Jaka matka,taka córka? Jaki ojciec ,taki syn?

[Fresa]

Ile prawdy jest w powiedzeniu :

• Niedaleko pada jabłko od jabłoni

?

Czyli nic innego,jak naturalna kolej rzeczy .

Tak,tak.
Naturalna kolej rzeczy.

Czy zastanawiałyście się czasami ,jacy byli Wasi dziadkowie w stosunku do Waszych rodziców ,lub,jakie Wy będziecie w stosunku do swoich dzieci?

Myślicie,że będziecie takie,jak Wasze mamy /rodzice ?
Czy też nie chcecie powielać ich zachowań?

Jeśli skłaniacie się ku drugiej opcji-uważacie,że to się Wam uda?


A może jednak przysłowie "niedaleko pada jabłko od jabłoni" zawiera w sobie prawdę,z którą ani nie warto-ani po prostu nie da się walczyć ?




Zapraszam do dyskusji .

[patrycjaaP]

Napisane przez Fresa

A może jednak przysłowie "niedaleko pada jabłko od jabłoni" zawiera w sobie prawdę,z którą ani nie warto-ani po prostu nie da się walczyć ?.

Otóż to. W mojej rodzinie sprawdza się to przysłowie w stu procentach. Dziadek - tata - syn. Tata został wcyhowany tak nie inaczej przez dziadka. W młodości zarzekał się, że nie będzie taki jak on. Dzisiaj jest identyczny i gdy przypomina mu się zachowania jego ojca udaje, że nie o co nam chodzi. Wiem, że brat będzie taki sam w przyszłości. Szkoda

[Sweet_21]

Pamiętam kiedy jeszcze byłam zbuntowana nastolatką i nie docierało do mnie (albo raczej "Na złośc mamie odmrożę sobie uszy") to co starała się mi przekazać zarzekałam się, ze ja ze swoimi dziećmi będę postepować inaczej.
Terez kiedy już okres buntu minął odnalazłam z Mamą wspólny język i wielu kwestiach sie zgadzamy, zauważam u siebie podobne zachowania, przyzwyczajenia, nawet krzyczę jak Ona
Natomiast obawiam się, że mój młodszy brat będzie jak jego ojciec Mam nadzieję, że tak nie będzie, ale niektóre symptomy na to wskazują..
Ale moja mama jest całkowitym przeciwieństwem babci, bliżej jej do prababci.Natomiast ojciec po babci przejął część jej zgriźliwego charakteru, a po swoim ojcu niestety zachowanie.

[zizou]

Napisane przez Fresa

Ile prawdy jest w powiedzeniu :

• Niedaleko pada jabłko od jabłoni

?

Czyli nic innego,jak naturalna kolej rzeczy .

Tak,tak.
Naturalna kolej rzeczy.

Czy zastanawiałyście się czasami ,jacy byli Wasi dziadkowie w stosunku do Waszych rodziców ,lub,jakie Wy będziecie w stosunku do swoich dzieci?

Myślicie,że będziecie takie,jak Wasze mamy /rodzice ?
Czy też nie chcecie powielać ich zachowań?

Jeśli skłaniacie się ku drugiej opcji-uważacie,że to się Wam uda?


A może jednak przysłowie "niedaleko pada jabłko od jabłoni" zawiera w sobie prawdę,z którą ani nie warto-ani po prostu nie da się walczyć ?




Zapraszam do dyskusji .

zdzblo prawdy jest. na pewno.

moja mam nie powiela zachowan swoich rodzicow, zwlaszcza swojego ojca - czlowiek zimny, bez uczuc, nie nauczony kochac. a ona kocha, w 100%. oddalaby zycie za mnie i za siostre.

ojciec. coz. jego rodzice byli/sa fantastycznymi ludzmi. tyle milosci, ile bylo w ich domu... a moj ojciec... umie kochac, ale nie wszystkich. kocha mame - bezwarunkowo. mnie i siostrze warunki juz stawial, wymagal - bo inaczej kochac cie nie bede. a w jego domu tak nie bylo. chociaz juz madrzeje, zayczna zachowywac sie jak moj kochany dziadek.


a ja? ja chce byc taka jak mama. robie wszystko aby tak sie stalo. jak an razie - udaje mi sie

[rambo]

Na kwestiach genetycznych się nie znam , ale myślę że w powiedzeniu może być dużo prawdy

Cała sprawa moim zdaniem zamyka się w wychowaniu dziecka. Rodzice od najmłodszych lat uczą nas postępowania według własnych zasad, obserwujemy ich od małego. Do pewnego momentu są dla nas jedynymi autorytetami, a nierzadko są nimi także i w późniejszych latach.

I chcąc nie chcąc przebywając z nimi przez większość naszego młodzieńczego życia przejmujemy po nich pewne nawyki, a także zachowania.

I może tutaj chodzić o takie błahostki jak miłość do grzybowej z przepisu po babci czy odkurzanie najpierw kuchni, potem salonu a na końcu sprzątanie łazienki.

Rodzice uczą nas i przyzwyczajają do wielu rzeczy. Na przykład (przedyskutowany już w innym wątku) pociąg do książek. Jeśli rodzice czytają nam w dzieciństwie istnieje duże prawdopodobieństwo, że będziemy lubić książki w przyszłości.

I wiele, wiele takich błahostek to w efekcie wiele cech charakteru.
Takie na przykład książki (uczepiłam się) wykształcają w nas wrażliwość.


Jednocześnie w pewnym momencie zauważamy także wady naszych rodziców.
I myślę, że (to już w zależności od charakteru chyba) albo popełnimy te same błędy co oni, albo będziemy unikać ich jak ognia.

Moja babcia na przykład, była dość surową mamą dla mojej mamy.
I nie stroniła od tzw. pasa.
Mnie moja mama (ani tata) nie uderzyła nigdy, twierdząc (i słusznie) , że są lepsze sposoby na wychowanie dziecka (w tym wypadku mnie).

Myślę, że dużo cech przejęłam po rodzicach.
Jestem mieszanką mamy i taty.
Jednocześnie, mam też dużo cech 'swoich własnych'.
I 'wyrobiły' mi się troszkę na przekór właśnie rodzicom


Ciekawy temat Freso

[Gladys]

Zastanawiałam się ostatnio nad tym i wpadłam na pomysł zapisywnia błedów mojej mamy, a raczej tego czego nie chciałabym popełnić w wychowaniu mojego dziecka ale do tej pory nic nie zapisałam, gdzieś tam wszystko siedzi w mojej głowie. Wydaje mi się że jeżeli jedno pokolenie jest zbyt opiekuńcze to kolejne odwrotnie itd. Może się mylę.

[rambo]

Mogłabym się założyć, że to się tak łatwo mówi w "młodości"
(no, ale brak mi doświadczenia w tych kwestiach, więc będę sobie spekulować)

"W przyszłości na pewno pozwolę dziecku zostawać dłużej z przyjaciółmi niż tylko do 21, nie każę jej/jemu jeść owsianki i będzie mógł/mogła słuchać muzyki tak głośno jak będzie chciała".

Przyszłość spłata takiego fligla, że ta sama mocno tolerancyjna mama, będzie się martwić już o 20 nad swoją 'dorosłą' córką (synem), od tego jej łubu-dubu będzie ją boleć głowa.
A nie daj boże, ktoś jej kiedyś wspomni o zbawiennym wpływie owsianki

/bez generalizowania ofkors - taki przykład/

[kiniaczeq]

Mam nadzieję że to przysłowie się nie sprawdzi w mojej rodzinie, wolałabym pozostać jednak sobą a nie zamieniać się w moją mamę która uwielbia porcelanę firanki i ładne zasłony

[m0n!k@]

Po pierwsze - co do wychowania dzieci - wydaje mi sie ze powielamy zachowania rodziców bo to jest nasz jedyny wzorzec. Czytałam kiedyś artykuł, że dziecko z "rozbitego" małżeństwa w przyszłości najprawdopodobniej też weźmie rozwód. Bo takie zachowanie rodziców widziało, taki ma wzorzec do naśladowania. Zastanawiałam się ostatnio, czy kiedyś, w przyszłości będę umiała wychować dziecko. Mogę je wychować tylko tak, jak zostałam wychowana ja - bo inaczej po prostu nie będę umieć. Tak myślę.

Po 2 - z dziedziczeniem cech to już chyba inna sprawa. Np: moja mama jest pedentka, ja - balaganiara. Za to jesli cos robie, to musi być idealnie - jestem perfekcjonistą, moja mama - odwrotnie: "lepiej zrobić byle jak niż w ogóle". Jestem pierwsza w rodzinie osobą wykazującą jako-takie zdolności artystyczne i, co za tym idzie: a)bujam w obłokach, a moja mama to człowiek najbardziej przyziemny jakiego spotkałam b)starannie dobieram wszystkie słowa podczas mojej wypowiedzi - moja mama zupełnie nie przywiązuje do tego wagi, co mnie doprowadza do białej gorączki (po prostu nie mogę uściedzieć spokojnie gdy słyszę: "idź grzebnij historię" - a to i tak jeden z bardziej "ucywilizowanych" tekstów).
Poza tym moja siostra - tez "powinna" wdac się w matkę, a więc powinnyśmy być do siebie podobne - a jest o 180stopni inna ode mnie.

Wniosek: wydaje mi się, że powielamy niektóre zachowania rodziców, ale charakter to zupełnie inna sprawa

[bess]

ja sie raczej wrodzilam w wiekszym % w tate.Wrazliwosc po mamie
Jesli chodzi o wychowanie nie wiem ,czy bede kogos wychowywac
Generalnie na razie jestem dosyc liberalna
ale moze gdybym miala dziecko tak jak moj tatuś wszystkiego bym mu zakazywala do poznej starosci
Ale pomimo wielu obostrzen,zakazów i porywczosci mozna miec dobry kontakt ,szczegolnie pozniej
(tatuś był lany przez dziadka wiec sam stosowal ta metode,mamusia byla rozpieszczana ale o dziwo tez stosowala ta sama metode co tatus tyel ze rzadziej)
A zreszta sama nie wiem,moze to kim jestem jest wynikiem wielkiego pasma ich błędów wychowawczych

[Gladys]

Napisane przez m0n!k@

Po pierwsze - co do wychowania dzieci - wydaje mi sie ze powielamy zachowania rodziców bo to jest nasz jedyny wzorzec. Czytałam kiedyś artykuł, że dziecko z "rozbitego" małżeństwa w przyszłości najprawdopodobniej też weźmie rozwód. Bo takie zachowanie rodziców widziało, taki ma wzorzec do naśladowania. Zastanawiałam się ostatnio, czy kiedyś, w przyszłości będę umiała wychować dziecko. Mogę je wychować tylko tak, jak zostałam wychowana ja - bo inaczej po prostu nie będę umieć. Tak myślę.

Po 2 - z dziedziczeniem cech to już chyba inna sprawa. Np: moja mama jest pedentka, ja - balaganiara. Za to jesli cos robie, to musi być idealnie - jestem perfekcjonistą, moja mama - odwrotnie: "lepiej zrobić byle jak niż w ogóle". Jestem pierwsza w rodzinie osobą wykazującą jako-takie zdolności artystyczne i, co za tym idzie: a)bujam w obłokach, a moja mama to człowiek najbardziej przyziemny jakiego spotkałam b)starannie dobieram wszystkie słowa podczas mojej wypowiedzi - moja mama zupełnie nie przywiązuje do tego wagi, co mnie doprowadza do białej gorączki (po prostu nie mogę uściedzieć spokojnie gdy słyszę: "idź grzebnij historię" - a to i tak jeden z bardziej "ucywilizowanych" tekstów).
Poza tym moja siostra - tez "powinna" wdac się w matkę, a więc powinnyśmy być do siebie podobne - a jest o 180stopni inna ode mnie.

Wniosek: wydaje mi się, że powielamy niektóre zachowania rodziców, ale charakter to zupełnie inna sprawa

bardzo ciekawa wypowiedz!

Musze zastanowić się nad sobą hmm przemyslę to za raz w łóżku

[mango bzik]

Napisane przez m0n!k@

Po pierwsze - co do wychowania dzieci - wydaje mi sie ze powielamy zachowania rodziców bo to jest nasz jedyny wzorzec. Czytałam kiedyś artykuł, że dziecko z "rozbitego" małżeństwa w przyszłości najprawdopodobniej też weźmie rozwód. Bo takie zachowanie rodziców widziało, taki ma wzorzec do naśladowania. Zastanawiałam się ostatnio, czy kiedyś, w przyszłości będę umiała wychować dziecko. Mogę je wychować tylko tak, jak zostałam wychowana ja - bo inaczej po prostu nie będę umieć. Tak myślę.

Myślę,że taki dorosły będzie miał problem z utworzeniem dobrego związku z kimś,bo nie widział jak on wyglądał na codzień. Trzeba mieć kontakt z ludzmi będącymi w pozytywnych relacjach,by łatwiej w nie pózniej wchodzić.
Ktoś kogo wychował jeden rodzic,dłużej się pewnie uczy o kompromisach w związku,w domu można się nauczyć jak wychodzić z kryzysowych sytuacji między partnerami.
Faktycznie w moim otoczeniu większość ludzi będących w związkach pochodzi z pełnych rodzin.Ci którzy długo zostają sami z rozbitych.Chociaż i tu bywają wyjątki np. kobiety,które nie miały ojców wcześnie szukają w partnerach namiastki tej brakującej miłości,z różnym powodzeniem.

[Luba]

No, ciekawy temat, nie powiem...

Np. ja cierpię na okresową bezsennośc, tak jak moja mama i babcia i (jak juz teraz zauważam moja córka także ma do tego tendencję

Sama nie wiem.

Oczywiście, że kiedyś tam (momentami) myslałm sobie: ech, ja będę zupełnie inną mamą dla swoich dzieci. I z rozczuleniem myslałam o moich przyszłych szczęsciach, które to dzieciństwo beda miały cuuudowne z taka mamą jak ja.

A teraz...

Ogólnie rzecz biorąc faktycznie jestem inną mamą dla swoich dzieci niż moja była dla mnie. Ale jest to przede wszystkim "zasługa" tego, że żyjemy w całkiem innych czasach i siłą rzeczy inaczej się dzieci "chowa".
Ale. Ale pewne rzeczy pozostaja niezmienne. I tu raczej mam poglady takie jak moi rodzice ale zawsze to uznawałam i nigdy się przeciwko temu nie buntowałm. Dobre wychowanie, stosunek do innych ludzi, zwierząt, nauka, takie sprawy są dla mnie tak samo ważne jak były dla moich rodziców i staram sie, żeby były ważne dla moich dzieci.

Są jednak takie sprawy z ktorymi nie zgadzałam się jako dziecko i teraz różnych zachowań moich rodziców nie powielam.

I mimo tego, że powiedzmy "podstawy" w wychowaniu są takie same, to jednak jestem inną mamą niż moja mama i mój dom różni się zdecydowanie od mojego domu rodzinnego.

A zachowania... Coraz bardziej widzę jak moja mama upodabnia się do mojej babci a swojej mamy... Widzę w swoich dzieciach jak czasami a to zaśmieje się jak tatuś a to ironią strzeli jak mamusia...

I coraz bardziej przekonuję sie, że w końcu po to mamy dzieci, żeby pozostał po nas ślad... Nie tylko w postaci genów przekazywanych coraz dalej i dalej. ale i w sposób bardziej widoczny. Ze kiedyś tam, moje dziecko powie do swojego wnuka: wiesz, mówisz teraz tak jak prababcia Luba...

[jaszmurka]

U mnie przeważają kobiety w rodzinie więc mam po kim popełniać błędy i od kogo się uczyć.
Już teraz widzę mnóstwo podobnych cech typu ja=babcia. Przeraża mnie to troszkę bo moja babci ma nerwicę...strasznie się wszystkim stresuje, za bardzo bierze do siebie, przeżywa pół roku kiedy jej ktoś coś złego powie .

m0n!k@ u mnie jest tak samo ja lekka bałaganiara mama pedantka. Ale wiesz co mi się wydaje? Że dopóki mieszkam z mamą to czuję że mogę sobie pozwolić na takie bałaganiarstwo, ale jeżeli będę miała swój dom- wtedy będę taka jak ona . Czuję to normalnie w kościach

Jednak cieszę się, że wychowałam się w swojej rodzinie i cieszę się z mnóstwa rzeczy których mnie nauczyli dziadkowie i mama . I jeżeli przyjdzie mi kiedyś być taką jak babcia i mama- to nie będę miała nic przeciwko .

Czym skorupka przesiąknie za młodu...

Dzieci jeszcze nie mam, ale kiedy nadejdzie ta chwiła to chcę być identyczna jak moja mama - poważnie. Chcę tak samo wychować swoje dzieci jak mama mnie. Nic bym nie zmieniła w jej wychowaniu .

[coccinelle]

w moim przypadku jakos tak srednio poszla rekombinacja chyba, bo jestem normalnie kobieca wersja mojego ojca.

moj ojciec...no coz...ideal z niego zaden jesli chodzi o charakter. ale jest dobrym czlowiekiem. moze niezbyt ladnym, ale dobrym co prawda moja mama uwaza, ze jest bardzo ladny i natychmiast przedstawia mi to, co po nim odziedziczylam i co jest ladne...ale to mnie srednio przekonuje i tak.

mam:
nos po ojcu...jest jaki jest, ale szlachetnie wyglada z profilu, gdy siedze w siodle (dzieki temu go zaakceptowalam)
wzrost po ojcu (ale na szczescie nie proporcje ciala-w przeciwienstwie do niego mam najdluzsze nogi w rodzinie)
duze stopy
usta po ojcu
oczy, brwi i rzesy tez.
charakterystyczne dziurki w uszach (tylko ja mam z calego rodzenstwa).

poza tym robimy identyczne miny, co zostalo uwiecznione na wielu fotografiach

charakter...to lepiej nie mowic-cholerycy z nas straszni. gdy sie klocimy, mama zastanawia sie, czy nie zycie w rodzinie patologicznej. poza tym jestem tak jak on balaganiara niesamowita.

ok...a teraz...czy swoje dzieci bede wychowywac ja moi rodzice wychowwywali nas?
tak.
bo to sie sprawdza.

nie znam innego wzorca zachowan: bede rodzicem nieingerujacym, wspierajacym. mnie wychowano bez kar, zakazow i innych podobnych przyjemnosci. i ja pewnie tez w miare mozliwosci postaram sie z tego zrezygnowac.

[m0n!k@]

Napisane przez Gladys

bardzo ciekawa wypowiedz!

dziekowac

Napisane przez mango bzik

Myślę,że taki dorosły będzie miał problem z utworzeniem dobrego związku z kimś,bo nie widział jak on wyglądał na codzień. Trzeba mieć kontakt z ludzmi będącymi w pozytywnych relacjach,by łatwiej w nie pózniej wchodzić.
Ktoś kogo wychował jeden rodzic,dłużej się pewnie uczy o kompromisach w związku,w domu można się nauczyć jak wychodzić z kryzysowych sytuacji między partnerami.
Faktycznie w moim otoczeniu większość ludzi będących w związkach pochodzi z pełnych rodzin.Ci którzy długo zostają sami z rozbitych.Chociaż i tu bywają wyjątki np. kobiety,które nie miały ojców wcześnie szukają w partnerach namiastki tej brakującej miłości,z różnym powodzeniem.

dokładnie o to mi chodzilo
ale ja np mam oboje rodzicow, ktorzy prawie nigdy sie nie kloca i w ogole... a sama nie potrafie stworzyc jakiegokolwiek zwiazku z jakimkolwiek chlopakiem choć to może wynikać z mojej natury - strasnie boje się zobowiązań i zwiazkow, bo to mnie zniewala moze kiedys sie jeszcze zmienie.... (mam nadzieje)

jaszmurka ja nigdy nie bede taka pedanta jak mama. a wiesz dlaczego? bo ona przychodzi do domu i jak sie przebiera, ciuchy chowa do safy, jak cos je to zaraz myje po sobie naczynia itd ja tak nie potrafie bo jestem wybitnym leniwcem dlatego czekam az nazbierze sie tego tyle, ze bede mogla "poczuc" ze sprzatam, a nie trace czas na "glupoty" ale jak juz sie do sprzatania zabiore, to musi blyszczec

A co do wychowania jeszcze... Ja np mam malutki zal do rodzicow, ze jak bylam mala, nie zapisali mnie, np na tance. Bo wykazywalam kiedys pewne zdolnosci taneczne, uwielbialam to robic, a w przedszkolu () zawsze bylam w pierwszej parze a teraz nie potrafie juz tancyc (chodzi mi o tance aerobikowe i towarzyskie) bo... wypadam z rytmu! po prostu tracimy to, czego nie uzywamy.... a moja kolezanka np byla w wieku 6 lat zapisana do szkoly muzycznej. zapytalam jej, czy to jej nie zabralo dziecinstwa. powiedziala, ze nie, bo ona to kocha.
myślę, że zajęcia dodatkowe dla dieci w wieku ok 6 lat to rewelacja... o ile oczywiście rodzic nie przesadzi z ich ilości łatwiej sie wtedy uczyć jezyków (ja planuję mówić do mojego dziecka po francusku - i na wstępie będzie już dwujęzyczne) i kształtować swoje zdolności... Chciałabym studiować aktorstwo, ale żeby zdać egzamin trzeb zaśpiewać i zatańczyć i dlatego mam ten malutki żal do moich rodziców

[rambo]

Moja mama też jest pedantką

Kiedy przychodzi, to czasem nawet cześć nie powie, tylko się bierze za sprzątanie
Ona to chyba lubi, chociaż mówi, że nie cierpi.

Za to uwielbienie artystycznych nieładów mam z całą pewnością po tacie, który słowo 'porządek' już wiele lat temu wykreślił ze swojego słownika.

Po tacie odziedziczyłam, chociaż odrobinę poczucia humoru.
Moja mama ma to do siebie, że śmieje się dość rzadko.
Poza tym kompletnie nie okazuje uczuć.
I jest urodzoną pesymistką.

A ostatnie uczucie jakie potrafi okazać moja mama to zadowolenie
I kiedy np. kupi jakąś rzecz, nie spocznie dopóki nie znajdzie innej lepszej i nie powie, że wielka szkoda, że tamtej nie kupiła.

Mama też sie szybko unosi i szybko jej złość mija.
A ja nie krzyczę i nie podnoszę głosu w ogóle

Za to z całą pewnością odziedziczyłam po mamie zdolność do szybkiego rozczulania się. I gdyby nie odrobina pracy nad sobą mogłabym się rozpłakać nawet na widok sera

Tata za to jest bardziej spontaniczny, otwarty i radosny.
I się mało czym przejmuje, jeśli nie widzi powodu.
Za to jak się obrazi, to nie wiadomo o co. I trudno to z niego wyciągnąć.

No, a ja jestem "córeczką tatusia"

[bess]

Napisane przez rambo

Moja mama też jest pedantką

Kiedy przychodzi, to czasem nawet cześć nie powie, tylko się bierze za sprzątanie
Ona to chyba lubi, chociaż mówi, że nie cierpi.

moja to samo.

[Tusio]

Napisane przez coccinelle

mam:
nos po ojcu...jest jaki jest, ale szlachetnie wyglada z profilu, gdy siedze w siodle (dzieki temu go zaakceptowalam)
wzrost po ojcu (ale na szczescie nie proporcje ciala-w przeciwienstwie do niego mam najdluzsze nogi w rodzinie)

mam to samo!! dodatkowo po ojcu odziedziczylam krzywa przegrode nosowa, brrr

co do charakteru...chyba jestem bardziej podobna do taty, niz do mamy. "przejelam" dosc duzo jego cech, na szczescie tych 'pozytywnych'

[rozrabiara]

Ja mam chyba wszystko po tacie Zwłaszcza cechy charakteru czyli okropny upór i zawsze muszę postawić na swoim. Jak nie jest po mojemu to nie jest fajnie, strrrasznie ciężko mi przegadać. Poza tym mam po nim oczy, nos i ogólnie chyba jestem najbardziej podobna do taty. Po mamie... coś tam na pewno odziedziczyłam, ale wydaje mi się, że dominują u mnie jednak cechy taty.

Pozmieniałabym parę rzeczy w ich zachowaniu, zwłaszcza w zachowaniu mamy, która jest strasznie uległa i łatwo się "podporządkowuje", co strasznie mnie drażni Z kolei tacie przydałaby się cierpliwość, którą posiada mama, a której on za grosz nie ma

Generalnie zawsze się śmieję, że wszystko, co najgorsze, odziedziczyłam po nich

[zizou]

oj. z charakteru to ja jestem caly tatus niestety. jestem choleryczka, wpadam w furie czasami bez powodu. jestem niecierpliwa, wokol mnie zawsze panuje 'tworczy nielad'. po ojcu mam oczy, nos, usta, ksztalt dloni i dlugie paluchy

a chcialabym byc taka jak mama. mama to oaza spokoju, jest kobieta poukladana i nie wiem, absolutnie nie wiem jak ona to robi: umie miec wokol siebie porzadek. ja, chocbym jak sie starala - zawsze bede egzystowac w lekkim nieladzie.
no i mama jest silna - ale tej jej sily tez sie 'nauczylismy' - ja i ojciec, nie mielismy wyboru [raz mama pekla - ciezka choroba, byla po chemii, ja wchodze do jej sali, staram sie usmiechnac a mama na to, ze nie musze udawac; ze prosi nas, abysmy do cholery nie udawali, ze wszystko jest w porzadku bo nie jest - i to byla jedyna jej chwila slabosci jaka pamietam].


i tak. chce w przyszlosci byc taka jak mama. mama to moj wielki autorytet, jest idealna. i ja chce te jej idealnsoc powielic.

[Asi_ek]

Moze w czesci sie sprawdza...
Moja siostra jest poodbna do mojej mamy.. za to ja nie..
Ja jestem podobna do mojej babci ktora roznila sie bardzo od mojej mamy.

[atka83]

Napisane przez coccinelle

w moim przypadku jakos tak srednio poszla rekombinacja chyba, bo jestem normalnie kobieca wersja mojego ojca.

moj ojciec...no coz...ideal z niego zaden jesli chodzi o charakter. ale jest dobrym czlowiekiem. moze niezbyt ladnym, ale dobrym co prawda moja mama uwaza, ze jest bardzo ladny i natychmiast przedstawia mi to, co po nim odziedziczylam i co jest ladne...ale to mnie srednio przekonuje i tak.

mam:
nos po ojcu...jest jaki jest, ale szlachetnie wyglada z profilu, gdy siedze w siodle (dzieki temu go zaakceptowalam)
wzrost po ojcu (ale na szczescie nie proporcje ciala-w przeciwienstwie do niego mam najdluzsze nogi w rodzinie)
duze stopy
usta po ojcu
oczy, brwi i rzesy tez.
charakterystyczne dziurki w uszach (tylko ja mam z calego rodzenstwa).

poza tym robimy identyczne miny, co zostalo uwiecznione na wielu fotografiach

charakter...to lepiej nie mowic-cholerycy z nas straszni. gdy sie klocimy, mama zastanawia sie, czy nie zycie w rodzinie patologicznej. poza tym jestem tak jak on balaganiara niesamowita.

ok...a teraz...czy swoje dzieci bede wychowywac ja moi rodzice wychowwywali nas?
tak.
bo to sie sprawdza.

nie znam innego wzorca zachowan: bede rodzicem nieingerujacym, wspierajacym. mnie wychowano bez kar, zakazow i innych podobnych przyjemnosci. i ja pewnie tez w miare mozliwosci postaram sie z tego zrezygnowac.

To witam w klubie.

Ja również jestem kopią ojca.Odziedziczyłam geny ojca,tzn szczupłośc,brak tendencji do tycia/szybka przemiana materii,wzrost wysoki,tak ogólnie z twarzy jestem wykapany(a) tata(oczy,nos,usta) Moja mama nie raz mi powtarza,że po niej mam tylko szorstkie stopy. Każdy jak mnie spotyka,mówi Boże,ale jesteś podobna to taty.

Tak samo jak u ciebie Coccii,też mam charakterek ojca, uparta, szczera, mściwa,nerwowa,wszystkim sę przejmuje.Ja i ojciec to meszanka wybuchowa,raz poraz budzący się wulkan.Najabrdziej mnie derwuje brak zdecydowania.
Moja mama zaś ma bardziej łagodny charakter,często komuś np:ustępuje ja nie,walcze jak lwica/kłotnie bywają ostre/ jak ojciec.Jeśli chodzi o naszą uczcuciowośc,jesteśmy wrażliwi, moja mama nie ma bardziej twardszy charakter,aż tak się nie przejmuje i troszke żałuje,że nie jestem taka z charakteru jak mama.


Mama wtedy nie jest zbyt zadowolona,gdy koś mówi o mojej podobiznie do ojca.Mój brat za to jest mieszanką,ale ma więcej cech po mamie.
Ja napewno swoje dziecko nie będe do niczego zmuszać,bo mnie w dzieciństwie zmuszano i mam uraz np:chodzenie do Kościoła.

Rodzice mojej mamy,no cóż ona zawsze była odpychana na drugie miejsce,ich synek(czyli brat mamy) zawsze był na pierwszy miejscu,cokolowiek by nie zrobił.To nic,że to alkoholik,ale i synuś był cacy.A mojej mamie bylo przyrko(nie dziwie jej się).Dziadek(ojciec mamy),chyba zył w cieniu babci,taka bardziej ostoja i bardziej za nim ja przypadałam,bo czułam że dziadek mnie kochał,mam z nim bardzo wiele wspomnien m.in to jak łapaliśmy motyle na łące,czy karmienie jego zwierzątek.Babcia za to niezbyt,najważniejsi byli 2 wnucząt(jej syneczka alkoholika) więc i ja za nią nie przepadałam.

Rodzice mojego taty,hm tu z kolei dziadek jest bardzej oschłym,wyrahowanym,wygod nickim facetem.On z tylko akceptuje swoją córeczke,wkońcu ma jedną,a 2 synów.Sw.pamęci babcia zaś kochała wszystkich po równo i ja to odzuwałam jako wnuczka.

[marta6704]

Po części zgadzam się.

Ja jestem bardzo podobna do mojej mamy nie tylko z wyglądu,ale z charakteru niestety.
Tak samo porywcze,mamy takie same humorki,tak samo ostry język jesteśmy do siebie baardzo podobne.
Mama pedantka ja u siebie również zauważyłam tą ceche ostatnio,a byłam pewna,że jednak tego po niej nie odziedziczyłam.
Jednak poczucie humoru mam po tacie no na szczęscie posiadam też kilka swoich cech nieodziedziczonych po rodzicach.

Mój brat za to jest wogle inny od taty no i szkoda


Po dziadkach moi rodzice niewiele odziedziczyli,może jednak z biegiem czasu bedą coraz bardziej do siebie podobni.

No cóż moim zdaniem wszystko zostaje jako tako w rodzinie

[olilina]

Mam nadzieję, że to przysłowie w moim przypadku się nie sprawdzi,
jednak nie da się ukryć, że dziedziczymy ( a moze raczej odwzorowujemy)
wiele zachowań rodziców w naszym życiu.
Ja pomimo, że szanuje moją mamę, nie chcialabym nigdy być taka jak ona,
a widzę coraz więcej cech podobnych u siebie,
próbuje z nimi walczyć co oczywiście jest trudne i słabo mi wychodzi
mam tez kika cech mojego taty, z czym akurat nie jest mi źle.
Nie da się ukryć bywamy podobni do rodziców i wiele ich zachowań powielamy.

[aga.vip022]

Napisane przez olilina

Mam nadzieję, że to przysłowie w moim przypadku się nie sprawdzi,
jednak nie da się ukryć, że dziedziczymy ( a moze raczej odwzorowujemy)
wiele zachowań rodziców w naszym życiu.
Ja pomimo, że szanuje moją mamę, nie chcialabym nigdy być taka jak ona,
a widzę coraz więcej cech podobnych u siebie,
próbuje z nimi walczyć co oczywiście jest trudne i słabo mi wychodzi
mam tez kika cech mojego taty, z czym akurat nie jest mi źle.
Nie da się ukryć bywamy podobni do rodziców i wiele ich zachowań powielamy.

[blueania]

moj tata zachowuje sie identycznie jak moja babcia,czyli jego mama...tyle razy sie zarzekal,ze bedzie inny,bo w dziecinstwie czul sie wiele razy skrzywdzony a jest taki sam jak ona
Prawda jest taka,ze rodzice sa dla nas tak jakby wzorcem i patrzac na nich w dziecistwie nabieramy te same cechy i nieswiadome wychowujemy swoje dzieci tak,jak wychowali nas rodzice.

[TheCuteOne]

Różnie to bywa, nie da się uogólnić (niczego się nie da).
Niektórzy są zupełnie inni, niektórzy podobni.
Ja zawsze myślałam, że moja siostra jest identyczna, jeżeli chodzi o charakter, jak mama. Ugodowa, raczej spokojna, sympatyczna, troskliwa, bardzo wrażliwa. Ja czasami też potrafię taka być, napewno stwarzam (mimowolnie) takie pozory, mam raczej delikatną urode, poza tym potrafię być miła i troskliwa, to zależy od sytuacji. Jednak głównie charakteryzuje mnie choleryzm, sarkastyczność, przejawiam cechy perfekcjonistki, potrzebuje adrenaliny i urozmaiceń. W wieku 16,17 lat dowiedziałam się jak bardzo się myliłam co do mojej mamy. Zobaczyłam, że moja mama jest taka łagodną owieczką w stosunku do bliskich, w domu, w niektórych sytuacjach, a kiedy znajduje się w towarzystwie swoich znajomych zachowuje się identycznie jak ja. I tak jak dla mnie mama była chodzącym aniołem, dla niektórych jest wcielonym diabłem. Poprostu miała słabość do swoich pociech i nie potrafiła się nigdy za długo gniewać, czasami przejawiała te 'żywiołowe' cechy no ale nigdy bym nie pomyślała że jesteśmy do siebie aż tak podobne, szczególnie w relacjach z facetami (moja mama jest rozwiedziona, żeby nie było ).

Co do wyglądu to ani mama, ani ojciec, nie jestem podobna chyba do nikogo z mojej rodziny, chociaż nieliczni twierdzą że trochę do mamy.
Ale wg. mnie totalne przeciwieństwa, jedynie sylwetke odziedziczyłam po mamusi za co jestem bardzo wdzięczna, bo m.in. mogę się opychać i nie tyć

[Pomadka]

Napisane przez Fresa

Ile prawdy jest w powiedzeniu :

• Niedaleko pada jabłko od jabłoni

?

Czyli nic innego,jak naturalna kolej rzeczy .

Tak,tak.
Naturalna kolej rzeczy.

Czy zastanawiałyście się czasami ,jacy byli Wasi dziadkowie w stosunku do Waszych rodziców ,lub,jakie Wy będziecie w stosunku do swoich dzieci?

Myślicie,że będziecie takie,jak Wasze mamy /rodzice ?
Czy też nie chcecie powielać ich zachowań?

Jeśli skłaniacie się ku drugiej opcji-uważacie,że to się Wam uda?


A może jednak przysłowie "niedaleko pada jabłko od jabłoni" zawiera w sobie prawdę,z którą ani nie warto-ani po prostu nie da się walczyć ?


Zapraszam do dyskusji .

Ja bym dorzuciła do tego przysłowia kolejne, mianowicie: nie urodzi sowa sokoła.

Napisane przez rambo

Na kwestiach genetycznych się nie znam , ale myślę że w powiedzeniu może być dużo prawdy

Cała sprawa moim zdaniem zamyka się w wychowaniu dziecka. Rodzice od najmłodszych lat uczą nas postępowania według własnych zasad, obserwujemy ich od małego. Do pewnego momentu są dla nas jedynymi autorytetami, a nierzadko są nimi także i w późniejszych latach.

I chcąc nie chcąc przebywając z nimi przez większość naszego młodzieńczego życia przejmujemy po nich pewne nawyki, a także zachowania.

I może tutaj chodzić o takie błahostki jak miłość do grzybowej z przepisu po babci czy odkurzanie najpierw kuchni, potem salonu a na końcu sprzątanie łazienki.

Rodzice uczą nas i przyzwyczajają do wielu rzeczy. Na przykład (przedyskutowany już w innym wątku) pociąg do książek. Jeśli rodzice czytają nam w dzieciństwie istnieje duże prawdopodobieństwo, że będziemy lubić książki w przyszłości.

I wiele, wiele takich błahostek to w efekcie wiele cech charakteru.
Takie na przykład książki (uczepiłam się) wykształcają w nas wrażliwość.


Jednocześnie w pewnym momencie zauważamy także wady naszych rodziców.
I myślę, że (to już w zależności od charakteru chyba) albo popełnimy te same błędy co oni, albo będziemy unikać ich jak ognia.

Moja babcia na przykład, była dość surową mamą dla mojej mamy.
I nie stroniła od tzw. pasa.
Mnie moja mama (ani tata) nie uderzyła nigdy, twierdząc (i słusznie) , że są lepsze sposoby na wychowanie dziecka (w tym wypadku mnie).

Myślę, że dużo cech przejęłam po rodzicach.
Jestem mieszanką mamy i taty.
Jednocześnie, mam też dużo cech 'swoich własnych'.
I 'wyrobiły' mi się troszkę na przekór właśnie rodzicom


Ciekawy temat Freso

Zgadzam się z Rambo.
Najczęściej powielamy wzory/cechy rodziców, bo to z nimi najwięcej przebywamy, zwłaszcza w czasie kiedy dziecko stawia swoje pierwsze kroki w życiu... Niejako rodzice determinują/mają wpływ na nasz charakter, pogląd... I najczęściej jesteśmy [w jakimś wycinku] podobni do nich w postępowaniu.

Moja mama zupełnie inaczej wychowała mnie, niż ona sama była wychowywana. Moja babcia to człek, który do później starości był temperamenty z materialistycznym nastawieniem do życia. Kombinowanie i mącenie jej się trzymało. Moja mama zaś spokojna, opanowana, zero wyrachowania, jak jej ojciec, a mój dziadek. Z wyglądu także jest podobna do swojego ojca. W zasadzie zaryzykuję stwierdzenie, że jest jego kopią.
Ojciec mój to przystojny nerwus, któremu można mówić... A on jest uparty do kwadratu i tak swoje wie. Na pewno nie przypomina tymi cechami charakteru swojej matki, która jest wręcz stoickiego charakteru, zaś dziadka pamiętam słabo/wcale, ale z opowieści wynika, że on już taki opanowany nie był...
Z kolei ja mam charakter ojca [nie wiem czy mam się z tego cieszyć czy smucić ]. Fizycznie nie wiem do kogo jestem podobna. Mam pewne cechy mamy, np stopy, dłonie, ale jestem, np. dużo wyższa od niej. Kolor włosów też mam ojca.
Mój brat jest z charakteru podobny do mamy. Także spokojny, opanowany, typ człowieka małomównego, ale nie mruka. Zaś z wyglądu bardziej jest podobny w kierunku taty... Takie mieszanki z nas.

Cechy, które powielę jeśli będę miała swoje dzieci, to będzie nadopiekuńczość, pouczanie. Tak jak mój tata wykazywał ją w stosunku do mnie. Będę chciała być tak wyrozumiała jak moja mama. A życie swoje pokaże...

[dżastinka23]

trudno mi pwoeidziec jesli chodzi o mnie ale ostanio zdałam sobie spreawę ze mój eks miał takie podejscie do mnie jakie miał bo jego ojciec miał takei do jego matki. a jednak patrząc na coś tyle lat duże jest parwdopodobieństwo ze to powielamy jego ojciec czasem do matki bez szacunku się obchodził np. ku*** co za głupoty gadasz głupia kobieto, tłuku itd. a mama przemilczała i za pare minut bylo ajk gdyby nigdy nic zadnych pretensji buntu. traktowała to podejscie jako normalne.eks tak samo mnie zaczal traktowac sałowa w stylu debil, spierd** były coraz częstsze. i tez oczekiwał ze bede się na to godzić.
i tu mogę powiedzieć niedalko padło jabłko od jabłoni...