Zbyt mocna wrażliwość

[timidj]

Cześć!

W zasadzie to nie wiem jaki jest cel tego wątku, chyba głównie chciałam się wygadać i ewentualnie poprosić o jakieś rady.

Od dłuższego czasu jestem nieszczęśliwa, szczerze mówiąc nie potrafię określić powodu. Jestem osobą bardzo wrażliwą, wszystko bardzo mocno przeżywam i nie wiem czy to dobre słowo, ale wydaje mi się, że mam niską inteligencję emocjonalną. Głównie odbija się to na mojej pracy zawodowej. Bardzo łatwo idzie doprowadzić mnie do płaczu. Jakiś niegatywny komentarz lub niepowodzenie w pracy nie rzadko kończy się u mnie przepłakanym popułdniem w domu. Oczywiście nie płaczę w pracy, ale obawiam się, że widać potem mój smutek i przygnębienie na twarzy. Czasami potrzebuje trochę więcej czasu, żeby się zaaklimatyzować do konkretnej pracy i po kilku miesiącach jest lepiej, ale nie zawsze tak jest. Mam też takie coś, ze nie rozumiem co się do mnie mówi, mam problemy nie wiem czy z koncentracją czy z pamięcią, ale kompletnie nie koduje informacji. Na przykładzie, gdy chodziłam do szkoły, w ogóle nie skupiałam się na tym co mówi nauczyciel tylko na tym, że nic z tego nie zrozumiem, a za chwilę mnie zapyta i nic nie będę wiedzieć. I tak samo chyba to dziala w dorosłym życiu. Boję się że czegoś nie zrozumiem i ktoś będzie się ze mnie śmiał że czegoś nie wiem i w konsekwencji nie skupiam się na rozmowie.

Teraz zaczęłam nową pracę, razem ze mną zaczęła również jakąś nowa dziewczyna. Ja już myślę, że ona jest lepsze ode mnie, że zdolniejsza, kreatywniejsza itd. że pewnie wszyscy ją polubią, że ona coś już wie, a ja dalej czegoś nie rozumiem. Mam nawet myśli, że dytektorka żałuje, że mnie zatrudniła i nie wzięła kogoś innego na moje miejsce.

Zastanawiam się na co mi były studia, mam wrażenie, że z moim podejściem nie nadaje się do żadnej pracy. Mam czasami myśli, że powinnam znaleźć jakąś fizyczną i mniej odpowiedzialną pracę, może wtedy byłabym szczęśliwsza. Ale powstrzymują mnie myśli czy warto się tak po prostu poddać?



Nachodzą mnie często czarne myśli, czasami myślę, że wszyscy mnie nienawidzą. Dużo wyolbrzymiam, przeżywam, płaczę i się stresuje. Nie wiem, czy ja się nadaje do jakiejkolwiek pracy.



Co byście na moim miejscu zrobiły? Myślicie, że mogę jakoś się uodpornić? Znaleźć mniej ambitną pracę? Bo nie mogę wytrzymać skali mojego przeżywania i negatywnego porównywania się z innymi. Mam już 25 lat.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez timidj

Cześć!

W zasadzie to nie wiem jaki jest cel tego wątku, chyba głównie chciałam się wygadać i ewentualnie poprosić o jakieś rady.

Od dłuższego czasu jestem nieszczęśliwa, szczerze mówiąc nie potrafię określić powodu. Jestem osobą bardzo wrażliwą, wszystko bardzo mocno przeżywam i nie wiem czy to dobre słowo, ale wydaje mi się, że mam niską inteligencję emocjonalną. Głównie odbija się to na mojej pracy zawodowej. Bardzo łatwo idzie doprowadzić mnie do płaczu. Jakiś niegatywny komentarz lub niepowodzenie w pracy nie rzadko kończy się u mnie przepłakanym popułdniem w domu. Oczywiście nie płaczę w pracy, ale obawiam się, że widać potem mój smutek i przygnębienie na twarzy. Czasami potrzebuje trochę więcej czasu, żeby się zaaklimatyzować do konkretnej pracy i po kilku miesiącach jest lepiej, ale nie zawsze tak jest. Mam też takie coś, ze nie rozumiem co się do mnie mówi, mam problemy nie wiem czy z koncentracją czy z pamięcią, ale kompletnie nie koduje informacji. Na przykładzie, gdy chodziłam do szkoły, w ogóle nie skupiałam się na tym co mówi nauczyciel tylko na tym, że nic z tego nie zrozumiem, a za chwilę mnie zapyta i nic nie będę wiedzieć. I tak samo chyba to dziala w dorosłym życiu. Boję się że czegoś nie zrozumiem i ktoś będzie się ze mnie śmiał że czegoś nie wiem i w konsekwencji nie skupiam się na rozmowie.

Teraz zaczęłam nową pracę, razem ze mną zaczęła również jakąś nowa dziewczyna. Ja już myślę, że ona jest lepsze ode mnie, że zdolniejsza, kreatywniejsza itd. że pewnie wszyscy ją polubią, że ona coś już wie, a ja dalej czegoś nie rozumiem. Mam nawet myśli, że dytektorka żałuje, że mnie zatrudniła i nie wzięła kogoś innego na moje miejsce.

Zastanawiam się na co mi były studia, mam wrażenie, że z moim podejściem nie nadaje się do żadnej pracy. Mam czasami myśli, że powinnam znaleźć jakąś fizyczną i mniej odpowiedzialną pracę, może wtedy byłabym szczęśliwsza. Ale powstrzymują mnie myśli czy warto się tak po prostu poddać?



Nachodzą mnie często czarne myśli, czasami myślę, że wszyscy mnie nienawidzą. Dużo wyolbrzymiam, przeżywam, płaczę i się stresuje. Nie wiem, czy ja się nadaje do jakiejkolwiek pracy.



Co byście na moim miejscu zrobiły? Myślicie, że mogę jakoś się uodpornić? Znaleźć mniej ambitną pracę? Bo nie mogę wytrzymać skali mojego przeżywania i negatywnego porównywania się z innymi. Mam już 25 lat.

To nie brzmi jak niska inteligencja emocjonalna. Według mnie przejawiasz cechy Osoby Wysoko Wrażliwej oraz ADHD podtypu nieuważnego. Poza tym fakt, że często płaczesz, jesteś nieszczęśliwa, zadręczasz się czarnymi myślami jest też niepokojący, bo może wskazywać na jakieś zaburzenia na tle depresyjnym. Na twoim miejscu poszukałabym dobrego psychiatry, najlepiej takiego co specjalizuje się w ADHD, żeby się zdiagnozować. Być może terapia i/lub leki pomogłyby ci funkcjonować.

A co do pracy to raczej nie ma rady, tylko szukać takiej, w której będziesz czuła się dobrze. Środowisko pracy czy predyspozycje do wykonywania danych zawodów są mocno istotne dla zdrowia psychicznego wielu osób wysoko wrażliwych. Nie jesteś w tym odosobniona.

---------- Dopisano o 09:45 ---------- Poprzedni post napisano o 09:43 ----------

I nie masz już 25 lat, tylko masz 25 lat. Jeszcze nie jest za późno, żeby zrewidować swoje wybory życiowe czy podjąć pracę nad sobą

[Alekto123]

Terapia moim zdaniem, masz negatywny obraz siebie i tym się musisz zająć. Po przeczytaniu tego co tutaj napisałaś mam wrażenie, że nie lubisz siebie. Czemu krytyczny komentarz tak mocno na Ciebie działa, bierzesz pod uwagę, że osoba rzucająca ten komentarz może nie mieć racji?

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Pomyśl o terapii, naprawdę wiele Ci to otworzy. Plus ogólnie jak najszybciej poszukać grona wsparcie, w którym będziesz mogła rozmawiać i wspierać się wzajemnie.
Chorujesz na coś?
Z ciekawości, jak uczyłaś się nowych rzeczy? Jeśli prowadzisz z kimś prywatną rozmowę to też nie potrafisz się skupić na tej sytuacji? Potrafisz czytać z zaangażowaniem?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[timidj]

Raczej na nic nie choruje, nic mi na ten temat nie wiadomo. Co do nauki nowych rzeczy to nie przepadam za tym bo, zawsze mam lęki, że czegoś nie zrozumiem, ktoś będzie się ze mnie śmiał itd. Miałam kiedyś taką pracę, a w zasadzie byłam na stażu w którym musiałam odbierać telefony. To była dla mnie katorga, próbowałam sobie zapisywać informację na kartce, ale problem był wtedy że już w trakcie rozmowy zapominałam co mam napisać. Strasznie wtedy byłam zestresowana, bałam się reakcji kierownika itd. Co do rozmów prywatnych raczej nie mam z tym problemu, ew. zaczynam się stresować gdy ktoś podnosi na mnie głos lub jest jakaś sytuacja która może podważyć moją samoocenę.

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Wysoko Wrażliwi- Elaine Aron, polecam poczytać.

Na fb są też fajne grupy z tej tematyki, zapisz się i zobaczysz, że nie Ty jedna tak masz. Jest tam sporo dobrych osób.

[Hermiona83]

Terapia. Tylko terapia. Jak najszybciej, bo szkoda życia.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez timidj

Raczej na nic nie choruje, nic mi na ten temat nie wiadomo.

Psychiatra nie zajmuje się tylko osobami chorymi psychicznie, ale też osobami z zaburzeniami, w trudniejszym momencie życia, jakimiś wrodzonymi problemami na tle neurologicznym, które mogą mieć wpływ na koncentrację, nastrój itd. To żaden wstyd zwrócić się po pomoc do specjalisty. Najwyżej się dowiesz, że wszystko jest w porządku i nie potrzebujesz leczenia, ale z twojego opisu wyłania się raczej obraz osoby, która pomocy potrzebuje, chociaż pracy z terapeutą nad radzeniem sobie z takim nadmiernym myśleniem, niską samooceną, wysoką krytycznością wobec siebie czy stresem.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;89088820]Psychiatra nie zajmuje się tylko osobami chorymi psychicznie, ale też osobami z zaburzeniami, w trudniejszym momencie życia, jakimiś wrodzonymi problemami na tle neurologicznym, które mogą mieć wpływ na koncentrację, nastrój itd. To żaden wstyd zwrócić się po pomoc do specjalisty. Najwyżej się dowiesz, że wszystko jest w porządku i nie potrzebujesz leczenia, ale z twojego opisu wyłania się raczej obraz osoby, która pomocy potrzebuje, chociaż pracy z terapeutą nad radzeniem sobie z takim nadmiernym myśleniem, niską samooceną, wysoką krytycznością wobec siebie czy stresem.[/QUOTE]Ja też uważam że warto najpierw wykluczyć np zaburzenia lękowe które dość skutecznie leczyć można farmakologicznie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Dokładnie - wizyta u lekarza psychiatry to mus, bardzo możliwe, że przepisze leki, które sprawia, że się uodpornisz w jakimś stopniu, bo wyciszą ten lęk i negatywne myśli. Oprócz tego oczywiście terapia, leki to jest tylko jedna składowa leczenia.

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez timidj

Raczej na nic nie choruje, nic mi na ten temat nie wiadomo. Co do nauki nowych rzeczy to nie przepadam za tym bo, zawsze mam lęki, że czegoś nie zrozumiem, ktoś będzie się ze mnie śmiał itd. Miałam kiedyś taką pracę, a w zasadzie byłam na stażu w którym musiałam odbierać telefony. To była dla mnie katorga, próbowałam sobie zapisywać informację na kartce, ale problem był wtedy że już w trakcie rozmowy zapominałam co mam napisać. Strasznie wtedy byłam zestresowana, bałam się reakcji kierownika itd. Co do rozmów prywatnych raczej nie mam z tym problemu, ew. zaczynam się stresować gdy ktoś podnosi na mnie głos lub jest jakaś sytuacja która może podważyć moją samoocenę.

A w Twojej rodzinie są osoby podobnie reagujące? Rozmawiasz z kimś o tym, jak się czujesz? Terapia dużo by Ci pomogła. Polecam też spotkanie się z innymi ludźmi i rozmowy bardziej od serca. Mniej więcej wszyscy mierzymy się z podobnymi lekami, różnice są bardziej na poziomie osobowości i naszych doświadczeń, umiejętności radzenia sobie z wyzwaniami, stresem itd.
Pytałam konkretnie o naukę, bo ja też od zawsze mam problemy z koncentracją. Uczyć też się nigdy nie lubiłam i z lenistwa wybrałam ścieżkę, która nie wymaga szczególnej nauki, wystarczą ćwiczenia, które dostosowuje do siebie. Niestety też miewam problemy w komunikacji z innymi w pracy, e sensie zapominam czegoś albo nie jestem w stanie byc skoncentrowana dłużej niż pół godziny. Np wiem, że ktoś coś powiedział, a ja byłam w tej rozmowie i po prostu nie dotarło to tak jakby do mnie. Potrafię się odciąć ot tak w trakcie rozmowy służbowej. Prywatnie to się nie dzieje. Myślę, że moje zasoby intelektualne z wiekiem ulatują. U mnie tez dochodzi choroba i idący za nią zespół przewlekłego zmęczenia, bardzo często zwyczajnie gubię ostrosc.
Plus taki, że ja zawodowo mam samodzielne stanowiska i nie muszę non stop rozmawiać z innymi. Natomiast po mnie widać wszystko, często zdarzało mi się wzruszać, z tym, że już mam na to wywalone. Nie rozmawiam w pracy o prywatnych sprawach i tyle.
Powodzenia, trzymaj się i walcz o siebie. Nie daj się stłamsić i nie gin w beznadziejnej pracy tylko z powodu lęku, że sobie gdzieś nie dasz rady albo zostaniesz odebrana jako niekompetentna.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bibi1234]

Może w dzieciństwie ktoś na Ciebie na przykład nakrzyczał, wmówił, że coś źle robisz, bo chciał się wyżyć? Jedna scena, jedna rozmowa mogła spowodować lęk. Może ten chaos w głowie w pewnych sytuacjach to PTSD (zespół stresu pourazowego) po jakimś wydarzeniu z dzieciństwa?

[timidj]

Szczerze mówiąc to raczej nie. Z rodzicami miałam zawsze dobry kontakt, nie byli nigdy w stosunku do mnie surowi. Chyba, że czegoś nie pamiętam.

Dziękuję wszystkim za rady w tym wątku. Na pewno skonsultuje się z psychiatrą lub psychologiem i zobaczę jakie będą tego efekty.