujnowane dorosłe dzieci. Powiedziałabym, że po tym, co piszesz rysuje się obraz socjopaty. To zaburzenie jest o wiele częstsze niż nam się wydaje - ma je jedna na 25 osób.

Twoja mama jak już dziewczyny zauważyły nie pójdzie na terapię, o tym możesz zapomnieć. Zresztą tego nie da się przy obecnej wiedzy medycznej leczyć. Jeśli Cię przeprosi, to tylko dlatego, że jej się to opłaca, żeby np dalej wikłać swoje intrygi i Cię kontrolować, a nie dlatego, że będzie mieć wyrzuty sumienia. O nich czy empatii też możesz zapomnieć. Na męża wybrała sobie mężczyznę o charakterze ofiary, właśnie po to, by było jej wygodnie, by nie podskakiwał i bał się odezwać. Takiego człowieka, jakiego da się zaszczuć.
Osoby jak Twoja mama nie uznają odrębności innych ludzi, a widzą w nich jedynie swoje przedłużenie oraz to, co mogą od nich zyskać.
Maskowanie się przed społeczeństwem mają dopracowane do perfekcji - są lubiane, mają zainteresowania, kariery, rodziny (które w domowym zaciszu zastraszają i gnębią).

Najlepsze, co możesz dla siebie zrobić, to rozpocząć psychoterapię z wyznaczonym celem postawienia matce granic. Nie będzie to łatwe, będzie żmudne i męczące, bo taka osoba granice będzie starała się łamać przy każdej okazji. Być może w trakcie trwania terapii poczujesz się gotowa na całkowite zerwanie kontaktu - może zmienisz np miasto zamieszkania, by łatwiej było się odciąć. Wiele dzieci takich rodziców decydowało się np na emigrację - by ratować siebie.

Pozwalasz jej na takie nadużycia wobec siebie, bo nie miałaś szansy jako dziecko nauczyć się stawiania granic. Twoja prywatność była naruszana jak mniemam od zawsze. Ojciec... był tym rodzicem, który dawał ciche przyzwolenie na jej zachowanie.

Chciałabym mieć normalną, ciepłą matkę, z którą mogłabym się umówić na kawę i pogadać.

Każde dziecko toksycznej matki żyje takim marzeniem. To marzenie niestety nigdy się nie spełni i im prędzej je pochowasz, tym mniej będzie w Tobie żalu.

Tak sobie myślę... są psychoedukacyjne książki polecane przez specjalistów, które na pewno Ci nie zaszkodzą. Oczywiście oprócz terapii, a nie zamiast niej. Wszystkie w tematyce Twojej relacji z matką.

Toksyczni rodzice - Susa Forward
Nigdy dość dobra - Karyl McBride
Socjopaci są wśród nas - Martha Stout
Rozbroić Narcyza - Wendy Tbehary

[sonia_co_ma_slonia]

Zmien zamki.

A jak powie, ze ona chce lepiej, to sparafrazuj jej slowa: w swoim domu to TY robisz, co chcesz.

[Senija]

Obejrzyj sobie ten filmik:
https://www.youtube.com/watch?v=tNdfdjyLwIA

Myślę że zrozumiesz dlaczego potrzebna Ci terapia.

[piernikdowiatraka]

Ja od malego dostrzegałam to ze z moja mama się roznie. Nasze klotnie w domu byly mniej lub bardziej zbliżone od tych ktore Ty opisujesz. W domu mialam jeszcze rodzeństwo starsze i kazde z nich jak wychodzilo z domu zrywalo zupelnie z matka kontakt bo z Nia nie da sie zyc w zgodzie. Ja jako ostatnia sie wyprowadzilam. Dojrzałam na wiele spraw wyrobilam swoje wlasne zdanie... Jej nie da sie zmienić dla mnie jest jak zlo wcielone. U nas w domu przez matke kilka razy byla policja bo grozila ze sie targnie na swoje zycie jak brat oswiadczyl sie nie tej kobiecie ktora ona sobie wymarzyla... Tez moglabym mnozyc przyklady. Ja dokonalam wyboru. Zerwalam z Nia kontakt 5 lat temu. Ojciec jest jej podporzadkowany, nie ma wlasnego zdania rowniez nie spotka sie ze mna ani z rodzeństwem. Mijam ich niekiedy na ulicy, ona wtedy dumnie unosi glowe, ojciec idzie za nia udaja ze mnie nie znaja. Ja przechodza mowie dzień dobry. Nie przystaje. Nie mysle o nich. Oddalilam ją ze swojego zycia. Nie mam ochoty na dramaty a wierz mi byly mocne.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz