Od dziś mów mi 'Tato'

[pragnienie]

Nie lubię pisać o swoim życiu na publicznym forum, ale muszę w końcu anonimowo się z tym podzielić i potrzebuję oceny obcych. Z mamą ciężko mi jest dogadać się na ten temat, bo ona woli pozostać 'bezstronna'. Albo zupełnie milczy. A ja poradzić sobie z tym nie mogę. Już mówię o co chodzi:

Gdy miałam roczek odszedł od nas mąż mamy. Nie powiem o nim 'tata' , gdyż moja mama nie wie, czy jest on nim naprawdę. Zarówno jej mąż, jak i ona nie byli święci w swoim związku, ale nie o to tu chodzi. Nie będę jej rozliczać z przeszłości. Dorastałam więc z mamą i dziadkami. Ustalmy, że Mąż to będzie pan X, a drugi pan w jej życiu (z którym spotykała się będąc żoną) to Y. Otóż gdy moja mama i pan X rozwiedli się, X zamieszkał z kobietą z którą ma dziecko i z którą zdradzał mamę będąc w małżeństwie. Od tego czasu oficjalnie mama zaczęła być z panem Y. "Być" to może akurat za duże słowo, do tej pory mieszkają oddzielnie, mama czasem u niego nocuje, spotykają się u nas (mnie, mamy i dziadków z którymi mieszkamy) lub u niego. Dorastałam w przekonaniu (do ok. 10 roku życia, później dowiedziałam się, że ona sama nie wie), że X jest moim ojcem, z którym nie utrzymuję kontaktu (dużo wycierpiałyśmy przez niego, także niedawno; a poza tym sprawa alimentów - nie chcę tego roztrząsać, to nie ma wpływu na mój problem obecny), a Y to kolega mamy. Nigdy nie mówiłam do niego 'tato', tylko po prostu po imieniu. Spędzałam z nim mnóstwo czasu, traktował mnie jak własne dziecko (którym, być może jestem, ale badań nikt nie zrobi i ja się nie zgodzę), nigdy jednak nie odkrywał przede mną swoich uczuć. Ja też nie jestem wylewna, wszystko przeżywam w środku, nie potrafię o nich rozmawiać. Do niedawna wszystko było ok. W ubiegłe wakacje mama powiedziała mi, że myślą o ślubie. Ja im na przeszkodzie nie stanę, chcę by byli szczęśliwi, a nie samotni gdy ja wyjadę niebawem na studia. Wciąż jednak nie zmieniłam do Y nastawienia - mówię mu po imieniu, nie przytulam sie, nie słyszalam słów, które świadczyłyby o miłości. To okazywał i okazuje w gestach. Po tylu latach zaczynam się buntować, gdy odezwały się w nim potrzeby ojcostwa. W te same wakacje, gdy dowiedziałam się o ślubie, miał 'pretensje' że nie mówię do niego 'tato'. Nie potrafię się przemóc, przez całe życie nigdy tak do nikogo nie mówiłam, nie przestawię się ot tak. Czułabym się dziwnie, nieswojo, przywykłam do kontaktów i stosunków jakie są między nami, oficjalnie nie mam ojca. Wiem, że nie liczy się kto jest biologicznym ojcem, tylko kto wychowuje. Ale dla mnie to byłoby przewrócenie świata do góry nogami. W tym roku przemogłam się i pierwszy raz wysłałam mu życzenia smsa na Dzień Ojca. Mama mnie nie rozumie, nie wie, co w tym trudnego mówić do kogoś, kto był zawsze i jest w moim życiu, 'tato'. Dla mnie to trudne. Nie wiem, czy problem leży po jego, mojej stronie a może obojga? A może w ogole go nie ma?
Ślubu jeszcze nie wzięli, bo mama przeprowadziłaby się wówczas do Y, a ja nie mam zamiaru się nigdzie przenosić na ten krótki czas, który został do mojego wyjazdu na studia, więc może to z tego powodu odwlekają to.

Czekam na wypowiedzi innych osób, z góry dziekuję bardzo.

[niewazne.]

nie zmuszaj się do niczego. nie ma w tym niczyjej winy. masz prawo po prostu nie chcieć. on jest dla Ciebie TYLKO kolegą mamy, kimś obcym. zresztą niedługo będziesz jechała na studiach więc i tak od święta będziecie się widywać, co nie znaczy, że w tym czasu musisz go nazywać "tato".

[mychamycha]

Dokładnie. Jak nie czujesz potrzeby i chęci mówienia do niego "tato" to do niczego się nie zmuszaj. Przecież ten "tytuł" nie zmieni waszych relacji, tak mi się wydaje, więc jest chyba zbędny.

[pragnienie]

Uważam podobnie, lecz on nie potrafi chyba tego zrozumieć. Napisał do mnie raz lub dwa 'córciu' (w tym raz na dzień dziecka), ale to wszystko w smsach. Sądzę, że sam się na to nie zdobędzie. Mi jest dobrze jak jest, ale on chyba jakiś niedowartościowany się czuje, nie wiem. Swojego zachowania nie zmienię, lecz nie chcę żeby czuł się niepotrzebny. Mam nadzieję, że sam do tego dojdzie i zrozumie...

[Aninek]

A może spróbuj porozmawiać z Y,że na razie nie potrafisz się przemóc,że w sytuacji,kiedy tyle lat mówiłaś do niego po imieniu nagłe zwracanie się do Y "tato"jest dla Ciebie trudne...Z tego co piszesz,odbieram,że z Y masz dobry kontakt...myślę,że szczera rozmowa jest jedynym wyjściem-inaczej on na pewno się sam nie domyśli i będzie miał jeszcze jakieś dziwne pretensje do Ciebie.

[Agaaa-a]

Masz prawo niechciec mówic tato, skoro tak czujesz.
Nikt nie jest wstanie Ciebie do tego zmusic.
Jesli beda na Ciebie napierac , to walnij prosto z mostu , ze nie czujesz, nie chcesz tak mowic i nie bedziesz.

[Gwiazdeczka1978]

Czemu nie chcecie zrobic badan DNA??? dziwne to dla mnie. Rozwiazałoby to problem do kogo mowic" tato".

[Hija]

Skoro on pisze do Ciebie "córko" tylko w esemesach, a nie zwraca się tak na co dzień, to też się tak nie zwracaj.
Zresztą nie masz 6 lat, wiesz co się w okół Ciebie dzieje i wiesz, że on może nie być Twoim ojcem.

[pragnienie]

Napisane przez Gwiazdeczka1978

Czemu nie chcecie zrobic badan DNA???".

Mamy swoje powody i nie o to tu chodzi. Dla mnie liczy się to, kto mnie wychowuje. Czy nie sądzisz, że jeszcze dziwniejsze byłoby mówić do kogoś 'tato', kogo nie widziałam na oczy przez całe swoje życie <odkąd pamiętam> i kogoś, kto zmusza mnie do badań nastraszając w szkole? Dla mnie ten człowiek nie istnieje, wymazuję go z pamięci i nie chcę znać. Proszę, nie odwołujcie się do tego więcej. Tu chodzi o kontakt z Y. Nie potrafię z nim porozmawiać o tej sprawie, oboje będziemy się czuli zażenowani i nie odnajdziemy się w tym. Nie wyobrażam sobie rozmowy: "Wybacz, nie mogę do Ciebie mówić tato, nie przełamię się". Mama jest naszym łącznikiem w tego typu sytuacjach, oboje zachowujemy się dziecinnie, wiem, ale taki nasz charakter.

[Aninek]

Ale na mamę nie możesz teraz liczyć?To nie wiem...mail?Dla mnie takie unikanie problemu (a to już jest problem)na pewno nie przyczyni się do rozwiązania...
On zwraca się do Ciebie "córko" w smsach-a kiedy jeszcze ma tak do Ciebie mówić,jak Ty mówisz do niego po imieniu?Myślę,że Y też nie jest łatwo...żeniąc się z Twoją mamą niejako wchodzi do rodziny i pewnie stąd ta chęć podkreślenia,że będzie pełnił(jakby nie było)rolę Twojego taty w pewien sposób już oficjalnie.

[ewelcat]

potrafię zrozumieć jeżeli namawia się pięcioletnie dziecko do zwracania się "tato" do nowego mężczyzny matki (dziecko i tak nie do końca rozumie całą sytuację, szybko się przyzwyczaja do nowych sytuacji itd.) ale zeby próbować takich rzeczy z osobą dorosłą(albo prawie dorosłą)..

[iustitia]

Przykro mi, że jesteś taka zagubiona w tym wszystkim. Przede wszystkim, nie rób nic na siłę. Jesteś dorosła, i Y bierze ślub z Twoją mamą a nie z Tobą, więc możesz zachować do tego dystans. Myślę, że dobrym pomysłem będzie jasne postawienie sytuacji przed obojgiem, poważna rozmowa, jak się czujesz, co myślisz, wyjaśnisz im swoje decyzje i powody. Nie musisz z nimi dyskutować, słuchać przekonywania - może to być w formie oświadczenia Twojej suwerennej decyzji. Nie daj sobie niczego narzucić i sama nie zmuszaj się do niczego, bo tak wypada czy sprawisz komuś przyjemność. Liczy się tylko to, jak Ty czujesz, kochana

[Duszaniola]

ja na Twoim miejscu jednak spróbowałabym wyjaśnić Y, dlaczego nie chcesz mówić do niego tato. Może faktycznie mailem, jak radziła poprzedniczka albo sms-em.
Najważniejsze są relacje panujące między Wami, a nie jak się do siebie zwracacie
I podoba mi się Twoje podejście do Y. Bo często dzieci rozwiedzionych rodziców mają pretensje jak rodzic sobie kogoś znajduje.

[Lexie]

Myślę, że powinnaś pogadać o tym z mamą. Nie masz obowiązku mówić do nikogo "tato", a nawet nie powinnaś jeśli tego nie chcesz. Masz prawo mieć obiekcje, czuć opór. Możesz nawet całe życie zwracać się do niego po imieniu. Ważniejsze są Wasze relacje i jeśli one są ok, a chyba takie są - to powinno wystarczyć Twojej mamie, przynajmniej na tym etapie.

Moim zdaniem tu nie powinno być problemu, a pojawia się z winy mamy i Y, którzy Cię naciskają.

[agat337]

Jesteś dorosłą osobą - dlaczego z powodu ślubu Mamy masz mówić do jej męża "Tato" ? To jest dla mnie dziwne, i dziwne że Twoja Mama tego nie rozumie. Wiesz, mi się wydaje że tutaj chodzi o stosunek tego ... nazwijmy go mentalnego ojca do Ciebie - że on się poczuwa do roli ojca. Myślę że nie ominie Ciebie rozmowa z nim, jeśli problem ma się rozwiązać. Możesz mu powiedzieć, że jest dla Ciebie kimś bliskim, rodziną, że go szanujesz za wiele rzeczy, ale nie będziesz zwracać się do niego per "Tato" skoro przez tyle lat tego nie robiłaś. Ostatecznie, co to zmienia ? Nic. Myślę że powinien zrozumieć. Jeśli poczuje że go doceniasz - jego rolę w Twoim życiu - zrozumie.

( Osobiście nie mam kontaktu z moim biologicznym ojcem (.. raz na 5 lat ...), za to jest człowiek który mnie wychowywał i który traktuje mnie jak córkę /i vice versa/, tak mnie przedstawia znajomym etc mimo że nie mamy żadnych więzów krwi. Mówimy sobie po imieniu od zawsze, a i tak jest między nami pełne zrozumienie - i porozumienie ).

[Michiru]

nie mów do nikogo "tato" jeśli nie czujesz takiej potrzeby. ja miałam na odwrót, to mój ojciec próbował wymusić, zebym nazywała go tatą. nigdy tego słowa z moch ust nie usłyszał i nie usłyszy. i nie dałam się na nic namówić co i Tobie radzę.

[pragnienie]

agat337 - miło mi słyszeć, że ktoś jest w podobnej sytuacji. Gratuluję Ci takich układów i mam nadzieję, że u mnie będzie podobnie.
Póki co ja nie zaczynam tematu, dopóki jest spokój. Jeśli znowu się coś 'obudzi' to chyba zrobię, to co radzicie, czyli przedstawię mu sprawę jasno, że traktuję go jak ojca, ale nazywać go tak nie będę. Dziękuję Wam za wsparcie i zrozumienie

[ushia]

moja mama wyszła drugi raz za mąż jak ja juz swoje dzieci miałam, biologiczny ojciec zostawil nas jak ja mialam jakies 2 lata
do jej meza chwile sie przyzwyczajalam, teraz zwykle mowie do niego zartobliwie "Johny", bo on Janek jest
na poczatku sama mysl, ze moglabym do kogokolwiek mowic "tato" byla dla mnie kosmiczna - cale zycie bez ojca nie przygotowuje do takich "ekscesów"
ale po jakims czasie sie przyzwyczailam, wiem, ze Janek bardzo sie przejmuje, czy zostal na pewno zaakceptowany jako czlonek rodziny i ze mu na tym zalezy
dlatego tez czasami serwuje mu to "tato" - z kazdym razem jest naturalniej
tez zaczynalam od sms na dzien ojca

oczywiscie do niczego sie nie zmuszaj, mozesz unikac zwracania sie bezposrednio po imieniu tylko mowic bardziej w formie bezosobowej

małym "oszustwem" jest tez forma "rodzice" - mnie było łatwiej tak powiedziec, a Janek cieszył sie jak dziecko

albo na spokojnie wyjasnic, ze "czym skorupka za mlodu nasiaknie", czyli jako dziecko wychowywane bez ojca nie umiesz "oficjalnie" tak sie zwracac

bedzie dobrze, oswoicie sie ze soba na nowo