Nie radzę sobie...

[teafortwo]

Może w tej chwili pomyślicie, że użalam się nad sobą, ale komuś muszę się wygadać, poprosić o radę.
Mieszkam w małej miejscowości. Mój dzień wygląda tak: szkoła- dom -nauka (jestem w klasie maturalnej). I nic więcej. Rutyna.
Kocham jeździć na koncerty po całej Polsce. W zasadzie traktuje je jako pewną odskocznię od rzeczywistości. Tam spotykam się z moimi przyjaciółmi, który mieszkają bardzo daleko i spędzam jeden naprawdę piękny dzień. Raz na pół roku.
A potem wracam do domu. Szara rzeczywistość, znowu rutyna. Strasznie to przeżywam. Płacze całymi dniami, bo nie mam już przy sobie najbliższych przyjaciół, bo siędzę w tej dziurze. Nienawidzę mojego życia. Ja się tutaj duszę, nie daje rady.
A potem dowiaduje się, że znowy jest okazja, żeby się spotkać z przyjaciółmi, pobawić. Wtedy czekam na ten dzień, żyję tylko jednym. Mam wrażenie, że kiedy ten dzień nadejdzie to znikną wszystkie problemy. I znowu wszystko się kończy i jest coraz gorzej.
Przecież tak nie można żyć. Chciałabym się cieszyć z drobnych rzeczy, że na przykład jest ładna pogoda. Ale nie potrafię. Ciągle myśle tylko o jednym i płaczę. Ja już dłużej nie wytrzymuję

Wiem, że pewnie nikt nic z tego nie zrozumiał, bo pewnie dla Was mój problem, to żaden problem. Ot, kolejna małolata użala się nad sobą.

[martinka_m]

a nie masz zadnych znajomych u siebie w miescie? poza tym co robisz w wolnym czasie? masz jakies zainteresowania, hobby?
poza tym nie lam sie, juz niedlugo - po maturze mozesz gdzies wyjechac do pracy czy na studia.

[teafortwo]

Napisane przez martinka_m

a nie masz zadnych znajomych u siebie w miescie? poza tym co robisz w wolnym czasie? masz jakies zainteresowania, hobby?
poza tym nie lam sie, juz niedlugo - po maturze mozesz gdzies wyjechac do pracy czy na studia.

Mam jedną przyjaciółkę i znajomych. Ale ona przezywa to tak samo jak ja. Można powiedzieć, że razem siedzimy i płaczemy po pożegnaniach ze znajomymi.
Mam hobby, ale nie mogę tego realizować
Ja nie dam rady. Na studia za jakieś kilka miesięcy. Wcześniej skoczę z mostu

[99GirlOoo99]

masz znajomych i przyjaciólke, a placzesz za tym ze nei mozesz sie widywac czesciej z innymi przyjaciólmi etc.. powinnas docenic to co masz, masz wokół siebie bliskich, piszesz ze twoje zycie to rutyna, to zajmij sie czyms, na pewno masz jakies zainteresowania które mozesz rozwijac, a ze mieszkasz w malym miescie to chyba nie taki problem, jestes w klasie maturalnej wiec za pare msc wyjezdzasz na studia zapewne wiec wyrwiesz sie ze swojego miasta..

[d45d073d235b2c61bfba836ad9283865b35be1e1_67da090142ca2]

Ja Cie rozumie, bo tem mieszkam w malej miejscowosci, w ktorej nie mam zadnych znajmoych. Tez klasa maturalna i tylko szkola-dom- nauka i tak w kolko. Za 2 miesiace koniec szkoly i pocieszam sie tylko tym, z emoze uda mi sie wtedy stad "uciec" do miasta, gdzie wszystko sie zmieni

[matyldziczka]

i ja też mieszkam w małej "dziurze" 4 autobusy dziennie, a w weekendy zadnego . i też maturke mam w tym roku, ale ja na szczęscie nie rozczulam sie nad soba, nawet powiedziałabym , że wole swoja samotność niż przesiadywanie godzinami z ludzmi, którzy udają niewiadomo kogo, aby być akceptowanym w grupie... a w wolnych chwilach też sie nie nudze, nie przesaduje calymi dniami w książkach bo w końcu można zwariować przez to... zajmuje sie przerabianiem zdjęc, czyli tym co najbardziej lubie ... także mieszkanie w "dziurze" nie jest takie złe

[Banderoza]

Zmien cos! Przeciez życie jest w Twoich rękach... Masz to co sobie zaplanujesz... Skoro takie życie jakie masz doprowadza Cie do rozpaczy zmień je!
Byloby Ci ciezko je zmienic gdybys byla np w Gimnazjum, ale jak jestes juz w maturalnej klasie to po zdaniu matury wyjedz do miasta, ktore lubisz... moze nawet tam gdzie masz tych super znajomych.
Wyjedz od razu po maturze, chocby z przyjaciolka. Wynajmijcie cos, idzcie do pracy... we dwie bedzie łatwiej i psychicznie i finansowo... a nowe miejsce zamieszkania, nowa praca wszystko zmieni... nowe znajomosci i jeszcze zabraknie Ci czasu dla Ciebie - bedziesz chciala wrocic do dawnych czasow ... potem zaczniesz studia w tym miescie, a jak nie zdasz matury to nie zaczniesz studiow jeszcze w tym roku moze w przyszlym... mysl optymistycznie i ZROB COŚ! Siedząc i lamentujac nie zmienisz niczego

[teafortwo]

Dziękuję Wam bardzo. Staram się myśleć optymistycznie, ale naprawdę czasami się nie da

[Susanna]

A masz jakieś hobby? Taką odskocznie która sprawiałby Ci radość??

[teafortwo]

Napisane przez Susanna

A masz jakieś hobby? Taką odskocznie która sprawiałby Ci radość??

Mam, ale niestety nie mogę tego realizować.

[Cześka]

Oj za bardzo się użalasz nad sobą. Weź się w garść, przestań rozpamiętywać te półroczne spotkania ze znajomymi i znajdź sobie prawdziwych znajomych, a nie z kumpli z doskoku. Wyjdź z domu, pójdź do pubu, nie wiem cokolwiek. I nie wyj całymi dniami, bo to nic nie da, tylko jeszcze bardziej się pogrążysz w tej całej beznadziei. Piszesz, ze uwielbiasz koncerty. No to na co czekasz, koleżanka pod pachę, w garść bilet i jedź gdzieś na ten koncert. Kino?

Dotrwaj do tej matury, zdaj ją i zmień cos w swoim życiu, bo siedzieć w domu całe dnie i rozpaczac jest bardzo łatwo. Gorzej będzie później, jak zdziadziejesz.

[Pancza]

Zacznij doceniać ludzi których masz wokół siebie. Moi przyjaciele w tym roku powyjeżdzali na studia. Zostało mi w moim mieście paru znajomych. Z początku nie umiałam sobie z tym poradzić, a jak tylko się otworzyłam na ludzi, to poznałam mnóstwo fantastycznych osób. Po za tym czas możesz poświęcić na nauke, sport, rozwijanie nowych zainteresowań, które będziesz mogła realizować Życie może być interesujące nawet kiedy mieszka się w małej dziurze. Jak to ktoś powiedział człowiek inteligentny nigdy nie nudzi się ze sobą

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez teafortwo

Mam, ale niestety nie mogę tego realizować.

Jakie jeżeli można zapytać?
I co przeszkadza je Tobie realizować?


Masz jakiś pomysł na to, żeby zmienić ten stan rzeczy skoro Ci nie odpowiada?
Nie twierdzę, że to takie proste, tylko zastanawia mnie, czy w ogóle myślisz o tym, czy po prostu wystarczy Ci fakt, że jest jak jest.

[***luna]

nie ma na świecie takiego zadupia, by nie móc normalnie żyć.
kwestia podejścia.
jak widze to sama pogłębiasz swoją rozpacz.
Płaczesz przez 6 miesięcy, czekając na koncert?




nie bardzo rozumiem.
a inne koncerty?
listy maile, komunikatory, telefony - to współczesne sposoby komunikacji, też z przyjaciółmi.


Posuzkaj rozwiązań, zamiast rozkładać ręce,że się nie da.
Nie da to się trzeasnąc drzwiami obrotowymi.




ja rozumiem te wszystkie żale, ale też wierzę,że można coś zmienić, a nie siedzieć i płakać.




I jakie to tajemnicze hobby, któego nie możesz realizować?