Jestem piękna i mam bliznę.

[kabasz]

Cześć

Chce przywitać wszystkie kobiety które zechcą podzielić się swoim czasem, uwagą przeczytają ten temat i być może odpowiedzą w nim. Proszę jednocześnie o to, żeby kobiety wypowiadające się w danym temacie trzymały się go.

Jestem dumnym ojcem, najpiękniejszej najstarszej księżniczki, wojowniczki Kasi. Moja córka jest wyjątkowa. (Każdy ojciec tak mówi pewnie, ale tak jest). Gdy miała miesiąc, lekarze uraczyli nas stwierdzeniem, że nie wiedzą czemu jeszcze żyje i ma tak dobry stan, biorąc pod uwagę jej stan medyczny. Gdy miała 6 miesięcy przeszła operacje na otwartym sercu, która pozostawiła na jej ciele bliznę na całym dekolcie. Blizna ta jest mało widoczna, ale jest.


Gdy miała 1,5 roku uległa wypadkowi. Chwyciła szklankę z gorącą herbatą i wylała ją na siebie. Jej 30 procent ciała zostało oparzone. Oparzenia 2b, 3 stopnia.

Dziś ma 2 lata i 2 miesiące, walczymy codziennie z tym, żeby zmniejszyć bliznę na jej bródce oraz ramieniu. Nie wiem co przyniesie przyszłość i jak będą wyglądać jej blizny po oparzeniu. Nie chce poruszyć w tym temacie sposobów usuwania blizn, bardziej zależy mi na zebraniu opinii kobiet, które mają widoczne blizny w tym jak zbudować w dziewczynce poczucie jej piękna i akceptacji do swojego ciała? Uważam że jako jej tat mam największy wpływ na to jak będzie się kształtowała jej wiara w siebie.


Dlatego też wszystkie panie które macie blizny, podzielcie się swoimi spostrzeżeniami, uwagami. Możecie być dla mnie podporą w tym co robić a czego unikać w wychowaniu Kasi żeby zbudować w mej wojowniczce zdrowe poczucie własnej wartości.


Pozdrawiam
Tata Wojowniczki

[Krystaliczne szczescie]

Ja mam bliznę przechodzącą przez cały kręgosłup, jedną na całym prawym boku i jedną idącą od kręgoslupa do lewej strony miednicy. Mam również małe blizenki na brzuchu po zabiegu.


W ogóle nie mam kompleksów. Blizny pojawiły się, gdy miałam 14 lat, ale bez tych blizn i bez operacji to by była dopiero tragedia. Rodzice i lekarz wpajali mi, że pięknie mnie zszyto, że mam super ciało teraz, a więc u mnie te blizny przyniosły raczej pozytywne zmiany. Tak samo jest u Twojej córki - lepsza blizna po operacji i długie, piękne życie niż wada serca, czy cokolwiek innego.
Nie wiem jednak jak bym zareagowała na blizny po poparzeniu w dzieciństwie. Miałabym chyba żal do opiekunów, że mnie nie przypilnowano, chociaż to na pewno nie było celowe.

[bernikula]

Też miałam podobnie jako dziecko, choć tego nie pamiętam, ale wylałam gorącą herbatę na stopę i zlepiło skórę z rajstopami. Zdarli to ze mnie i mam bliznę na całą stopę, ale jakby w ogóle o tym nie myślę i jej nie zauważam. Ona jest ze mną po prostu od zawsze. W sumie gdyby nie ten wątek to nie wiem kiedy bym w ogóle o niej pomyślała.



Wiem, że to też kwestia miejsca, wiadomo, blizny na twarzy są najbardziej widoczne. Znam jednak dziewczynę, która została pogryziona prze psa, policzek miała szyty i ma bliznę dość sporą i widoczną . To bardzo ładna dziewczyna, a blizna wręcz dodaje jej uroku, jest taka jej. Ma możliwość zrobienia operacji plastycznej, a jednak tego nie robi.

[stotek]

Mi sie wydaje, ze bardzo wazne jest tez nie ukrywac, nie maskowac tych blizn - wtedy nie wybudujemy w dziecku poczucia, ze to cos zlego, innego lub niewlasciwego.

[Vanir410]

Moja blizna pojawiła się gdy byłam dzieckiem na dłoni. Przez głupi wypadek z gorącym mlekiem.
Nie jestem osobą bardzo pewną siebie, ale z nią nigdy problemu nie miałam. To coś co po prostu masz. Myślę, że wystarczy nie traktować jej jak wadę/problem.

Nie zgadzam się z opinią wyżej. Nigdy nie miałam pretensji do rodziców. Wypadek to wypadek, nikt nie jest winny.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

Ja miałam w szkole średniej dziewczynę w klasie, która miała bliznę na twarzy. No niestety, życie to nie tylko jednorożce i super fajni ludzie. Dziewczyna miała przechlapane u nas w klasie z tego powodu. Ta elitarna grupka dziewczyn zwyczajnie szydziła z jej blizny i wyglądu.
Ja bym się jednak starała o operację plastyczną jeżeli to by było moje dziecko.
Nieważne jak bardzo bym się starała ja i moi bliscy, aby wzbudzać duże poczucie wartości to i tak zawsze znajdzie się jakiś głupek, który tę pewność siebie podkopie.

[matcha]

Napisane przez stotek

Mi sie wydaje, ze bardzo wazne jest tez nie ukrywac, nie maskowac tych blizn - wtedy nie wybudujemy w dziecku poczucia, ze to cos zlego, innego lub niewlasciwego.

Dokładnie.
Mam bliznę po operacji usunięcia nerki na lewej stronie. Nigdy nie zdarzyły mi się przykrości z tego powodu (czy to w szkole, podczas przebrania na wf, czy na plaży), a bliznę posiadam odkąd skończyłam 1,5 roku. Raczej spotykałam się z zainteresowaniem, niż dziwnymi spojrzeniami.
W dzieciństwie/nastoletnim życiu uważałam (w sumie nadal tak uważam), że to mój atut, a nie kompleks, no bo nikt przecież nie miał takiej blizny wśród dzieci, tylko ja :d Żartowałam sobie, że to moja bojowa blizna po spotkaniu z dzikim zwierzęciem

Wiem, że też to zależy od umiejscowienia blizny. Twoja córka ma po poparzeniu. Miałam koleżankę w dzieciństwie, która ma poparzone obid ręce od dłoni do łokcia, nie miała kompleksów z tego powodu, ale też nie podchodziła tak entuzjastycznie co ja. Niemniej nie spotykała się z obraźliwymi uwagami na ten temat, nie zakrywała też blizn długim rękawem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[triss_k]

Też uważam, że należy traktować te blizny jak coś normalnego, nie robić z tego wielkiego halo, nie ukrywać, a na wszelkie pytania odpowiadać spokojnie, rzeczowo i zgodnie z prawdą. No i od najmłodszych lat uczyć córkę, że wygląd nie jest najważniejszy w życiu. O ewentualnej operacji plastycznej pomyślałabym dopiero w przypadku, gdy córka byłaby np. w wieku dojrzewania i te blizny byłyby dla niej ewidentnym problemem, traumą czy powodem kompleksów. Aczkolwiek sądzę, że przy mądrym podejściu rodziców i wychowaniu taka sytuacja nie musi wcale mieć miejsca. Życzę powodzenia

[1b006c1cc4b33fb32b0a741c96d131cb0dc83f78_5f5d531644303]

Zgadzam się z wypowiedziami dziewczyn wyżej, plus dodałabym tłumaczenie tego, że ludzie są baardzo różni. Że nie ma jednego słusznego modelu piękna. Jedni są wysocy, inni niscy, grubi, chudzi, jedni mają blizny, inni piegi, jeszcze inni różne znamiona. Ciało z wiekiem się zmienia.

Ważne, żebyście wy traktowali to jako coś normalnego.. np przy robieniu zdjęć - fotografowali normalnie, a nie od "ładniejszej strony" - takie małe codzienne gesty zapadają w świadomość i pamięć.

[pfffh]

Ja mam bliznę na czole. Gdy miałam 5 czy 6 lat rozwaliłam głowę kilka cm nad łukiem brwiowym. Konieczne było szycie, a że było to w latach 80-tych, to nie jest to najładniejszy ścieg. Dość, że bliznę widac. Nigdy mi to nie przeszkadzało, nikt nie zwracał przesadnie uwagi. Nie miałam i nie mam kompleksów z tego powodu.

Jest taka polska aktorka Karolina Gruszka. Ja uważam, że jest piękną kobietą. Ma na policzku dosyć widoczną bliznę, która nic nie ujmuje jej urodzie

[MiamiGlow]

Napisane przez triss_k

Też uważam, że należy traktować te blizny jak coś normalnego, nie robić z tego wielkiego halo, nie ukrywać, a na wszelkie pytania odpowiadać spokojnie, rzeczowo i zgodnie z prawdą.

Dokładnie. Nie przesadzać w żadną stronę, traktować to normalnie. Bo przecież to jest normalne i blizny wcale nie muszą negatywnie wpływać na życie. Ktoś pisał, że warto tłumaczyć, że ludzie są różni - to kolejna świetna rada. No i ogólnie dobrze jest po prostu rozmawiać, szczerze, interesować się co tam dzieje się w głowie dziecka i wtedy odpowiednio reagować.

[khloe]

Ja myślę, ze dziewczynka jest tak mała, ze samego wypadku może nie będzie pamiętać. Być może będzie tak, ze dorastajac z tymi bliznami, po prostu uzna je, za naturalne, ze były "od zawsze".

Inaczej gdyby była starsza i by była swiadoma, ze kiedyś wyglądała inaczej-bo przed wypadkiem jej ciało było inne.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[I am Rock]

Ja mam bliznę pod brodą. Bawiliśmy się z bratem w małego chemika i dziwnym przypadkiem podpaliliśmy moje długie włosy. Miałam 10 lat. Nie pokochałam jej, jest różowa, widoczna, ale jest w taki miejscu, że niekoniecznie każdy ją zauważy. I praktycznie przez całe życie nikt mnie o nią nie zapytał. Trafił się tylko jeden facet, co "dowcipnie" zauważył, że chyba zacięłam się przy goleniu, ale byłam już wtedy dorosła i durną uwagę skwitowałam tak - .

[Limonka2738]

Zawsze wychodziłam z założenia, że blizny to pamiątki po zwycięstwach - tych mniejszych i większych.


Nigdy nie miałam wielkiej, szpecącej blizny, ale posiadam na ciele parę widocznych.


Noszę je z dumą, bo świadczą o mojej ciężkiej pracy, ambicji i podążaniem za marzeniami.



A noszę się dość... mało zakrywająco i każdy, kto się przyjrzy, zauważy.


Ale nie widzę nic złego w operacjach plastycznych, więc może to jest rozwiązanie, póki córka jest młoda. W końcu nie wiadomo jak ona je potratuje jak dorośnie.

[khloe]

Napisane przez Limonka2738

Zawsze wychodziłam z założenia, że blizny to pamiątki po zwycięstwach - tych mniejszych i większych.


Nigdy nie miałam wielkiej, szpecącej blizny, ale posiadam na ciele parę widocznych.


Noszę je z dumą, bo świadczą o mojej ciężkiej pracy, ambicji i podążaniem za marzeniami.



A noszę się dość... mało zakrywająco i każdy, kto się przyjrzy, zauważy.


Ale nie widzę nic złego w operacjach plastycznych, więc może to jest rozwiązanie, póki córka jest młoda. W końcu nie wiadomo jak ona je potratuje jak dorośnie.

Jak człowiek dorasta,to tak sobie może mówić.

Dzieci sa okrutne i przy każdej możliwej okazji przypomną ci o istnieniu tej blizny.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

Napisane przez khloe

Jak człowiek dorasta,to tak sobie może mówić.

Dzieci sa okrutne i przy każdej możliwej okazji przypomną ci o istnieniu tej blizny.

Albo o istnieniu kręconych włosów (u mnie).


Albo o grubości (przyjaciółka), albo wysokości (koleżanka), albo o twoim za dużym nosie (kuzyn).


Naprawdę ciężko wtopić się w tłum, dlatego zasugerowałam przemyślenie ewentualnej operacji. Ale to też nie jest tak, że ona wszystko załatwi, bo dzieci mogą się przyczepić wszystkiego.

[khloe]

Napisane przez Limonka2738

Albo o istnieniu kręconych włosów (u mnie).


Albo o grubości (przyjaciółka), albo wysokości (koleżanka), albo o twoim za dużym nosie (kuzyn).


Naprawdę ciężko wtopić się w tłum, dlatego zasugerowałam przemyślenie ewentualnej operacji. Ale to też nie jest tak, że ona wszystko załatwi, bo dzieci mogą się przyczepić wszystkiego.

Jasne. Chyba najlepszym wyjsciem jest budowanie w dziecku pewności siebie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ossoria]

Mam bliznę na policzku od ok. 8 roku życia. Nigdy nie była moim problemem, bo zawsze traktowano mnie normalnie i nikt nigdy mnie nie wytykał. Z czasem blizna wyblakła. Teraz jest bardzo słabo widoczna, trzeba się dokładnie przyjrzeć, żeby ją zauważyć. Ale traktuje ją jako część siebie i po prostu akceptuję. To jest coś tylko mojego Drugą bliznę mam na czole. Nabawiłam się jej na rowerze jak miałam ok. 10 lat. Od zawsze noszę grzywkę, bo tak mi ładniej. Ale często, gdy rozmowa zejdzie na takie tematy, to pokazuję bliznę i mówię, że jestem damską wersją Harry'ego Pottera

Ważne żebyś mówił córce, że jest piękna I oczywiście poza urodą, zwracał uwagę na bystrość, wrażliwość i pozytywne cechy charakteru, które w Niej zauważysz, by pewność siebie nie opierała się wyłącznie na chwaleniu Jej urody I tak jak pisały dziewczyny, nie zakrywać i robić córce normalne fotki

[Olcia0401]

Ona tą bliznę - o ile zostanie ślad - będzie miała "od zawsze". Tak jak ktoś wyżej napisał - nie zasłaniać, nie traktować jako coś szczególnego. Blizna będzie tak samo jak ręka czy noga. Jeśli będziecie traktować ją (bliznę) normalnie, to ona też nie powinna mieć z tym problemu. Ja np. mam bliznę po szyciu na kolanie i gigantyczne rozstępy. Pewnie, że wolałabym mieć gładką skórę, ale nie mam i nic z tym nie zrobię. Chodzę w krótkich spodenkach, sukienkach. Mam tego pecha, że oprócz posiadania blizn piękna nie jestem Jeśli będzie jej to bardzo przeszkadzało, może zrobić operację, ale myślę, że w tym wieku wszystko szybko zniknie

Też w dzieciństwie wylałem na siebie gorącą kawę - miałam poparzoną całą klatkę piersiową, jednak dzisiaj nie mam najmniejszego śladu. U Twojej córeczki też będzie wszystko dobrze. Rośnie, ma "świeżą" skórę, szybko się zregeneruje.


Fantastyczne podejście - jak będąc ojcem budować poczucie wartości w córce

[Kalindaa]

Mam koleżankę z blizną po oparzeniu na całej szyi i kawałku twarzy. Z tego co mówi traktuje ją jako część siebie, ale np. z biegiem lat nauczyła się, żeby dosyć szybko mówić po czym jest ta blizna(ma po polaniu zupą w dzieciństwie). Bo to lepiej niż jak ktoś ma coś sobie wymyślić.

[MartaMagda]

Mam sporo blizn na nogach i dłoniach po wypadkach z dzieciństwa, bliznę na środku czoła, dwie dziurki w brodzie też po wypadku przy zabawie. W dorosłym życiu doszły blizny po usunięciu pieprzykow, mammotomie i cesarskim cięciu. Żadna z tych blizn mnie nie rusza, bo pamiętam jak moi rodzice do tego podchodzili, nikt nie robił wielkiego halo, a jak ktoś się ze mnie naśmiewał to mi to tłumaczyli. Myślę, że bardzo mi pomogło, jak w dzieciństwie rodzice pokazywali mi swoje blizny i opowiadali historie jak powstały. Chyba podkolorowywali te opowieści o wyczynach na rowerze i dzikich górskich szlakach, ale mnie jako dziecko strasznie ciekawily te historie i ukazywały wypadki i blizny jako część życia. W ogóle te historie pamiętam do dzisiaj

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[GuiltyAsF_ck]

Mam bliznę ciągnącą się przez praktycznie cały tył głowy i całą szyję, grubości palca u dłoni. I jeszcze jedną na twarzy nad brwią. U mnie zaważyło to, że czułam się akceptowana i kochana mimo to. Ta pierwsza to dość świeża sprawa i nieraz zdarzyło mi się, że jak ktoś stanął za mną w kolejce w sklepie to odwracali się z obrzydzeniem na jej widok. Nikt z moich bliskich nie zwracał na to uwagi, nie robili z tego wielkiego "halo", a jak mam gorszy dzień to zapewniają mnie, że to niczego nie zmienia. Przecież nie mam jej, od tak, dla zabawy, tylko pośrednio można uznać, że dzięki niej jeszcze żyję i to w całkiem niezłej kondycji

Moja bratanica (6 latka) natomiast ma bliznę na brodzie i już w tym wieku strasznie ją przeżywa, a tylko dlatego, że jest zawsze obecna przy rozmowach jak ją to "oszpeci", jak będzie "odstawać" od reszty, jak ją będą porównywać i jaka to nie będzie przez to gorsza, a mogłaby być taką ładną dziewczynką... No serio?! Nóż się w kieszeni otwiera.

[Vanir410]

Napisane przez Limonka2738

Albo o istnieniu kręconych włosów (u mnie).


Albo o grubości (przyjaciółka), albo wysokości (koleżanka), albo o twoim za dużym nosie (kuzyn).


Naprawdę ciężko wtopić się w tłum, dlatego zasugerowałam przemyślenie ewentualnej operacji. Ale to też nie jest tak, że ona wszystko załatwi, bo dzieci mogą się przyczepić wszystkiego.

Właśnie, mogą się przyczepić do wszystkiego. Czy to jest powód do operacji, która jednak powinna być ostatecznością?
Nie można żyć, aby wpasować się w czyjeś kanony, bo to się nigdy nie uda.

[Heledore]

Mam dużą blizne na brzuchu po operacji. Akurat trafiło na skok wzrostu i blizna rozciągnęła się we wszystkie strony. W dzieciństwie mama dbała o smarowanie blizny maścią dzięki czemu obecnie ma ona mniej więcej kolor skóry. Teraz w ciąży blizna rozciągnęła się jeszcze bardziej obecnie to jakieś 12cm długości na 4cm wysokości . Nie przeszkadza mi to. Nie znosiłam tylko jak rodzice opowiadali o niej przy stole na każdym spotkaniu rodzinnym. Natomiast oni uwielbiali temat chorób więc był czas że na samo słowo blizna reagowałam nagła silną agresja. Taką z wywracaniem talerza i trzaskaniem drzwiami. Ale to bardziej dlatego że nie życzyłam sobie opowiadać o moich problemach wszystkim napotkanym obcym -dla mnie- ludziom, nie dlatego że wstydziłam się blizny.

Natomiast sama nigdy się nie ukrywałam. Nosiłam dwuczęściowe stroje kąpielowe itd. nie wstydziłam się blizny. Kiedy zaoferowano mi operację plastyczną na NFZ w celu zmniejszenia blizny po prostu odmówiłam. Co ciekawe pomimo że blizna jest bardzo duża i ma swoją odmienna strukturę mało kto ją zauważa np. koleżanki na koloniach potrafiły wogole jej nie widzieć albo zauważyć po kilku dniach plażowania. Koleżanki w klasie zawsze były zdziwione gdy mówiłam ze mam jakąś blize a. Przecież przebieraliśmy się razem na wf itd

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

Napisane przez Vanir410

Właśnie, mogą się przyczepić do wszystkiego. Czy to jest powód do operacji, która jednak powinna być ostatecznością?
Nie można żyć, aby wpasować się w czyjeś kanony, bo to się nigdy nie uda.

Myślę, że operacja może być zdrowym rozwiązaniem.


Ale nie może być źródłem naszej samooceny, musi być dodatkiem.


Na zasadzie - blizna jest częścią mnie i mi nie przeszkadza. Ale mam środki i mogę ją usunąć, więc to zrobię. Ale nie tak, że jest to warunkiem, żeby czuć się dobrze. Wtedy pieniądze zaoszczędzone na operację warto wydać na terapię.

[Krystaliczne szczescie]

Napisane przez Vanir410

Moja blizna pojawiła się gdy byłam dzieckiem na dłoni. Przez głupi wypadek z gorącym mlekiem.
Nie jestem osobą bardzo pewną siebie, ale z nią nigdy problemu nie miałam. To coś co po prostu masz. Myślę, że wystarczy nie traktować jej jak wadę/problem.

Nie zgadzam się z opinią wyżej. Nigdy nie miałam pretensji do rodziców. Wypadek to wypadek, nikt nie jest winny.

Ty nie miałaś pretensji. Ja bym miała. To tylko moja opinia, a i napisałam przecież, że nikt tego nie robi dzieciom specjalnie

[Dziadova1]

Autorze, myślę, że połową sukcesu jest już samo Twoje czy Wasze podejście. Dla dziecka ważne jest mieć oparcie w rodzicu, któremu zależy na budowaniu poczucia własnej wartości u dziecka. Córka może mieć różne otoczenie. Są złote, miłe dzieci i sympatyczni pracownicy szkół i przedszkoli, ale istnieją też złośliwe dzieciory i nauczyciele, którzy lubią mieć obiekt do wyładowania swoich frustracji. Moja córka miała duże problemy ze słuchem i przerabialiśmy zarówno sytuację, że współpracowaliśmy z otoczeniem dla dobra dziecka, jak i te, że szliśmy z pretensjami o nie walczyć. Nieprzyjemności ciężko czasem uniknąć, ale to jest dla dziecka lekcja, że Wam na nim zależy, a skoro zależy, to jest tego warte. Nie jestem psychologiem, ale dla mnie różnica między zachowaniem dzieci (tych chodzących na terapię słuchu), których rodzice są dumni z ich osiągnięć i akceptują słabości, a tych, których rodzice sami traktują dziecko jakby było ,,wybrakowane", jest zdecydowanie widoczna gołym okiem.

Sporym wsparciem są bohaterowie bajek, niekoniecznie takich ze śmiertelnie ważnym i poważnym przesłaniem albo terapeutycznych. Chodzi raczej o to, że dla dziecka bohater bajki, to ktoś wielki. Jeśli ktoś ma bliznę i jest wielki, znaczy, że można i da się. Jeśli uda się Wam kogoś takiego wypatrzyć, to jest spora doza otuchy dla dziecka.

Poza tym, wydaje mi się, że budowanie poczucia własnej wartości to długi proces i oparty raczej o mocne strony niż (prawdziwe lub nie) słabości. Dużo potrzeba w tym wszystkim intuicji, wyczucia i więzi z własnym dzieckiem.
Jedne dzieci czują się źle, kiedy rodzice próbują je przygotować na wszystko, co się może zdarzyć, zaszczepia to w nich przekonanie, że świat jest zły, trzeba być gotowym na ciągłą walkę i wyczerpuje je psychicznie. Drugie, przeciwnie, czują się zagubione, kiedy ktoś im czegoś nie objaśni, nie próbują o siebie walczyć, bo boją się, że nie mają tego prawa, że nie tak miało być i będzie jeszcze gorzej.
Ważne jest znaleźć własny rytm rozmów o uczuciach. Tych, kiedy dziecko czuje się szczęśliwe i wprost przeciwnie. Nieszczęście da się przeżyć i iść do przodu, a ze szczęścia i satysfakcji ze swoich umiejętności i osiągnięć można zbudować poczucie własnej wartości. Niekoniecznie jest tak, że dla dziewczynki będzie ono zbudowane na poczuciu bycia piękną. Jasne, że każdy lubi dobrze wyglądać, ale są dzieci, dla których pierwszorzędną sprawą jest dobrze rysować, budować z klocków, tańczyć albo śpiewać i z tego są bardziej dumne.

Na pociechę powiem tylko tyle, że blizny (o ile nie są tak umiejscowione na twarzy, że sprawiają wrażenia, że ktoś robi jakąś minę np. śmieje się lub jest wkurzony), są raczej przyjmowane dość neutralnie. Nie mam wprawdzie żadnej na twarzy, ale te, które mam na brzuchu i ramieniu, kompletnie nie wzbudzały i nie wzbudzają zainteresowania otoczenia.

Tak jeszcze dodam na koniec, że bardzo podoba mi się zainteresowanie dzieckiem i pytanie o odczucia i spostrzeżenia innych ludzi, by mu pomóc. Życzę Wam wszystkiego dobrego!

[MartaMagda]

Napisane przez Krystaliczne szczescie

Ty nie miałaś pretensji. Ja bym miała. To tylko moja opinia, a i napisałam przecież, że nikt tego nie robi dzieciom specjalnie

Szczerze to nie wiem, jak miałaby wyglądać opieka nad dzieckiem, żeby zapobiegać wszystkim wypadkom, łącznie z wylewaniem na siebie napoi.

[Krystaliczne szczescie]

Napisane przez MartaMagda

Szczerze to nie wiem, jak miałaby wyglądać opieka nad dzieckiem, żeby zapobiegać wszystkim wypadkom, łącznie z wylewaniem na siebie napoi.

To już temat na osobny wątek