minimalistyczny świat Andrew'a Kinga

[the magus]

Pewnie nikt z Was nie słyszał o owym Kingu
Sama dużo o nim nie wiem, ale jego prace mnie w pewien sposób urzekły.

Nie mogę powiedzieć, że są dla mnie idealne, ale przekonuje mnie ich prostota. Są takie czyste i równomierne. Podobają mi się zachowane proporcje, np. na pierwszym i drugim obrazie - ludzie są jak mróweczki przy monumentalnym gmachu kościoła.
Świat na jego obrazach jest taki pusty, trochę przerażający. Niemniej jednak ja wyczuwam optymizm w jego pracach - świadczy o tym np. ten motywie latania: na parasolach, sznurkach od bielizny - bo w końcu jak coś ulatuje, to (chyba) jest szczęśliwe, no nie?

http://www.andrewkingstudio.com/

Lubicie taką sztukę?

[ahinsa]

Bardzo interesujące.
Osobiście nie cierpię szeroko pojętej tzw. sztuki nowoczesnej, ale te obrazy rzeczywiście coś w sobie mają. Przynajmniej nie są to plamki, kropki i kreski. Są to historie - moim zdaniem dowcipne, głębokie (! - mimo minimalizmu formy), inteligentne Kolory są piękne.
Nie widzę tu pesymizmu. Raczej przewrotność i ironię. Naprawde, bardzo miła dla oka i dla trybików w mojej głowie sztuka

Dzięki Magus.

[cheer]

Ciekawe! Również zwróciłam uwagę na tych odlatujących ludzi, sznur do rozwieszania prania, itd. A może to ma jakieś znaczenie, że odlatują z akurat z tego, a nie innego miejsca? I to, że postacie są takie małe w stosunku do przedmiotów ich otaczających, np. na polu.
Ale "urzekające" - to jest odpowiednie słowo, też to czuję. Jest w tych obrazach coś absolutnie przyciągającego.

[goldfish3000]

Zgadzam się, interesująca twórczość. Ale przeglądając galerię dopadło mnie przygnębienie. Obrazy przedstawiające maleńkie postacie przy budowlach sakralnych interpretuje jako stan oddalenia od Boga jako istoty niezrozumiałej, niepojętej, która przytłacza człowieka swą potęgą ("First Day Of Abduction"). Z większości obrazów również bije swego rodzaju lęk, te monumentalne budowle z których wypadają różne pojazdy – zupełnie jakby człowiek stał się niewolnikiem cywilizacji, którą stworzył, małym trybikiem posłusznie spełniającym swoją rolę, dla którego jedyną alternatywą jest przepaść ("Suicide Of A Pacer"). Aż nie sposób przeoczyć tej silnej potrzeby wyrwania się, nawet za cenę życia. Dwa z obrazów szczególnie przykuły moja uwagę: "Boy Watching Hole" - nikt poza chłopcem nie widzi wyrwy na drodze, którą idzie spora grupa ludzi, w którą ktoś niewątpliwie wpadł. Sądze że ta postać jest związana z obrazem "Jealousy Wears Red". Autor wyraźnie nie czuje się związany z otaczającym go światem, ale chyba zazdrości mu tej beztroski. Całość ma dla mnie jasne przesłanie - kryzys egzystencjalny.
Generalnie bardzo mi się podoba Wyraźne przesłanie ujęte w estetyczną, interesującą pod względem kolorystycznym, pozbawioną patosu formę.

[cheer]

Napisane przez goldfish3000

Obrazy przedstawiające maleńkie postacie przy budowlach sakralnych interpretuje jako stan oddalenia od Boga jako istoty niezrozumiałej, niepojętej, która przytłacza człowieka swą potęgą ("First Day Of Abduction").

Mimo to, wciąż tam wracają. To jest też znaczące, tak myślę.
Tak się zastanawiam nad jakimś elementem wystroju pokoju, myślałam o reprodukcjach w antyramach i przyznaję, że mi ciekawy pomysł podrzuciłaś Magus!

Goldfish, lubisz Kinga? (ale tego drugiego, bo tu też o Kingu przecież) Witaj w klubie

[goldfish3000]

Napisane przez cheer

Goldfish, lubisz Kinga? (ale tego drugiego, bo tu też o Kingu przecież) Witaj w klubie


[/color][/font]

Jego twórczość towarzyszy mi od lat Niezwykły autor. Jako najmłodsza stażem członkini klubu nieśmiało składam wniosek o nowy wątek. Kto jest za?

[cheer]

Napisane przez goldfish3000

Jego twórczość towarzyszy mi od lat Niezwykły autor. Jako najmłodsza stażem członkini klubu nieśmiało składam wniosek o nowy wątek. Kto jest za?

Już jest wątek, osobiście przeze mnie założony
http://www.wizaz.pl/forum/showthread...t=stephen+king

[goldfish3000]

Napisane przez cheer

Już jest wątek, osobiście przeze mnie założony
http://www.wizaz.pl/forum/showthread...t=stephen+king

Dziękuję. Obowiązkowo będę się w nim meldować

[the magus]

Napisane przez goldfish3000

Obrazy przedstawiające maleńkie postacie przy budowlach sakralnych interpretuje jako stan oddalenia od Boga jako istoty niezrozumiałej, niepojętej, która przytłacza człowieka swą potęgą ("First Day Of Abduction").

Ale mimo tych proporcji postacie po wyjściu z kościoła 'ulatują' z parasolami, można to interpretować jako pewnego rodzaju catharsis, którego doświadczyli w środku. Czyli niekoniecznie czują się przytłoczeni przez Boga, może zupełnie przeciwnie - po kontakcie z Nim czują lekkość, zrozumienie, są "odciążeni" od problemów.

Cheer, ja mam w pokoju Rene Magritte'a i Franka Taylora. Też fajni

[goldfish3000]

Napisane przez the magus

Ale mimo tych proporcji postacie po wyjściu z kościoła 'ulatują' z parasolami, można to interpretować jako pewnego rodzaju catharsis, którego doświadczyli w środku. Czyli niekoniecznie czują się przytłoczeni przez Boga, może zupełnie przeciwnie - po kontakcie z Nim czują lekkość, zrozumienie, są "odciążeni" od problemów.

Zgoda, oni tak. Ale czy sam twórca odczuwa to tak samo, jak te małe ludziki? Nie wypowiada się przecież w imieniu ludzkości. Uchwycił tylko pewne zjawisko, ale czy sam go doświadcza? Cokolwiek by to nie symbolizowało, znaczenie tych obrazków nie jest jednoznaczne, bo rozpatrywać je można na wielu płaszczyznach i właśnie dlatego są interesujące. Są dość "pojemne" i sądze, że zmieszczą niejedną interpretację. I każda będzie dobra

[the magus]

Napisane przez goldfish3000

Zgoda, oni tak. Ale czy sam twórca odczuwa to tak samo, jak te małe ludziki? Nie wypowiada się przecież w imieniu ludzkości. Uchwycił tylko pewne zjawisko, ale czy sam go doświadcza? Cokolwiek by to nie symbolizowało, znaczenie tych obrazków nie jest jednoznaczne, bo rozpatrywać je można na wielu płaszczyznach i właśnie dlatego są interesujące. Są dość "pojemne" i sądze, że zmieszczą niejedną interpretację. I każda będzie dobra

No, dla mnie artysta malując obraz maluje siebie, przelewa na płótno swoje uczucia. Dla mnie oczywiste jest, że sam doświadcza tych uczuć, które 'zbudował' na obrazie. Musi odczuwać w sposób stuprocentowy to, co te ludziki, bo przecież te ludziki to on - tylko, że w obrazie.
Kazdy człowiek odbierze to oczywiście inaczej, każdy przepuści to przez swój własny filtr - i wspaniale - takie już święte "prawo punktu widzenia" .

[goldfish3000]

Napisane przez the magus

No, dla mnie artysta malując obraz maluje siebie, przelewa na płótno swoje uczucia. Dla mnie oczywiste jest, że sam doświadcza tych uczuć, które 'zbudował' na obrazie. Musi odczuwać w sposób stuprocentowy to, co te ludziki, bo przecież te ludziki to on - tylko, że w obrazie.
Kazdy człowiek odbierze to oczywiście inaczej, każdy przepuści to przez swój własny filtr - i wspaniale - takie już święte "prawo punktu widzenia" .

Zgadzam się całkowicie w temacie interpretacji. To jest piękne w sztuce, że nie narzuca jak matematyka określonego wyniku (brr…bleh…matematyka,hihi ..). A jak przyjemnie o tym podyskutować
Ale w kwestii „stuprocentowości” tak do końca, to się nie zgadzam.Tworzeniu niewątpliwie towarzyszy cała gama emocji, lecz czy to zobowiązuje twórcę do przelewania ich na płótno czy papier? I czy są one zawsze zgodne z emocjami jakie w zamierzeniu autora ma wywołać określone dzieło? A może twórca chce pozostać „niemym świadkiem” jak w np. „Śmierć Marata” pędzla Jacques-Louis Davida, bądź wyłącznie zrelacjonować jakieś wydarznie np. „Bitwa pod Grunwaldem” Jana Matejki, czy zwrócić uwagę na pewne zjawiska społeczne np. „Czerwony autobus” Bronisława Wojciecha Linkego. Warto też zadać pytanie w jakim stopniu można utożsamiać z autorem przesłanie jakie niesie jego dzieło? W przypadku „Krzyku” Muncha wątpliwości raczej nie ma, że obraz jest odzwierciedleniem jego stanu umysłu, ale analizując twórczość Dalego już takiej pewności nie mamy.
Myślę, że ten konkretny obraz coś innego będzie symbolizował osobno, a coś innego w ujęciu całościowym. Może ważna jest kolejność? Hmm... a to zagadka. No bo co by nie gadać, ulatują .

[the magus]

Napisane przez goldfish3000

Ale w kwestii „stuprocentowości” tak do końca, to się nie zgadzam.Tworzeniu niewątpliwie towarzyszy cała gama emocji, lecz czy to zobowiązuje twórcę do przelewania ich na płótno czy papier? I czy są one zawsze zgodne z emocjami jakie w zamierzeniu autora ma wywołać określone dzieło? A może twórca chce pozostać „niemym świadkiem” jak w np. „Śmierć Marata” pędzla Jacques-Louis Davida, bądź wyłącznie zrelacjonować jakieś wydarznie np. „Bitwa pod Grunwaldem” Jana Matejki, czy zwrócić uwagę na pewne zjawiska społeczne np. „Czerwony autobus” Bronisława Wojciecha Linkego. Warto też zadać pytanie w jakim stopniu można utożsamiać z autorem przesłanie jakie niesie jego dzieło? W przypadku „Krzyku” Muncha wątpliwości raczej nie ma, że obraz jest odzwierciedleniem jego stanu umysłu, ale analizując twórczość Dalego już takiej pewności nie mamy.
Myślę, że ten konkretny obraz coś innego będzie symbolizował osobno, a coś innego w ujęciu całościowym. Może ważna jest kolejność? Hmm... a to zagadka. No bo co by nie gadać, ulatują .

Zgoda. (po części )
Artysta, jeżeli chce być wiarygodny, musi to, co tworzy czuć (i tu się zgadzamy, ale - ) to, co czuje przelać na płótno (badź papier) tak, żeby odbiorca odebrał ten jego "kod" uczuciowy. Bo wtedy dociera do niego cała esencja tego obrazu, nie tylko fizyczność dzieła - ale też jego podszewka, wszystkie uczucia, którymi są podbite jego ramy. Nie lubię przesadnej dosadności w sztuce, ale wolę myśleć, że Bach tworzac "Kantate o Kawie" myślał tylko i wyłącznie o ciemnych ziarnach, niż o swoich 11 dzieciach - i tak samo mam sadystyczną ochotę myśleć, że Andrew King malując swój obraz czuł to, co postacie na jego dziełach.

Widomo, że są obrazy, które mają tylko relacjonować pewne wydarzenia (chociażby wspomniane płótna Matejki), ich do tego nie mieszam. Ale w obrazach niebanalnych doszukuję się ich sensu w uczuciach, które czuję ja i które mógł czuć ich autor, kiedy dany obraz malował.