czy żyjecie tak jak chcecie?

[insomnieux]

no własnie. czy wasze życie wygląda tak jak zawsze chciałyscie zeby wyglądało?
jak udało się to wam osiągnąć? a jesli nie to dlaczego? co cie ogranicza, co przeszkadza?

jakos tak ostatnio przewartosciowuje swoje zycie, nadchodza wielkie zmiany niezalezne ode mnie, chce ten czas wykorzystac w ten sposob, zeby wreszcie zyc jak zawsze chciałam, nie marnowac czasu.
teraz w sumie nie mam zadnych ograniczen a jednak nie jestem zadowolona z tego, jak zyję.
zawsze mi sie marzyło, zeby miec duzo znajomych, nie siedziec w domu, byc aktywną, ale jakos mi to nie wychodzi. co gorsza przyjaciele układają sobie zycie a ja jakos stoję w miejscu. nie wiem jak sie ruszyc, moze na studiach bedzie lepiej? w sumie dzieki temu nie mam jakichs skrupołow zeby wyjechac za granice czy isc do innego miasta na studia niz inni, ale to jednak nie to. chciałabym życ jak mój brat-imprezowac, miec na serio duzo znajomych a przy tym kilku oddanych przyjaciol. studiowac, udzielać się społecznie, i mieć jeszcze czas dla siebie. patrze na niego i mysle 'tez tak mogę'ale nie jednak nie mogę. bo już za pozno na takie zycie.

no wiec piszcie.

[Wisienki]

Cóż jakoś mi jeszcze nie przyszło do głowy ze mogłabym żyć jak chce, zbyt byłam zajęta spełnianiem oczekiwań rodziny. Dziś mam 24 lat kończe kierunek (o którym w młodości marzył mój tato) i w sumie nie wiem co dalej... ale każdy członek rodziny widzi dla mnie przyszłość, żeby było śmieszniej każdy inną..., ale ja i tak jestem szczęsliwa - bo te studia okazały sie strzałem w dziesiątke, a co bedzie dalej to sie zobaczy MAm nadzieje ze kiedyś odwaze sie żyć po swojemu... narazie gdy próbuje układać życie osobiste słysze od rodzicow, tak jak mi sie podoba ze jestem głupa...., cóz każdy przechodzi etap buntu - a ja chyba troche sie z tym spóźniłam

[Luba]

Tak.

[milkNhoney]

żyję jak chcę. I jestem szczęśliwa z tego mojego po części obsranego życia !
Osiągam to co chcę dążąc do celu. Staram się cieszyć drobnostkami i to mnie napędza. Chociaż czasami tak łatwo się pogubić. Nawet kiedy są jakieś problemy stram sobie z nimi radzić i wtedy czuję że jestem o ten szczebel wyżej.
Mam chyba podobny czas do Autorki watku. Niedługo studia i zmiany z jednej strony strach a z drugiej coś mnie tak strasznie nakręca
hmmm.. jedną kwestię bym zmieniła.. ale to sprawy rodzinne i trudny dla mnie temat, którego tutaj roztrząsać nie mam zamiaru.
A ostatnio moje życie się trochę przewróciło za sprawą ''przyjaciół'' ale mam za to TŻ który jest 2in1 Chciałabym w życiu poznać jeszcze wielu przyjaciół, ale takich prawdziwych na dobre i złe. Myślę, że studia nowe perspektywy, wyjazd do większego miasta i nowe otoczenie pomoże mi nabrać świeżego powietrza. Tego mi chyba trzeba.. na to przyjdzie czas.
ale ogólnie jestem zadowolona

[to ja magda]

Tak, nareszcie. Nie jest to życie, które sobie wymarzyłam mając 19 lat. Życie zweryfikowało młodzieńcze plany, ja sama bardzo się zmieniłam i tak jest dobrze.

[Cześka]

Nie.

Nie mam pracy, nie mieszkam sama (bądź z TŻ) i nie jestem sama sobie panią, nie zależną od rodziców.

[martinka_m]

niestety nie
(jeszcze nie...)


po czesci jest to na pewno kwestia mojego leniwego charakteru, a poza tym nie mam tyle kasy zeby starczylo na wszytskie moje plany, marzenia i potrzeby.

[Lena_20]

Ja rowniez niestety nie... Ale mam nadzieje,ze wkrótce sie to zmieni...

[Hultaj]

trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, i tak, i nie, ale mam oczywiście nadzieję, że to ''nie'' jeszcze wyeliminuję.


In, masz dopiero 19 lat, całe życie dopiero przed Tobą, więc nie martw się na zapas. Pójdziesz na studia, to będą imprezy. Będą znajomi. Mnóstwo znajomych. Z wiekiem mnóstwo znajomych, jeśli mają byc kims więcej niż tylko znajomymi na 'cześć' - pożerają czas, więc koncentruj się na bliższych relacjach. Nic trudnego znać, poznać, wielu ludzi. Trudniej za to nie zatrzymac się tylko na powierzchownej relacji.

[architekt80]

I tak i nie.

[mirynka]

trudno jednoznacznie stwierdzic, czasem mi sie wydaje ze mam wszystko czego pragnelam a czasem zastanawiam sie jak by sie potoczylo zycie gdybym... jedyne czego brakuje w moim zyciu to zycia towarzyskiego, razem z TZ duzo pracujemy i niestety kontakty ze znajomymi sie urwaly wiadomo kazdy ma swoje sprawy, swoje zycie ale ogolnie moge powiedziec ze osiagnelam w zyciu wiele z tego o czym marzylam w dziecinstwie a ile jeszcze przedemna

[Pancza]

Jestem chyba najmłodszą uczestniczką dyskusji, ale chcę dodać coś od siebie
Dzisiaj mogę otwarcie powiedzieć, że na razie żyję tak, jak chciałam żeby to wyglądało jakieś 3 latam temu. Chciałam miec dużo znajomych, chciałam czuć się potrzebna, dostać się do mojego liceum i trzymać tam poziom, do tego imprezować i imprezować. Marzyłam aby z rozmiaru XXXL przejść do M ... i tak też się stało
I jedyna rada z mojej strony. Trzeba dążyć do celów. Nie czekać biernie aż los sam coś zmieni. Przestałam biernie patrzeć na to jak przypadkowi ludzie zmieniają moje życie. Sama sobie byłam panią. Trzeba być po części egoistką. Zaangażowałam się społecznie, co zaaowocowało nowymi znajomościami. Do tego poczułam, że jestem stworzona do pracy z ludźmi. Pomagam im, spędzam z nimi czas, staram się z każdym znaleźć wspólny temat, aczkolwiek wiadomo, że nie wszscy będą Cie lubić, to naturalne
Insomnieux nie zakładaj, że na studiach będzie lepiej. TY zmień swoje życie, abyś była z niego usatysfakcjonowana. Nikt nie zna Ciebie, tak jak Ty sama. Pociesze Cie, pierwsza zmiana jest najgorsza, następne przychodzą już o wiele łatwiej. Zrób coś szalonego dla siebie, pokaż, że wkraczasz na nową droge życia. Będziesz żyła tak jak chcesz, jeśli sama będziesz dla siebie sterem, a nie biernym aktorem Studia, zmiana miejsca zamieszkania, nowi ludzie - to najlepszy okres również i na Twoją zmiane. Pozdrawiam

[AdelajdaG]

Ja chyba żyję całkowicie inaczej niż chciałam, wszystko jest nie tak, ale co zrobic?? Trzeba sie usmiechac i zyc dalej Moze kiedys bedzie lepiej, ja mam 20 lat, mieszkam na tzw zadupiu, nienawidze tych ludzi, ktorych jedynym zajeciem jest obgadywanie Mam znajomych, ale na kazdego trzeba uwazac, od poniedzialku zaczynam nowa prace, moze to jakos zmieni nastawienie do mojego zycia .... Mam nadzieje ..... Zycze Ci zeby Ci sie udalo jak najszybciej spelnic marzenia

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Jak najbardziej.
I bardzo się z tego cieszę.
Choć nie zawsze życie toczy sie po naszej myśli.
Staram się realizować wszystko, co sobie założyłam, bądź zakładam i... nie tracić czasu.
Żyję w zgodzie ze sobą, a to dla mnie najważniejsze.


insomnieux, czy mi się wydaje, czy ogólnie wątpliwości natury egzystencjalnej się Ciebie imają?
Czeka Cię piękny okres - studia...

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Nie mam pojęcia.

Nigdy nie miałam jasno określonego sposobu na życie. Nie poddaję się biernie losowi, staram się być kreatorem, ale nie umiem (nie chcę?) ustalić sobie z góry określonego schematu i dopasowywać się do niego. Życie codziennie stawia przede mną wybory, nawet te najdrobniejsze, i wybierając na bieżąco określam, jak moje życie ma wyglądać, jak chcę, by wyglądało.

Heh, strasznie filozoficzne to jest

[ushia]

Nie do końca tak jak chce - zajmuje sie tym co mnie cieszy, ale cieszylo by bardziej, gdybym bylo moje nie cudze.
zwyczajnie pieniedzy nie mam

[sylwónia]

Po części (duzej części ) tak. Zupełnie od niedawna. Spełnienie numeru 1 na liście marzeń ( jeny jak to pretensjonalnie brzmi ) dało mi takiego energetycznego kopniaka, że zaczęło mi się wydawać że wiele moge osiągnąć , jeśli będę pracować wytrwale. Zaczęłam sie rozglądać wokół, tak jakbym zobaczyła wszystko na nowo, bo dotąd miałam klapki na oczach i skupiałam się tylko na jednym. Kiedy już sie udało całą tę energię mogłam przenieść na coś innego. Że nie ma jednej słusznej drogi, takiej którą trzeba podążać, bo wszystkie inne są błędne, wiedziałam od dawna. Ale wciąż warto to sobie na nowo uświadamiać, tak na codzień, na własny użytek.
Byl taki okres w moim życiu, kiedy czułam sie podobnie do Ciebie. Po prostu byłam, nic mnie nie wiązało z tym miejscem, w którym sie znajdowałam, mogłam wyjechać bez żadnych sentymentów, a nie wiedziałam co z tą wolnością zrobić. 'Wracać już nie ma gdzie, ale ciągle jest dokąd pójść " Kiedy wyjechałam , to też sie od razu wszystko nagle nie wywróciło do góry nogami, świat sie zmieniał powoli, razem ze mną, razem z jakąś przeczytaną książką, z nowym doswiadczeniem, niekoniecznie miłym, z kimś przypadkowo spotkanym, kto inspirował swoimi słowami i tym jak żył. To przychodziło powolutku, nie bylo żadnego dnia, od którego liczę "Nową mnie", a jednak teraz w końcu mogę powiedzieć, ze jest lepiej niż było. Dużo lepiej.

Jedyną barierą jaka teraz mnie ogranicza jest Czas. Tyle chciałabym robić, tyle poznać , przeczytać, z tyloma ludźmi spędzać czas, a zegarek tyka nieubłaganie. I Ciebie ogranicza też to samo. NIE jest za późno. Za późno jest tylko po śmierci

[Antilia]

Zdecydowanie

[insomnieux]

dziękuje za miłe słowa.
backie-no tak ostatnio mnie coraz częsciej nachodzi na refleksje, jakbym nie wiadomo ile miała lat i to mnie przeraza, staje sie jak człowiek z epoki romantyzmu dużo mowie, mało robię.

no własnie, te wasze słowa dały mi jakąs wiare, ze chciec to moc, ze wszystko zalezy ode mnie. ale ja nie wiem jak zacząć, za jaki sznureczek pociągnąć. teraz, w tym momencie, wolałabym zeby moje zycie zmieniało sie bez mojej wiedzy moze za duzo mysle o tym? za duzo wymagam? nie wiem. nic nie wiem

ale pierwszy krok już poczyniłam-zaczęłam się uczyc do matury porządnie-zeby sie dostać na wymarzony kierunek. iii, francuskiego znowu sie zaczęłam uczyc, chociaz niektorzy pomysla ze to nienormalne bo jak mozna sie uczyc czegos dodatkowego gdy matura za pasem.

[lapus]

nie, nie żyję jak chcę, niestety, ale postaram się coś z tym zrobić.

[Ywonula]

insomnieux przedemną ten sam okres co przed Tobą Tak ja wcześniej napisały Wizażanki świetny okres na zmiany. Ale uważaj na jedno: jeśli wyjedziesz do nowego miasta nie udawaj kogoś kim nie jestes Ludzie szybko się zorientują co jest nie tak. W takich sytuacjach mamy czystą kartę, chcemy zacząc od nowa ale i tak nosimy ze sobą swoją własną walizkę emocjonalną upakowaną po części przez rodziców, po części przez szkołę, której nie damy rady zmienić, A jeśli już, to jest to cholernie trudne

Ja osobiście pare miesięcy temu coś zrozumiałam. Coś bardzo ważnego. I teraz staram się zmieniać. Bardzo dobrze mi to wychodzi. Powolutku wracam do "starej" siebie

Życzę Wam wszystkim aby w przyszłości było już tylko lepie

[Little Angel]

CZy zyje tak jak marzylam przed laty-NIE
CZy jestem szczesliwa zyjac tak jak zyje-BARDZO

[Aninek]

Tak po części...W sumie realizuję swoje plany,dążę wytrwale do celów...zakładałam zawsze,że w tym wieku będę miała nie męża,ale stałego,wymarzonego partnera...a tu staropanieństwo się kłanianadal wynajmuję pokój,choć chciałabym mieszkać "na swoim"...Jednak wiem,że jestem młoda(stosunkowo,jak uczą mnie moi ukochani koledzy na filozofii-młodsi ode mnie o 3lata każdy),wszystko przede mną...wystraczy być wytrwałą i dzielnie iść naprzód.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez insomnieux

no własnie, te wasze słowa dały mi jakąs wiare, ze chciec to moc, ze wszystko zalezy ode mnie. ale ja nie wiem jak zacząć, za jaki sznureczek pociągnąć. teraz, w tym momencie, wolałabym zeby moje zycie zmieniało sie bez mojej wiedzy moze za duzo mysle o tym? za duzo wymagam? nie wiem. nic nie wiem

Wyprzedzasz, gnasz, kombinujesz...

Moim skromnym zdaniem świetnie sobie poradzisz.

Napisane przez insomnieux

ale pierwszy krok już poczyniłam-zaczęłam się uczyc do matury porządnie-zeby sie dostać na wymarzony kierunek. iii, francuskiego znowu sie zaczęłam uczyc, chociaz niektorzy pomysla ze to nienormalne bo jak mozna sie uczyc czegos dodatkowego gdy matura za pasem.

To już maj prawie - trzymam kciuki!

[Nemezja]

Nie.
Tylko kiedy zamknę oczy,wyobrażam sobie życie idealne.Nie ma w nim jachtu,5-cio gwiazdkowej rezydencji ani gadżetów wysadzanych brylantami.

Studia niczego nie zmieniły.

[april:)]

chyba jednak niestety nie. Ale chcę to zmienić i mam nadzieję, że tego dokonam

[aneecia]

ja tez nie.
i nie jest mi z tym dobrze.

ale tego nie zmienie, bo nie potrafie.

[sine.ira]

Tak, i przychodzi mi to o dziwo bez wiekszego trudu Jestem juz zupelnie samodzielna, na tzw "swoim". Jestem sobie sterem, zeglarzem, okretem. Przyjaciolke mam jedna, TZ tego samego od 5 lat a znajomych spora grupe. Skonczylam studia zgodne z zainteresowaniami, kariera mi sie rozwija - szefuje sporej grupie osob i mam nadzieje, ze idzie mi niezle. Chcialabym tylko byc zdrowsza. No, ale nie mozna miec przeciez wszystkiego W tym roku koncze 30 lat i czuje, ze to bedzie najlepsza dekada w moim zyciu

[martinka_m]

Napisane przez sine.ira

Tak, i przychodzi mi to o dziwo bez wiekszego trudu Jestem juz zupelnie samodzielna, na tzw "swoim". Jestem sobie sterem, zeglarzem, okretem. Przyjaciolke mam jedna, TZ tego samego od 5 lat a znajomych spora grupe. Skonczylam studia zgodne z zainteresowaniami, kariera mi sie rozwija - szefuje sporej grupie osob i mam nadzieje, ze idzie mi niezle. Chcialabym tylko byc zdrowsza. No, ale nie mozna miec przeciez wszystkiego W tym roku koncze 30 lat i czuje, ze to bedzie najlepsza dekada w moim zyciu

mozna tylko pozazdroscic...

[k0chana]

NIE..

I to nie jest narzekania, by narzekać... Kompletnie takie życie mi nie odpowiada... Nie pasuje ono do mnie.
Nie mogę powiedzieć, że jestem sobą, że żyje pełnią życia i w zgodzie ze sobą

Wszytsko odwrotnie. No...ale kiedyś będzie lepiej. Spotkam ludzi, do których będę pasowała...i którzy dodadzą mi jakoś odwagi żebym mogła realizowac swoje pomysły i byc sobą wkoncu. Tacy ludzie kiedyś byli...no ale odeszli i jest mi z tym cholernie źle...i czuje cholerną beznadziejność każdego dnia...;/ Bo nie jestem soba;/ i nie potrafie już pokazać jaka jestem;/ oo nawet nie mam sie komu wyżalić, wieć sie ciesze, że znalazłam ten watek