emocje przed ślubem

[aisak42]

Hej dziewczyny,
Nie wiedziałam gdzie ten wątek dodać, więc dodałam go tutaj.
Mam mały problem, i po prostu muszę się komuś wygadać.

We wrześniu wychodzę za mąż, bardzo kocham mojego K., bardzo chcę tego ślubu, ale zarazem nie chcę. Emocji mam tyle w sobie że już sama nie wiem co mam robić, siedzę i płaczę.
Chodzi o to że jestem bardzo związana emocjonalnie z rodzicami, może tak jak i mój tata nie jesteśmy wylewni, i nie okazujemy tego na co dzień, ale bardzo się kochamy. i w tym problem nie radzę sobie z tym że już nie będę ich widziała na co dzień. w sobotę mieliśmy kolejne spotkanie rodziców, to tata aż się popłakał też sobie z tym nie daję rady, mówi że jak wejdzie do mojego pokoju to będzie taka pustka, nie radzi też sobie z tym. Dziewczyny co mam robić żeby to mniej bolało. Bo jeżeli tak będzie to dzień ślubu przepłaczemy.. Pozdrawiam

[monita01]

A ile masz lat? Moze jestes jeszcze po prostu za mloda na slub i nie gotowa emocjonalnie na rozlake z rodzicami? To jednak normalne, ze dzieci wyfruwaja z gniazda, duzo ludzi opuszcza dom juz wczesniej i nie koniecznie ze wzgledu na slub, tylko np. studia lub aby sie usamodzielnic.

[justyna_g4]

Napisane przez aisak42

Hej dziewczyny,
Nie wiedziałam gdzie ten wątek dodać, więc dodałam go tutaj.
Mam mały problem, i po prostu muszę się komuś wygadać.

We wrześniu wychodzę za mąż, bardzo kocham mojego K., bardzo chcę tego ślubu, ale zarazem nie chcę. Emocji mam tyle w sobie że już sama nie wiem co mam robić, siedzę i płaczę.
Chodzi o to że jestem bardzo związana emocjonalnie z rodzicami, może tak jak i mój tata nie jesteśmy wylewni, i nie okazujemy tego na co dzień, ale bardzo się kochamy. i w tym problem nie radzę sobie z tym że już nie będę ich widziała na co dzień. w sobotę mieliśmy kolejne spotkanie rodziców, to tata aż się popłakał też sobie z tym nie daję rady, mówi że jak wejdzie do mojego pokoju to będzie taka pustka, nie radzi też sobie z tym. Dziewczyny co mam robić żeby to mniej bolało. Bo jeżeli tak będzie to dzień ślubu przepłaczemy.. Pozdrawiam

W dniu ślubu zazwyczaj rodzice płaczą. Ja jestem pewna, że moja mama i mama Tż będą ryczeć i to jest chyba w jakiś tam sposób normalne. Jeżeli nie chcesz się rozstawać z rodzicami to nie możecie po prostu z nimi zamieszkać?? Ja to bardzo chętnie bym się wyprowadziła do własnych 4 kątów ale pierwsze musimy je wybudować.

[Malgos_12]

czytałam kiedyś artykuł, że często przed ślubem jest własnie tyle emocji, że niektórym się wydaje, że przestali kochać partnera, szukają sobie nowych "przyjaciół" płci przeciwnej, tak to jest jak człowiek podejmuje decyzje na całe życie... spokojnie... dasz sobie radę, rodzice też... a niedługo jeszcze będziesz się z tego śmiała... a daleko będziesz mieszkała od rodziców?

[aisak42]

mamy kupic mieszkanie pod warszawa bo wiadomo ze jest taniej ale ja sobie nie wyobrazam ze mam ich widywac raz na tydzien lub rzadziej chodz to bedzie nie cale 40 km no ale caly czas mysle o tym zeby kupic mieszkanie na osiedlu rodzicow chodz jest duzo drozej.. Rodzice mi tlumacza ze tam mamy znajomych K. Ma siostre rodzicow.. Ale jak mi na tym nie zalezy wole miec rodzicow blisko

---------- Dopisano o 11:59 ---------- Poprzedni post napisano o 11:39 ----------

mam 22 lata.. Z rodzicami nie bardzo bo w trzy pokojowym mieszakniu w 5 osob to troche ciasno..

[tenebrosa]

Wiesz, są jeszcze telefony, skype... Wiem, że to nie to samo, ale jednak możecie być w kontakcie codziennie, a widywać się np. raz na tydzień. Poza tym nie wyprowadzasz się na koniec świata, 40 km to żadna odległość jak się ma samochód.

Wiesz, małżeństwo to już osobna rodzina i ja od początku wiedziałam, że po ślubie musimy być na swoim, nie wyobrażałam sobie mieszkania dalej z rodzicami, bo to by była tylko taka zabawa w małżeństwo według mnie. Ślub to taki symboliczny krok w dorosłość - wyjście z roli dziecka i wzięcie odpowiedzialności za własną rodzinę i własny dom. Jeśli nie jesteś jeszcze gotowa na taką samodzielność, to może lepiej poczekać trochę ze ślubem?

[monita01]

A moze za wczesnie ten slub? Ja w Twoim wieku na pewno nie bylam jeszcze na slub gotowa (ale to ja, kazdy ma inaczej) i pewnie na przeprowadze od rodzicow takze nie. Ja np. wyprowadzilam sie z domu majac 25 lat i fakt, ze czasem zatesknilamm (mimo, iz mieszkalismy dosc blisko, w sasiedniej dzielnicy), czasem zrobilo sie mi przykro, ze juz nigdy nie pomieszkam sobie w moim pokoju czy tez nie wypije porannej kawki z mama, w szlafroku... ale nie bylo to na tyle silne, aby siedziec i plakac. Mysle, ze moze jeszcze po prostu nie jestes gotowa na wkroczenie w dorosle zycie zony.

[turkusowa_poziomka]

Myślę że to minie. Staraj się o tym nie myśleć w takich kategoriach że już będziesz z daleka od rodziców. Ale pomyśl że założysz własną rodzinę z ukochaną osobą, a rodzice w każdej chwili będą mogli Was odwiedzić, Wy ich też. Są telefony, internet, samochody. A te pare km to jeszcze nie tak daleko. Ja mam 21 lat i od 3 lat studiuję i to nie jest 40 km od domu a znacznie dalej. Na początku też nie było lekko ale trzeba mieć po prostu dobre nastawienie.I teraz jestem szczęśliwa że wykonałam ten krok w dorosłość akurat wtedy i że umiem radzić sobie sama.
A że na ślubie będzie płacz to normalne Dzieci muszą kiedyś opuścić rodziców. Taka kolej rzeczy. Im zrobią to później tym wydaje mi się że jest trudniej.

Zastanów się w ogóle czy Ty jesteś gotowa na ślub. Ale nie podejmuj pochopnych decyzji bo w emocjach wszystko inaczej wygląda.

[mala_czarna_21]

hmmm.... ja mam 21 i od dwoch lat mieszkam 120 km od rodzicow bo studiuje, w domu jestem raz na 2-3 tygodnie. Często dzwonimy, smsujemy. Jak zatęsknie to od tak wsiadam w pociąg i jadę na jeden dzień choć musze powiedzieć że bardzo rzadko mi się to zdarza. Wręcz przeciwnie. Mieszkam z TZ i jak w domu pobędę np na święta 2 tyg to już marze żeby wracać do siebie

myślę, żę przede wszystkim musisz zmienic tok myślenia. Przecież nie bierzesz slubu za kare tylko dlatego ze kochasz swojego przyszlego męza! Ciesz się tym, rodziców możesz po pracy odwiedzać często. A 40 km to 40 minut jazdy samochodem uszy do gory!!!

[123spinka]

hej ja ma 25 lat i mam czasem podobne myśli i mam bliżej do rodziców bo jakieś 10 może 15km
mój Tż nie jest aż tak blisko ze swoimi ale mnie wspiera, jeżdżę do nich raz w tygodniu czasem zostaje na noc
teraz jest mi ciężej bo mama po wypadku w sierpniu stała sie niepełnosprawna ale wiem że dają radę i ja nie mogę pokazać im że smutam się przez nich bo oni będą czuć się źle z tym
mam nadzieję ze mnie rozumiecie
dla nich zawsze będziesz małą córeczka
popłaczę sobie czasem w rękaw TZ
ALE WIEM ŻE SIĘ KOCHAMY
i my zakładamy rodzinę
a do rodziców i tak i tak będę w miarę często i regularnie jeździła oni tez będą nas odwiedzać

póki co mieszkam z przyszłymi teściami ale w okolicach ślubu chcemy coś wynająć

powinno byc dobrze głowa do góry a jeżeli masz wątpliwości to wstrzymajcie się ze ślubem
zamieszkajcie razem na jakis czaas i wszystko samo sie ułoży

[alwa]

wiesz może faktycznie trochę za wcześnie na ślub, skoro odejście z domu wzbudza w tobie tyle emocji. ale jeśli jesteś zdecydowana to myślę, że w Twoim wypadku faktycznie najlepszym rozwiązaniem byłoby kupić mieszkanie na tym samym osiedlu. miałabyś blisko do rodziców i moglibyście się odwiedzać. chociaż moim zdaniem takie odwiedziny nie powinny być za często, bo chyba dla większości TŻow ciągle wtrącanie się teściowej może być frustrujące

[badzia987]

Napisane przez aisak42

Hej dziewczyny,
Nie wiedziałam gdzie ten wątek dodać, więc dodałam go tutaj.
Mam mały problem, i po prostu muszę się komuś wygadać.

We wrześniu wychodzę za mąż, bardzo kocham mojego K., bardzo chcę tego ślubu, ale zarazem nie chcę. Emocji mam tyle w sobie że już sama nie wiem co mam robić, siedzę i płaczę.
Chodzi o to że jestem bardzo związana emocjonalnie z rodzicami, może tak jak i mój tata nie jesteśmy wylewni, i nie okazujemy tego na co dzień, ale bardzo się kochamy. i w tym problem nie radzę sobie z tym że już nie będę ich widziała na co dzień. w sobotę mieliśmy kolejne spotkanie rodziców, to tata aż się popłakał też sobie z tym nie daję rady, mówi że jak wejdzie do mojego pokoju to będzie taka pustka, nie radzi też sobie z tym. Dziewczyny co mam robić żeby to mniej bolało. Bo jeżeli tak będzie to dzień ślubu przepłaczemy.. Pozdrawiam

Spokojnie....przecież nikt nie umiera . Trzeba pomyśleć " coś się kończy-coś się zaczyna" "coś tracisz i coś zyskujesz". Dobrze będzie

[aisak42]

dzięki dziewczynki, trochę mi lepiej po waszych wypowiedziach

[Almariel]

Sama miałam 22 lata, kiedy wyszłam za mąż i nie uważam, żeby to było za wcześnie. 2 lata wcześniej natomiast wyprowadziłam się od rodziców, 60 km od domu i też nieraz ryczałam na początku i tęskniłam cholernie. Dlatego Cię rozumiem. Też miałam dobry kontakt z rodzicami, byłam z nimi zżyta... ale taka jest kolej rzeczy, że dorastamy i wyfruwamy z gniazda, zakładamy własną rodzinę. Jak przyjdzie co do czego, przyzwyczaicie się do nowej sytuacji i z czasem będzie coraz lepiej.