wszystko od nowa?

[rrurza]

Witam wszystkich!

Przeczytalam chyba juz wszystkie wątki na pod-forum "w krzywym zwierciadle odchudzania" i zaczelo mnie nekac czy czasem i ja nie mam problemu...

Mam ok 160 cm wzrostu (nie wiem jak to mozliwe, czasem u pielegniarki jest 162, a w domu jak sie mierzę 159, ale mniejsza z tym). Wazę 45 kg... Kiedys wazylam 50 i ludzie mi mowili ze jestem filigranowa blondynka, teraz zaczynaja cos paplac ze mam za duza glowe i ze jestem plaska. A moim zdaniem wcale tak nie jest! Chcialabym wazyc jeszcze mniej! Moim marzeniem jest 38 kg.
Czy to rzeczywiscie az tak skandalicznie malo?

Moja dieta polega na tym ze jem rano pelnoziarnista kromke (duuuza, ale 2 male) z np twrogiem, a na obiad warzywa (satki) i troche miesa. W ciagu dnia zjem czasem kilka zelkow lub zjem lizaka (strasznie mi sie rozdwajaja paznokcie i wlosy wypadaja, a podobno to pomaga) i w sumie na tym koniec. Powiedzmy ze raz w tygodniu robie sobie dzien w ktorym zjem to 300 kcal wiecej w postaci batona (zelazo w czekoladzie, kiedys mialam anemie wiec musze). Wiec dziennie jem... w sumie to nie wiem ile kalorii.

Sport? Raczej nie sport, mam psa, czesto z nim wychodze i szybko spaceruje (nie moge biegac bo mam astme), poza tym mieszkam na 4 pietrze bez windy a to tez zawsze to kilkadziesiat kalorri mniej.

Jak myslicie?

[Cerseanne]

Witaj Rrurza
Ja też marzę o takiej wadze a nawet mniejszej a jestem o 1ch większa od Ciebie. Tylko, że jak ja doszłam z 58 do 45 to zaczęli mnie leczyć na anorksje i teraz mam psychoterapie i z odchudzaniem koniec a ja marzę o 38...

[carolinascotties]

macie problem dziewczyny - 38 kg przy takim wzroście to niezwykle mało...zbyt mało, by zachowac zdrowie i jako taki wygląd...
Rrurza - czy konsultowalas sie juz z jakims specjalista?

[bess]

Napisane przez Cerseanne

Witaj Rrurza
Ja też marzę o takiej wadze a nawet mniejszej a jestem o 1ch większa od Ciebie. Tylko, że jak ja doszłam z 58 do 45 to zaczęli mnie leczyć na anorksje i teraz mam psychoterapie i z odchudzaniem koniec a ja marzę o 38...

serio?spojrz na swoje podpisy

A jak juz osiagniecie teoretycznie to 38 to co dalej??

[Nuria147]

Mam takie pytanie: dlaczego właściwie 38? Po prostu spodobała ci się ta liczba? A może jakieś magiczne obliczenia, które wykazały, że ta waga będzie odpowiednia dla ciebie (na pewno nie był to wskaźnik BMI, bo przy twoim wzroście i wadze 38 kg wynosiłby on ok. 14,84, a to jest skrajne wychudzenie). Naprawdę jestem ciekawa.
Ja też się odchudzałam, również z wagi na granicy niedowagi. Powiem więcej, prawie osiągnęłam tą magiczną wg ciebie wagę- "zeszłam" do 38,5 kg przy wzroście 165/166cm (choć, gdy zaczynałam, mój cel to było 45 kg-zaledwie 3 kg do zrzucenia, potem 43, a potem już po prostu nie umiałam jeść). I uwierz mi- nie byłam szczęśliwa. Owszem, pojawiało się irracjonalne uczucie, gdy leżałam i dotykałam swoich kości biodrowych, gdy widziałam swoje żebra, ale to było tylko chwilowe i na pewno nie było szczęściem. O wiele gorsze były najpierw awantury, potem już tylko ciche prośby moich rodziców, siostry, żebym się nie zabijala,nie umierała na własne życzenie. Ból i bunt żołądka gdy na nowo uczyłam się jeść. Niepewność- jak długo będę leżeć w szpitalu, czy będę w ogóle mogła iść na studia.
Uwierz mi- 38 kg to bardzo cienka granica, małe jest prawdopodobieństwo, że na tym się zatrzymasz, nie mówiąc o tym,że nie będziesz w stanie normalnie funkcjonować.
Przepraszam, że pisałam cały czas o mnie, po prostu chcę ci uświadomić, co chcesz z sobą zrobić.

[Cerseanne]

Bess, nie wiem co dalej.... po prostu marzę o tym by schudnąć...

Nuria, nie weim dlaczego 38.. może dlatego, że jak miałam 45 to nadal wyglądałam jak tłusta świnia. Żeby być chudą i zadowoloną muszę zejść niżej niz 45. Myślę, że 38 by wystarczyło...

[bess]

to Ty jestes na avie??

[carolinascotties]

Napisane przez Cerseanne

Bess, nie wiem co dalej.... po prostu marzę o tym by schudnąć...

Nuria, nie weim dlaczego 38.. może dlatego, że jak miałam 45 to nadal wyglądałam jak tłusta świnia. Żeby być chudą i zadowoloną muszę zejść niżej niz 45. Myślę, że 38 by wystarczyło...

wydaje mi się, że gdybyś - zakładam - gdybyś podchodziła do swojej wagi w spośob charakterystyczny dla zdrowej osoby - pokazalabys swoje zdjecie, zapytala o opiniel.... a Ty masz w swoich myslach - że 38kg i koniec - nie ma takiej opcji, zeby zdrowa osoba, mloda kobieta, ktora sie rozwija, przy Twoim wzroscie wazyla tyle i wygladala szczuplo i atrakcyjnie - nie tedy droga....

i juz na marginesie zastanawiam sie, ile jest wsrod Was takich, ktore cos trenuja, maja jakas pasje...?

[iza_wiosenna]

to-nie-jest-forum-pro-ana !!!!!!!!!!!!!!!

[carolinascotties]

Napisane przez iza_wiosenna

to-nie-jest-forum-pro-ana !!!!!!!!!!!!!!!

iza_wiosenna - niektóre podpisy są pro...

[Nuria147]

Dokładnie, Iza, a mam wrażenie,że nie wszystkie dziewczyny to wiedzą :/
Cerseanne- 38kg "by wystarczyło", żebyś nie miała siły wstać z łóżka. Nie przesadzam.

[Verdina]

Napisane przez Cerseanne

może dlatego, że jak miałam 45 to nadal wyglądałam jak tłusta świnia. Żeby być chudą i zadowoloną muszę zejść niżej niz 45. Myślę, że 38 by wystarczyło...

Nie ma możliwości, żeby wygląd kogoś, kto waży 45 kg kojarzył się w jakikolwiek sposób z tłuszczem czy świnią...

A tak na serio. Twoje samopoczucie i samoocena nie zależą od Twojej wagi. Nie będziesz się czuła lepiej ani piękniej nawet jeśli będziesz ważyła 37,5kg.
Nie tędy droga.
Cel jest taki, żeby polubić siebie jako osobę i swoje ciało jako całość. Popatrz na to w taki sposób - jak kogoś lubisz, to chcesz dla niego jak najlepiej. Jak lubisz SIEBIE to robisz dla siebie dobre rzeczy, np. dbasz o swoje zdrowie, sprawiasz sobie przyjemności, nakładasz odżywkę na włosy itp. Nie robisz natomiast rzeczy złych np. nie osłabiasz organizmu nadmiernym odchudzaniem, nie malujesz swojego pokoju na czarno, nie zapuszczasz włosów na łydkach, nie ignorujesz bólu zęba, nie psujesz sobie nastroju zadawaniem się z toksycznymi ludźmi itp.
Ktoś, kto się lubi dobrze się czuje właściwie w każdym rozmiarze.
Jeśli nie akceptujesz siebie to w osiągnięciu szczęścia będzie Ci przeszkadzało dosłownie wszystko: brak wymarzonej wagi, kręcone włosy (jeśli masz proste), proste włosy (jeśli masz kręcone), głupi tekst twojego faceta, brak faceta, nadmiar adoratorów, deszczowa pogoda, złamany paznokieć, brak ładnych pomidorów w sklepie itd, itp...
Rozumiesz o co mi chodzi? Nie o to żebyś przytyła czy schudła, ale o to, żebyś zrozumiała, że to nie ma najmniejszego znaczenia ile ważysz.

[carolinascotties]

Napisane przez Verdina

Cel jest taki, żeby polubić siebie jako osobę i swoje ciało jako całość. Popatrz na to w taki sposób - jak kogoś lubisz, to chcesz dla niego jak najlepiej. Jak lubisz SIEBIE to robisz dla siebie dobre rzeczy, np. dbasz o swoje zdrowie, sprawiasz sobie przyjemności, nakładasz odżywkę na włosy itp.

zgadza się - a jeśli chcesz dbać o ciało - to uprawiasz sport i prowadzisz zdrową dietę - w rozsądny sposób palisz tłuszcz i uzbrajasz się w masę mięśniową - to procentuje pięknym ciałem, wzmocnieniem kręgosłupa itd.

Napisane przez Verdina

Ktoś, kto się lubi dobrze się czuje właściwie w każdym rozmiarze.
Jeśli nie akceptujesz siebie to w osiągnięciu szczęścia będzie Ci przeszkadzało dosłownie wszystko: brak wymarzonej wagi...

a nawet jesli się siebie nie lubi - to można zmienić się tak, żeby sobie nie zaszkodzić...bo to prawdziwy paradoks - chcieć osiągnąć "wymarzoną" wagę - i przy okazji wyniszczyć organizm... jeśli brakuje Wam trzeźwego spojrzenia na Wasze sylwetki - jedynym wyjściem jest konsultacja ze specjalistą...
jestem pewna, że gdybyście powklejały tutaj swoje zdjęcia- uzyskałybyście obiektywne oceny Wizażanek... najbardziej smutne jest to-że pewnie te zdjęcie przedstawiałyby szczupłe...albo zbyt szczupłe osoby, które za nic nie chcą przyjąć do wiadomości, ze są młodymi, pięknymi kobietami...

[Lexie]

Nawet jeśli osiągniesz te "wymarzone" 38 kg, to dalej nie będziesz zadowolona. I nadal będziesz uważała, że wyglądasz grubo, podczas gdy fakty będą takie, że będziesz skrajnie wychudzona. Tak, dziewczyny, macie problem. Najpewniej anoreksję.

[carolinascotties]

masz rację Lexie - dojdą do 38- potem stwierdzą, ze jeszcze 2 kg w dół nie zaszkodzi - na wypadek jakiegoś ataku czekoladowego itp.... taki mały margines...

oj...dziewczyny - ile ja bym dala, zeby móc Wam pomóc...

[Lexie]

Oczywiście, że tak będzie. Nieważne jak mało będzie pokazywała waga, zawsze można jeszcze i jeszcze... Aż przykro to czytać, że młode kobiety nie żyją normalnie, tylko ich życie kręci się wokół 2 kilo w jedną lub drugą stronę.
Ale niestety przez internet niewiele można, tu trzeba terapii i mam nadzieję, że rodzice już o to zadbają

[FilifionkaB]

Napisane przez rrurza

Mam ok 160 cm wzrostu (nie wiem jak to mozliwe, czasem u pielegniarki jest 162, a w domu jak sie mierzę 159, ale mniejsza z tym). Wazę 45 kg... Kiedys wazylam 50 i ludzie mi mowili ze jestem filigranowa blondynka, teraz zaczynaja cos paplac ze mam za duza glowe i ze jestem plaska. A moim zdaniem wcale tak nie jest! Chcialabym wazyc jeszcze mniej! Moim marzeniem jest 38 kg.
Czy to rzeczywiscie az tak skandalicznie malo?

Ja też kiedyś tak myslałam, ustale sobie jakąs konkretną wagę i do niej zejdę i będzie wtedy super.
I zrobiłam to, ale pózniej taka waga też była juz dla mnie za dużo wiec ustaliłam sobie nową i tak w kółko...
nagle okazało się ze przy 163/164 waże 29/30 kg i juz nie mam z czego schudnąć.
Takie ustalanie sobie wagi docelowej to dla mnie samo zło, jesli się jes podatnym to chce się ciągle mniej i mniej..to nałóg

[Cerseanne]

Napisane przez bess

to Ty jestes na avie??

nie to nie ja...

[Cerseanne]

dziewczyny, ja chciałabym podkreślić, że ja się leczę... leczę się na anoreksje i naprawdę chciałabym byc zdrowa. Ale to chyba niemozliwe, nie potrafię mam cały czas wyrzuty sumienia, że jem... nie wiem czy kiedykolwiek bedę taka... "normalna" i broń Boże nie jestem pro-ana....

[bebunio]

Napisane przez rrurza

Witam wszystkich!

Przeczytalam chyba juz wszystkie wątki na pod-forum "w krzywym zwierciadle odchudzania" i zaczelo mnie nekac czy czasem i ja nie mam problemu...

Mam ok 160 cm wzrostu (nie wiem jak to mozliwe, czasem u pielegniarki jest 162, a w domu jak sie mierzę 159, ale mniejsza z tym). Wazę 45 kg... Kiedys wazylam 50 i ludzie mi mowili ze jestem filigranowa blondynka, teraz zaczynaja cos paplac ze mam za duza glowe i ze jestem plaska. A moim zdaniem wcale tak nie jest! Chcialabym wazyc jeszcze mniej! Moim marzeniem jest 38 kg.
Czy to rzeczywiscie az tak skandalicznie malo?

Moja dieta polega na tym ze jem rano pelnoziarnista kromke (duuuza, ale 2 male) z np twrogiem, a na obiad warzywa (satki) i troche miesa. W ciagu dnia zjem czasem kilka zelkow lub zjem lizaka (strasznie mi sie rozdwajaja paznokcie i wlosy wypadaja, a podobno to pomaga) i w sumie na tym koniec. Powiedzmy ze raz w tygodniu robie sobie dzien w ktorym zjem to 300 kcal wiecej w postaci batona (zelazo w czekoladzie, kiedys mialam anemie wiec musze). Wiec dziennie jem... w sumie to nie wiem ile kalorii.

Sport? Raczej nie sport, mam psa, czesto z nim wychodze i szybko spaceruje (nie moge biegac bo mam astme), poza tym mieszkam na 4 pietrze bez windy a to tez zawsze to kilkadziesiat kalorri mniej.

Jak myslicie?

O rany, Ty na pewno masz problem ale z psychiką (nie obrażając Ciebie). Potrzebujesz pomocy psychologa, naprawdę.
Powiem Ci, że ja też mam około 160 cm (u pielęgniarki jakimś cudem mniej zawsze mi wychodziło) i od kilku lat raczej nie podrosłam a jak już to nieznacznie. Teraz ważę ponad 50 kg, niecałe 51. Trochę przytyłam od kilku lat (ale jakimś cudem 1 kg rocznie) i powiem Ci, że o wiele lepiej się czuję i wyglądam niż jak miałam 40 kg! 38 kg to jest waga dla dziecka a nie dla kobiety! Wcale nie czuję się za gruba, ani mój TŻ i otoczenie tak nie uważa, nawet mi mówią, że nareszcie dobrze wyglądam. W Twoim przypadku na pewno też powinnaś słuchać otoczenia.
Odchudzając się dalej zrobisz sobie tylko krzywdę i będziesz wyglądała jak płaski wieszak ze sterczącymi kościami, zero kobiecości i seksapilu! Nie mówiąc o szkodach w organizmie!
LECZ SIĘ PÓKI NIE JEST ZA PÓŹNO!

PS: moja niska waga nie wynikała z tego, że się odchudzałam czy miałam anoreksję, tylko byłam totalną gówniarą i dopiero dojrzewałam a to jest różnica.

[Cerseanne]

Nie łatwo podjąć takie leczenie.... mi było bardzo cięzko. Tak naprawdę zostałam zmuszona przez rodziców...

[carolinascotties]

i na pewno wiesz o tym, ze wszelkie plany leczenie spelzna na niczym - jesli sama sie blokujesz piszac - Ale to chyba niemozliwe, nie potrafię.

POTRAFISZ i jest to MOZLIWE CZlowiek ma w sobie ogromne poklady sily...ktore uruchamia sam... lub w Twoim przypadku przy pomocy z zewnatrz... musisz tylko te pomoc przyjac i sie na nia otworzyc

[Verdina]

Napisane przez Cerseanne

Nie łatwo podjąć takie leczenie.... mi było bardzo cięzko. Tak naprawdę zostałam zmuszona przez rodziców...

Zostałaś zmuszona przez rodziców i pewnie byłaś na nich zła

W liceum miałam przyjaciółkę, która chorowała na anoreksję. Zaczęło się oczywiście klasycznie, od odchudzania. Która nastolatka się nie odchudza? Normalka, prawda? Tyle, że ona nie poprzestała na wadze małej, ani nawet na bardzo małej. To była bardzo lubiana dziewczyna i kiedy zaczęła tak gwałtownie chudnąć wszyscy się o nią martwili, godzinami próbowali przemówić jej do rozsądku, prośbami i groźbami namawiali do zaprzestania dalszego odchudzania. A ona zwierzyła mi się kiedyś, że tak naprawdę wie czemu wszyscy tak jej "gderają", bo ZAZDROSZCZĄ jej, że jest taka piękna i szczupła...
Kiedy mi to mówiła ważyła 38kg przy wzroście 168cm, jej kolana były szersze od ud, nie mogła usiąść, ani wygodnie spać, bo kości nie mające naturalnej otoczki z mięśni i tłuszczu uwierały ją w każdej pozycji, niegdyś piękne i długie włosy ukrywała pod chustką, bo w większości wypadły, całe ciało miała pokryte rozstępami, uszy zrobiły się odstające, zamiast seksownych ciuchów nosiła grube swetry nawet latem, bo sama skóra, bez grama tłuszczu nie mogła ogrzać jej organizmu....
ale uważała, że jest piękna i, że wszyscy jej zazdroszczą

Pomyśl o tym.
Czasem bliscy nie mają innego wyboru niż zmusić nas do tego, co jest dla nas dobre...

[Cerseanne]

Verdina ja wiem.. teraz jestem wściekała na rodziców itp.. ale wiem, ze kiedyś może im podziekuję bo uratowali mi życie. Tylko dlaczego ten ratunek tak boli?

[janina1984]

Napisane przez carolinascotties

iza_wiosenna - niektóre podpisy są pro...

ale moderator nic z tym nie robi, teksty na forum są pro-ana i też nic z tym się nie robi. też się na to oburzam, ale jak widzę, można być pro - ana. wrzucę sobie avka z motylkiem i w podpisie: SFP ana4EVEr i zobaczymy co będzie.

[Verdina]

Napisane przez Cerseanne

Verdina ja wiem.. teraz jestem wściekała na rodziców itp.. ale wiem, ze kiedyś może im podziekuję bo uratowali mi życie. Tylko dlaczego ten ratunek tak boli?

Spróbuj zaufać rodzicom.
Pomyśl - pewnie płakali ze szczęścia kiedy się urodziłaś, z pieśnią na ustach zmieniali Ci pieluchy, byli na pewno zachwyceni kiedy wykonałaś pierwszy rysunek przedstawiający zielone mazy, wychowywali Cię najlepiej jak potrafili, w dodatku nosisz w sobie całkiem sporo ich genów - jak by nie patrzeć, nie mają interesu, żeby Ci szkodzić
Ty jesteś zagubiona w tym wszystkim, ale pomyśl jak bardzo zagubieni muszą się czuć Twoi rodzice... Kochają Cię, chcą Ci pomóc, ale nie potrafią znaleźć sposobu, żeby do Ciebie dotrzeć. Pomyśl jak bardzo muszą się czuć bezradni kiedy widzą jak ich kochana córka próbuje zrobić sobie krzywdę, a im się już sończyły pomysły jak Ci pomóc....

[lovecassie]

Są dni, że dziękuje rodzicom, że zaproawdzili mnie do psychologa, a za chwile są też takie, że ich za to nienawidze.

[Cerseanne]

Verdina dziękuję za [piękne słowa...
Lovecassie, ja mam podobnie.... czasem wydaje mi się, że mogło mnie tu już nie być gdyby nie oni.... ale ta pomoc z ich strony boli i wymaga ode mnie wielkiej pracy nad sobą...