Toksyczni rodzice, groźby i alimenty

[Reinrk]

Moja znajoma ma 19 lat, uczy się w gimnazjum/ technikum, został jej jeszcze rok nauki i matura. Planuje rozpoczęcie studiów po skończeniu szkoły.

Sytuację w jej domu rodzinnym po krotce można opisać jako przemoc psychiczna. Od dawna jest nieszczęśliwa ale ostatnio sytuacja się nasiliła. Zarówno matka jak i ojciec poniżają ją, ubliżają, grożą i szantażują. Ojcu zdarzało się bić jej starszego brata. Ciągłe awantury w których nie ma nic do powiedzenia, wyzywanie, groźby pod kierunkiem jej osoby i osoby z którą się spotyka. Ojciec groził pobiciem jej i jej towarzysza. Dziewczyna nie wytrzymuje psychicznie, obawia się o własne zdrowie a nawet życie przy nadpobudliwym ojcu i historii jej brata.

Rodzice szantażem finansowym, mieszkaniowym chcą ją zmusić do zaniechania spotykania się z osobami które im nie odpowiadają, obawia się zamknięcia w domu lub wyrzucenia z domu.

Sama rozważa odejście z domu rodziców. Jest zastraszona i niezdolna do samodzielnego przeciwstawienia się tej sytuacji. Na dzień dzisiejszy nie ma perspektyw na pokojowe rozwiązanie sprawy między nią a rodzicami.

Czy ta sytuacja jest wystarczającym powodem by opuścić dom rodziców, choćby z pomocą policji zabrać swoje rzeczy osobiste oraz domagać się alimentów od rodziców w celu zapewnienia sobie warunków do egzystencji i kontynuowania nauki? Co o tym myślićie?

[patricia13]

to chyba oczywiste
19 lat ma, to da rade
niejedna dała i dobrze na tym wyszła

---------- Dopisano o 11:48 ---------- Poprzedni post napisano o 11:47 ----------

i polecam wyszukiwarke lub poczytanie ostatnich wątków, np tego:

https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=343578

.

[alloffkowa]

Oczywiście !
tylko czy ma gdzie zamieszkać ?
i za co żyć dopóki nie otrzyma alimentów?

[winogrono]

czasami przy szkołach śrenich istnieją bursy lub internaty, zawsze to spokojniej niż w domu rodzinnym.

póki nie uzyska alimentów to zostaje jej praca dorywcza (popołudnia, weekendy) ale też radziłabym odwiedzić MOPS, PCPR, być może posiadają oni w swojej puli jakieś specjalne zasiłki.

poza tym radzę rwać z domu najszybciej jak się da. to jest jedyne sensowne wyjście.

[Gezelle]

Ta sytuacja bardzo przypomina moją. Wyprowadziłam się z domu w wieku 21 lat, ale od zawsze relacje z rodzicami były podobnie toksyczne jak u wyżej wspomnianej dziewczyny. Z tą różnicą, że i mnie się nieraz obrywało - nie tylko mojemu bratu.
To, co proponuję zrobić to:
Wyprowadzić się , ale: Poczekać na odpowiedni moment tzn:
- wyszukać sobie jakiś azyl gdzieś i uzgopdnić to z zaufanymi osobami - np mieszkanie u koleżanki, chłopaka , znajomych, zeby nie wylądować na ulicy;
- zacząć patrzeć z dystansu na to co się dzieje w domu - uświadamiać sobie, że to co się dzieje jest chore i patologiczne, w ten sposób przyzwyczajanie siebie do odejścia
- wyczekanie do momentu jakiejś ostrej awantury z ewidentną przeginką ze strony rodziców, np wyzwiska, bicie itp. W trakcie awantury wyjście z domu i zakomunikowanie, że "mam dość upokorzeń i mieszkania w toksycznej atmosferze, wyprowadzam się!". DObrze by było, gdyby nerwy związane z kłótniami wywoływały w niej gniew, a nie np . bezradność i płacz. Wtedy pokaże, że ma swoje zdanie i jest zdecydowana.
- wszystkie rzeczy, ubrania i resztą można odebrać później, np, kiedy ich nie będzie w domu, ale móże się różnie zdarzyć - ja np nie znalazłam potem swoich pieniędzy, nie dali mi tez klucza od mieszkania, więc musiałam w konspiracji z bratem współpracować i kiedy ich nie było w domu zabrac swoje rzeczy.
- najważniejsze jest oparcie najbliższych zaufanych osób przez pierwsze dni po wyprowadzce i pamiętanie, że "zrobiłąm dobrze" bo w czasie pierwszych dni na pewno rodzice będą chcieli się spotkać i rozmawiać, potem przepraszać, a potem znów robić awantury. Te wszystkie etapy trzeba przeczekać z zaciśniętymi zębami , nieugięcie, najlepiej w otoczeniu ciepłej, ukochanej, rozumiejącej osoby.
- jak ochłonie z pierwszych emocji niech zacznie rozmowe o pieniądzach na utrzymanie ( najpierw list polecony z potw. odbioru w którym będzie: jej sytuacja materialna i źródła utrzymania (a raczej brak), oświadczenie, ze nie jest w stanie sama się utrzymać, wezwanie do placenia wyliczonej kwoty miesięcznej i dane przelewu , pod rygorem sprowadzenia sprawy na drogę sądową). Jeżeli to nie zadziała - spacer do sądu rodzinnego i pozew o alimenty.
- Z powyższym punktem czekałam półtora roku i cieno, ale jakoś przędłam na różne sposoby, ale to zła droga i tylko powoduje poczucie zagrożenia, niższości i przekonania o swoim błędnym postępowaniu. Jeżeli dziewczyna nie chce wpędzić się w nerwicę, niech utnie tą sprawę raz a dobrze zamiast tak jak ja czekać w nieskończoność.

I jeszcze na koniec - Toksyczny dom rodzinny to przechlapana sprawa

[Elfir]

Niech powiadomi o sytuacji w domu dzielnicowego lub poszuka doradcy społecznego (jakiś ośrodek pomocy rodzinie) i dowie się o pomoc prawną (bezpłatną). Potem, niech poszuka internatu, do którego może sie wyprowadzić - mimo, ze nie jest zamiejscowa, to za poświadczeniem od psychologa czy doradcy społecznego, powinna dostać miejsce.
Mając kąt do spania, może zwrócić się o wyznaczenie alimentów do sądu - bezpłatny prawnik pomoze napisac prawidłowo pozew.

[winogrono]

aaa pomoc można jeszcze uzyskać w Centrum Interwencji Kryzysowej - bezpłatnie, do 3 miesięcy może swobodnie mieszkać, otrzymuje pomoc psychologiczną. i niech się dzielnie trzyma. ja mialam niespełna 19 lat jak z musu wyprowadziłam się z domu, ale na ludzi wyszłam ;-)

[eyo]

Napisane przez Elfir

Niech powiadomi o sytuacji w domu dzielnicowego lub poszuka doradcy społecznego (jakiś ośrodek pomocy rodzinie) i dowie się o pomoc prawną (bezpłatną). Potem, niech poszuka internatu, do którego może sie wyprowadzić - mimo, ze nie jest zamiejscowa, to za poświadczeniem od psychologa czy doradcy społecznego, powinna dostać miejsce.
Mając kąt do spania, może zwrócić się o wyznaczenie alimentów do sądu - bezpłatny prawnik pomoze napisac prawidłowo pozew.

bardzo konretna rada


poza tym na miejscu pracowałabym na własne utrzymaniena studiach mozna otrzymywac stypendia socjalne itp itd, gdyby brali ja za samodzielna osobe i jej zarobki bylby niskie dostalaby stypendium i na wyzywienie i na mieszkanie, poza tym moze sie bardzo dobrze uczyc i dostawac dodatkowo stypendium za wyniki w nauce


na studiach bedzie miala duzo mozliwosci, poza tym praca... niestety



ale po poidstawowa sprawa to niech dziewczyna wyprowadza sie najszybcej jak moze, zanim dojdzie do tragedii

[piwusia5]

Moje zdanie jest takie. Niech Dziewczyna ucieka godzie pieprz rośnie. Wiem że może być trudno (mi było bardzo trudno ale hmm sami mnie wygnali) bo połączenie pracy, szkoły dziennej jest niezmiernie trudne. Mi się udało. W weekendy i po lekcjach pracowałam. Za kase zarobioną kupywałam podpaski, mydło szapmon, paste do zębów i bilet miesięczny reszte oddawałam za pokój i łóżko w "rodzinnym domu". Zyłam tak 3 lata. Zaraz po maturze "rodzice" pogonili mnie.

Co mogę doradzić. Niech dziewczyna szuka pracy, jednocześnie jakiegoś pokoju na wynajem (lub bursy) i powiadomi o sytuacji odopwiednie słóżby. Opieka społeczna, dzielnicowy itd powinni się o całej sytuacji dowiedzieć ale czy to coś zdzialam nie wiem. Jeśli chodzi o alimenty to niech się Dziewczyna o nie stara ale dopiero jak się wyprowadzi. Jeśli jej ojciec bije brata to może pod takim pretekstem i Ją pobić.

Co ja jeszcze chciałam dodać. Gdy się jest zameldowanym u rodziców, nie są oni pozbawieni praw itd a ich dochody są duże (kurcze niepamiętam minimalnej) to nie ma co liczyć na stypendium socjalne Moja matka pracowała, ojciec był na ręcie ja dostawałam styendium za dobą wyniki (pracowałam na czarno) i odnówili mi stypendium socjalnego.

Przepraszam za haos w mojej wypowiedzi ale takie sprawy strasznie podnoszą mi ciśnienie.

[alloffkowa]

A autorka zamilkła..

[Reinrk]

Napisane przez alloffkowa

A autorka zamilkła..

Oj, przepraszam. Mam nadzieję dziś coś odpisać. Mój profil nie ukrywa że jestem facetem ;D :P

[alloffkowa]

oj to przepraszam;p
Autorze