Do osób które studiowały

[Nieznajomy828]

Jestem studentem pierwszego roku dietetyki. Pod koniec września przeprowadziłem się do dużego miasta, lecz nie mogę się odnaleźć. Nie mam znajomych, czas po zajęciach spędzam sam, dodatkowo cały czas czuję duży stres i lęk, studia mnie przytłaczają. Od 8 lat gram w piłkę, lecz ze względu na brak czasu na studiach musiałem z niej zrezygnować, czego bardzo mi brakuje, każdego dnia myślę o tym jak bardzo chce do niej wrócić.

Do domu rodzinnego przyjeżdżam co dwa tygodnie na weekend, lecz każdy wyjazd z niego jest bardzo ciężki, ponieważ nie podoba mi się studiowanie, samotność oraz marnowanie czasu przez nieregularne zajęcia w ciągu dnia i tygodnia.

Również czuję zdenerwowanie tym że po skończonych zajęciach dalej muszę siedzieć nad zeszytami, robić notatki, prezentację czy uczyć się do testów, przez co nie mam czasu dla siebie. Każdy przyjazd do domu powoduje, że czuję się lepiej, chce mi się żyć, natomiast dzień wyjazdu z domu jest koszmarem, od rana ból brzucha i chwilowe zawroty głowy na myśl o studiach. Przez październik schudłem 4kg, ponieważ lęk i stres nie pozwala mi na głód.

Chwilę przed rozpoczęciem nauki myślałem o pracy w wojsku + studiowaniu zaocznym dietetyki, co pozwoliłoby mi na grę w piłkę oraz spędzanie czasu na innych pasjach.

Obecnie największym problemem jest umowa na wynajem pokoju oraz zdanie niektórych członów rodziny.

Od lat w domu słyszałem jak mama i babcia mówiły, że muszę iść na studia ponieważ nic nie osiągnę. Owszem, chciałem iść na studia dzienne, lecz czuję, że nie jest to dla mnie. Mam pewien plan na siebie, tylko nie wiem jak wytłumaczyć to mamie i babci. Tata rozumie mnie doskonale i mówi, że jeżeli nie czuję tego, zawsze

mogę zrezygnować lub przenieść się na studia zaoczne. Nie chce wracać do rodzinnej miejscowości, ponieważ nie ma tam perspektyw, myślałem nad wyjazdem w okolice Warszawy i próbę układania sobie życia w tamtym miejscu. Chciałbym żyć po swojemu, robić co chce, spełniać marzenia i kupować co chce. Jestem rozsądny, więc wiem że sobie poradzę, lecz każdego dnia na studiach czuję się mniej szczęśliwy i coraz bardziej przytłoczony. Postanowiłem dać sobie czas do sesji zimowej, a co będzie później, czas pokaże…

[Aelora]

To trochę błędne myślenie naszych rodziców że papierek ze studiów daje przewagę w życiu, więc nie ma co poddawać się presji. Z drugiej strony, skoro już teraz jest Ci ciężko wszystko pogodzić i znaleźć czas dla siebie, nie wyrabiasz ze wszystkim, to idąc według Twojego planu (służba w wojsku + studia zaoczne) będziesz mieć tego czasu jeszcze dużo mniej. Skoro lubisz piłkę nożną, nic nie stoi na przeszkodzie żeby znaleźć w dużym mieście jakiś zespół i trenować, są grupki na FB gdzie chętnie wezmą do amatorskich drużyn każdego kto ma jakieś doświadczenie. Albo przynajmniej poznasz jakąś ekipę z którą spędzisz wspólnie czas i nawiążesz znajomości. Z jednej strony rozumiem Cię, że może ta dietetyka nie jest do końca tym czego chcesz i masz inny plan na siebie, z drugiej strony bądź przygotowany że ogólnie skoro chcesz się dalej kształcić czeka Cię sporo samodzielnej pracy, a Ty już wymiękasz bo trzeba robić prezentacje poza zajęciami.

[Rogatka_Ozdobna]

Napisz coś więcej, bo nie wiemy co jest źródłem tego przytłoczenia i stresu. Czy chodzi o źle wybrany kierunek, poziom trudności nauki, inne wyobrażenia na temat życia studenckiego? Z opisu nie wynika, aby twoja sytuacja była w jakikolwiek sposób wyjątkowa: przyjechał młody człowiek na studia do nowego miasta, w którym nikogo nie zna i jeszcze okazuje się, że trzeba się uczuć. To chyba normalne? Aż chciałoby się rzec: witamy w dorosłym życiu. Ale skoro masz takie ciężkie reakcje, polecam wybrać się do psychologa. Nawet jednorazowa wizyta może pomóc przestawić coś w głowie.


A może to po prostu szok związany z nagłą zmianą sposobu życia, kiedy to z rodzinnej sielanki z obiadkami u mamusi zostałeś nagle rzucony do obcego miasta, gdzie musisz sam sobie ogarniać życie? Minął ledwie miesiąc, może daj sobie trochę czasu na przyzwyczajenie?

[Lil_Mermaid]

Dodam od siebie, że papierek ze studiów zaocznych, online czy w chmurze ma taką samą moc jak ten dzienny.

I nie każdy musi skończyć studia - i nie mówię tego złośliwie. Jest wiele profesji, w których porządne, wartościowe kursy, szkolenia kończące się egzaminami i dające uprawnienia zawodowe są nieraz lepsze od papierka ze studiów. Z resztą po takich studiach i tak pożądane będą kursy i szkolenia z certyfikatami.

Musisz zastanowić się co DLA CIEBIE jest ważne i będzie lepsze. Studia zaoczne są spoko, ale łączyć to z pracą w tygodniu to wyzwanie. Niemniej jednak usamodzielnisz się i będziesz o sobie w pełni decydował sam. A może skoro rok już się zaczął, daj szansę studiom dziennym, może to tylko stres przed nowym i nieznanym? Z biegiem semestrów powinieneś mieć więcej czasu, bo pierwszy rok jest najbardziej naćkany zajęciami i wtedy może znajdziesz czas na piłkę?

Ale co najważniejsze - podejmij taką decyzję, która jest Twoja - nie mamy, nie babci, bo to Twoje życie. Masz sprzymierzeńca w tacie, wykorzystaj to i poproś go o wsparcie w trudnych rozmowach z mamą i babcią. One na pewno chcą dla Ciebie dobrze, ale ostateczną decyzję musisz podjąć sam.

[lalove12]

A mi się wydaje, że warto się uczyć i poświęcić dla nauki swój czas. Masz szansę na dobry i rozwijający się zawód i moim zdaniem, dietetycy dobrze zarabiają. Niestety ale jak chce się coś osiągnąć to tak właśnie jest..

[madliyn]

Z jednej strony piszesz, że nie masz na nic czasu, bo po zajęciach musisz się uczyć / robić prezki itp; z drugiej - że marnujesz czas między zajęciami. Nie da się tego poprzesuwać, i w okienkach się uczyć i ogarniać prezentacje, a po zajęciach iść na jakiś trening piłki? Trochę brzmisz, jakbyś zwyczajnie tęsknił za domem, to normalne. U mnie trwało z 2 miesiące Imo - Daj sobie czas jeszcze, żeby emocje nie podjęły za Ciebie tej ważnej decyzji.

[Magmag0194]

Napisane przez madliyn

Z jednej strony piszesz, że nie masz na nic czasu, bo po zajęciach musisz się uczyć / robić prezki itp; z drugiej - że marnujesz czas między zajęciami. Nie da się tego poprzesuwać, i w okienkach się uczyć i ogarniać prezentacje, a po zajęciach iść na jakiś trening piłki? Trochę brzmisz, jakbyś zwyczajnie tęsknił za domem, to normalne. U mnie trwało z 2 miesiące Imo - Daj sobie czas jeszcze, żeby emocje nie podjęły za Ciebie tej ważnej decyzji.

Dokładnie. My zbieraliśmy się całą ekipą (ok. 10 osób) w akademiku na okienkach i każdy robił coś innego - w sensie jedni robili matmę, inni fizykę, jeszcze inni coś innego - później się dzieliliśmy
Od razu mówię - nie bezmyślnie przepisywaliśmy, tylko w razie jak ktoś nie ogarniał to pytał autora, ten tłumaczył i jakoś szło. A jaka oszczędność czasu.
W ogóle polecam jednak się zakręcić wokół ludzi - w grupie jest raźniej. Gdyby nie nasza paczka, to miałabym ciężko zdać te studia

[skara]

Napisane przez Magmag0194

Dokładnie. My zbieraliśmy się całą ekipą (ok. 10 osób) w akademiku na okienkach i każdy robił coś innego - w sensie jedni robili matmę, inni fizykę, jeszcze inni coś innego - później się dzieliliśmy
Od razu mówię - nie bezmyślnie przepisywaliśmy, tylko w razie jak ktoś nie ogarniał to pytał autora, ten tłumaczył i jakoś szło. A jaka oszczędność czasu.
W ogóle polecam jednak się zakręcić wokół ludzi - w grupie jest raźniej. Gdyby nie nasza paczka, to miałabym ciężko zdać te studia

Myśmy się tak do sesji uczyli. Każdy przygotowywał swoją część materiału i potem ją streszczał. To był świetny sposób na szybką naukę w dobrym towarzystwie. Mega fajne doświadczenie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lil_Mermaid]

Napisane przez skara

Myśmy się tak do sesji uczyli. Każdy przygotowywał swoją część materiału i potem ją streszczał. To był świetny sposób na szybką naukę w dobrym towarzystwie. Mega fajne doświadczenie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ale to też zależy od ludzi. Ja niestety miałam takich znajomych do ogarniania razem bardzo mało, większość miała nawet problem pożyczyć (absurd) kartkę na kolokwium, bo np się zapomniało wziąć ze sobą czyste białe jak wymagał profesor.
Było dużo takich, z którymi przez cały okres studiów nie zamieniliśmy ani słowa, bo do nikogo się nie odzywali (do siebie samych snobasów też), bo myśleli, że ktoś ich podejdzie i wykradnie wiedzę tajemną

Studia uczą życia i pokazują, że wyścig szczurów nie kończy się na podstawówce, gdzie rodzicom najbardziej zależy żeby ich córeczka czy synek miał najwięcej dyplomów z klasy.

Ale też nie ma co patrzeć na ludzi - jeśli okaże się, że rok jest nieudany i nie ma z kim trzymać fajnej relacji, to wciąż nie przekreśla skończenia studiów.