Samotność, smutek, dół i muł, czyli potrzebuję wsparcia

[kosz_truskawek]

Widzę, że ostatnio dużo tu wątków o rozstaniach, dlatego dorzucę cegiełkę też od siebie. Nie ukrywam, że potrzebne mi wsparcie, a może i kop w tyłek żeby się ogarnąć.
Miesiąc temu facet, z którym spędziłam ostatnie półtora roku zabrał rzeczy i zostałam sama w kawalerce mojej siostry (siostra ma inne mieszkanie i kawalerkę mi bezterminowo "wypożycza za opłatą"), którą jednak wspólnie odmalowaliśmy i urządziliśmy. Pomimo bardzo krótkiego stażu związku, między nami nie działo się dobrze. To znaczy, wszystko było poprawnie jeśli chodzi o pomoc, liczenie na siebie wzajemnie i zaufanie, niestety bardzo szybko wypalił się jakikolwiek element romantyczny naszej relacji - z obu stron. Z tego powodu zdecydowaliśmy o jej zakończeniu, chociaż dla obojga była to bardzo trudna decyzja, gdyż nie należymy do osób towarzyskich i poza sobą w mieście oddalonym kilkaset kilometrów od rodzinnego nie mamy wielu znajomych. Uprzedzę pytania - tak, próbowaliśmy to ratować, przełamaniem rutyny, rozmowami, byliśmy nawet kilka razy u psychologa.
Przez pierwsze 3 tygodnie czułam wolność i jakąś taką, nazwijmy to, ożywczą nowość w życiu. Poznałam parę osób, byłam na jakiejś randce i nawet zdążył mi się spodobać pewien koleś w miejscu, w którym bywam dwa razy w tygodniu. Nie ukrywam, że trochę mnie "siekło" na tego kolesia, chociaż pewnie za szybko. I lekko się nakręciłam, bo bardzo miło się gadało, a ja spragniona przeżyć, ale okazało się, że raczej nic z tego. Jest wolny, ale zdaje mi się, że niezainteresowany.
W zasadzie to nie tak, że tak bardzo liczyłam na tę znajomość, żeby wszystko na nią stawiać, ale nie ukrywam, że się nakręciłam. Pewnie bez sensu, no ale bywa. I teraz mam taki zjazd trochę. Piątek, siedzę w pustym mieszkaniu i nie mam planów, ludzie wychodzą, śmieją się. Ja dzisiaj nie mam z kim, chociaż przez ostatni czas nawet na życie towarzyskie nie narzekałam (pisałam, że nie jestem specjalnie towarzyska, ale tych 2-3 bliższych osób potrzebuję, a to obce miasto). No i akurat teraz - na złość - napisał mój były, że mu smutno. I pusto, i tęskni. I pomyślałam sobie - klasyka gatunku - że w zasadzie poza brakiem fajerwerków to dobrze było. Zawsze z kimś wyjść, pogadać, nie zasypiało się samemu. Tyle że gdzieś tam poczyniłam te kroki do przodu i nie wiem, czy chciałabym wracać i potencjalnie zaprzepaścić szansę na coś nowego (o ile się pojawi). Gdzieś tam powoli moszczę się w tej na nowo odkrytej wolności, chociaż przychodzi mi też ona z bólem, zwłaszcza w wieczory takie jak ten. I jak tu nie zwariować, nie ugiąć się, nie wracać i nie wyć z samotności?

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez kosz_truskawek

Widzę, że ostatnio dużo tu wątków o rozstaniach, dlatego dorzucę cegiełkę też od siebie. Nie ukrywam, że potrzebne mi wsparcie, a może i kop w tyłek żeby się ogarnąć.
Miesiąc temu facet, z którym spędziłam ostatnie półtora roku zabrał rzeczy i zostałam sama w kawalerce mojej siostry (siostra ma inne mieszkanie i kawalerkę mi bezterminowo "wypożycza za opłatą"), którą jednak wspólnie odmalowaliśmy i urządziliśmy. Pomimo bardzo krótkiego stażu związku, między nami nie działo się dobrze. To znaczy, wszystko było poprawnie jeśli chodzi o pomoc, liczenie na siebie wzajemnie i zaufanie, niestety bardzo szybko wypalił się jakikolwiek element romantyczny naszej relacji - z obu stron. Z tego powodu zdecydowaliśmy o jej zakończeniu, chociaż dla obojga była to bardzo trudna decyzja, gdyż nie należymy do osób towarzyskich i poza sobą w mieście oddalonym kilkaset kilometrów od rodzinnego nie mamy wielu znajomych. Uprzedzę pytania - tak, próbowaliśmy to ratować, przełamaniem rutyny, rozmowami, byliśmy nawet kilka razy u psychologa.
Przez pierwsze 3 tygodnie czułam wolność i jakąś taką, nazwijmy to, ożywczą nowość w życiu. Poznałam parę osób, byłam na jakiejś randce i nawet zdążył mi się spodobać pewien koleś w miejscu, w którym bywam dwa razy w tygodniu. Nie ukrywam, że trochę mnie "siekło" na tego kolesia, chociaż pewnie za szybko. I lekko się nakręciłam, bo bardzo miło się gadało, a ja spragniona przeżyć, ale okazało się, że raczej nic z tego. Jest wolny, ale zdaje mi się, że niezainteresowany.
W zasadzie to nie tak, że tak bardzo liczyłam na tę znajomość, żeby wszystko na nią stawiać, ale nie ukrywam, że się nakręciłam. Pewnie bez sensu, no ale bywa. I teraz mam taki zjazd trochę. Piątek, siedzę w pustym mieszkaniu i nie mam planów, ludzie wychodzą, śmieją się. Ja dzisiaj nie mam z kim, chociaż przez ostatni czas nawet na życie towarzyskie nie narzekałam (pisałam, że nie jestem specjalnie towarzyska, ale tych 2-3 bliższych osób potrzebuję, a to obce miasto). No i akurat teraz - na złość - napisał mój były, że mu smutno. I pusto, i tęskni. I pomyślałam sobie - klasyka gatunku - że w zasadzie poza brakiem fajerwerków to dobrze było. Zawsze z kimś wyjść, pogadać, nie zasypiało się samemu. Tyle że gdzieś tam poczyniłam te kroki do przodu i nie wiem, czy chciałabym wracać i potencjalnie zaprzepaścić szansę na coś nowego (o ile się pojawi). Gdzieś tam powoli moszczę się w tej na nowo odkrytej wolności, chociaż przychodzi mi też ona z bólem, zwłaszcza w wieczory takie jak ten. I jak tu nie zwariować, nie ugiąć się, nie wracać i nie wyć z samotności?

Samotność jest wpisana w ludzką egzystencje. Trzeba ją po prostu oswoić na tyle, żeby nie kierowała naszymi wyborami. Zrób coś miłego dla siebie. Idź do kina, muzeum albo na jakieś dobre jedzenie. Te wszystkie rzeczy można robić bez towarzystwa dodatkowych osób. Możesz też spróbować poszukać nowych znajomych na jakiś grupach zainteresowań, w grach czy apkach towarzyskich.

[Przeraznica]

Ale skoro między Tobą a Twoim byłym wszystko było w porządku poza relacją romantyczną, to czy coś stoi na przeszkodzie żeby utrzymywać relacje czysto przyjacielskie? Jeśli potrzebujecie czasami tylko kogoś żeby wyjść i pogadać. Oczywiście zakładając, że nie ma między Wami żadnego kwasu czy zazdrości o potencjalnych nowych partnerów, itd.

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

Napisane przez Przeraznica

Ale skoro między Tobą a Twoim byłym wszystko było w porządku poza relacją romantyczną, to czy coś stoi na przeszkodzie żeby utrzymywać relacje czysto przyjacielskie? Jeśli potrzebujecie czasami tylko kogoś żeby wyjść i pogadać. Oczywiście zakładając, że nie ma między Wami żadnego kwasu czy zazdrości o potencjalnych nowych partnerów, itd.

No dokładnie, ja z moimi trzema byłymi utrzymuję towarzyskie kontakty, czasem sobie wyskoczymy razem na jakieś piwko czy obiad czy pogadamy przez telefon. Nie ma mowy o powrotach, bo nikt tego nie chce, ale nie widzę powodu po rozstaniu, zwłaszcza jeśli się odbyło pokojowo zamykać całkowicie znajomości.