Kobieto weź ogarnij się-czyli nasze smutki,żale,gorycz i inne nieszczęścia

[No more tears]

Wątek ku pokrzepieniu serc.
Co Wam leży na wątrobie ale nie macie komu tego powiedzieć,nikt Was nie rozumie,lub stać ich tylko na tekst w stylu "Będzie dobrze","Poradzisz sobie" "jesteś silną kobietą " itp . ;/

[aiwlys92]

Podoba mi się ten wątek. Wbije tu za każdym razem gdy będę potrzebowała się wygadać bo niestety nie mam osoby której ufam bezgranicznie poza moim TŻ. Ale on dziewczyną nie jest haha ;p i nie wszystko rozumie...

[No more tears]

No to się bardzo cieszę,czasami jest potrzebne obiektywne spojrzenie na sytuacje , ja wczoraj załapałam dołka przez to co się dzieje obecnie w moim życiu i pomyślałam o założeniu wątku "nikt nie mówił że będzie lekko "

[mbamboo]

To chyba jedyny społecznościowy wątek, w którym się odnajdę

[Ejniacz]

Dołączam - potrzebuje miejsca gdzie mogę się wygadać

[Shinn]

I ja też

[Kfiatuszek1987]

Ja też dołączam. I od razu mogę podzielić się z Wami moim zmartwieniem ( z góry zaznaczam że nie potrzebuje mnie pomoc w stylu: idź do psychiatry/psychologa czy coś takiego, bardziej potrzebuje zrozumienia ewentualnie rady innych mam). Mam 3 letnią córkę. Oczywiście kocham ją nad życie, staram się być jak najlepszą mamą. Poza tym pracuje. Czasem nachodzą mnie takie myśli że boje się że nie wychowam swojej córki, tzn że coś mi się stanie, no po prostu boje się że umrę i że ona zostanie bez mamy i że będzie jej ciężko, że nie będzie mnie pamiętała i takie tam. Wiem że głupie to takie, bo nie mamy pewności że się obudzimy na drugi dzień rano,można mieć wylew (nie zależnie od wieku i w każdej chwili), bądź guza mózgu czy inne choroby ale dopóki nie zostałam mamą to nie czułam takiej odpowiedzialności za drugiego człowieka, nie zastanawiałam się nad swoim życiem, byłam raczej takim typem lekkoducha, nie myślałam o dniu jutrzejszym. Może to potęgować fakt że w swoim bliskim otoczeniu mam osobę która wychowała się bez mamy i której wiem że było ciężko . Chciałabym wiedzieć czy inne mamy (albo nie koniecznie mamy) mają takie myśli. Nie wiem w sumie czy to o tym wątek ale to taki mój mały smutek.
Dodam że każdemu komu mówię to z mojego otoczenia mówi że co ja w ogóle gadam, że jestem młoda, zdrowa i takie tam...

[cava]

Napisane przez Kfiatuszek1987

Ja też dołączam. I od razu mogę podzielić się z Wami moim zmartwieniem ( z góry zaznaczam że nie potrzebuje mnie pomoc w stylu: idź do psychiatry/psychologa czy coś takiego, bardziej potrzebuje zrozumienia ewentualnie rady innych mam). Mam 3 letnią córkę. Oczywiście kocham ją nad życie, staram się być jak najlepszą mamą. Poza tym pracuje. Czasem nachodzą mnie takie myśli że boje się że nie wychowam swojej córki, tzn że coś mi się stanie, no po prostu boje się że umrę i że ona zostanie bez mamy i że będzie jej ciężko, że nie będzie mnie pamiętała i takie tam. Wiem że głupie to takie, bo nie mamy pewności że się obudzimy na drugi dzień rano,można mieć wylew (nie zależnie od wieku i w każdej chwili), bądź guza mózgu czy inne choroby ale dopóki nie zostałam mamą to nie czułam takiej odpowiedzialności za drugiego człowieka, nie zastanawiałam się nad swoim życiem, byłam raczej takim typem lekkoducha, nie myślałam o dniu jutrzejszym. Może to potęgować fakt że w swoim bliskim otoczeniu mam osobę która wychowała się bez mamy i której wiem że było ciężko . Chciałabym wiedzieć czy inne mamy (albo nie koniecznie mamy) mają takie myśli. Nie wiem w sumie czy to o tym wątek ale to taki mój mały smutek.
Dodam że każdemu komu mówię to z mojego otoczenia mówi że co ja w ogóle gadam, że jestem młoda, zdrowa i takie tam...

Mamy tak, mamy.
Mamy jeszcze lęki że ktoś dziecko skrzywdzi, dokuczy, że będzie wojna, bieda, choroba, wypadek, zły partner ( dziecka kiedyś)... itd., itp.
To chyba normalne, rodzic chciałby wszytkiego co najlepsze dla dziecka, a w koło tyle zagrożeń, to się zamartwia.

[No more tears]

To jest całkiem normalne i wcale nie widzę konieczności wizyty u psychologa a tym bardziej oceniania Ciebie.
Każdy tak ma,moja babcia np.zawsze się modliła żeby tylko dożyć do ślubu swojej córki,żeby już była samodzielna,żeby ktoś się nią zajął,żeby zdążyła ją wychować...

---------- Dopisano o 10:24 ---------- Poprzedni post napisano o 10:18 ----------

Może ja też się podziele swoim zmartwieniem...
Ostatnio uczę się i nic mi nie wchodzi do głowy,boję się że zawalę rok,chłopak z którym się spotykałam przez pół roku (nie doszło do niczego między nami) stwierdził żebym na niego nie czekała bo on nadal kocha swoją byłą (skrzywdziła go i zdradzała),a wczoraj chciał przyjechać do mnie ;/Chłopak którego poznałam na początku września (Znaliśmy się wcześniej ale nie gadaliśmy za bardzo) też dał mi jakąś nadzieję,przytulał zagadywał itp,ja zawsze starałam się być blisko niego nawet o zgrozo kupiłam papierosy żeby razem chodzić na palarnię itp (wiem głupota),poszliśmy ostatnio do pubu większą ekipą,no i co oczywiście całował się z koleżanką,wszystkie przytulał,itp.straciłam kompletnie wiarę w siebie choć próbują mnie pocieszać komplementami ale niestety same dziewczyny...Bardzo chyba potrzebuje męskiego ramienia do przytulania.Wczoraj to najchętniej cały dzień chodziłabym i płakała i w sumie tak było przez pół dnia,póki byłam sama w domu.

[Kaataarzynaa1]

Świetny wątek, dokładnie takiego potrzebuję ostatnio, gdyż nie mam komu się wygadać. W kółko tylko "bedzie lepiej, no co ty,przesadzasz".
Ogólnie kilka spraw mnie przytłacza ale o tym może innym razem, mój dzisiejszy problem nie jest jakiś mega, ale jednak wyrzuty sumienia mam ogromne. Jestem na redukcji i przez ostatnie 2 tygodnie szło mi super, minimalna ilość słodyczy, zdrowe jedzonko, niestety zero ćwiczeń ale zeszło 0,5kg w te 2 tygodnie więc było super. No i odwiedziłam mamę i w 2 dni zjadłam 6 (!) kawałków jabłecznika, prawie całą paczkę (250gram) cukierków, kilka innych cukierków, 3 mini batoniki i kilka kęsów chałwy. Normalnego jedzenia prawie w ogóle. No nie wierzę jak ja mogłam!!!!!!! I to nie dlatego, że mi smakowało jakoś bardzo, po prostu dlatego że było! Załamka.

---------- Dopisano o 12:07 ---------- Poprzedni post napisano o 12:04 ----------

Acha, jakby nie było mi dość głupio- usłyszałam wczoraj, ze jestem chuda (co jest dużą przesadą) tylko że mam jakąś taką przypadłość, że gdy zostanę pochwalona to zaraz muszę zrobić coś żeby udowodnić, że wcale na to nie zasłuzyłam. Czyli usłyszałam że jestem chuda- obżarłam się ciastem. Usłyszałam, że jestem mądra- dokonałam głupiego wyboru itd.

[No more tears]

No niestety ja tez się zaniedbałam, może łatwiej mi "zwalić "na to ze to przez sytuacje...No ale 2 tygodnie już nie ćwiczę,jem co popadnie,znowu zaczęłam pic kawę i kupiłam paczkę fajek (zostały jeszcze dwa papierosy i rzucam ,stanowczo !)

[Lady_AnneBelle]

Napisane przez Kaataarzynaa1

Ogólnie kilka spraw mnie przytłacza ale o tym może innym razem, mój dzisiejszy problem nie jest jakiś mega, ale jednak wyrzuty sumienia mam ogromne. Jestem na redukcji i przez ostatnie 2 tygodnie szło mi super, minimalna ilość słodyczy, zdrowe jedzonko, niestety zero ćwiczeń ale zeszło 0,5kg w te 2 tygodnie więc było super. No i odwiedziłam mamę i w 2 dni zjadłam 6 (!) kawałków jabłecznika, prawie całą paczkę (250gram) cukierków, kilka innych cukierków, 3 mini batoniki i kilka kęsów chałwy. Normalnego jedzenia prawie w ogóle. No nie wierzę jak ja mogłam!!!!!!! I to nie dlatego, że mi smakowało jakoś bardzo, po prostu dlatego że było! Załamka

Ja staram się w ogóle nie mieć żadnego zapasu słodyczy czy przekąsek w domu, bo jem z nudów. Jem, kiedy w ogóle nie jestem głodna, tak dla przyjemności. Kilka lat temu miałam zaburzenia odżywiania, głodziłam się, objadałam a potem wymiotowałam i nie chciałabym znowu do tego wracać dlatego ciągle walczę i się pilnuję.

Napisane przez cava

Mamy tak, mamy.
Mamy jeszcze lęki że ktoś dziecko skrzywdzi, dokuczy, że będzie wojna, bieda, choroba, wypadek, zły partner ( dziecka kiedyś)... itd., itp.
To chyba normalne, rodzic chciałby wszytkiego co najlepsze dla dziecka, a w koło tyle zagrożeń, to się zamartwia.

A myślałam, że tylko ja tak mam.
Ja to ciągle czymś się zamartwiam a najczęściej martwię się, że zostanę sama. Jestem typem domatora, w weekend lubię posiedzieć w domu, zrelaksować się, wypocząć a mąż np do kolegi na piwo pojedzie itp i jak go nie ma to ja wciąż się martwię, że coś mogło mu się stać, mógł mieć wypadek, ktoś mógł mu coś zrobić (mało to psychopatów się kręci) i zawsze jak dojedzie do docelowego miejsca musi mi napisać, że już tam dotarł i o której wróci. Czasem boję się, że jak tyle będę myśleć o tym, że go stracę, że jakiś wypadek będzie czy coś, to naprawdę ściągne na nas/na niego jakieś nieszczęście.

[Ejniacz]

Napisane przez Lady_AnneBelle

Ja staram się w ogóle nie mieć żadnego zapasu słodyczy czy przekąsek w domu, bo jem z nudów. Jem, kiedy w ogóle nie jestem głodna, tak dla przyjemności. Kilka lat temu miałam zaburzenia odżywiania, głodziłam się, objadałam a potem wymiotowałam i nie chciałabym znowu do tego wracać dlatego ciągle walczę i się pilnuję.



A myślałam, że tylko ja tak mam.
Ja to ciągle czymś się zamartwiam a najczęściej martwię się, że zostanę sama. Jestem typem domatora, w weekend lubię posiedzieć w domu, zrelaksować się, wypocząć a mąż np do kolegi na piwo pojedzie itp i jak go nie ma to ja wciąż się martwię, że coś mogło mu się stać, mógł mieć wypadek, ktoś mógł mu coś zrobić (mało to psychopatów się kręci) i zawsze jak dojedzie do docelowego miejsca musi mi napisać, że już tam dotarł i o której wróci. Czasem boję się, że jak tyle będę myśleć o tym, że go stracę, że jakiś wypadek będzie czy coś, to naprawdę ściągne na nas/na niego jakieś nieszczęście.

Mam tak samo Przez to przytyłam 10 kilo w niecały miesiąc

[Lady_AnneBelle]

Napisane przez Ejniacz

Mam tak samo Przez to przytyłam 10 kilo w niecały miesiąc

Ja mam tak, że póki co, raz się opycham, raz nie jem nic. Waga stoi w miejscu. Ale podejrzewam, że jakbym ciągle jadła tak jak np dzisiaj, to też bym przybrała i to sporo.

[Ejniacz]

No ja póki co staram się zrzucić, bo jak patrzę na moje zdjęcia z wakacji to nic tylko

[13aa9d55ec6ef8489ab3852d90deb2979ef9d608]

Dobra ja też muszę ogarnąć d*pe wkońcu bo mam do zrzucenia po ciązy 10 kg, a od samego gadania po kościach sie nie rozejdzie, mało tego wróciłam do palenia i znowu muszę rzucić ostatnio nie paliłam 3 dni i mi się zachiało...

[201703081551]

Fajny wątek
Czasem trzeba ponarzekać, wyżalić się, bez słuchania "będzie dobrze, co ty kobieto wygadujesz!" -czyli takiego deprecjonowania naszych problemów i bolączek

Napisane przez Lady_AnneBelle

Ja staram się w ogóle nie mieć żadnego zapasu słodyczy czy przekąsek w domu, bo jem z nudów. Jem, kiedy w ogóle nie jestem głodna, tak dla przyjemności. Kilka lat temu miałam zaburzenia odżywiania, głodziłam się, objadałam a potem wymiotowałam i nie chciałabym znowu do tego wracać dlatego ciągle walczę i się pilnuję.

Przechodziłam przez to samo i do tej pory mam obawy, jak zjem coś więcej -"ponadplanowo" albo za dużo słodyczy, że to wróci
Nauczyłam się nigdy nie robić zapasów, szczególnie słodkich rzeczy (nawet wliczając w to musli, jogurty czy soki ), bo boję się ataków i wyjedzenia wszystkiego na raz z nudów czy z powodu złego humoru...
Boję się podzilić z kimś tymi obawami, bo nikt kto nie miał do czynienia z zaburzeniami odżywiania, np. bulimią, nie rozumie takich jazd i stresów jakie wywołuje jedzenie u takich ludzi ... chyba nigdy już się nie pozbędę tego z życia... boję się że jak będę w ciąży to się chyba będę głodzić byleby nie przytyć... albo że własne dziecko będę głodzić, bo będę się bała że przytyje... o ile w ogóle się na to zdecyduje, bo z moim podejściem chyba lepiej bym dzieci nie miała

[Troian]

Mogę się przyłączyć?

Moim największym problemem jest odkładanie wszystkiego na później i pesymisteczne podejście do wszystkiego i wszystkich. Strasznie mnie to denerwuje, ale nie wiem jak to zmienić. I ostatecznie, wszystko robię na ostatnią chwilę. W dodatku, już teraz wiem, że wszystko, co sobie zakładam, mi się nie uda. Eeech. Głupia ja. Muszę się ogarnąć, aleee jak?!

[Kaataarzynaa1]

Napisane przez mroja

Przechodziłam przez to samo i do tej pory mam obawy, jak zjem coś więcej -"ponadplanowo" albo za dużo słodyczy, że to wróci
Nauczyłam się nigdy nie robić zapasów, szczególnie słodkich rzeczy (nawet wliczając w to musli, jogurty czy soki ), bo boję się ataków i wyjedzenia wszystkiego na raz z nudów czy z powodu złego humoru...
Boję się podzilić z kimś tymi obawami, bo nikt kto nie miał do czynienia z zaburzeniami odżywiania, np. bulimią, nie rozumie takich jazd i stresów jakie wywołuje jedzenie u takich ludzi ... chyba nigdy już się nie pozbędę tego z życia... boję się że jak będę w ciąży to się chyba będę głodzić byleby nie przytyć... albo że własne dziecko będę głodzić, bo będę się bała że przytyje... o ile w ogóle się na to zdecyduje, bo z moim podejściem chyba lepiej bym dzieci nie miała

Też mam za sobą nieprzyjemną historię z 'odchudzaniem' a raczej głodzeniem się. Teraz uczę się zdrowych nawyków i przez tą akcję boję się, że jak ktoś mnie kiedyś nie upilnuje to zapcham się słodyczami na śmierć Wpadam ze skrajności w skrajność, nie umiem wypośrodkować Trudno też nie mieć zapasów gdy każdy wpycha ci wręcz na siłę paczki ciastek 'bo ostatnio schudłaś' lub 'bo cięzko pracujesz i się nalezy'. Fakt, inni ludzie nie rozumieją takich spraw, dla nich jedzenie to jedzenie, dla mnie i przyjemność i w jakiś sposób zagrożenie.

[Ejniacz]

[1=13aa9d55ec6ef8489ab3852 d90deb2979ef9d608;3707259 8]Dobra ja też muszę ogarnąć d*pe wkońcu bo mam do zrzucenia po ciązy 10 kg, a od samego gadania po kościach sie nie rozejdzie, mało tego wróciłam do palenia i znowu muszę rzucić ostatnio nie paliłam 3 dni i mi się zachiało...[/QUOTE]

Również wróciłam do palenia ... Jednak szczerze mówiąc, nie chce mi się póki co rzucać

[Lady_AnneBelle]

Napisane przez mroja

Przechodziłam przez to samo i do tej pory mam obawy, jak zjem coś więcej -"ponadplanowo" albo za dużo słodyczy, że to wróci
Nauczyłam się nigdy nie robić zapasów, szczególnie słodkich rzeczy (nawet wliczając w to musli, jogurty czy soki ), bo boję się ataków i wyjedzenia wszystkiego na raz z nudów czy z powodu złego humoru...
Boję się podzilić z kimś tymi obawami, bo nikt kto nie miał do czynienia z zaburzeniami odżywiania, np. bulimią, nie rozumie takich jazd i stresów jakie wywołuje jedzenie u takich ludzi ... chyba nigdy już się nie pozbędę tego z życia... boję się że jak będę w ciąży to się chyba będę głodzić byleby nie przytyć... albo że własne dziecko będę głodzić, bo będę się bała że przytyje... o ile w ogóle się na to zdecyduje, bo z moim podejściem chyba lepiej bym dzieci nie miała

A ile czasu mineło od choroby? Pytam, bo na początku wychodzenia z tego gó.wna miałam podobny tok myślenia jak Ty. Bałam się ataków obżarstwa, że już nigdy nie będę żyć normalnie, że niby chce wyzdrowieć i mimo, że nie wymiotowałam to i tak kontrolowałam wagę, że jak będę w ciąży to oszaleję, bo ważniejsze będzie dla mnie by nie przytyć niż by dziecko było zdrowie (wiem, że to straszne tak myśleć ale to były skutki choroby) ... Skończyło się na tym, że zakończyłam przygodę z bulimią, zaczęłam z anoreksją a potem miałam bulimię anorektyczną (raz się obżerałam i wymiotowałam, by następnie przez kilka dni się głodzić).

Ale, kochana, wyszłam z tego i od 5 lat jestem całkowicie zdrowa. Wierzę w to, że i Tobie się uda Musisz po prostu zrozumieć, że krzywdzisz i wyniszczasz sama siebie. Jakby co to pisz tu do nas, o swoich postępach i sukcesach. Napewno znajdziesz zrozumienie i wsparcie