w związku z rozwiedzionym starszym facetem...

[eviii]

czy któras z was jest w podobnej sytuacji co ja?? szczerze nie znam nikogo osobiscie w podobnej sytuacji .... troszke jest mi z tego powodu ciezko! nawet nie mam z kim pogadac o tym...

[hania811]

Evii ja jestem nie za optymistyczny przykładem. Związana byłam ze starszym o 10 lat facetem, po rozwodzie i jeszcze z dzieckiem. Niestety facet okazał sie psycholem i nic z tego dobrego nie wyszło. Na początku było pieknie z nim, z jego córka, nawet z jego była zona miałam ok relacje. Po roku [pokazał jednak pazurki i zrozumiałam dlaczego jest po rozwodzie (bynajmniej nie z powodu rozhisteryzowanej, nawiedzonej zony).

Mam jednak dobry przykład, pozytywny przykład. Moja przyjaciółka związała sie z facetem 14 lat starszym. Nie wrózyłam im szczescia szczególnie że ja miałam niemiłe doswiadczenia, ale sie myliłam. Teraz sa szczesliwym małżeństwem , maja córeczkę i wszystko jest w jak najlepszym porządku.

[Madlenka007]

A dlaczego Ci ciężko? Jeśli boisz się tylko tych stereotypów to musisz o tym szybciutko zapomniaęc, bo jeśli dwoje ludzi sie kocha i chce byc ze soba to nci nie ejst przeszkodą.
Wiek nie ma tu znaczenia. Z reszta, same wiemy, że faceci są zwykle mniej dojrzali od kobiet i związek ze starszym facetem to całkiem dobre wyjście jeslic che sie trwałego i dojrzałego związku

[Engelchen]

Napisane przez eviii

czy któras z was jest w podobnej sytuacji co ja?? szczerze nie znam nikogo osobiscie w podobnej sytuacji .... troszke jest mi z tego powodu ciezko! nawet nie mam z kim pogadac o tym...

a o czym tu gadac

ciezko ci bo on jest starszy i rozwiedziony czy jest jakis inny problem?
ja jestem z facetem starszym 15 lat, rozwiedzionym i z dwojka dzieci
i jestesmy juz malzenstwem
dla mnie to nie ma znaczenia bo liczy sie czlowiek a nie jego metryka
do dzieci musialam sie przyzwyczaic i zaprzyjaznic z nimi ale dokonalam takiego wyboru i tyle
nie czuje sie z tego powodu ani gorsza ani jakas bohaterka
ale jak chcesz o tym pogadac to pisz smialo

[moonshadow]

Ludzie mówią, że w miłości wiek nie zna granic, więc jeśli się naprawdę kochacie to nie ma się czym przejmować

[Sadness]

Hmmm zalezy dlaczego jest Ci ciezko. Dobre pytania zadala Engelchen. Na razie napisałaś za mało szczegółów i nie wiemy do czego się odnosić.

Ja takze jestem w zwiazku z rozwiedzionym starszym mezczyzna. To ma prawo sie udac, ale trzeba KOCHAC oraz przede wszystkim umiec zaakceptowac przeszlosc TZa i byc madrym Partnerem w zwiazku.

Trzeba sie tez liczyc z tym, ze przeszlosc Twojego mezczyzny ZAWSZE bedzie obecna w Waszym wspolnym zyciu (piszesz, ze ma dziecko i wnioskuje że utrzymuje z nim kontakt). Jesli nie potrafisz tego zaakceptowac - to mysle ze nie ma co probowac. Duzo zalezy od tej wlasnie akceptacji.

U mnie w zwiazku teraz nie jest kolorowo - jak chcesz to sobie poczytaj (niestety trafilam na perfidna byla zone i niezdecyodwanego TZa ):
http://www.wizaz.pl/forum/showthread.php?t=193755
Ale Engelchen jest swietnym przykladem, ze moze sie udac. Wiec jak widac nie ma reguly. Liczy sie przedewszystkim milosc i akceptacja sebie nawzajem.

[eviii]

wiem ze milosc jest najwazniejsza, ze przezwyciezy wszystkie trudnosci...ale niekiedy mam chwile zwatpienia i załamania jestem juz w zwiazku 5 lat- ja mam 24 a on 32, róznica wieku szczerze mi nie przeszkadza(to raczej atut). Problem w tym ze jest rozwiedziony (nie ma dzieci), a dla mnie wiara i slub koscielny jest czyms istotnym , chociaz nie tak bardzo jak dla mojego ojca (i tu pojawia sie najwiekszy PROBLEM ). Wiem, ze nie bede zyc wiecznie z moim tata i to on nie bedzie mi pokazywał co mam robic! (moj tata zna mojego chłopaka ale nie wie ze jest po przejsciach) Nigdy by nie zaakceptował naszego zwiazku ( tylko ślub cywilny) a ja bardzo kocham mojego ojca i szanuje, dlatego tez jest mi ciezko cokolwiek postanowic i wybrac Jestem niekiedy strasznie wewnetrznie rozdarta i cierpi na tym nasz zwiazek. Moj chlopak mowi mi zebym sie wkoncu zdecydowała i okresliła - albo w jedna strone albo w drugą.... a ja nie potrafie

[Sadness]

Hmmm ja Ci powiem jak widze to z mojej perspektywy.

Jeśli masz zdecydowanego, kochającego i wspierającego Cie partnera - to naprawde masz bardzo wiele. Czy naprawde tylko wiara i ojciec saja Ci na drodze do szczecia z tym czlowiekiem?? Bo troche to dla mnie dziwne... po 5 latach nagle taki dylemat Odnosnie wiary to bez urazy, ale troszke mi sie to wydaje naciagane, przez 5 lat z tym zylas ( z grzechem, bo zwiazek z rozwodnikiem to grzech) i nagle Ci to zaczelo przeszkadzac?? Moze to po prostu szukanie wymowki ze strachu przed przyszloscia??

Ja rowniez od swojego TZa uslyszama cos na temat wiary - ładna wymówka, ale tak naprawde to nie wiara tylko strach przed tym co bedzie.... Wiem co mowie.

Zastanow sie Evii czy ty sie po prost nie boisz. Bo strach i niezdecydowaie potrafi sprawic ze nawet wielka milosc przegra... I jesli naprawde go kochasz, to nie idz na latwizne i nie zyj tak jak wypada, tylko tak jak CHCZESZ. A Tata jak zobaczy, ze ten mezczyzna daje CI szczescie , to z pewnoscia sie kiedys przekona. W koncu jestes jego dzieckiem i jesli Ty bedziesz szczesliwa - tym samym i on (szczescie dziecka jest bardzo wazne). I mimo iz z poczatku moze byc ciezko - to jesli wszystko dobrze przemyslisz, jesli kochasz - to staw czolo!! Ale pamietaj - nie mozesz sie wahac, musisz byc pewna

[Pachnąca_trawą]

jak dobrze zauważyłaś, z ojcem reszty życia nie spędzisz.
każdy ma prawo do błedu.. ja kazałabym swojemu ojcu przeboleć fakt ślubu nie- kościelnego.

bo w miłości ważne jest twoje szczęście, a nie rodziców.

[eviii]

Szczerze to "przeszkadzalo" ( nie wiem czy to dobre słowo) moze bardziej bolała, ze ciagle zyje w grzechu od samego poczatku! dlatego tez moj chlopak wniosl papiery o uniewaznienie slubu koscielnego. Cały proces trwał prawie 4 lata (naprawde nieprzyjemne 4 lata) i niestety wyszlo jak wyszlo- nie dostał uniewaznienia (to chyba ze zlosliwosci jego ex). Przez ten czas zylam ta nadzieja (ogromną nadzieją) ze uzyska uniewaznienie i sie wszystko jakosc ułozy, a tu nagle booooom-taki szok dla mnie, ze jednak nie da sie juz w tej kwestii nic zrobic! I to od tego momentu zaczeł sie moje doły

[taszkin]

Napisane przez eviii

wiem ze milosc jest najwazniejsza, ze przezwyciezy wszystkie trudnosci...ale niekiedy mam chwile zwatpienia i załamania jestem juz w zwiazku 5 lat- ja mam 24 a on 32, róznica wieku szczerze mi nie przeszkadza(to raczej atut). Problem w tym ze jest rozwiedziony (nie ma dzieci), a dla mnie wiara i slub koscielny jest czyms istotnym , chociaz nie tak bardzo jak dla mojego ojca (i tu pojawia sie najwiekszy PROBLEM ). Wiem, ze nie bede zyc wiecznie z moim tata i to on nie bedzie mi pokazywał co mam robic! (moj tata zna mojego chłopaka ale nie wie ze jest po przejsciach) Nigdy by nie zaakceptował naszego zwiazku ( tylko ślub cywilny) a ja bardzo kocham mojego ojca i szanuje, dlatego tez jest mi ciezko cokolwiek postanowic i wybrac Jestem niekiedy strasznie wewnetrznie rozdarta i cierpi na tym nasz zwiazek. Moj chlopak mowi mi zebym sie wkoncu zdecydowała i okresliła - albo w jedna strone albo w drugą.... a ja nie potrafie

Napisane przez eviii

Szczerze to "przeszkadzalo" ( nie wiem czy to dobre słowo) moze bardziej bolała, ze ciagle zyje w grzechu od samego poczatku! dlatego tez moj chlopak wniosl papiery o uniewaznienie slubu koscielnego. Cały proces trwał prawie 4 lata (naprawde nieprzyjemne 4 lata) i niestety wyszlo jak wyszlo- nie dostał uniewaznienia (to chyba ze zlosliwosci jego ex). Przez ten czas zylam ta nadzieja (ogromną nadzieją) ze uzyska uniewaznienie i sie wszystko jakosc ułozy, a tu nagle booooom-taki szok dla mnie, ze jednak nie da sie juz w tej kwestii nic zrobic! I to od tego momentu zaczeł sie moje doły

Wiesz Eviii, skoro przywiązujesz taką wagę do zasad KC, może mogłaby Ci pomóc szczera rozmowa z mądrym księdzem? Bo jeśli chcesz być wierna kościelnym zasadom, tylko od ich przestrzegania zależy Wasze wspólne szczęście, któż inny Cię przekona?
Tylko, zastanów się, dla kogo jest to tak naprawdę ważne, dla Was, czy tylko Twojego taty.

Przepraszam, jeśli Cię urażę, ale po Twoich wypowiedziach mam wrażenie (nie twierdzę), że zasłaniasz się kościołem bo bardzo boisz się ojca, a łatwiej przyznać Ci (nie tylko przed sobą) lęk przed pierwszym, niż drugim

[Sadness]

Napisane przez taszkin

Przepraszam, jeśli Cię urażę, ale po Twoich wypowiedziach mam wrażenie (nie twierdzę), że zasłaniasz się kościołem bo bardzo boisz się ojca, a łatwiej przyznać Ci (nie tylko przed sobą) lęk przed pierwszym, niż drugim

Mam dokładnie takie samo wrażenie, o czym wyżej pisałam. Tylko ja orpócz lęku przed ojcem doszukiwałabym się jeszcze leku przed przyszłością, przed tym, co kto powie jak się dowie o przeszłości partnera.

I tu jest pies pogrzebany. Najepirew sama musizz sobie odpowiedzieć na pytanie czego tak naprawdęchcesz... a później zacząć działać w kierunku celu jaki sobie obrałaś.

Powiem Ci tylko, żebyś nie zwodziła TŻa, bo takie zwodzenie, zastanawianie się niestety boli... Więc albo krok w przód, albo w tył. Nie można cały czas stać w tym samym miejscu.