Jak wspominacie okres dojrzewania?

[musicman]

No właśnie jak?
Mam , no powiedzmy sporo po 20-tce i okres dojrzewania już dawno za sobą. Tamten czas pamiętam przede wszystkim jako bardzo stresujący, czas niepewności siebie, zagubienia, zaniepokojenia. A wy?
Czy można być pewnym siebie będąc nastolatkiem? Wspominając moje wyczyny z tamtego czasu najczęściej jest mi siebie po prostu żal, że tak przeżywałam, mało wiedziałam o świecie, byłam tak zagubiona. Gdybym wtedy wiedziała to co wiem teraz, zaoszczędziłabym sobie masy kłopotów, płaczu, stresu.
A Wy jak wspominacie okres dojrzewania?
Czy tylko jako fajną zabawę, okres imprez i beztroski czy podobnie jak ja, czy jeszcze inaczej?

[madame paranoja]

okres dojrzewania? u mnie dużo bólu, niezadowolenia z siebie, wielka ciekawość własnego ciała. duże oczekiwania w stos. do innych ludzi.
Beztroska zabawa przyszła pózniej, jak powiedzmy już "dojrzałam"

[Alvesta]

niezrozumienie, tęsknota za czymś nieokreślonym, niepewność, nieśmiałość, ale także beztroska, leniwe dni

ale cieszę się że mam to dawno za sobą. I podobnie jak music trochę mi żal siebie samej sprzed tych 10-12 lat

[Vivienne]

Głupia byłam po prostu . na pewno nieco zagubiona, strasznie naiwna, lubiłam się bawić i łamałam wszelkie zakazy by to robić. Dla mnie to był i czas beztroski, ale i stresu, kompleksów.
Generalnie jakbym mogła cofnąć czas to wiele rzeczy byłoby inaczej , ale czasu cofać nie chcę- dobrze mi teraz, nie chcę przechodzić wszystkiego po raz kolejny.

[Luba]

Napisane przez musicman

No właśnie jak?
Mam , no powiedzmy sporo po 20-tce i okres dojrzewania już dawno za sobą. Tamten czas pamiętam przede wszystkim jako bardzo stresujący, czas niepewności siebie, zagubienia, zaniepokojenia. A wy?
Czy można być pewnym siebie będąc nastolatkiem? Wspominając moje wyczyny z tamtego czasu najczęściej jest mi siebie po prostu żal, że tak przeżywałam, mało wiedziałam o świecie, byłam tak zagubiona. Gdybym wtedy wiedziała to co wiem teraz, zaoszczędziłabym sobie masy kłopotów, płaczu, stresu.
A Wy jak wspominacie okres dojrzewania?
Czy tylko jako fajną zabawę, okres imprez i beztroski czy podobnie jak ja, czy jeszcze inaczej?

Niepewność? No cos Ty
To był jedyny okres w moim zyciu, kiedy byłam pewna, ze wiem wszytsko, jestem bardzo mądra i wszyscy mogą mi naskakać

[Alvesta]

Napisane przez Luba

Niepewność? No cos Ty
To był jedyny okres w moim zyciu, kiedy byłam pewna, ze wiem wszytsko, jestem bardzo mądra i wszyscy mogą mi naskakać

oo, w domu to ja też tak miałam nieśmiała to ja byłam na zewnątrz

[musicman]

No to w większości mamy podobne odczucia.
Tak sobie myślę - jak to dobrze mieć już dobrze po dwudziestce - jest się już kobietą świadomą swoich zalet i wad, o wiele bardziej pewną siebie, stabilniejszą emocjonalnie. Można już korzystać ze swoich osiągnięć , być niezależną, a jeszcze nie dopadają nas zmory dojrzałości np. łupanie w kościach

[hecate]

Poczatkowo jakos mijalo mi to bezstresowo, wlasciwie zmiany lub ich brak w moim ciele niespecjalnie mnie obchodzily. Bylam dzieckiem. Wraz z liceum, nowym miejscem zamieszkania przyszla swiadomosc 'siebie', kompleksy, zagubienie ...

Duzo plakalam, autoagresja..

pozniej - zabawy, samoakceptacja, duza pewnosc siebie i juz jakos spoko bylo, z gorki - zabawa, zabawa.

[Nemezja]

Ciężko w to uwierzyć,ale zupełnie nie pamiętam jaka wtedy byłam.Może dlatego,że tamten okres bardzo chciałam wyrzucić z pamięci.To był okres wegetacji,tyle tylko wiem.

[zizou]

bylam chora, nieakceptowalam wlasnego odbicia w lustrze, czulam sie nierozumiana przez otoczenie; ale jednoczesnie bylam butna, krnabrna, pewna siebie, bardzo zarozumiala, zawsze w centrum uwagi. doktor jekyll i pan hyde normalnie

i to byly w sumie jak dotad najlepsze lata mojego zycia, mimo bulimii i ciaglych problemow w domu moge teraz napisac, ze chcialabym wrocic do tego okresu

[paulinka3110]

Mam nadzieję, że to był jedyny najgłupszy okres w moim zyciu i że już drugiego takiego nie będę przeżywać .

-Chęć zaimponowania otoczeniu,
- zazdrość o koleżanki z klasy za którymi uganiali się chłopcy,
- pierwsze papierosy a potem psiakanie się perfumami żeby domownicy nie wyczuli,
-używanie brzoskwioniowego fluidu
-bardziej kłótliwa byłam wtedy
-odzywki i zachowanie w stosunku do rodziców których będę żałowała do końca życia
-docinki ze strony rówieśników itp. z powodu tuszy.
Podsumowując, jeśli chodzi o niektóre zachowania to głuupia byłam jak nie wiem...

[perlista]

w moim przypadku okres całkowitego buntu zarówno w szkole jak i w domu
zrobiłam wiele głupich rzeczy, wypowiedziałam wiele przykrych słów
ale tak to bywa jak się nie ma własnego zdania i jest się podatnym na wpływ innych osób (dobrze że z czasem się to zmieniło)
jest mi przykro jak pomyślę co moi rodzice przeze mnie wycierpieli - czasu jednak nie da się cofnąć
dojrzewanie zostawiło wiele miłych wspomnień, wiem że będę miała co opowiadać moim potomkom, ale oczywiście pewne szczegóły zachowam dla siebie
teraz normalnie się rozmarzyłam, bo brakuje mi trochę tej dziewczyny sprzed lat, która w swoim postępowaniu nie kierowała się zdrowym rozsądkiem

[Anul3k]

Powiem Wam za kilka lat.
Na razie jest mi szkoda siebie samej sprzed roku nawet.

[MoTyleKsw]

Napisane przez Luba

Niepewność? No cos Ty
To był jedyny okres w moim zyciu, kiedy byłam pewna, ze wiem wszytsko, jestem bardzo mądra i wszyscy mogą mi naskakać

To tak jak u mnie, miałam jakies 14-16 lat. Totalny bunt. Tylko ja miałam rację nikt więcej. Ciągłe sprzeciwy i robienie wszystkie na opak. Bardzo miło wspominam tamten czas, śmiejąc się jaka byłam głupia. Rodzicom współczję tych 2 lat Nie raz i nie dwa dziękowałam ium juz, że wytrzymali ze mną, i nie poddali się, byli zawsze obok.

[tulipanna.]

Byłam strasznie pewna siebie i niezwykle zagubiona zarazem..

[kleo14]

Tak jak Anul3k, powiem za parę lat
Narazie mogę stwierdzic tyle, że gdy wspominam siebie sprzed 3-4 lat to ogarnia mnie żałość

[agabil1]

niedawno czytałam swoje stare pamiętniki (pisałam je od 8 roku życia) i zobaczyłam jaka wtedy byłam- bardzo cicha, nieśmiała, naiwna, rozmarzona. Okres dojrzewania wspominam z nutką nostalgii i pewnym rozrzewnieniem, ale cieszę się że mam go za sobą i na pewno nie chciałabym przeżyc go jeszcze raz. Za dużo strachu, wątpliwości, zagubienia

[Cześka]

Bardzo źle wspominam. DŁugo trwająca depresja. Nie dało się ze mną rozmawiać. Byłam cicha, zamknięta w sobie, gburowata. Zniszczyłam żołądek dietami odchudzajacymi i tabletkami przeczyszczającymi. Duzo złego mnie wtedy spotkało.

Masakra, nigdy wiecej. Jak to dobrze, ze naście lat mam już za sobą.

[Chii1986]

źle wspominam. Przede wszystkim nie wychodziłam z domu, tam gdzie mieszkałam była albo patologia albo bogate dzieciaki, którym wolno było się bawić tylko z bogatymi.

Gdy weszłam w okres dojrzewania moje koleżanki zaczeły interesować się chłopakami- robić głupie rzeczy by im zaimponować: paliły, piły,kradły,zaczynały z seksem o wiele za wcześmnie... mnie nie interesowali faceci, wolałam bawić się lalkami albo grać na kompie przez co byłam nieco wyobcowana z towarzystwa.

Zawsze różniłam się od dzieciaków ze wsi- przeprowadziłam się z miasta, byłam nieco bogatsza,lepiej ubrana,jeździłam do mc donalds,moi rodzice nie pili, nie bili się a ja nie przeklinałam.... raczej siedziałam w domu przed komputerem albo czytałam wiersze...

jako nastolatka nie miałam życia towarzyskiego, nie przechodziłam okresu buntu, szalonych imprez... nie potrzebowałam tego i nie chciałam... moja siostra to przechodziła w zwielokrotnionym natężeniu... narkotyki, problemy..nie chciałam być taka i nie chciałam by rodzice na mnie krzyczeli tak jak na nią... bardzo bolał mnie brak zaufania rodziców...gdy byłam rpzygnebiona patrzyli na moje ręce czy nie mam śladów po igłach... zostało im tak od mojej siostry..tyle że ja po prostu byłam smutna,a oni od razu narkotyki.

Okreś dzieciństwa i dojrzewania to straszna nieśmiałość,strach (jako 7latka zostawałam całymi dniami sama w domu bo rodzice pracowali),wieczne oczekiwanie na rodziców, strach przed innymi,zwykłym pójściem na stołówke.. przypłaciłam depresją, nerwicą,zagubieniem.

Zamiast się bawić i szaleć jak nastolatka mi ten okres przeciekł przez palce.. ale nie żałuję- nigdy się nie upiłam,nie zapaliłam...nie byam jedną z tych głupich nastolatek co to dla starszego kolegi odstawiają popisy i grają "bad girl"

Najmilej wspominam wczesne dzieciństwo gdy jeszcze mieszkałam w mieście,byłam u babci... beztroska zabawa

[Kam_cioch]

Wspominam go miło. Byłam wesołą dziewczyną, otwartą, miłą. Byłam bardzo pomocna, miałam dużo koleżanek, które często przychodziły mi sie zwierzać. Ja jak miałm problem zawsze mogłam polegać na moich rodzicach, wszyscy mi tego zazdrościli. Moi rodzice byli bardzo wyrozumaili i otwarci dla mni ei moich zanjomych. Dlatego bardzo pozytywnie minął mi okres mojego dojrzewania

[AsikS]

Zarówno dzieciństwo jak i okres dojrzewania nie wspominam dobrze. A to głównie dlatego że miałam piekło w domu, które zgotował nam Ojciec.
Byłam bardzo nieśmiała, zamknięta w sobie. I choć radosna na zewnątrz, uśmiechnięta i otwarta na ludzi, to wewnątrz bardzo nieszczęśliwa i smutna.

Okres dojrzewania to nie był u mnie okres buntu, imprez itp. Zawsze byłam spokojna, nie piłam, nie próbowałam nawet zapalić. Zawsze z książką, nie rozstawałam się z nią na krok.

Miałam sporo koleżanek, które wypłakiwały mi się w rękaw, szlochały nad swoimi niepowodzeniami miłosnymi. A ja je pocieszałam i niejednokrotnie godziłam zwaśnione pary. Kilka z nich zostało małżeństwem w przyszłości.

Miałam doskonały kontakt z Mamą i mam go do dziś. Jest dla mnie Mamą i Przyjaciółką zarazem.

Nie chciałabym jeszcze raz przeżywać tej niepewności, strachu i niepokoju. Wolę teraźniejszość i przyszłość.

[Papiszynka]

Ja wspominam tylko mile chwile Wiadomo, nie bylo idealnie, ale chetnie bym sie cofnela do tamtego czasu Za czym najbardziej tesknie, to moje gimnazjalno-licealne przyjaznie... Na uczelni juz takiego czegos nie ma, ludzie nie sa tak otwarci, poza tym kazdy jest z innej czesci kraju, ma swoje zycie i swoje problemy, smutne ale prawdziwe :P Albo to moze ze mna jest cos nie tak, moze nie trafiam na odpowiednich ludzi - poprostu w okresie dojrzewania mialam wokol siebie grupe ludzi, teraz niestety z roku na rok ludzie sie coraz bardziej wkruszaja... Czuje sie staraaaaa

[krowa_bez_mleka]

Taki najbardziej burzliwy okres dojrzewania miałam w wieku 11-13 lat i był to dla mnie czas bardzo trudny.
Miałam masę kompleksów.
W ogóle ja byłam jednym wielkim kompleksem
Czułam sie gruba, cycata, brzydka. Zreszą ludzie też mi nie szczędzili niemiłych słów
Leczyć się z tego będę chyba całe życie.

[musicman]

Napisane przez agabil1

niedawno czytałam swoje stare pamiętniki (pisałam je od 8 roku życia) i zobaczyłam jaka wtedy byłam- bardzo cicha, nieśmiała, naiwna, rozmarzona. Okres dojrzewania wspominam z nutką nostalgii i pewnym rozrzewnieniem, ale cieszę się że mam go za sobą i na pewno nie chciałabym przeżyc go jeszcze raz. Za dużo strachu, wątpliwości, zagubienia

Również niedawno zdarzyło mi się poczytać mój pamiętnik z czasów pierwszego zakochania. Ile w nim romantyzmu i naiwności. Dziwne ale podczas czytania tamte uczucia wróciły i czułam się jakby to było wczoraj

[Ł@siczk@]

Napisane przez Chii1986

źle wspominam. Przede wszystkim nie wychodziłam z domu, tam gdzie mieszkałam była albo patologia albo bogate dzieciaki, którym wolno było się bawić tylko z bogatymi.

Gdy weszłam w okres dojrzewania moje koleżanki zaczeły interesować się chłopakami- robić głupie rzeczy by im zaimponować: paliły, piły,kradły,zaczynały z seksem o wiele za wcześmnie... mnie nie interesowali faceci, wolałam bawić się lalkami albo grać na kompie przez co byłam nieco wyobcowana z towarzystwa.

Zawsze różniłam się od dzieciaków ze wsi- przeprowadziłam się z miasta, byłam nieco bogatsza,lepiej ubrana,jeździłam do mc donalds,moi rodzice nie pili, nie bili się a ja nie przeklinałam.... raczej siedziałam w domu przed komputerem albo czytałam wiersze...

jako nastolatka nie miałam życia towarzyskiego, nie przechodziłam okresu buntu, szalonych imprez... nie potrzebowałam tego i nie chciałam... moja siostra to przechodziła w zwielokrotnionym natężeniu... narkotyki, problemy..nie chciałam być taka i nie chciałam by rodzice na mnie krzyczeli tak jak na nią... bardzo bolał mnie brak zaufania rodziców...gdy byłam rpzygnebiona patrzyli na moje ręce czy nie mam śladów po igłach... zostało im tak od mojej siostry..tyle że ja po prostu byłam smutna,a oni od razu narkotyki.

Okreś dzieciństwa i dojrzewania to straszna nieśmiałość,strach (jako 7latka zostawałam całymi dniami sama w domu bo rodzice pracowali),wieczne oczekiwanie na rodziców, strach przed innymi,zwykłym pójściem na stołówke.. przypłaciłam depresją, nerwicą,zagubieniem.

Zamiast się bawić i szaleć jak nastolatka mi ten okres przeciekł przez palce.. ale nie żałuję- nigdy się nie upiłam,nie zapaliłam...nie byam jedną z tych głupich nastolatek co to dla starszego kolegi odstawiają popisy i grają "bad girl"

Najmilej wspominam wczesne dzieciństwo gdy jeszcze mieszkałam w mieście,byłam u babci... beztroska zabawa

Bylam dokladnie taka jak ty - spokojna, zamknieta w sobie. Nie szalalam na imprezach, nie chodzilam na dyskoteki. Ten okres wlasnie przeciekl mi przez palce, jak to okreslilas. W liceum zawsze bylam z boku, nie przyjaznilam sie z nikim, moja klasa bardzo mnie odstreczala, nie lubilam tych ludzi. Poza tym duzo siedzialam w domu - czytalam ksiazki, sluchalam muzyki...Bylam takim malym pustelnikiem
Do tej pory bardzo cenie sobie samotnosc i spokoj, gdy jestem sama.

[sugar_kitty]

u mnie tak źle nie było nikt mnie nie musiał pijanej odporowadzać do domu, do fajek jakoś mnie nie ciągnęło... miałam przyjaciółki, potem chłopaka i to z nimi spędzałam najwięcej czasu, nie na pijackich imprezach, ale na spacerach, dłuuugich plotach itp.
było kilka szalonych akcji, które miło wspominam, ale każdemu zdarzy się jakiś wybryk, ważne, żeby nikt na tym nie ucierpiał.
czasem mi brakuje tych chwil spędzonych z koleżankami... teraz każdy ma swoje życie, ciężki znaleźć czas, żeby się spotkać, pogadać, a o jakiejś wspólnej imprezce to już wogóle nie ma mowy..
pyskata to byłam od małego i do dzisiaj mi to nie przeszło nie raz pożarłam się o coś z rodzicami, ale przy koleżankach nigdy nie mówiłam na nich: stara/stary. strasznie mnie drażnią takie określenia na rodziców. jestem jedynaczką i bywało, że jedyną osobą, przed którą mogłam się wygadać, była mama. teraz też mam z nią dość dobry kotakt, choć już taka wylewna nie jestem
nie żałuję, że nie imprezowałam co tydzień przy piwku na dyskotece, wolałam posiedzieć z chłopakiem, przed komputerem...

[Arethaf]

Czytając te Wasze posty, nie wiem czy śmiać się czy płakać. Okres dojrzewania, który wg podręcznika od biologii powinien przebiegać radośnie i harmonijnie, okazuje się jednym z trudniejszych w życiu.

Ja chociaż jeszcze mam naście lat, mogę mniej więcej opisać, jak to było u mnie.

Na samym początku byłam bardzo zagubiona, smutna i nieszczęśliwa- po prostu czułam, że nie pasuję do moich rówieśników. Byłam nieśmiała, grzeczna i spokojna, wręcz izolowałam się od ludzi. Przypłaciłam do kilkumiesięczną depresją. Potem w rewolucyjne dla mojego życia wakacje poznałam bardzo drogą mi osobę- moją kochaną przyjaciółkę, dzięki której odzyskałam częściowo pewność siebie, zaczęłam się uśmiechać. Chyba nigdy nie przechodziłam takiego okresu, że byłam bezczelna, uważałam się za najlepszą. Obecnie jestem po prostu normalna, chociaż dalej zagubiona i trochę nieśmiała. I jeszcze problem izolacji od ludzi Po prostu nie umiem wyjść do nich, boję się trochę.

[musicman]

Napisane przez Ł@siczk@

Bylam dokladnie taka jak ty - spokojna, zamknieta w sobie. Nie szalalam na imprezach, nie chodzilam na dyskoteki. Ten okres wlasnie przeciekl mi przez palce, jak to okreslilas. W liceum zawsze bylam z boku, nie przyjaznilam sie z nikim, moja klasa bardzo mnie odstreczala, nie lubilam tych ludzi. Poza tym duzo siedzialam w domu - czytalam ksiazki, sluchalam muzyki...Bylam takim malym pustelnikiem
Do tej pory bardzo cenie sobie samotnosc i spokoj, gdy jestem sama.

Też taka byłam. Jak mały pustelnik. Tylko książki i samotność. Był nawet taki czas że tak mało rozmawiałam z ludźmi że prawie zapomniałam jak to się robi.
Moja klasa w liceum też była masakryczna. NIe pasowałam tam i czułam się źle. Na szczęście miałam przyjaciółkę, z którą spędzałam w szkole większość czasu i która zawsze była po mojej stronie, bo inaczej pewnie bym się załamała.
Dużo później dowiedziałam się, że to nie ja byłam dziwna tylko tamto środowisko specyficzne, ale cóż , to co wtedy przeżywałam było bardzo obciążające. No i w ogóle dowiedziałam się skąd wynikały moje problemy.
A jeszcze później był czas odkrywania siebie na nowo, pozbywanie się ograniczeń i wiele., wiele fajnych rzeczy związanych z byciem z innymi ludźmi.
ALe 4 lat mojego życia wspominam jak czarną dziurę. NIkt mi wtedy nie powiedział, że prawdopodobnie miałam - może nie depresję, ale na pewno stany depresyjne. Zresztą kto wie. NIkt nie intersuje się na serio tym co przeżywa nastolatek , bo to przecież trudny wiek.

[natalka2]

za jakieś 4 lata odkopię ten wątek i Wam powiem

mogę trochę teraz napisać, choć może nie będę obiektywna.
więc nie jestem głupiutką, naiwną nastolatką ubraną na różowo, bądź przesadnie na czarno, nie piję, nie palę, nie ćpam itd., nie 'poniżam' się przed chłopakami, żeby im zaimponować widziałam, jakie dziewczyny potrafią z siebie zrobić pośmiewisko
co ważne, zaakceptowałam swój wygląd, wiem, że do ideału duużo mi brakuje, ale mimo to nie mam zbyt wielu kompleksów, kilka by się znalazło, ale bez obsesji
wrażliwa jestem, nawet ostatnio bardziej, wszystkim się przejmuję
najbardziej nie lubię siebie w domu, potrafię napyskować do rodziców, przeklnąć, nienawidzę obowiązków domowych typu mycie garów, prasowanie, ścieranie podłóg - dla mnie to kara

[iwONKA595]

jako najpiekniejszy okres w moim zyciu, totalnie beztroski, spokojny, pelen zabaw. potem nadeszly czarne chmury...