po raz kolejny zawiodłam się!

[Moonspell90]

Witajcie Moje Drogie!
Dopiero zaczynam buszować po forum i dowiadywać się różnych ciekawych rzeczy.
Przytrafiły mi się niemiłe sytuacje, czuję się poniżona do maximum a dlaczego już wyjaśniam. W przeciągu ostatniego roku poznałam 3 chłopaków, z którymi ''rzekomo'' przyjaźniłam się. Mówiliśmy sobie o wszystkim, oni opowiadali o swoich problemach... ja wydawałam się być normalną i bezproblemową dziewczyną. Taką na luzie, ale to była moja maska, bo pod nią kryła się smutna i niedowartościowana istota. Te znajomości naprawdę kwitły, myslałam, że będzie coś więcej chociaż z jednej. Nigdy nie zaznałam prawdziwej miłości, nawet od ojca, który był alkoholikiem i potrafił tylko bić i wyzywać.
Kiedy oni pytali się co mi jest, odpowiadałam, że nic, że dobrze, bo tak naprawdę wstydziłam i nadal wstydze się swojej choroby. Jednak w dalszym ciągu społeczeństwo pozostaje nieuświadomione co do choroby psychicznej. Cierpię na schizofrenię paranoidalną. Z chwilą kiedy każdy z nich usłyszał o mojej dolegliwości, zamilkli i traktowali mnie jak powietrze. Tak jakby mnie nigdy nie znali, jeden powiedział, że jestem pokręcona...
Nie wiem czy kiedykolwiek znajdę sobie mężączyznę, który mnie pokocha i w pełni zaakceptuje, który będzie tolerował moje zachowanie w psychozie i pomagał wychodzić na prostą...

[szugarbejb]

Napisane przez Moonspell90

Nie wiem czy kiedykolwiek znajdę sobie mężączyznę, który mnie pokocha i w pełni zaakceptuje, który będzie tolerował moje zachowanie w psychozie i pomagał wychodzić na prostą...

My też nie wiemy. A ci chłopcy z pewnością byli dużo zbyt młodzi na związek z Tobą. Poza tym i zdrowym osobom zdarzają się co chwilę niepowodzenia w tym temacie (przejrzysz forum, zobaczysz).

Leczysz się ?

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

I ile masz lat - bo jednak rówieśnicy np 17 latki to... tylko chłopcy

[rearviewmirror]

mam podobne doświadczenia jeśli chodzi o wspomnienia z 'domu' dotyczące ojca. I także po części obwiniam go o moje niepowodzenia związane o zły wzorzec mężczyzny...

niestety dzieciństwo odbija sie na całe życie... moża to zostawić i z tym żyć... albo walczyć...

[Moonspell90]

Napisane przez rearviewmirror

mam podobne doświadczenia jeśli chodzi o wspomnienia z 'domu' dotyczące ojca. I także po części obwiniam go o moje niepowodzenia związane o zły wzorzec mężczyzny...

niestety dzieciństwo odbija sie na całe życie... moża to zostawić i z tym żyć... albo walczyć...

to prawda. starałam się z tym walczyć, ale nie potrafiłam wygrać tej walki, więc poddałam się.
Tak lecze się już od 3 lat. Ci chłopcy byli w przedziale 22-24 lat. Zawiodłam się, ponieważ uważałam ich za dobrych kumpli. Ale mam też starszych znajomych 26-32 lat, którzy rozumieją mnie i moja chorobę, nawet mi pomagają wrócić do normalności. To mchyba wszystko zalezy od dojrzałości...

[xkatex]

Kazdy jest głodny miłości. Jedni bardziej, jedni mniej.
Jedni znajdują ja szybko, inni czekaja na nią cale zycie.
NIkt Ci tutaj nie powie kiedy znajdziesz swoje szczescie.
Ja proponuje na paczatek odnaleść je w sobie.
I wiem ze je masz, Ty w glebi duszy tez o tym wiesz.
Mimo problemow pamietaj ze nasze zycie jest na nasza miare.
I nigdy nie zdarza sie nam tragedie z jakmi sobie bysmy nie poradzili.
Jestes silna. Jestes silna i gotowa na milosc.


Ktos tam gdzies czeka na CIebie.

[HAMALIELKA]

Napisane przez Moonspell90

to prawda. starałam się z tym walczyć, ale nie potrafiłam wygrać tej walki, więc poddałam się.
Tak lecze się już od 3 lat. Ci chłopcy byli w przedziale 22-24 lat. Zawiodłam się, ponieważ uważałam ich za dobrych kumpli. Ale mam też starszych znajomych 26-32 lat, którzy rozumieją mnie i moja chorobę, nawet mi pomagają wrócić do normalności. To mchyba wszystko zalezy od dojrzałości...

Raczej od charakteru danej osoby aniżeli dojrzałości, choć i to jest argument.
Nie masz sobie nic do zarzucenia, jestes dosc dojrzałą umysłowo i silną dziewczyną skoro nie wstydzisz sie o tym mówić. Ludzie starają sie niekiedy unikać problemów... Spójrz na to z innej strony, zamiast sie łamać i wmawiac sobie,ze niby jestes taka beznadziejna, pokrzewdzona przez los itd... doceń to ,ze ów fakt pozwolił Ci zrozumieć kim byli Ci chłopcy. Żaden z nich nie zasługiwał na Twoją przyjażn. Takie jest życie i wiele jeszcze złego Cie w nim spotka jak nas wszystkich, grunt to, nie zatracic poczucia własnej wartosci! Bądz sobą i nie wstydz sie tym kim jesteś , bo z pewnościa jesteś wyjątkową osobą o bogatym wnętrzu i tak winnaś sie postrzegać. Nie pozwól zatem aby trzech niedojrzalych imbecylów zburzylo Twoją osobowośc. Oni nigdy nie byli Twymi przyjaciółmi...

[papryka85]

Napisane przez HAMALIELKA

Raczej od charakteru danej osoby aniżeli dojrzałości, choć i to jest argument.
Nie masz sobie nic do zarzucenia, jestes dosc dojrzałą umysłowo i silną dziewczyną skoro nie wstydzisz sie o tym mówić. Ludzie starają sie niekiedy unikać problemów... Spójrz na to z innej strony, zamiast sie łamać i wmawiac sobie,ze niby jestes taka beznadziejna, pokrzewdzona przez los itd... doceń to ,ze ów fakt pozwolił Ci zrozumieć kim byli Ci chłopcy. Żaden z nich nie zasługiwał na Twoją przyjażn. Takie jest życie i wiele jeszcze złego Cie w nim spotka jak nas wszystkich, grunt to, nie zatracic poczucia własnej wartosci! Bądz sobą i nie wstydz sie tym kim jesteś , bo z pewnościa jesteś wyjątkową osobą o bogatym wnętrzu i tak winnaś sie postrzegać. Nie pozwól zatem aby trzech niedojrzalych imbecylów zburzylo Twoją osobowośc. Oni nigdy nie byli Twymi przyjaciółmi...

Pięknie to ujęłaś. Sama lepiej bym tego nie napisała.

Moonspell90 dobrze się stało-żaden z tych "facetów" nie był Ciebie wart-żaden.
To nie z Tobą jest problem, to oni okazali się niedojrzali. A na nich się świat nie kończy-poznasz na prawdę wartościowych ludzi, zobaczysz

[rearviewmirror]

Napisane przez Moonspell90

to prawda. starałam się z tym walczyć, ale nie potrafiłam wygrać tej walki, więc poddałam się.
Tak lecze się już od 3 lat. Ci chłopcy byli w przedziale 22-24 lat. Zawiodłam się, ponieważ uważałam ich za dobrych kumpli. Ale mam też starszych znajomych 26-32 lat, którzy rozumieją mnie i moja chorobę, nawet mi pomagają wrócić do normalności. To mchyba wszystko zalezy od dojrzałości...

mam ten sam problem... zauważyłam, że moi znajomi są w okolicach 30tki... i Ci młodsi irytują mnie sobą samymi... nie wiem czemu nie potrafie przejść przez ich 'niedojrzałość'.. potrzebuje kogoś kto mógłby mi zastąpić i wynagrodzić OJCA.... a tak nie powinno być.

Zastanów się nad tym... chociaż wiem ze nie da sie przeskoczyć wieku...sama to dobrze wiem po prostu nie nadaję się do kontaktów z rówieśnikami- szczególnie z facetami.... walczyłam z tym ale nic. Nie twierdzę także, że Ci starsi to tacy 'dojrzali' bo bywało róznie...

niedawno myslałam nad psychologiem. ale nie wie mczy to coś da...
chyba trzeba nam czasu i odpowiednich ludzi.

pozdrawiam

[Hija]

Ja Ci powiem, że moja ciocia cierpi dokładnie na tą samą chorobę, ma męża i to już długo i są szczęśliwi.