Dylemat czy warto kontynuować związek

[zagubiona_w_myslach]

Hej dziewczyny.


Mam 26 lat, partner 28. Spotykamy się już/dopiero sześć miesięcy. Nie mam doświadczenia w budowaniu związków. I tym samym mam pewne wątpliwości.

Facet w czynach jest super: widujemy się regularnie, mamy kontakt pisemny w trakcie dnia, nie jest on jakiś intensywny, ale mi pasuje sam fakt że odpisujemy sobie wtedy, kiedy mamy czas (tym bardziej, że mam takie obowiązki w pracy, że nie mogę ciągle siedzieć w telefonie). Czasem popiszemy kilka minut, czasem rozmowa rozciąga się na odpisywanie drugiej stronie raz na kilka godzin. Dzwonimy do siebie i rozmawiamy średnio pół godziny raz na jakieś trzy dni. Spotykamy się dwa razy w tygodniu, często nocujemy u tej drugiej połówki na zmianę.

Na spotkaniu troszczy się o mnie, pyta się czy nie jest mi zimno, czy mam ochotę coś zjeść, przytula mnie w trakcie oglądania filmu. No, po prostu - standardowo.

Problem jest w słowach, bo tutaj nic a nic nie jest skłonny do tego. Próbowałam wprowadzić jakieś "kochanie", "skarbie", "kotku" i tak dalej, ale on w ogóle tego nie odwzajemnia. Komplementy? Hmm... bardzo rzadko się pojawiają. "Kocham cię" też nie padło, nawet "zależy mi na Tobie" też nie padło. Zauważyłam, że on jakoś okrężnie wychodzi z takich kwestii i ich nie kontynuuje :conf used: No nic. O emocjach też bardzo nie mówi i nie dzieli się nimi.

Facet ma rodzeństwo, rodzina stoi za nim murem a on chce się od nich odizolować. Poznałam ich osobiście (po dwóch miesiącach randkowania), "teściowie" są naprawdę w porządku, starszy brat i młodsza siostra także. Raz zapytałam się, czy często zapoznaje nową osobę z jego rodziną, odpowiedział, że nie i że dawno tego nie robił. Dodał jeszcze, że żyje w zamkniętym świecie i rzadko pozwala komuś na wtargnięcie w jego świat.

I może to dziwnie zabrzmi, ale pomyślałam sobie, że albo on jest bardzo introwertyczny, albo objawia jakieś zadatki autyzmu, albo nie wiem co...


Wiem, że muszę podjąć samodzielnie decyzję co zrobić z tą relacją, ale może podzielicie się ze mną jakimiś przemyśleniami i doświadczeniami, które mogą okazać się pomocne Dziękuję

[Magmag0194]

Napisane przez zagubiona_w_myslach

Hej dziewczyny.


Mam 26 lat, partner 28. Spotykamy się już/dopiero sześć miesięcy. Nie mam doświadczenia w budowaniu związków. I tym samym mam pewne wątpliwości.

Facet w czynach jest super: widujemy się regularnie, mamy kontakt pisemny w trakcie dnia, nie jest on jakiś intensywny, ale mi pasuje sam fakt że odpisujemy sobie wtedy, kiedy mamy czas (tym bardziej, że mam takie obowiązki w pracy, że nie mogę ciągle siedzieć w telefonie). Czasem popiszemy kilka minut, czasem rozmowa rozciąga się na odpisywanie drugiej stronie raz na kilka godzin. Dzwonimy do siebie i rozmawiamy średnio pół godziny raz na jakieś trzy dni. Spotykamy się dwa razy w tygodniu, często nocujemy u tej drugiej połówki na zmianę.

Na spotkaniu troszczy się o mnie, pyta się czy nie jest mi zimno, czy mam ochotę coś zjeść, przytula mnie w trakcie oglądania filmu. No, po prostu - standardowo.

Problem jest w słowach, bo tutaj nic a nic nie jest skłonny do tego. Próbowałam wprowadzić jakieś "kochanie", "skarbie", "kotku" i tak dalej, ale on w ogóle tego nie odwzajemnia. Komplementy? Hmm... bardzo rzadko się pojawiają. "Kocham cię" też nie padło, nawet "zależy mi na Tobie" też nie padło. Zauważyłam, że on jakoś okrężnie wychodzi z takich kwestii i ich nie kontynuuje :conf used: No nic. O emocjach też bardzo nie mówi i nie dzieli się nimi.

Facet ma rodzeństwo, rodzina stoi za nim murem a on chce się od nich odizolować. Poznałam ich osobiście (po dwóch miesiącach randkowania), "teściowie" są naprawdę w porządku, starszy brat i młodsza siostra także. Raz zapytałam się, czy często zapoznaje nową osobę z jego rodziną, odpowiedział, że nie i że dawno tego nie robił. Dodał jeszcze, że żyje w zamkniętym świecie i rzadko pozwala komuś na wtargnięcie w jego świat.

I może to dziwnie zabrzmi, ale pomyślałam sobie, że albo on jest bardzo introwertyczny, albo objawia jakieś zadatki autyzmu, albo nie wiem co...


Wiem, że muszę podjąć samodzielnie decyzję co zrobić z tą relacją, ale może podzielicie się ze mną jakimiś przemyśleniami i doświadczeniami, które mogą okazać się pomocne Dziękuję

Proponuję ZAPYTĆ skąd wynika jego brak deklaracji słownych. Są ludzie, którzy po prostu tego nie lubią i tyle i albo partnerowi to pasuje, albo związki się rozsypują.
W głowie nikt mu nie siedzi, skoro związek jest dobry to ja bym się tak nad tym nie skupiała na Twoim miejscu - czyny są ważniejsze niż słowa. W każdym razie tutaj nikt Ci nic nie napisz, bo w jego głowie nie siedzimy - czas nauczyć się komunikacji i po prostu pogadać o tym, co Cię męczy

[dfa92456d73d4ef7a78ce2327709265e19ebf5a3_60cd257269584]

Czyny, nie słowa.
Ja swojej ex powiedziałem kocham cie po jakimś roku odkąd zaczęliśmy chodzić ze sobą. Bo nie chciałem rzucać slów na wiatr bo ją bardzo szanowałem. We wcześniejszych relacjach partnerki właśnie niejako wymuszały deklaracje uczuć często szybko, za szybko dla mnie.

Ja go rozumiem, mi zajmuje też dużo czasu by się otworzyć i mówić o sobie. Do tego trzeba przyjaźni a to nie takie hop siup.

Jak go kochasz to mu to powiedz, a nie czekasz.

Jak chcesz wiedzieć jak on cie widzi zapytaj.

I też mi zarzucali chłód, autyzm, że bardziej kocham kota niż kobietę. A dla mnie miłość to decyzja, w życiu zakochany nie byłem, za logiczny na to jestem, nawet jak czułem burzę hormonów, pożądanie, to wiedziałem że to tylko iluzja.

[I am Rock]

Po pół roku jak wiedziałam zaledwie tyle, że to chyba mężczyzna mojego życia. Chyba. Niewątpliwie byłam pod jego urokiem. A do wyznawania uczuć doszło znacznie później.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez zagubiona_w_myslach

Problem jest w słowach, bo tutaj nic a nic nie jest skłonny do tego. Próbowałam wprowadzić jakieś "kochanie", "skarbie", "kotku" i tak dalej, ale on w ogóle tego nie odwzajemnia. Komplementy? Hmm... bardzo rzadko się pojawiają. "Kocham cię" też nie padło, nawet "zależy mi na Tobie" też nie padło. Zauważyłam, że on jakoś okrężnie wychodzi z takich kwestii i ich nie kontynuuje :conf used: No nic. O emocjach też bardzo nie mówi i nie dzieli się nimi.

Widocznie to taki typ człowieka, który nie potrzebuje tego robić i/albo czuje się z tym niekomfortowo

Facet ma rodzeństwo, rodzina stoi za nim murem a on chce się od nich odizolować. Poznałam ich osobiście (po dwóch miesiącach randkowania), "teściowie" są naprawdę w porządku, starszy brat i młodsza siostra także. Raz zapytałam się, czy często zapoznaje nową osobę z jego rodziną, odpowiedział, że nie i że dawno tego nie robił. Dodał jeszcze, że żyje w zamkniętym świecie i rzadko pozwala komuś na wtargnięcie w jego świat.

Po jednym/kilku spotkaniach z jego rodziną nadal nic o nich nie wiesz i nie masz żadnych podstaw do oceniania czy facet ma rację chcieć się od nich odcinać czy nie. Może tam być sporo trupów w szafie.

Wiem, że muszę podjąć samodzielnie decyzję co zrobić z tą relacją, ale może podzielicie się ze mną jakimiś przemyśleniami i doświadczeniami, które mogą okazać się pomocne Dziękuję

Moje przemyślenie wygląda tak, że nie po drodze ci z tym facetem, bo chciałabyś partnera z innych charakterem.

[lavieenrose789]

Ja bym nie mogła być w związku z takim człowiekiem. Może jest jakaś szansa, że później zaufa i się otworzy, ale raczej bym na to nie liczyła. Pół roku spotykania się to chociaż jakiś flirt, komplementy itp., nie trzeba sobie wyznawać nie wiadomo czego. I te teksty, że wtargnęłaś w jego zamknięty świat... Jakieś dziwne. Albo właśnie jakiś Asperger, albo po jakichś traumach, albo nie zauroczył się. Pół roku to wg mnie wcale nie tak mało.

[abiblabla]

Co do reszty nie pomoge, ale chcialam tylko wtracic, ze sa ludzie ktorzy szczerze nie znosza takich zwrotow jak "kochanie", ¨kotku" itd. Sama jestem tego przykladem, zbiera mi sie na wymioty jak mysle ze mialabym sie tak zwracac do partnera Uwazam wiec, ze powinnas zwyczajnie sie go zapytac czy chcialby zebys sie do niego zwracala pieszczotliwe czy tez moze nie jest tego fanem, bo ty na przyklad chcialabys zeby nazywal cie tak czy siak. Zapytaj go tak, jakbys pytala na jaki film ma ochote i dlaczego akurat taki.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez lavieenrose789

Ja bym nie mogła być w związku z takim człowiekiem. Może jest jakaś szansa, że później zaufa i się otworzy, ale raczej bym na to nie liczyła. Pół roku spotykania się to chociaż jakiś flirt, komplementy itp., nie trzeba sobie wyznawać nie wiadomo czego. I te teksty, że wtargnęłaś w jego zamknięty świat... Jakieś dziwne. Albo właśnie jakiś Asperger, albo po jakichś traumach, albo nie zauroczył się. Pół roku to wg mnie wcale nie tak mało.

Również bym nie mogła. Dla mnie związek to musi być całość a nie "tu muszę przymknąć mocno oko, tam coś kuleje, zacisnę zęby". Nie po to jestem w związku, aby się męczyć. Jestem tego warta, aby mieć wszystko - i miłe słowa, komplementy i czyny i generalnie poczucie szczęścia i pełni. To nie chodzi o jakieś ciągłe słodzenie, ale jednak ciepło, budowanie intymności również w słowach. Nie widzę powodu zgadzania się na coś, co nam nie pasuje w imię "dobry chłopak". Według mnie to się nigdy dobrze nie kończy. I myślę, że łatwo się mówi osobom, które tego najzwyczajniej na świecie nie potrzebują. Trudno się postawić w sytuacji osoby, która jednak odczuwa z tego powodu jakieś brak i dyskomfort. To tak jakby ktoś mi mówił "nie mogę pić soku pomarańczowego a uwielbiam" a ja bym wzruszyła ramionami "ach, o co ci chodzi, ja również nie mogę" (ale nie lubię i w sumie nigdy nie piłam).

[Mamrot28]

Mi partner deklarował miłość już po miesiącu... Prawił komplementy, wręcz nawijał na uszy czułe słówka jak makaron. Po ośmiu miesiącach w ciągu jednego dnia uczucia umarły. Także. ;/ Żadna z opcji wstrzymywanie/chętne deklarowanie nie jest chyba dobra.

Porozmawiaj z nim. Zapytaj wprost skąd się bierze jego ostrożne podejście do życia/bycia razem. Po prostu niech określi się w uczuciach,zamiarach względem Ciebie bo może już na samym wstępie szukacie czegoś innego.

[Tepsa]

Napisane przez abiblabla

Co do reszty nie pomoge, ale chcialam tylko wtracic, ze sa ludzie ktorzy szczerze nie znosza takich zwrotow jak "kochanie", ¨kotku" itd. Sama jestem tego przykladem, zbiera mi sie na wymioty jak mysle ze mialabym sie tak zwracac do partnera Uwazam wiec, ze powinnas zwyczajnie sie go zapytac czy chcialby zebys sie do niego zwracala pieszczotliwe czy tez moze nie jest tego fanem, bo ty na przyklad chcialabys zeby nazywal cie tak czy siak. Zapytaj go tak, jakbys pytala na jaki film ma ochote i dlaczego akurat taki.

Hahahaha no ja też nie używam takich zwrotów do męża i odwrotnie nie lubię, nigdy się nie nauczyłam i nigdy nie przywyknę, ale rozumiem że ktoś potrzebuje takich czułości każdy jest inny

[I am Rock]

Gdyby mój mąż nagle do mnie zaczął mówić "kochanie" czy inne takie tam, to uznałabym, że się wygłupia, bo to po prostu nie ten typ. Żadnemu z nas to do szczęścia niepotrzebne, no ale co kto lubi. Żaden to wyznacznik uczucia zresztą.

Ale dopytałabym o co chodzi z tym jego "zamkniętym światem", bo kto chciałby żyć z człowiekiem, który otacza się murem.

[Aaneczkaa86]

Napisane przez Tepsa

Hahahaha no ja też nie używam takich zwrotów do męża i odwrotnie nie lubię, nigdy się nie nauczyłam i nigdy nie przywyknę, ale rozumiem że ktoś potrzebuje takich czułości każdy jest inny

U mnie tak samo. Oduczyłam swojego używać takich wyrażać na początku. Jakoś nigdy nie byłam za żadną żabcią, myszką itp.

Jeśli Ci brakuje takich słodkich słówek to porozmawiaj z nim o tym.

Widać, że facetowi na tobie zależy jeśli przedstawia Cię rodzinie a jak sam pisze to nie jest jego standardowe zachowanie i nie robi tego często. Jest w stosunku do ciebie opiekuńczy, troszczy się o twoje potrzeby.

Nie ma co wymuszać na facecie to wyrażenie "Kocham Cię". Ile razy coś takiego widziałam u innych w zawiązkach. Później to facet mówił na "odwal się", żeby tylko dziewczyna to usłyszała , a niestety to były tylko puste słowa a za nim nie szło już żadne uczucie.

Co możesz zrobić porozmawiać z nim o tym że brakuje Ci ciepłych słówek i zobaczyć czy taka rozmowa coś zmieni.