Wrócić czy nie?

[~Viviana~]

Otóż mam taki problem. No może to już nie taki problem co był kiedyś
Zdarzyło się razu pewnego, że z przyjacielem staliśmy się parą. Dużo się wtenczas nauczyłam, m.in. tego, że przyjaźni nie należy łączyć w pary z miłością bo można przejść po ostrych krawędziach zaufania i nieźle się poturbować. Ja oczywiście spadłam z toru...on nie rozumiał mnie i mojej choroby, moich wymysłów i insynuacji, jednak zawsze mnie coś do niego ciągnęło. Moją przystanią od której nie mogłam się oderwać stała się moja rodzicielka. Niestety nieodcięta pępowina dawała coraz bardziej o sobie znać. Wstydziłam się przyprowadzać go do domu, zastanawiałam się co myśli moja mama. To była tylko kropla w morzu problemów. Moja choroba pogłębiała się, oddalałam się od niego coraz bardziej. Wiedział co się dzieje, ale nic nie robił aby chociaż trochę nam ulżyć w tej całej rozgrzanej atmosferze. Nie miałam głowy do podejmowania decyzji. Do mnie w związku należało niestety przejmowanie inicjatywy nad wszystkim, decydowałam kiedy mamy się pocałować, gdzie i co mamy zjeść, gdzie się spotkać, co robić itd. a dlaczego? bo on nie wiedział, byliśmy niezdecydowani, ale to do mnie miał według niego należeć ''głos'' irytowało mnie takie podejście do sprawy. Olewał niektóre rzeczy. Mają dosyć wszystkiego oznajmiłam, że to koniec. Było mi ciężko, jemu również. Potem dostałam jakiegoś niemalże olśnienia i chciałam wrócić do niego, zapaliła się wtenczas czerwona lampka '' czy tego naprawdę chcesz?'' ''wiesz co robisz'' oczywiście, że nie wiem. Wiem pewnie niektóre z Was zadadzą mi pytanie: czy go kocham? od razu odpowiadam, że nie wiem, ale chyba powinnam dać sobie spokój?
Nawiedza mnie dalej w snach i myślach, trudno zapomnieć o tej więzi...

[benito_mruffkolini]

zagłosowałam

byłam w bardzo podobnej sytuacji historia jest i długa i momentami bezsensowna więc nie będę tu wszystkiego opisywać, tak tylko w skrócie:

miałam najlepszego przyjaciela, kochałam go jak brata, on też mnie kochał, jak się z czasem okazało w trochę inny sposób dłuuuugo się z tym ukrywał, długo też za mną łaził ostatecznie mu się udało, ale nie na długo... z naszej przyjaźni od tej pory dużo nie zostało, wieczne pretensje, nadszarpnięte zaufanie - no ale oficjalnie nadal byliśmy jak brat i siostra (przy czym ja obrażona, on zakochany)
po paru latach spróbowaliśmy drugi raz, tym razem bardziej z mojej inicjatywy, był mi wtedy bardzo potrzebny, też przyplątało się do mnie chróbsko plus problemy towarzyskie plus to była chyba klasa maturalna w każdym bądź razie chłopak nie podołał, co więcej dokładał mi problemów swoimi bezpodstawnymi posądzeniami o zdradę, a na sam koniec potraktował mnie jak szmatę

powiedziałam: nigdy więcej mimo, że on potem jeszcze próbował złapać ze mną kontakt, jakoś nie potrafiłam mu tego zapomnieć
z perspektywy czasu - nie żałuję

a wnioski wyciągnięte na przyszłość - stare, banalne, ale prawdziwe: nie ma przyjaźni damsko-męskich i nie wchodzi się 2 razy do tej samej rzeki

[~Viviana~]

Benito_mruffkolini chyba przerabiałyśmy podobny rozdział, nawet z choroby o ile się nie mylę...

[benito_mruffkolini]

Napisane przez ~Viviana~

Benito_mruffkolini chyba przerabiałyśmy podobny rozdział, nawet z choroby o ile się nie mylę...

jeśli Ty również związałaś się z przyjacielem i oczekiwałaś, że mimo iż jest teraz Twoim facetem to jednak nadal będzie Cię "przyjacielsko" wspierać w chwilach depresji i znacznego spadku serotoniny, a on uważał jednak inaczej - to rzeczywiście podobnie

[layla_lbn]

Napisane przez ~Viviana~

Otóż mam taki problem. No może to już nie taki problem co był kiedyś
Zdarzyło się razu pewnego, że z przyjacielem staliśmy się parą. Dużo się wtenczas nauczyłam, m.in. tego, że przyjaźni nie należy łączyć w pary z miłością bo można przejść po ostrych krawędziach zaufania i nieźle się poturbować. Ja oczywiście spadłam z toru...on nie rozumiał mnie i mojej choroby, moich wymysłów i insynuacji, jednak zawsze mnie coś do niego ciągnęło. Moją przystanią od której nie mogłam się oderwać stała się moja rodzicielka. Niestety nieodcięta pępowina dawała coraz bardziej o sobie znać. Wstydziłam się przyprowadzać go do domu, zastanawiałam się co myśli moja mama. To była tylko kropla w morzu problemów. Moja choroba pogłębiała się, oddalałam się od niego coraz bardziej. Wiedział co się dzieje, ale nic nie robił aby chociaż trochę nam ulżyć w tej całej rozgrzanej atmosferze. Nie miałam głowy do podejmowania decyzji. Do mnie w związku należało niestety przejmowanie inicjatywy nad wszystkim, decydowałam kiedy mamy się pocałować, gdzie i co mamy zjeść, gdzie się spotkać, co robić itd. a dlaczego? bo on nie wiedział, byliśmy niezdecydowani, ale to do mnie miał według niego należeć ''głos'' irytowało mnie takie podejście do sprawy. Olewał niektóre rzeczy. Mają dosyć wszystkiego oznajmiłam, że to koniec. Było mi ciężko, jemu również. Potem dostałam jakiegoś niemalże olśnienia i chciałam wrócić do niego, zapaliła się wtenczas czerwona lampka '' czy tego naprawdę chcesz?'' ''wiesz co robisz'' oczywiście, że nie wiem. Wiem pewnie niektóre z Was zadadzą mi pytanie: czy go kocham? od razu odpowiadam, że nie wiem, ale chyba powinnam dać sobie spokój?
Nawiedza mnie dalej w snach i myślach, trudno zapomnieć o tej więzi...

Ciężko się czyta, nie wiem, czy ja już nieprzytomna jestem, ale ten metaforyczny ton wypowiedz jakoś do mnie nie trafia.
Ja bym nie wracała.
Ale decyzja należy do Ciebie.
Sama nigdy w życiu nie sugerowałam się niczyim zdaniem w takich sprawach, decydowałam sama i jak się przejechałam miałam pretensje tylko do siebie.
Ale powiem jeszcze raz, że ja bym nie wracała na pewno.

[madie]

Napisane przez layla_lbn

Ciężko się czyta, nie wiem, czy ja już nieprzytomna jestem, ale ten metaforyczny ton wypowiedz jakoś do mnie nie trafia.

A co do tematu- wydaje mi się że nie ma to sensu. Jakiś sentyment chyba Cię do niego ciągnie, nie miłość.

[saslycek]

Brakuje tam opcji "nie wracać" ale cóż ja myślę, że jesli nie wiesz co czujesz czyli nie kochasz go jak mężczynę kocha kobieta to nie ma sensu starać się i wracac do niego bo skończy się to tak samo. Osobiscie prawie równiez popełniłam podobny błąd i prawie wróciłam do chłopaka do którego nic nie czułam, poza jakimś sentymentem... ale to bierze się z tego że znasz go długo byłaś z nim i mimo wszytsko coś Cie z nim łączy jakieś wspomnienia miłe i gorsze sytułacje zabawne i żałosne ale to to co przezyliscie razem a nie miłość ... jesli go nie kochasz to nie rań go ani siebie i lepiej unikaj go przez dluzszy czas i uporzadqj swoje mysli, powodzenia

[izia17]

Napisane przez ~Viviana~

Otóż mam taki problem. No może to już nie taki problem co był kiedyś
Zdarzyło się razu pewnego, że z przyjacielem staliśmy się parą. Dużo się wtenczas nauczyłam, m.in. tego, że przyjaźni nie należy łączyć w pary z miłością bo można przejść po ostrych krawędziach zaufania i nieźle się poturbować. Ja oczywiście spadłam z toru...on nie rozumiał mnie i mojej choroby, moich wymysłów i insynuacji, jednak zawsze mnie coś do niego ciągnęło. Moją przystanią od której nie mogłam się oderwać stała się moja rodzicielka. Niestety nieodcięta pępowina dawała coraz bardziej o sobie znać. Wstydziłam się przyprowadzać go do domu, zastanawiałam się co myśli moja mama. To była tylko kropla w morzu problemów. Moja choroba pogłębiała się, oddalałam się od niego coraz bardziej. Wiedział co się dzieje, ale nic nie robił aby chociaż trochę nam ulżyć w tej całej rozgrzanej atmosferze. Nie miałam głowy do podejmowania decyzji. Do mnie w związku należało niestety przejmowanie inicjatywy nad wszystkim, decydowałam kiedy mamy się pocałować, gdzie i co mamy zjeść, gdzie się spotkać, co robić itd. a dlaczego? bo on nie wiedział, byliśmy niezdecydowani, ale to do mnie miał według niego należeć ''głos'' irytowało mnie takie podejście do sprawy. Olewał niektóre rzeczy. Mają dosyć wszystkiego oznajmiłam, że to koniec. Było mi ciężko, jemu również. Potem dostałam jakiegoś niemalże olśnienia i chciałam wrócić do niego, zapaliła się wtenczas czerwona lampka '' czy tego naprawdę chcesz?'' ''wiesz co robisz'' oczywiście, że nie wiem. Wiem pewnie niektóre z Was zadadzą mi pytanie: czy go kocham? od razu odpowiadam, że nie wiem, ale chyba powinnam dać sobie spokój?
Nawiedza mnie dalej w snach i myślach, trudno zapomnieć o tej więzi...

poetycko to napisałaś ja myśle, że nic z tego nie będzie :P głosuję na "czekać"

[~Viviana~]

Wiem trochę głupią ta moja sonda i ten temat, ale chciałam zasięgnąć porady kogos bardziej doświadczonego ode mnie. Utrzymuje z nim wprawdzie dobry kontakt no, ale powracaja do mnie te złe wspomnienia z naszego związku. Tak ten sentyment pozostaje i to on chyba mnie tak przyciąga.

[kasiakkk]

Również zagłosowałam na 'czekać'. Nie jest to obcja ostateczna, raczej tymczasowa. A w tych sprawach pośpiech raczej nie jest dobrym doradcą