Mam powoli dość związku.

[qina007]

Hej wszystkim,
przychodzę tutaj, ponieważ potrzebuję porady, niewiedząc gdzie jej tak naprawdę szukać.


Mam 25 lat, mój narzeczony ma 26.
Jesteśmy w związku od dwóch lat, mieszkamy ze sobą od 1,5 roku a narzeczeństwem zostaliśmy w grudniu 2024.
Nasz związek jest świetny, jeśli nie ma sprzeczek.


Mój narzeczony jest uzalezniony od komputera i gier komputerowych, potrafi spędzić przy komputerze i grasz cały swój wolny czas przed i po pracy a także w weekendy. Przez to czuje się niewidzialna dla niego.
A dlaczego? 99% czasu gdy podchodzę do niego, by porozmawiać, zapytać, powiedzieć cokolwiek, nawet na mnie nie patrzy, jedynie przed sobą widzi ekran. A ja za to patrzę jedynie na jego lewy profil twarzy jak otępiało co chwilę klika coś na klawiaturze (też nie patrząc na nią, ekran zajmuje mu 100% uwagi). Zdarza się tak, że zadam pytanie, on widzi, że jestem obok, wybełkota "yyyyyyyymmm..." a ja cierpliwie czekam na jakąkolwiek odpowiedź. Ostatnio czekałam 10 minut na odpowiedź na pytanie czy pojedziemy do sklepu. Jak go skonfrontowałam, to odpowiedział, że musiał się zastanowić czy mu się opłaca, dalej nie spuszczając wzroku z komputera. Niestety wtedy tez nie uzyskałam odpowiedzi


Jest to jedna z milionów podobnych sytuacji, tylko wczoraj była wyjatkowa. Mieliśmy wczoraj rocznicę związku. Kilka dni temu rozmawialiśmy o niej. Zapomniał. Przypomniał sobie dopiero po północy gdy spojrzał na kalendarz. Poczułam się tak niewidoczna, ignorowana, nieważna... jakby mu w ogóle nie zalezało na tym związku.
Podobne sytuacje ciągną się już od 1,5 roku.


Zawsze go proszę, żeby ograniczył gry i komputer, abyśmy coś zrobili razem. Zawsze inicjatywa wychodzi ode mnie. I okej, po większej awanturze, na kilka dni jest dobrze. Więcej czasu mi poświęca, obiecuje poprawę, ale po tygodniu jest znowu to samo. I tak tydzień w tydzień od onad 1,5 roku. Musze go prosić żeby spędzał ze mną czas, rozmawiał ze mną gdy ma jakiś problem, zainicjować coś, cokolwiek.


Żeby coś w końcu zrobił sam. Pierścionek zaręczynowy też musiałam sama kupić i znaleźć, bo nie miał wtedy pieniędzy. Kłócimy się ciągle o to samo, o jego gry, o brak komunikacji, o jego hipokryzję, niezrozumienie. Oprócz tej sfery związku, mamy problem też w łóżku, przez te wszystkie sytuacje nie mam ochoty już na blizsze spotkania, na całowanie, przytulanie. Za kązdym razem mówię mu, że mam dość, że musi to poprawić, że następnym razem już pęknę i odejdę, bo nie zasługuje na to wszystko.


I mam wrażenie, ze dawałam mu za dużo kolejnych szans, że za bardzo pewnie się czuje w tym związku, bo przecież "znowu wybaczę i bedziemy dalej razem". Problem w tym, że kocham go nad życie, jest osobą z która chciałabym spędzić resztę życia, pod warunkiem, ze cokolwiek się zmieni. Prosiłam go ostatnio półroku aby poszedł do psychologa (ponieważ ma także problem z nagminnym kłamaniem, gdzie o najmniejszą głupotę potrafi mnie okłamać potem się denerwując, jak zareaguje na to negatywnie bo to przecież nic nie znaczyło jak to ujął) inaczej ten związek nie ma sensu.


Poszedł.


Raz.


5 miesięcy temu i ani razu więcej. Ja już nie mam siły po prostu ciągle prosić, błagać, prosić. Mam wrażenie, ze za dużo oczekuje prosząc o uwagę, troskę, pamiętanie o rzeczach.


Nie chcę kończyć naszej relacji, ale nie mam pojęcia jak mogłabym do niego inaczej dotrzeć.


Poddałam się z proszeniem, ale nie chce się poddać w sprawie związku.
Czy ktoś może miał podobnie?
Nie wiem kompletnie jak dotrzeć do niego.

[Ellen_Ripley]

Jesteś mamusią niepełnoletniego chłopca, że musisz do niego "dotrzeć"? Nie. Jesteś w związku z dorosłym, mocno już ukształtowanym człowiekiem, który NIE CHCE się zmienić, ani dla siebie, ani dla Ciebie. Twoja walka o to jest pozbawiona sensu. Strata czasu i energii w imię rzekomej miłości, która już wyparowała tak naprawdę lub za moment wyparuje.

Męczysz jego i siebie zupełnie bez sensu. Tak naprawdę to Ty powinnaś iść do psychologa, aby się zastanowić czemu uparłaś się na ten związek i tkwienie w nim.

[klotylda14]

Witam

Z Twojej historii wynika, że narzeczony jest poważnie uzależniony od gier i nie ma chęci ani woli zrobić coś z tym. Moja kuzynka miała męża (miała, bo się z nim rozwiodła) uzależnionego od gier, w domu nic nie robił, tylko zaraz po pracy siadał do komputera. Praca była mu potrzebna na zakup gier, nie dokładał się do budżetu, gdy o cokolwiek go prosiła np. wrzucenie węgla, odśnieżenie chodnika, napalenie w co, to słyszała zawsze ZARAZ, nie może odejść od komputera, bo przechodzi na wyższy poziom w grze, poza tym zawierał tam różne znajomości, z kobietami również, więc dla żony nie starczało mu czasu. Niby miała męża, a tak właściwie nie miała, Po 3 latach takiego życia powiedziała dość.



Teraz ma drugiego męża, i jest z nim szczęśliwa. Tak więc nie marnuj czasu na niego. Siebie powinnaś bardziej kochać. Jeśli on nie chce iść na terapię, to może Ty powinnaś iść do psychologa, bo moim zdaniem tkwisz w toksycznym związku.

[Aelora]

Tak się nie da, że prosisz i tłumaczysz, on to zlewa, ale związku też nie chcesz kończyć. To dorosły facet, nie zmienia się bo mu na tym nie zależy, bo ma gdzieś Twoje prośby i potrzeby. Nie da się inaczej do niego dotrzeć, z ludźmi się rozmawia. Sama sobie znalazłaś i kupiłaś pierścionek, nie wiem skąd u Ciebie taka desperacja wobec typa który tak Cię traktuje. Jeszcze wyjdź za niego skoro już teraz tak Cię olewa. Na pewno zmieni się po ślubie na lepsze

[Bruma_w_Hogsmeade]

"Kocham go nad życie" - oj, próba przekonania samej siebie I jakie są szanse, że on naprawdę cię kocha? Jego zachowanie jest po prostu obrzydliwe.

[skara]

On ma ciebie w czterech literach. Nie obchodzisz go Ty, Twoje samopoczucie, potrzeby. Lepiej nie będzie. Naprawdę szkoda Twojego czasu, nie marnuj młodości.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz