W związku czuję się "nie na miejscu"

[tessa16]

Cześć, piszę, ponieważ mam nietypowy "problem". "Problem" dlatego, że wszystko zaczyna się tak naprawdę w mojej głowie. Dla kontekstu, mam 26 lat.
Jestem już prawie trzy lata w związku, zaręczona od roku, ale odkąd pamiętam zawsze przekonana byłam, że na pewno będę sama. Nieswojo czułam się gdy tylko ktoś okazywał mi chociażby odrobinę zainteresowania.
Marzyłam o związku, o tym, żeby ktoś mnie pokochał, ale jednocześnie bałam się tego.
Mój obecny partner stara się, jest kochający i troskliwy. Chce spędzić ze mną życie, rozmawiamy o tym jak ma wyglądać w przyszłości nasze życie. Pamiętam, że gdy już od początku gdy starał się o moje względy itd. czułam się dziwnie, onieśmielona - nigdy wcześniej nie doświadczyłam takiego czegoś. Zawsze też starałam się grać "twardzielkę" i nie chciałam żeby ktoś zauważył jak samotnie się czułam. Nie czułam się dość dobra, ładna i interesująca żeby kogoś "przyciągnąć". Poznaliśmy się przez internet, po tygodniu spotkaliśmy się na spacerze, a półtora miesiąca on zapytał czy chcemy wspólnie szukać szczęścia i zostaliśmy parą. Szybko zaprosił mnie do domu rodzinnego, przedstawił znajomym. Dbał (i dba nadal) o to byśmy się widywali jak najczęściej, chociaż póki co mieszkamy jeszcze kawałek od siebie. Wbrew temu co mówi się o związkach rozpoczętych przez internet, nie chodziło mu tylko o jedno. Powtarza mi regularnie, że mnie kocha i okazuje mi to. Ja nie jestem zbyt odważna w "tych" kwestiach i on to uszanował, póki co czekamy z tym. On też nie chce żebym truła się tabletkami i gdy powiedziałam mu, że nie chcę mieć dzieci póki co, okazał mi zrozumienie. Kiedyś też powiedział, że gdyby taka była moja ostateczna decyzja to nie chce aby cały ciężar kontroli i ewentualnych skutków ubocznych spadał na mnie. Ja nie wykluczam w przyszłości dzieci całkowicie, ale opowiedziałam mu o swoich obawach. Dodaję te informacje tylko dla dookreślenia sytuacji.

O naszej przyszłości rozmawialiśmy, ale kwestia miejsca zamieszkania, pracy i pewnych codziennych nawyków przy braku szczerych rozmów, urosła w moich oczach do rangi problemu nie do przeskoczenia. Był moment, że nie widziałam naszej przyszłości.
Pół roku temu czułam, że jesteśmy tak różni i chciałam oddać pierścionek. Spotkaliśmy się, porozmawialiśmy, opowiedziałam mu o swoich obawach. Zapytał czy chcę, żeby wyszedł... Nie potrafiłam odpowiedzieć,. On uklęknął i powiedział, że zawsze będzie tylko mój, cokolwiek zadecyduję. Nie chciał przyjąć pierścionka z powrotem, powiedział, że chce żebym go zachowała na pamiątkę naszego czasu razem. Płakaliśmy, rozmawialiśmy. On mówił, że każdy związek przechodzi kryzysy, zaproponował by dać nam jeszcze szansę.

Być może część z Was zna mnie z innych wątków, w których opisywałam też jak niska samoocena wpływa na nadinterpretację pewnych komunikatów w otoczeniu. Rozmawiałam już o tym z narzeczonym i on był zaskoczony w jaki sposób ja analizuję pewne nic nieznaczące komentarze lub komunikaty z jego strony. Często pyta mnie czego się najbardziej boję, skąd się wzięła moja zaniżona samoocena.

Wiele razy gdy on proponował, że chciałby mi pomóc, coś kupić, podarować, ja reagowałam kategoryczną odmową. Raz nawet się pokłóciliśmy bo spodobała mi się torebka, on zapłacił i z uśmiechem powiedział "oby dobrze się nosiło". Po powrocie do domu, oddałam mu kasę, chociaż na początku nie chciał jej przyjąć. Powiedziałam mu, może nawet trochę agresywnie, że ja niczego nie potrzebuję i nie chcę być od nikogo zależna. Podświadomie cieszyłam się, że on zechciał mi zrobić prezent, ale "duma" czy nie wiem jak to inaczej nazwać nie pozwalała mi na przyjęcie prezentu. Często tak jest. Czuję się jakbym miała rozdwojenie jaźni. Cieszę się, że ktoś chce mi okazać troskę lub proponuje pomoc, ale chcę za wszelką cenę pokazać, że ja tego nie potrzebuję. A potem jestem zła, na siebie i co gorsza na niego. Tłumaczyłam mu już kiedyś, że nie chcę uchodzić za "pijawkę" i narzucać mu czegoś. Wiem, że ranię go swoimi zachowaniami, ale jest to silniejsze ode mnie. Swoją postawę tłumaczę sobie tym, że ja nie chcę być dla nikogo uciążliwa. On powtarza, że on chce być dla mnie i cieszy się, że jest wtedy potrzebny.
Staram się trochę zmienić swoje zachowanie, np. gdy dostaję kwiaty po powrocie z delegacji, podkreślam jak miły to gest i jak bardzo go doceniam. Wiem, że powinnam się cieszyć i myśląc logicznie to nawet tak jest. Ale ciągle mam gdzieś z tyłu głowy myśli, że jestem nie na miejscu. Nie potrafię pojąć, że komuś mogę się podobać itd. Wysyłam jeszcze czasami komunikaty mimowolnie. Komunikaty, które krzyczą "ja nikogo nie potrzebuję" i "nie nadaję się do związku". Pragnę miłości, a odrzucam coś co dostaję. Co jest ze mną nie tak? Czy ktoś miał podobnie?

[skara]

A pracujesz nad sobą z jakimś specjalistą? Bez tego będziesz sabotować każdy swój związek.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[pseudofeministka]

Napisane przez tessa16

Cześć, piszę, ponieważ mam nietypowy "problem". "Problem" dlatego, że wszystko zaczyna się tak naprawdę w mojej głowie. Dla kontekstu, mam 26 lat.
Jestem już prawie trzy lata w związku, zaręczona od roku, ale odkąd pamiętam zawsze przekonana byłam, że na pewno będę sama. Nieswojo czułam się gdy tylko ktoś okazywał mi chociażby odrobinę zainteresowania.
Marzyłam o związku, o tym, żeby ktoś mnie pokochał, ale jednocześnie bałam się tego.
Mój obecny partner stara się, jest kochający i troskliwy. Chce spędzić ze mną życie, rozmawiamy o tym jak ma wyglądać w przyszłości nasze życie. Pamiętam, że gdy już od początku gdy starał się o moje względy itd. czułam się dziwnie, onieśmielona - nigdy wcześniej nie doświadczyłam takiego czegoś. Zawsze też starałam się grać "twardzielkę" i nie chciałam żeby ktoś zauważył jak samotnie się czułam. Nie czułam się dość dobra, ładna i interesująca żeby kogoś "przyciągnąć". Poznaliśmy się przez internet, po tygodniu spotkaliśmy się na spacerze, a półtora miesiąca on zapytał czy chcemy wspólnie szukać szczęścia i zostaliśmy parą. Szybko zaprosił mnie do domu rodzinnego, przedstawił znajomym. Dbał (i dba nadal) o to byśmy się widywali jak najczęściej, chociaż póki co mieszkamy jeszcze kawałek od siebie. Wbrew temu co mówi się o związkach rozpoczętych przez internet, nie chodziło mu tylko o jedno. Powtarza mi regularnie, że mnie kocha i okazuje mi to. Ja nie jestem zbyt odważna w "tych" kwestiach i on to uszanował, póki co czekamy z tym. On też nie chce żebym truła się tabletkami i gdy powiedziałam mu, że nie chcę mieć dzieci póki co, okazał mi zrozumienie. Kiedyś też powiedział, że gdyby taka była moja ostateczna decyzja to nie chce aby cały ciężar kontroli i ewentualnych skutków ubocznych spadał na mnie. Ja nie wykluczam w przyszłości dzieci całkowicie, ale opowiedziałam mu o swoich obawach. Dodaję te informacje tylko dla dookreślenia sytuacji.

O naszej przyszłości rozmawialiśmy, ale kwestia miejsca zamieszkania, pracy i pewnych codziennych nawyków przy braku szczerych rozmów, urosła w moich oczach do rangi problemu nie do przeskoczenia. Był moment, że nie widziałam naszej przyszłości.
Pół roku temu czułam, że jesteśmy tak różni i chciałam oddać pierścionek. Spotkaliśmy się, porozmawialiśmy, opowiedziałam mu o swoich obawach. Zapytał czy chcę, żeby wyszedł... Nie potrafiłam odpowiedzieć,. On uklęknął i powiedział, że zawsze będzie tylko mój, cokolwiek zadecyduję. Nie chciał przyjąć pierścionka z powrotem, powiedział, że chce żebym go zachowała na pamiątkę naszego czasu razem. Płakaliśmy, rozmawialiśmy. On mówił, że każdy związek przechodzi kryzysy, zaproponował by dać nam jeszcze szansę.

Być może część z Was zna mnie z innych wątków, w których opisywałam też jak niska samoocena wpływa na nadinterpretację pewnych komunikatów w otoczeniu. Rozmawiałam już o tym z narzeczonym i on był zaskoczony w jaki sposób ja analizuję pewne nic nieznaczące komentarze lub komunikaty z jego strony. Często pyta mnie czego się najbardziej boję, skąd się wzięła moja zaniżona samoocena.

Wiele razy gdy on proponował, że chciałby mi pomóc, coś kupić, podarować, ja reagowałam kategoryczną odmową. Raz nawet się pokłóciliśmy bo spodobała mi się torebka, on zapłacił i z uśmiechem powiedział "oby dobrze się nosiło". Po powrocie do domu, oddałam mu kasę, chociaż na początku nie chciał jej przyjąć. Powiedziałam mu, może nawet trochę agresywnie, że ja niczego nie potrzebuję i nie chcę być od nikogo zależna. Podświadomie cieszyłam się, że on zechciał mi zrobić prezent, ale "duma" czy nie wiem jak to inaczej nazwać nie pozwalała mi na przyjęcie prezentu. Często tak jest. Czuję się jakbym miała rozdwojenie jaźni. Cieszę się, że ktoś chce mi okazać troskę lub proponuje pomoc, ale chcę za wszelką cenę pokazać, że ja tego nie potrzebuję. A potem jestem zła, na siebie i co gorsza na niego. Tłumaczyłam mu już kiedyś, że nie chcę uchodzić za "pijawkę" i narzucać mu czegoś. Wiem, że ranię go swoimi zachowaniami, ale jest to silniejsze ode mnie. Swoją postawę tłumaczę sobie tym, że ja nie chcę być dla nikogo uciążliwa. On powtarza, że on chce być dla mnie i cieszy się, że jest wtedy potrzebny.
Staram się trochę zmienić swoje zachowanie, np. gdy dostaję kwiaty po powrocie z delegacji, podkreślam jak miły to gest i jak bardzo go doceniam. Wiem, że powinnam się cieszyć i myśląc logicznie to nawet tak jest. Ale ciągle mam gdzieś z tyłu głowy myśli, że jestem nie na miejscu. Nie potrafię pojąć, że komuś mogę się podobać itd. Wysyłam jeszcze czasami komunikaty mimowolnie. Komunikaty, które krzyczą "ja nikogo nie potrzebuję" i "nie nadaję się do związku". Pragnę miłości, a odrzucam coś co dostaję. Co jest ze mną nie tak? Czy ktoś miał podobnie?

To wyglada jak lek przed bliskoscia, do tego dochodzi niska samoocena. Moim zdaniem samej ciezko Ci bedzie to przepracowac, za duzo blokad.Mysle, ze przy kazdym zwiazku tak bedziesz miala.

[havarti]

A ty dla niego robisz jakies mile rzeczy, sprawiasz mu prezenty? Bo jesli obie strony tak dzialaja w zwiazku, to nie rozumiem czemu czujesz sie jak pijawka. A jesli tak nie robisz, to moze powinniscie porozmawiac o tym jakie macie jezyki milosci i czego faktycznie od siebie oczekujecie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tessa16]

Tak, staram się pamiętać o takich małych rzeczach i okazjach. Zawsze jak gdzieś jestem bez niego to przywożę jakąś pamiątkę itd. Nie migam się od zapłacenia gdy gdzieś razem idziemy, wręcz jest mi głupio, że ktoś miałby za mnie płacić. Gdy jesteśmy na zakupach albo w kawiarni uparcie płacę (za nas oboje), nie chcę nikomu być nic winna. Ale w głębi duszy miło mi gdy on chce coś od siebie "postawić". Ale ja najpierw mówię, że nic nie chcę i nie potrzebuję, a potem jestem zła i na siebie i na niego co gorsza. A przecież wiem, że to irracjonalne bo przecież ja się sama często przy tym upieram, a jednak głupia część mnie oczekiwałabym żeby on też się uparł przy swoim. Wiem, sama sobie tworzę problemy, ale jest to silniejsze ode mnie. Nie chciałabym żeby ktokolwiek pomyślał, że jestem "pijawką".

---------- Dopisano o 11:29 ---------- Poprzedni post napisano o 11:28 ----------

Tak samo nieswojo czuję się gdy on o swoich rzeczach mówi "nasze". (Np. nasza działka, samochód itd.)

---------- Dopisano o 11:30 ---------- Poprzedni post napisano o 11:29 ----------

Tak samo nieswojo czuję się gdy on o swoich rzeczach mówi "nasze". (Np. nasza działka, samochód itd.)

[Aelora]

Szczerze to najpierw radziłabym Wam zamieszkanie razem, bo skoro żyjecie na odległość, jesteście zaręczeni i już masz takie odczucia to przy częstszym, codziennym kontakcie możecie w ogóle nie przetrwać jako para. Bardzo dużo dodatkowych rzeczy wychodzi podczas mieszkania ze sobą na co dzień, a Ty już teraz masz poważne problemy z niską samooceną i jakimś kompleksem "Zosi samosi".

Napisane przez tessa16

Ja nie jestem zbyt odważna w "tych" kwestiach i on to uszanował, póki co czekamy z tym. On też nie chce żebym truła się tabletkami i gdy powiedziałam mu, że nie chcę mieć dzieci póki co, okazał mi zrozumienie. Kiedyś też powiedział, że gdyby taka była moja ostateczna decyzja to nie chce aby cały ciężar kontroli i ewentualnych skutków ubocznych spadał na mnie.

Czyli Wy ogólnie ze sobą nie współżyjecie? Jeśli nie chcesz truć się hormonami, to Twój narzeczony może sięgnąć po prezerwatywy, wtedy ciężar kontroli nie będzie spoczywał wyłącznie na Tobie.

[tessa16]

Nie, ale ja też zawsze czułam, że intymność będzie dla mnie problemem. Generalnie wstydzę się swojego ciała i kiedyś tam uspokajałam się słowami "przecież najwyżej zawsze będę sama" i pogodziłam się z tym. Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek poznam osobę, dla której jak on to mówi "jestem całym światem"...

---------- Dopisano o 13:43 ---------- Poprzedni post napisano o 13:40 ----------

Chcę się zmienić, pracować nad swoją samooceną. Jestem świadoma, że, obiektywnie rzecz biorąc, jestem całkiem ładna. Ale też wstydzę się, że to nadmierna pewność siebie i mnie to zgubi.

[havarti]

Napisane przez Aelora

Szczerze to najpierw radziłabym Wam zamieszkanie razem, bo skoro żyjecie na odległość, jesteście zaręczeni i już masz takie odczucia to przy częstszym, codziennym kontakcie możecie w ogóle nie przetrwać jako para. Bardzo dużo dodatkowych rzeczy wychodzi podczas mieszkania ze sobą na co dzień, a Ty już teraz masz poważne problemy z niską samooceną i jakimś kompleksem "Zosi samosi".



Czyli Wy ogólnie ze sobą nie współżyjecie? Jeśli nie chcesz truć się hormonami, to Twój narzeczony może sięgnąć po prezerwatywy, wtedy ciężar kontroli nie będzie spoczywał wyłącznie na Tobie.

Zupelnie mi umknelo, ze nie tylko nie mieszkali nigdy razem, ale tez nie uprawiaja seksu. Terapia by autorce nie zaszkodzila, ale szansa na to ze ten zwiazek przetrwa jest i tak niezbyt wysoka moim zdaniem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Hermiona83]

Terapia na cito, niezależnie od tego, czy związek przetrwa, czy nie. Nie da się żyć sensownie z tak niską samooceną, nielubieniem swego ciała itd. Zamęczysz się i wszystkich wokół.

[tessa16]

Napisane przez havarti

Zupelnie mi umknelo, ze nie tylko nie mieszkali nigdy razem, ale tez nie uprawiaja seksu. Terapia by autorce nie zaszkodzila, ale szansa na to ze ten zwiazek przetrwa jest i tak niezbyt wysoka moim zdaniem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie mieszkamy, ale często zostajemy u siebie na noc.

[Aelora]

Napisane przez Hermiona83

Terapia na cito, niezależnie od tego, czy związek przetrwa, czy nie. Nie da się żyć sensownie z tak niską samooceną, nielubieniem swego ciała itd. Zamęczysz się i wszystkich wokół.

Dokładnie, terapia, terapia i jeszcze raz terapia. Przykro mi to napisać, nie chcę Cię urazić, ale tu jest tyle problemów, obaw i zahamowań, że jak dojdzie do wspólnego zamieszkania, rozpoczęcia współżycia i ślubu mam wrażenie, że to wszystko z impetem runie. Na odległość nie widać wielu rzeczy, w codziennym życiu to wszystko wychodzi i nawarstwia się.

[havarti]

Napisane przez tessa16

Nie mieszkamy, ale często zostajemy u siebie na noc.

Zostawanie u siebie na noc to jednak zupelnie co innego niz wspolne zycie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tessa16]

A czy ktoś próbował kiedyś przepracować coś podobnego samemu? Staram się obserwować siebie i swoje reakcje. Wyłapałam pewne mechanizmy, ale nadal mam trudności z ich zmianą.

[Hermiona83]

A raka będziesz leczyć sama czy pójdziesz do lekarza?

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Aelora

Dokładnie, terapia, terapia i jeszcze raz terapia. Przykro mi to napisać, nie chcę Cię urazić, ale tu jest tyle problemów, obaw i zahamowań, że jak dojdzie do wspólnego zamieszkania, rozpoczęcia współżycia i ślubu mam wrażenie, że to wszystko z impetem runie. Na odległość nie widać wielu rzeczy, w codziennym życiu to wszystko wychodzi i nawarstwia się.

Niestety, ale spore prawdopodobieństwo, że to się tak skończy.

[skara]

Napisane przez tessa16

A czy ktoś próbował kiedyś przepracować coś podobnego samemu? Staram się obserwować siebie i swoje reakcje. Wyłapałam pewne mechanizmy, ale nadal mam trudności z ich zmianą.

Myślę, że samodzielnie będzie trudno, bo ty siedzisz w pewnych schematach od urodzenia i nawet ich nie widzisz. Więc będzie Ci to szło bardzo powoli, opornie i stracisz mnóstwo czasu, a efekt niekoniecznie będzie zadowalający.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Wicked_Girl]

Każda z nas może wyłapać niepokojące sygnały, pytanie co z tym zrobi. A ty byłaś kiedykolwiek u ginekologa? Bo zdanie „o truciu się tabletkami” imho świadczy, że nie. Wspólne mieszkanie i seks to tematy, które jednoznacznie i błyskawicznie określiłyby wasze dopasowanie. Nie szukaj porad w necie , może skorzystaj z porady specjalisty - jeżeli tyle lat nie współżyłaś , a od kilku jesteś w związku, to pytanie czy odczuwasz w ogóle taką potrzebę. Ewentualnie idźcie we dwójkę.

[tessa16]

Napisane przez Wicked_Girl

Każda z nas może wyłapać niepokojące sygnały, pytanie co z tym zrobi. A ty byłaś kiedykolwiek u ginekologa? Bo zdanie „o truciu się tabletkami” imho świadczy, że nie. Wspólne mieszkanie i seks to tematy, które jednoznacznie i błyskawicznie określiłyby wasze dopasowanie. Nie szukaj porad w necie , może skorzystaj z porady specjalisty - jeżeli tyle lat nie współżyłaś , a od kilku jesteś w związku, to pytanie czy odczuwasz w ogóle taką potrzebę. Ewentualnie idźcie we dwójkę.

Byłam, regularnie chodzę. Kiedyś nawet brałam tabletki, ale to w celu wyregulowania cyklu. Aktualnie jedynie kontrolnie chodzę. Mówię "trucie" bo wiem, że jak każdy środek farmakologiczny wpływa na organizm. Nie twierdzę, że jest to coś jednoznacznie złego dla każdego.
Ja mam po prostu blokadę jeśli chodzi o zbliżenia. To nie tak, że nie ma u nas czułości. Jest, ale po prostu to jeszcze nie TO.

[ColourTheSmallOne]

To kiedy będzie "TO"? Jesteście ze sobą już 3 lata przecież. On cie w ogóle pociąga fizycznie? Nie przeszkadza mu, że nie uprawia seksu od 3 lat?
Moim zdaniem bez terapii sobie nie poradzisz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tessa16]

Napisane przez ColourTheSmallOne

To kiedy będzie "TO"? Jesteście ze sobą już 3 lata przecież. On cie w ogóle pociąga fizycznie? Nie przeszkadza mu, że nie uprawia seksu od 3 lat?
Moim zdaniem bez terapii sobie nie poradzisz.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

On mi się podoba, ale ja stopniowo przełamuję swoje bariery. On to szanuje. To nie tak, że wcale nie ma między nami chemii ani bliskości.

[Bruma_w_Hogsmeade]

Napisane przez ColourTheSmallOne

Nie przeszkadza mu, że nie uprawia seksu od 3 lat?
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Uprawia z kimś innym. Przecież sobie nie zawiązuje

[havarti]

Napisane przez tessa16

On mi się podoba, ale ja stopniowo przełamuję swoje bariery. On to szanuje. To nie tak, że wcale nie ma między nami chemii ani bliskości.

Bylas w jakichs innych zwiazkach? Byl seks i/lub mieszkanie razem, czy jak juz sie zdecydujecie na jedno i drugie to bedzie dla ciebie po raz pierwszy?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tessa16]

Napisane przez havarti

Bylas w jakichs innych zwiazkach? Byl seks i/lub mieszkanie razem, czy jak juz sie zdecydujecie na jedno i drugie to bedzie dla ciebie po raz pierwszy?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To mój pierwszy związek.

[Indecence]

przełamywanie barier przez 3 lata? aha


ogólnie całość brzmi jak przepis na huczną katastrofę. dziwię się facetowi, że jeszcze nie zwiał i to wszystko wytrzymuje, choć jak ktoś słusznie zauważył, ja też sądzę, że seks ma gdzie indziej. tobie zaś się dziwię, że jeszcze nie poszukałaś pomocy specjalisty, bo wygląda to na jakieś zaburzenia psychiczne

[ColourTheSmallOne]

Napisane przez Indecence

przełamywanie barier przez 3 lata? aha


ogólnie całość brzmi jak przepis na huczną katastrofę. dziwię się facetowi, że jeszcze nie zwiał i to wszystko wytrzymuje, choć jak ktoś słusznie zauważył, ja też sądzę, że seks ma gdzie indziej. tobie zaś się dziwię, że jeszcze nie poszukałaś pomocy specjalisty, bo wygląda to na jakieś zaburzenia psychiczne

Az mi się przypomniał watek 30-letniej dziewicy, to było dawno temu, jeszcze nie miałam konta, tylko podczytywałam. Tylko ze tamta nigdy nie była w związku i pisała, ze czuje się niegotowa i jeszcze bardziej jak dziecko, niż kobieta. Po 30. człowiek już zaczyna się powoli starzec, a ta czuła się jak dziecko I tez nie lubiła swojego ciała, bo według niej każdy facet marzy o wielkich piersiach i tyłku, a ona tego nie miała. Ciekawe, jak się u niej potoczyło życie

Współczuję takim ludziom, zapewne mieli toksyczne rodziny, a potem nie mogą się odnaleźć w dorosłym życiu i maja kompletnie zaburzony obraz siebie i związków międzyludzkich
Autorko, zastanów się, czy ty rzeczywiście chcesz związku i rodziny (bo niektórzy nie chcą i to tez normalne), ale wydaje się, ze tak. W takim razie biegnij na terapie, bo tak to możesz się bujać do 60., tylko wiesz, wtedy już na pewne rzeczy będzie za późno.

[ukladlimbiczny]

Autorko, psychoterapia to u Ciebie konieczność. Nie masz kompetencji, żeby sama sobie z tym wszystkim poradzić. Niezależnie od przyszłości Twojego związku powinnaś zdecydować się na terapię.

Wysłane z mojego M2101K9G przy użyciu Tapatalka

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Indecence

przełamywanie barier przez 3 lata? aha


ogólnie całość brzmi jak przepis na huczną katastrofę. dziwię się facetowi, że jeszcze nie zwiał i to wszystko wytrzymuje, choć jak ktoś słusznie zauważył, ja też sądzę, że seks ma gdzie indziej. tobie zaś się dziwię, że jeszcze nie poszukałaś pomocy specjalisty, bo wygląda to na jakieś zaburzenia psychiczne

Lub sam ma małe lub wręcz zerowe potrzeby albo wcale nie ukierunkowane w stosunku do dorosłych kobiet. Generalnie cierpliwość cierpliwością, wyrozumiałość wyrozumiałością, ale coś takiego jest po prostu podejrzane.

[havarti]

Napisane przez Ellen_Ripley

Lub sam ma małe lub wręcz zerowe potrzeby albo wcale nie ukierunkowane w stosunku do dorosłych kobiet. Generalnie cierpliwość cierpliwością, wyrozumiałość wyrozumiałością, ale coś takiego jest po prostu podejrzane.

Cos w tym jest. Chyba ze autorka ma jakies traumy i z tego powodu jest niegotowa. I rozmawiala z nim 100% szczerze i on swiadomie postanowil w taki zwiazek wejsc.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[miami_drink]

Nie będę oryginalna i zasugeruję autorce terapie, byle z kimś sprawdzonym żeby nie wkopać sie w jeszcze gorsze bagno. Tutaj są ewidentnie problemy, przez które będzie sabotować każdy możliwy związek.

[tessa16]

Rozmawialiśmy na ten temat już wiele razy i mówiłam mu, że nie było w moim życiu żadnego pojedynczego wydarzenia, które mogłabym wskazać jako początek tych moich zahamowań. Po prostu mam taką wewnętrzną blokadę. Ciężko mi to dokładniej określić. Ogólnie ja też panicznie boję się ciąży. Nie sam fakt posiadania dziecka mnie tak przeraża, bo nawet chciałabym kiedyś zostać mamą, ale gdy myślę o ciąży to mam w głowie wszystkie możliwe komplikacje i ból porodowym (a nawet myśli o śmierci w trakcie porodu). To nie jest bezpośrednia przyczyna, ale też co jakiś czas daje mi się to we znaki. W głowie mam jakieś scenariusze, bardzo ekstremalne nieraz. Np. co by było gdyby trzeba było wybrać między życiem moim a dziecka. Wiem, że nie chciałabym umrzeć. Kiedyś rozmawiałam z nim ma ten temat i on stwierdził, że to na pewno trudna decyzja. Powiedział też, że nie ryzykowałby mojego życia.