Nierówne traktowanie w rodzinie, brak miłości rodziców

[lalove12]

Mam problem w domu, z moim tatą szczególnie. Widzę nierówne traktowanie między mną a bratem. Brata pyta się, czy gdzieś z nim nie pojedzie, jak po długim czasie przyszedł do kuchni to powiedział do niego " czekaliśmy na ciebie", podnosi na mnie często głos i się na mnie frustruje. Ostatnio trochę dochodziło między nami do różnicy zdań i zauważyłam, że zaczął mnie już wgl ignorować. Jak ja przychodzę do kuchni to on ostatencyjnie wychodzi i jak ja wychodzę, to dopiero do tej kuchni wraca i z bratem moim rozmawiają godzinami a ze mną ostatnio herbatę pil może rok temu, i to może max 2 razy, nie więcej. Kiedy się pytałam, czemu tak robi, to powiedział, że tak jest dobrze(czy coś takiego), że tak powinno być? Że on rozmawia z moimi braćmi a ja z mamą. Później była taka sytuacja, że obok niego było wolne krzesło i ja obok niego usiadłam to parę minut później się przesiadł koło mamy. Kiedy indziej znowu była podobna sytuacja, że kiedy obok mnie było wolne miejsce(tylko obok mnie)to przyniósł sobie krzesło z pokoju obok i usiadł na boku. I np. była taka sytuacja jeszcze w sklepie, że nie chciał ze mną robić wspólnie zakupów. To wszystko mnie już psychicznie tak wykańcza, że nie daje sobie rady emocjonalnie i ciągle płacze o to,bo czuję że moja mama też mnie ignoruje i też woli brata. Np.pyta go czy pojadą tu czy tam. Jak mieliśmy robić zakupy to powiedziała do taty " to ty zrobisz zakupy z K. a ja sama" . No i oczywiście tata powiedział, że on zrobi sam.. czuję się odrzucona w tym domu, niechciana. Było wiele, na prawdę wiele rozmów na ten temat. Widzieli moje łzy, ale one ich nie ruszają.

I w końcu z tej złości i smutku zaczęłam na niego mówić po imieniu, czyli " Zbyszek". To była w domu jedna wielka awantura i afera i odwrócenie się do mnie, że jak ja tak mogę do własnego ojca mówić i jak ja się zachowuje. Nie było żadnego zrozumienia moich uczuć i było odrzucenie mnie przez resztę rodziny. Czyli w sumie wychodzi na to, że on może mnie ignorować i mi to pokazywać, a ja mam biernie to znosić .. nie wiem jak sobie z tym wszystkim radzić już , z tymi emocjami

Problem w tym, że ja na nich za bardzo polegam, bo tak na prawdę mam tylko jedną koleżankę, z którą rozmawiam raz na miesiąc, ma dziecko i swoje życie już więc rozumiecie. Dlatego może tak się uwiesilam tej rodziny. Z narzeczonym będę mogła zamieszkać dopiero za około pół roku, bo obiecał bratu pokój.(Wtedy nawet nie myślałam o zamieszkaniu). Nie wiem, jak sobie radzić z tym przerażającym smutkiem i poczuciem osamotnienia?

[Aelora]

Od jak dawna trwa taka sytuacja? Jeśli masz możliwość staraj się przyspieszyć przeprowadzkę, tutaj tak naprawdę nic nie wskórasz skoro rodzice ostentacyjnie Cię ignorują. Możesz spróbować konkretnie zapytać, o co im chodzi i jeśli mają jakiś powód takiego zachowania niech go wyjaśnią. Jeśli nie będą chcieli rozmawiać, to niestety przeprowadzka dobrze Ci zrobi.

[Eri_Sa]

Twój ojciec to zwykły dupek, pewnie z kategorii tych co chcieli mieć syna a córka to tylko zawadza. Też doradzałabym jak najszybszą wyprowadzkę.

[lalove12]

Dzisiaj była taka sytuacja, że miał położony obok mnie talerz. Przesiadł się koło brata i zadowolony się przeżegnał jak na pobożnego katolika przystało 🤣

---------- Dopisano o 16:08 ---------- Poprzedni post napisano o 16:00 ----------

Od jak dawna trwa.. Brak miłości i chłód od zawsze, ale takie ostentacyjne ignorowanie mnie od miesiąca.

[hasta_la_vista]

Niestety nie wszyscy są materiałem na rodzica. Nie da się zmusić nikogo do miłości, szacunku, spędzania z Tobą czasu. Polecam Ci słonko zapisać się do psychologa lub przynajmniej udać się do psychologa szkolnego, to mądrzy ludzie, pomagają ogarnąć to co człowieka przerasta.

[Rogatka_Ozdobna]

Moja pierwsza myśl: zrobić test DNA.

[xfrida]

Napisane przez Rogatka_Ozdobna

Moja pierwsza myśl: zrobić test DNA.

i moja tez
moze nie jestes jego biologicznym dzieckiem
ile masz lat?jestes najstarszym dzieckiem?

moze powinnas sie wyprowadzic i uciac kontakt skoro tak cie meczy jego zachowanie?co twoja matka mysli na ten temat czy probowalas z nia poruszyc ten temat?

[lalove12]

Przeprowadzić się mogę dopiero za pół roku do narzeczonego, teraz niestety nie ma takiej możliwości.

Psycholog mi radzi się czymś zająć i się nie przejmować, ale łzy cisną mi się same do oczu.

Ja nie wiem, jak można tak własne dziecko traktować? Jak można tak własne dziecko nienawidzić a potem iść do komunii?

Moja mama dzisiaj nic nie zareagowała, gdy tak zrobił. NIC. Mówiła, że porozmawia z nim później a teraz poszła spać.

Nie chcę być jakąś ofiarą losu itd. ale to wszystko co się tutaj dzieje sprawia że mam nawroty depresji.

A oni mówią, że to ja wszystko biorę do siebie i ja powinnam brać leki i że się martwią o mnie, bo oni nic złego nie robią, a to ja to źle interpretuje xD

Ja mam w sobie teraz taki lęk, że boje się, że nawet jak zamieszkam z narzeczonym, to coś się spieprzy(tfu, tfu) , że nie będzie mnie kochał itp itd

---------- Dopisano o 17:17 ---------- Poprzedni post napisano o 17:16 ----------

Mam 27 lat. Jestem najstarszym dzieckiem. Mam jeszcze dwóch braci.

[lalove12]

Mój " tata" kiedyś mi powiedział, że Mateusz(mój nrz) mnie rzuci, bo mu się znudzę.

Nikt w domu po tych słowach mnie nie obronił i nie było ze strony mamy do niego słów typu" nie życzę sobie takiego traktowania, jeśli teraz tego nie utniemy to się rozpanoszy" itp itd. tylko do mnie lecą takie słowa

[black_elderflower]

Autorko a czym się zajmujesz zawodowo? To ich oczywiście nie tłumaczy ale skoro masz 27 lat i jesteś najstarsza to może rodzina takim zachowaniem sugeruje pośrednio że chce abyś wyprowadziła się z domu już na swoje?
I podkreślam, to ich nie tłumaczy. Nawet jeśli im się to nie podoba że nadal z nimi mieszkasz powinni z Tobą porozmawiać normalnie a nie stosować dziwaczne zagrywki. Zachowanie ojca tragedia. Byłoby mi bardzo przykro. Mam tylko nadzieję, że kiedy tatuś będzie wiekowy a bracia "nie dźwigną" tematu, to potraktujesz tatusia dokładnie tak jak on teraz Ciebie .

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[xfrida]

Napisane przez lalove12

Mój " tata" kiedyś mi powiedział, że Mateusz(mój nrz) mnie rzuci, bo mu się znudzę.

Nikt w domu po tych słowach mnie nie obronił i nie było ze strony mamy do niego słów typu" nie życzę sobie takiego traktowania, jeśli teraz tego nie utniemy to się rozpanoszy" itp itd. tylko do mnie lecą takie słowa

ale przed czym maja cie bronic?
no moze cie rzucic nigdy nic nie wiadomo nikt ci nie zagwarantuje ze na zawsze z toba zostanie

moze nie jestes jego dzieckiem skoro tak cie zle traktuje myslalas nad tym?
na twoim miejscu zrobilabym badania DNA
z drugiej strony...
dlaczego masz czekac jeszcze pol roku na wyprowadzke?masz juz 27lat i zgadzam sie z kolezanka powyzej ze moze ojciec daje do zrozumienia ze juz pora pojsc na swoje
oczywiscie lepiej by bylo gdyby to wprost powiedzial no ale niektorzy maja nadzieje ze druga strona sie sama domysli

twoj ojciec zdecydowanie nie nadaje na tych samych falach co ty ,prawdopodobnie macie skrajnie rozne charaktery i spojrzenie na rzczywistosc ,podejrzewam ze jego unikanie ciebie jest jego metoda na unkanie ciaglych konfliktow
ja rozumiem ze twoj ojciec i chcialabys byc przez niego kochana ale niestety takiego czegos sie nie da na nikim wymusic,on zapewne chcialby zebys ty sie zmienila mniej przezywala,plakala itp a ty bys chciala zeby on sie zmienil pora zaakceptowac ze zadne z was sie nie zmieni ,jestescie kim jestescie,chyba lepiej sie unikac niz zmuszac do kontaktow z osoba ktora dziala nam na nerwy?
wez sie zmobilizuj i wyprowadz to jedyna rada skoro calymi dniami placzesz i czujesz sie odrzucona i ignorowana ,jeszcze raz powtorze masz 27lat nie jestes bezbronna nastolatka jestes dorosla kobieta,nie jestes zadowolona z zycia z tymi ludzmi ?idz na swoje zyj po swojemu.nie mozesz zmienic innych ludzi ale mozesz zmienic to z kim przebywasz
i jeszcze cos...
nie buduj swojej przyszlosci tylko na swoim chlopaku (bo niestety jesli cos z nim nie wyjdzie a jest to dosyc prawdopodobne skoro nie mieszkacie razem po zamieszkaniu wiele sie zmienia i czesto okazuje sie ze nam nie po drodze).mam wrazenie ze chcesz przeskoczyc z pod skrzydel rodzicow pod skrzydla partnera zamiast zadbac o samodzielnosc,taka sytuacja stawia cie na przegranej pozycji mozesz skonczyc w taki sposob ze bedziesz siedziala z partnerem z ktorym ci nie po drodze zeby tylko nie wrocic do rodzicow i nadal bedziesz nieszczesliwa
zacznij brac odpowiedzialnosc za swoje zycie,swoja przyszlosc i szczescie zamiast uzalezniac je od innych ludzi

poza tym wydaje mi sie ze masz tendencje to stawiania sie w roli ofiary ale sama tez prowokujesz do tego zeby byc traktowana w taki a nie inny sposob np po co zaczelas sie do ojca zwracac po imieniu?co chcialas tym osiagnac?
dla mnie nie tylko zachowanie twojego ojca jest dziwne ale i twoje wiec nie dziwie sie ze macie ciagle zgrzyty miedzy soba

[lalove12]

Nie mogę zamieszkać z narzeczonym, bo ma takiego księdza, że jakby się dowiedział, nie udzieliłby nam ślubu.

Mieszkaliśmy już razem wcześniej ale po tym czego się dowiedział o swoim księdzu, przestaliśmy.

Zawodowo nie zajmuje się niczym, ponieważ jestem chora i ta choroba nawraca, więc po prostu boje się, że nie podołam w pracy i stracę rentę np. przez ewentualną pracę. No dłuższy temat. Ale jeśli chodzi o zajęcia, to przynajmniej 4h dziennie mam zajęcie, więc na nudę nie narzekam.

Jeśli chodzi o partnera to ja też sobie coraz bardziej uświadamiam, że nie chce być od kogoś tak zależna emocjonalnie, gdyby np. miał swoje sprawy i uczę się przebywać sama ze sobą i wynajduje sobie różne zajęcia, żeby się od niego emocjonalnie nie uzależnić.

Też tak czuję, że chce uciec od rodziców do niego i to może być nietrafem.

W każdym razie zrozumiałam, że nie ma sensu się siłować i robić wojny z rodziną i muszę się zająć sobą i swoim przyszłym życiem

Wczoraj jak powiedziałam, że nie zjeżdżam do domu tata się pytał dlaczego a mama mówiła, że jej smutno ale stwierdziłam, że może lepiej jak sobie od siebie odpoczniemy.

---------- Dopisano o 16:22 ---------- Poprzedni post napisano o 16:21 ----------

Stwierdzilam, że może też jest coś we mnie tej winy i muszę się przyjrzeć swojemu zachowaniu i jakoś się wyciszyć.

[xfrida]

Napisane przez lalove12

Nie mogę zamieszkać z narzeczonym, bo ma takiego księdza, że jakby się dowiedział, nie udzieliłby nam ślubu.

Mieszkaliśmy już razem wcześniej ale po tym czego się dowiedział o swoim księdzu, przestaliśmy.

Zawodowo nie zajmuje się niczym, ponieważ jestem chora i ta choroba nawraca, więc po prostu boje się, że nie podołam w pracy i stracę rentę np. przez ewentualną pracę. No dłuższy temat. Ale jeśli chodzi o zajęcia, to przynajmniej 4h dziennie mam zajęcie, więc na nudę nie narzekam.

Jeśli chodzi o partnera to ja też sobie coraz bardziej uświadamiam, że nie chce być od kogoś tak zależna emocjonalnie, gdyby np. miał swoje sprawy i uczę się przebywać sama ze sobą i wynajduje sobie różne zajęcia, żeby się od niego emocjonalnie nie uzależnić.

Też tak czuję, że chce uciec od rodziców do niego i to może być nietrafem.

W każdym razie zrozumiałam, że nie ma sensu się siłować i robić wojny z rodziną i muszę się zająć sobą i swoim przyszłym życiem

Wczoraj jak powiedziałam, że nie zjeżdżam do domu tata się pytał dlaczego a mama mówiła, że jej smutno ale stwierdziłam, że może lepiej jak sobie od siebie odpoczniemy.

---------- Dopisano o 16:22 ---------- Poprzedni post napisano o 16:21 ----------

Stwierdzilam, że może też jest coś we mnie tej winy i muszę się przyjrzeć swojemu zachowaniu i jakoś się wyciszyć.

podejrzewam ze twoj ojciec nie pogodzil sie z twoja choroba,nie akceptuje twojej niepelnosprawnosci, podejscia do zycia i prawdopodobnie rowniez denerwuje go ze nie pracujesz.

moim zdaniem fochy jakiegos ksiedza to marna wymowka zeby przestac mieszkac razem ,czy musi ten wlasnie ksiadz wam slubu udzielac?i skad on by wiedzial ze wy razem mieszkacie?mieszka obok twojego chlopaka zna go osobiscie w jakis bliski sposob?moze to wymowka twojego chlopaka zeby sie wymiksowac ze wspolnego mieszkania?
poza tym nie tylko uzalezniasz sie od niego emocjonalnie ale rowniez finansowo.czy jestes w stanie przezyc samodzielnie ze swojej renty?jesli nie zastanow sie co sie stanie jak ten zwiazek nie wypali moim zdaniem to bardzo ryzykowna "ucieczka" z jednej zaleznosci w druga i moze sie roznie zakonczyc
nastepna spraw to twoja praca.masz jakies wyksztalcenie?na czym polega twoja choroba ze nie jestes w stanie podjac pracy zawodowej?czy ta chorobe mozna zaleczyc skoro piszesz o nawrotach to chyba nie jestes caly czas niesprawna na tyle zeby nie pracowac,stawiajac tak sprawe (boje sie ze nie dam rady z praca i dlatego nie pracuje) stawiasz sie w bardzo zlej sytuacji nie lepiej sprobowac i dopiero zadecydowac?renta to naprawde nie duze pieniadze i nie wiem jak sobie wyobrazasz za to przezyc gdyby partner okazal sie nie tym za kogo go masz ? bo niestety czesto dopiero po wspolnym zamieszkaniu i dluzszym byciu z soba wychodzi z kim sie ma do czynienia,branie slubu w twoje sytuacji tak bez mieszkania razem jest dosyc ryzykowne i rzeczywiscie moze skonczyc sie rozwodem .
ile czasu jestescie razem?czy twoj partner zdaje sobie dokladnie sprawe z twojej choroby?czy zajmowal sie toba w trakcie nawrotow?
masz bardzo naiwne podejscie do zycia jak na 27letnia kobiete ...

[klotylda14]

Odnośnie do pracy, to nie powinnaś się bać, pracodawcy przyjmują do pracy osoby niepełnosprawne, gdyż mają z tego tytułu ulgi podatkowe, czas pracy to 7 godzin, więc myślę, że warto coś poszukac

[klotylda14]

A jeśli chodzi o księdza, to też myślę, że to jakaś ściema, nie te czasy, a poza tym, nawet jeśli mieszka się razem przed ślubem to o niczym nie świadczy, w każdej sytuacji można zachować wstrzemięźliwość seksualna.

[xfrida]

serio zastanow sie nad poszukaniem pracy i rozszerzeniem kregu znajomych,jesli bedziesz cale swoje zycie ukladac naookolo swojego faceta to powiem ci ze takie zachowanie jest bardzo obciazajace dla drugiej strony
jakie masz niby zajecia ?czym sie zajmujesz na codzien ?nie mozesz tych zajec przetworzyc na forme zarobkow?

mozesz cos wiecej powiedziec o swoim facecie? ile sie znacie jak czesto sie widujecie czy on widzial cie w najgorszych momentach twojej choroby mial z toba fizyczny kontakt w tym czasie?co masz na mysli ze obiecal bratu pokoj?on ma swoje mieszkanie i brat z nim mieszka?
mnie osobiscie przeraza wizja partnera ktory nie pracuje siedzi w domu calymi dniami i cale zycie buduje wokolo mnie nie ma znajomych,nie ma nic innego do roboty jak czekac na moj powrot z pracy.
moim zdaniem twoje motywy do wyprowadzki i brak pracy nad soba bardzo zle wrozy na przyszlosc

[klotylda14]

Nie wiemy, czy masz rentę chorobową, czy socjalna, ale myślenie, że podejmując pracę zaszkodzisz sobie przed komisją orzekającą jest mylne. Poza tym najnizsza pensja jest wyższa od Twojej renty. Na uwagę zasługuje również fakt, iż praca daje poczucie bezpieczeństwa, podnosi samoocenę, rozwija na rozne sposoby. Można brać udział w bezpłatnych szkoleniach i kursach.

[Cordianka]

Napisane przez lalove12

Nie mogę zamieszkać z narzeczonym, bo ma takiego księdza, że jakby się dowiedział, nie udzieliłby nam ślubu.

Mieszkaliśmy już razem wcześniej ale po tym czego się dowiedział o swoim księdzu, przestaliśmy.

Trochę nie wierzę w to, co czytam, on układa sobie życie z księdzem czy z tobą?

[Bruma_w_Hogsmeade]

Ksiądz to tylko wymówka. Jest to równie przekonujące, jakby powiedzieć, że nie możecie razem mieszkać dlatego, że w telewizji leci Liga Mistrzów i ty byś się z tego powodu irytowała. Natomiast ojciec zdecydowanie unika fizycznego kontaktu z tobą. Podejrzewam, że chodzi tutaj o coś takiego, że może matka powiedziała mu, że ma skłonności pedofilskie, uroiła coś sobie, oskarżyła o pedofilię i ojciec tak się zniechęcił do kontaktu z tobą, żeby nie być oskarżany. Może to głupio brzmi. To tylko hipoteza, ale tak to wygląda, jakby się czegoś bał, jakby bał się, że jak się będzie do ciebie zbliżał, to będą go oskarżać o jakieś chore rzeczy.

[Sofiane]

Pracę znajdziesz nawet 5 lub 6 godzin, byle robić cokolwiek, byś otworzyła na ludzi, rozwijała się bo teraz stoisz w miejscu.
A Twój facet nie ma swojego zdania? Rozumiem że będziecie mieszkać Ty, ksiądz oraz Twój facet pod jednym dachem?

[havarti]

Czytając pierwszy post myślałam, że jesteś nastolatką. Uzależnioną od rodziców, bo jesteś niepełnoletnia i nadal się uczysz.
Tymczasem jesteś prawie 30 letnią kobietą, z narzeczonym ale bez pracy, i cały czas mieszkasz u rodziców.

Jaki masz plan na swoją przyszłość? Jak ksiądz pozwoli, to wprowadzisz się do narzeczonego, weźmiecie ślub i co dalej? Jak planujesz zabezpieczyć swoją przyszłość, zdobyć niezależność? Jak ksiądz każe robić dzieci, to będziesz udupiona.

[Aelora]

Napisane przez lalove12

Od jak dawna trwa.. Brak miłości i chłód od zawsze, ale takie ostentacyjne ignorowanie mnie od miesiąca.

Skoro ich zachowanie pogorszyło się to może zbiegło się w czasie z Twoim powrotem do domu po mieszkaniu z narzeczonym. Nie chcę Cię dobijać, ale też mam wrażenie, że rodzice są sfrustrowani i dają Ci do zrozumienia, że czas się usamodzielnić. A to takie pokolenie, które nie umie za bardzo wyrażać uczuć, więc wolą milczeć i obrażać się niż wprost powiedzieć o co chodzi. Możliwe, że nie chcą Ci tego powiedzieć prosto w twarz albo kłócić się z Tobą, więc takim odpychającym zachowaniem chcą Cię zmusić do opuszczenia domu, paskudne ale mogą tak myśleć.
Poszukaj pracy w odpowiadającym Ci wymiarze godzin i zakresie obowiązków, może jest opcja pracy zdalnej/hybrydowej. Przede wszystkim musisz myśleć o sobie, o swojej niezależności i samodzielności. Nie uzależniaj się od renty, rodziców ani narzeczonego/męża, widzisz niestety że wszystko może się szybko zmienić.

[lettuce96]

Też podejrzewam, że twoja rodzina może być już sfrustrowana faktem, że przekroczyłaś trzydziestkę i w sumie tkwisz w takim samym punkcie życia jak w liceum i siedzisz im na głowie. Mieszkanie z rodzicami tak, praca nie, mieszkanie z partnerem nie bo ksiądz pogrozi palcem Poza tym waszym ślubem jaka jest w ogóle twoja wizja przyszłości? Że partner będzie cie utrzymywał?