Potrzebuje rady bo nieźle namieszałam w swoim życiu :(

[ignez22]

Wkońcu zdecydowałam się wygadać na forum o tym co mnie męczy, niestety nie byłam w stanie powiedzieć nikomu o tym co zrobiłam, wiec dusiłam to w sobie ponad rok czasu, ale już nie mam siły i nie wiem co dalej, mam depresje, z mojego zwiazku chyba nic nie bedzie, po prostu nie mam siły.
Ale od początku. Od 5 lat jestem z chłopakiem, który był dla mnie wszystkim, dużo w moim życiu zmieniło się odkąd go poznałam, nigdy nie spotkało mnie z jego strony coś złego, zawsze mogłam na niego liczyć.. Niestety po 2 latach zaraz po wakacjach, a dokładniej po powrocie z zagranicy gdzie obydwoje pracowaliśmy (lecz w różnych miastach) zaczęło się wszystko sypać tzn. z jego strony. Stwierdził, że nic z tego poważnego nie będzie i nie ma sensu tego dalej ciągnąć. Ja nie byłam w stanie się z tym pogodzić, nawet się tego nie spodziewałam, bardzo ciężko wspominam tamtą jesień, w życiu tyle nie płakałam co wtedy.. mieliśmy krótkie rozstanie, lecz przed świętami zimowymi wróciliśmy do siebie. Ale nie bylo słów "kocham cię", "przepraszam"... niby było jak kiedyś, ale też bez wspólnych planów i bez wyznawania sobie miłości, z obydwu stron.
Z końcem zimy czekało nas małe rozstanie, on wyjechał na semestr zagraniczny z uczelni, nie oznaczało to rozstania między nami, byliśmy w ciągłym kontakcie przez neta.
Wiosną pojechałam do niego, a to że był tam z kolegą to w 3 sporo podróżowaliśmy.
Byłam tam miesiąc. Po powrocie do domu znacznie poprawił się mój kontakt z jego kolegą, ciągłe rozmowy na skypie, świetnie się dogadywaliśmy, aż na tyle dobrze, że po ich powrocie do kraju dalej mieliśmy potrzebę rozmawiania a i wkońcu była możliwość widywania się.
Łatwo tu się domyślić, że coś między nami zaiskrzyło i się zaczęło. Zaczęło się zdradzanie, potajemne spotkania, nawet mam wrażenie, że byłam w nim zakochana, to co wtedy czułam było niesamowite, nie doświadczyłam tego wcześniej ze swoim facetem. Ale nie byłam w stanie go zostawić dla innego. Nasz romans miał przerwy, próbowaliśmy z tym skończyć, ale i tak po pewnym czasie wracaliśmy do siebie. Obydwoje cierpieliśmy, a w moim stałym związku też niezbyt dobrze się układało. Ale dalej jesteśmy razem a ja nie mogę się pozbierać po tamtym romansie. Ciągle chodzi mi po głowie co by było gdybym zerwała ze swoim i była z jego kolegą?? Po pierwsze byłoby to niezłe świństwo z mojej strony, i nie twierdze że nie jest nim to co wykonałam, a po drugie bałam się nowego związku bo właściwie o nic poważnego nigdy się nie kłóciliśmy, było ok, ale jednocześnie czegoś brakowało, on mnie już tak nie pociągał, obawiam się że to co było między mną a jego kolegą, nie było tego nigdy miedzy nami, tej chemii..
Podsumowując, oni nie mają ze sobą kontaktu, przeze mnie. Mój kochanek próbuje o mnie zapomnieć, bo to co przeżywał było bardzo bolesne, więc unika kontaktu ze mną, a ja jak już pisałam wyżej nie mogę się pozbierać… Obawiam się tylko, że ze strachu przed zmianami odrzuciłam kogoś z kim byłabym naprawde szczęśliwa i kogo byłabym w stanie uszczęśliwić.
Bardzo mi go brakuje, i może się komuś wydawać, że nie można kochać dwóch mężczyzn, ale właśnie tak jest. Nie wiem co mam dalej robić, nigdy z nikim o tym nie rozmawiałam, potrzebuje rady.. tak wiem zrobiłam świństwo i jestem nie w porządku, ale to mi nie daje spokoju. Pomóżcie!

[Wiktoria M]

Ojej. Po pierwsze to dobrze, że to z siebie wyrzuciłaś. Nie wiem jak tobie ale mi to zawsze pomaga - co prawda do czasu.

Moim zdaniem powinnaś się zastanowić. Skoro masz takie podejście do swojego obecnego partnera to może porozmawiaj z nim o tym co czujesz. Ja nie odpuściłabym, bo jeśli jego kolega miał na ciebie pozytywny wpływ, dobrze wam było to warto spróbować.
Może obecny spadł szczebel niżej i odbierasz go bardziej jako przyjaciela? 5 lat to na prawdę sporo czasu ale mogło się coś wypalić między wami..
Osobiście dałabym sobie drugą szansę.
Mimo wszystko i tak nie układa wam się w związku. Brakuje ci czułości..
Jeśli twój partner odczuwa to samo - powinien cię zrozumieć.
Nie ma to jak szczera rozmowa. Możesz początkowo zrobić rozeznanie, a później powiedzieć o konkretach.

W każdym razie życzę powodzenia i żeby wszystko rozwiązało się jak najlepiej dla was wszystkich .

[ignez22]

Jest mi troszke lepiej po napisaniu tego wszystkiego, ale cała sprawa jest nadal skąplikowana, moja wakacyjna miłość możliwe że kogoś ma, tzn miał zaraz po mnie, właściwie po to żeby o mnie zapomnieć, poznałam ją ale nie mamy kontaktu, więc nie wiem czy są jeszcze razem czy nie.. w ostatnim mailu jaki od niego dostałam pisał, że "(...) nie potrzebuje przyjaciolki na korej widok wali mi serce. Nie chce tego znowu przerabiac. Zapomniec jest bardzo ciezko, ale bywa ze to najlepsze wyjscie, w sumie najmniej bolesne." Wtedy pytałam go czy jest możliwe żebyśmy się spotkali...

[Maalwaaa]

Jak dla mnie to powinnaś zostawoć obu w świętym spokoju. Sama nie wiesz czego chcesz i na dodatek zdradzasz go z jego kolegą Nie da się kochać ich obu. Jesteś zmieszana w uczuciach. Jedź gdzieś i się zastanów sama nad sobą. Albo skoro nie możesz się zdecydować, to powiedz obecnemu, że go zdradziłaś to wtedy pewnie nie będziesz miała wyboru, bo pozostanie ci tylko kochanek..

[Wroclovianka]

Napisane przez ignez22

Wkońcu zdecydowałam się wygadać na forum o tym co mnie męczy, niestety nie byłam w stanie powiedzieć nikomu o tym co zrobiłam, wiec dusiłam to w sobie ponad rok czasu, ale już nie mam siły i nie wiem co dalej, mam depresje, z mojego zwiazku chyba nic nie bedzie, po prostu nie mam siły.
Ale od początku. Od 5 lat jestem z chłopakiem, który był dla mnie wszystkim, dużo w moim życiu zmieniło się odkąd go poznałam, nigdy nie spotkało mnie z jego strony coś złego, zawsze mogłam na niego liczyć.. Niestety po 2 latach zaraz po wakacjach, a dokładniej po powrocie z zagranicy gdzie obydwoje pracowaliśmy (lecz w różnych miastach) zaczęło się wszystko sypać tzn. z jego strony. Stwierdził, że nic z tego poważnego nie będzie i nie ma sensu tego dalej ciągnąć. Ja nie byłam w stanie się z tym pogodzić, nawet się tego nie spodziewałam, bardzo ciężko wspominam tamtą jesień, w życiu tyle nie płakałam co wtedy.. mieliśmy krótkie rozstanie, lecz przed świętami zimowymi wróciliśmy do siebie. Ale nie bylo słów "kocham cię", "przepraszam"... niby było jak kiedyś, ale też bez wspólnych planów i bez wyznawania sobie miłości, z obydwu stron.
Z końcem zimy czekało nas małe rozstanie, on wyjechał na semestr zagraniczny z uczelni, nie oznaczało to rozstania między nami, byliśmy w ciągłym kontakcie przez neta.
Wiosną pojechałam do niego, a to że był tam z kolegą to w 3 sporo podróżowaliśmy.
Byłam tam miesiąc. Po powrocie do domu znacznie poprawił się mój kontakt z jego kolegą, ciągłe rozmowy na skypie, świetnie się dogadywaliśmy, aż na tyle dobrze, że po ich powrocie do kraju dalej mieliśmy potrzebę rozmawiania a i wkońcu była możliwość widywania się.
Łatwo tu się domyślić, że coś między nami zaiskrzyło i się zaczęło. Zaczęło się zdradzanie, potajemne spotkania, nawet mam wrażenie, że byłam w nim zakochana, to co wtedy czułam było niesamowite, nie doświadczyłam tego wcześniej ze swoim facetem. Ale nie byłam w stanie go zostawić dla innego. Nasz romans miał przerwy, próbowaliśmy z tym skończyć, ale i tak po pewnym czasie wracaliśmy do siebie. Obydwoje cierpieliśmy, a w moim stałym związku też niezbyt dobrze się układało. Ale dalej jesteśmy razem a ja nie mogę się pozbierać po tamtym romansie. Ciągle chodzi mi po głowie co by było gdybym zerwała ze swoim i była z jego kolegą?? Po pierwsze byłoby to niezłe świństwo z mojej strony, i nie twierdze że nie jest nim to co wykonałam, a po drugie bałam się nowego związku bo właściwie o nic poważnego nigdy się nie kłóciliśmy, było ok, ale jednocześnie czegoś brakowało, on mnie już tak nie pociągał, obawiam się że to co było między mną a jego kolegą, nie było tego nigdy miedzy nami, tej chemii..
Podsumowując, oni nie mają ze sobą kontaktu, przeze mnie. Mój kochanek próbuje o mnie zapomnieć, bo to co przeżywał było bardzo bolesne, więc unika kontaktu ze mną, a ja jak już pisałam wyżej nie mogę się pozbierać… Obawiam się tylko, że ze strachu przed zmianami odrzuciłam kogoś z kim byłabym naprawde szczęśliwa i kogo byłabym w stanie uszczęśliwić.
Bardzo mi go brakuje, i może się komuś wydawać, że nie można kochać dwóch mężczyzn, ale właśnie tak jest. Nie wiem co mam dalej robić, nigdy z nikim o tym nie rozmawiałam, potrzebuje rady.. tak wiem zrobiłam świństwo i jestem nie w porządku, ale to mi nie daje spokoju. Pomóżcie!

A jak Ci się układa z facetem? Jak widzisz Wasza przyszłość? Bo jak dla mnie to w ogóle jej nie widzisz. Zwykłe pospolite przyzwyczajenie, boisz się spróbować czegoś nowego - bo nie daj boże nie wyjdzie i zostaniesz sama na lodzie. Zastanów się co jest większym świństwem: zdrada czy odkrycie kart i byciu szczerym.

Po co tkwić w związku, który nie spełnia Twoich oczekiwań i jesteś nieszczęśliwa, bo się pozbierać nie możesz po romansie?

Czas się zdecydować na któregoś ostatecznie albo zapomnieć o obojgu, bo się wykończysz.

[etkar]

Zastanawia mnie, jak ludzie mogą być takimi egoistami i jeszcze mówić przy tym o miłości. Jaka to miłość co pozwala ranić ukochaną osobę, zdradzać ją, wbijać jej nóż w plecy i pisać, że kochasz... Ja dziękuję za taką miłość, bo dla Ciebie jest to jedynie slogan. Skrzywdziłaś ich obu. Jak się nie podobał pierwszy związek trzeba go było zakończyć i zacząć od nowa. Współczuję im obu, Tobie nie. Może pojawi się ktoś trzeci i co jego też będziesz zdradzać, a potem pisać, że kochasz? Sorki dziewczyno, ale oni też mają uczucia, a Ty myślisz tylko o sobie. Dobrze Ci ktoś tu napisał, zastanów się nad sobą. Jak byś się czuła jakby Ciebie ktoś zdradzał i ubierał to w piękne słówka o miłości. Sorry za ostre słowa, ale zdenerwowałaś mnie tylko.

[201803290936]

Słuchaj, czy naprawdę najważniejsze jest być z kimś, oby nie być jakiś czas sama? Niestety, ale ciągniesz coś, co wcale takie dobre dla Ciebie nie jest. Piszesz, że niczego złego Cię nigdy nie spotkało ze strony Twojego faceta, ale moim zdaniem jest inaczej, teraz go usprawiedliwiasz, bo czujesz się winna, że go zdradziłaś i robisz sama przed sobą "tę złą" w tym związku. Nie potępiam Cię za Twój romans, bo był chyba efektem tego, że Twój chłopak Cię w pewnym momencie odrzucił, coś między Wami bezpowrotnie zniszczył, w jakimś sensie Cię zdradził - zawiódł. Ale niedobrze, że po zdradzie nie zakończyłaś tego związku - za to Cię rzeczywiście można zrugać, bo postępujesz nie fair tak się asekurując. Nie czekaj, aż zjawi się następny wspaniały facet i znowu zdradzisz, tylko ułóż sobie życie sama, mądrzejsza o te wszystkie doświadczenia. Za dużo się już złego stało, aby z tej mąki mógł być naprawdę dobry chleb.

[mgrONA]

..swoją drogą to interesujące, że tkwicie w tym związku, jak sama piszesz od tylu laT! namiętność wygasła, bliskości też nie widzę.. Bycie ze sobą ze strachu przed samotnością i zmianami. Tzw. PRZYZWYCZAJENIE. nic dobrego. strata czasu, krzywdzenie siebie nawzajem, ogromna samotność i robienie sobie świństw tylko po to, żeby mieć później wymówkę.

Zastanów się czy warto być w takim związku. Z nim lub z każdym innym..

Romans z jego kolegą.. nie po to żeby on to zauważył?? Bo o wiele trudniej ukryć kochanka-kolegę faceta niż zupełnie obcego, niemającego z twoim mężczyzną nic wspólnego, prawda? Może właśnie to było jego przyczyną - chciałaś żeby twój facet dowiedział się o tym i żeby w końcu coś SAMO się skończyło/zmieniło.. A przy okazji skrzywdziłaś niewinnego człowieka..

W pewnym sensie staram się Cię zrozumieć. Nie usprawiedliwiam, ale wiem, że nieszczęśliwi ludzie są w stanie zrobić niemal wszystko, by tylko zwrócić na siebie uwagę zrzucając tym samy odpowiedzialność..

Zastanów się dobrze, przemyśl swoje życie, wyznacz cele i spróbuj do nich dążyć. Na pewno nie będzie Ci łatwo, ale powinnaś pogadać ze swoim facetem i o wszystkim mu powiedzieć. A jeżeli nie potrafisz to rozstańcie się, bo uwierz mi życie z czymś takim i tkwienie dalej w tym związku nie ma żadnej przyszłości a przyniesie wam oboju jeszcze więcej bólu.

[kasandra82]

Swojego obenego chłopaka według mnie nie kochasz, uczuie wypaliło się. Ze związku który już ciągniesz pięć lat nic nie będzie, bo zniszczyłaś coś bezpowrotnie, bo go zdradziłaś i fizycznie i mentalnie. Na tym już nic nie zbudujesz, nie będziesz miała szacunku do siebie samej, dlatego źle robisz że nie zakończysz tego związku. Wyobrażasz sobie żyie w ciągłym zakłamaniu? Ślub, dzieci i codzienna modlitwa żeby on się nie dowiedział o zdradzie, żebyś nie wykrzyczała tego w złości, po pijanemu, żeby kolega się nie wygadał. Co to za miłość bez zaufania, szczerości, poczucia bezpieczeństwa? To co się stało jest wyłącznie twoją winą, a nie chłopaka bo miał chwilowy kryzys w związku, uwierz mi dużo par ma kryzysy, rozstają się chwilowo ale nie zdradzają się! Pozatym zauważ że ty go zdradziłaś już po tym jak do siebie wróciliście, czyli nie ma żadnego usprawiedliwienia twoich czynów. Przykro mi, czas dorosnąć i wziąć wreszcie odpowiedzialność za to co zrobiłaś.

[szmyrk]

Pobadz jakis czas sama ze soba. Jesli naprawde nie potrafisz sie rozstac z obecnym partnerem, bo Ci sie to takie ciezkie wydaje, bo nie potrafisz, bo moze wierzysz, ze cos tam jeszcze z tego kiedys, to popros go o chwile rozlaki, o tzw. przerwe w zwiazku. Bo tak siedzac w tym wszystkim to pewnie nic madrego nie wymyslisz, a na radykalnych krokow sie boisz. Ale spojrz na to troche optymistycznie, pogubilas sie w zyciu to fakt, ale nie Ty pierwsza i nie ostatnia. Porobilas jakies tam bledy ale czlowiek sie wlasnie na bledach uczy i to najlepiej na swoich wlasnych. Pewnie nie predko, ale kiedys te doswiadczenia byc moze docenisz.
Trzymaj sie !

[srebrnykot]

Napisane przez ignez22

Wkońcu zdecydowałam się wygadać na forum o tym co mnie męczy, niestety nie byłam w stanie powiedzieć nikomu o tym co zrobiłam, wiec dusiłam to w sobie ponad rok czasu, ale już nie mam siły i nie wiem co dalej, mam depresje, z mojego zwiazku chyba nic nie bedzie, po prostu nie mam siły.
Ale od początku. Od 5 lat jestem z chłopakiem, który był dla mnie wszystkim, dużo w moim życiu zmieniło się odkąd go poznałam, nigdy nie spotkało mnie z jego strony coś złego, zawsze mogłam na niego liczyć.. Niestety po 2 latach zaraz po wakacjach, a dokładniej po powrocie z zagranicy gdzie obydwoje pracowaliśmy (lecz w różnych miastach) zaczęło się wszystko sypać tzn. z jego strony. Stwierdził, że nic z tego poważnego nie będzie i nie ma sensu tego dalej ciągnąć. Ja nie byłam w stanie się z tym pogodzić, nawet się tego nie spodziewałam, bardzo ciężko wspominam tamtą jesień, w życiu tyle nie płakałam co wtedy.. mieliśmy krótkie rozstanie, lecz przed świętami zimowymi wróciliśmy do siebie. Ale nie bylo słów "kocham cię", "przepraszam"... niby było jak kiedyś, ale też bez wspólnych planów i bez wyznawania sobie miłości, z obydwu stron.
Z końcem zimy czekało nas małe rozstanie, on wyjechał na semestr zagraniczny z uczelni, nie oznaczało to rozstania między nami, byliśmy w ciągłym kontakcie przez neta.
Wiosną pojechałam do niego, a to że był tam z kolegą to w 3 sporo podróżowaliśmy.
Byłam tam miesiąc. Po powrocie do domu znacznie poprawił się mój kontakt z jego kolegą, ciągłe rozmowy na skypie, świetnie się dogadywaliśmy, aż na tyle dobrze, że po ich powrocie do kraju dalej mieliśmy potrzebę rozmawiania a i wkońcu była możliwość widywania się.
Łatwo tu się domyślić, że coś między nami zaiskrzyło i się zaczęło. Zaczęło się zdradzanie, potajemne spotkania, nawet mam wrażenie, że byłam w nim zakochana, to co wtedy czułam było niesamowite, nie doświadczyłam tego wcześniej ze swoim facetem. Ale nie byłam w stanie go zostawić dla innego. Nasz romans miał przerwy, próbowaliśmy z tym skończyć, ale i tak po pewnym czasie wracaliśmy do siebie. Obydwoje cierpieliśmy, a w moim stałym związku też niezbyt dobrze się układało. Ale dalej jesteśmy razem a ja nie mogę się pozbierać po tamtym romansie. Ciągle chodzi mi po głowie co by było gdybym zerwała ze swoim i była z jego kolegą?? Po pierwsze byłoby to niezłe świństwo z mojej strony, i nie twierdze że nie jest nim to co wykonałam, a po drugie bałam się nowego związku bo właściwie o nic poważnego nigdy się nie kłóciliśmy, było ok, ale jednocześnie czegoś brakowało, on mnie już tak nie pociągał, obawiam się że to co było między mną a jego kolegą, nie było tego nigdy miedzy nami, tej chemii..
Podsumowując, oni nie mają ze sobą kontaktu, przeze mnie. Mój kochanek próbuje o mnie zapomnieć, bo to co przeżywał było bardzo bolesne, więc unika kontaktu ze mną, a ja jak już pisałam wyżej nie mogę się pozbierać… Obawiam się tylko, że ze strachu przed zmianami odrzuciłam kogoś z kim byłabym naprawde szczęśliwa i kogo byłabym w stanie uszczęśliwić.
Bardzo mi go brakuje, i może się komuś wydawać, że nie można kochać dwóch mężczyzn, ale właśnie tak jest. Nie wiem co mam dalej robić, nigdy z nikim o tym nie rozmawiałam, potrzebuje rady.. tak wiem zrobiłam świństwo i jestem nie w porządku, ale to mi nie daje spokoju. Pomóżcie!

To nie byłoby świństwo. Bardziej pod takie określenie pasuje to, co robiłaś, spotykając się z nimi jednocześnie. Związanie się z dotychczasowym kolegą i rozstanie z chłopakiem jest tutaj tylko podjęciem świadomej decyzji.
Wg mnie, wcale nie kochasz ich obojga naraz, tylko masz problem właśnie z podjęciem decyzji. Skoro nie wiesz, na którym z nich bardziej Ci zależy, może warto zakończyć oba związki, pobyć przez jakiś czas sama i zastanowić się, czego naprawdę potrzebujesz?
Na Twoim miejscu najpierw porozmawiałabym poważnie z chłopakiem o tym, jak się czujesz w Waszym związku i czego Ci w nim brakuje. Wspólnie zadecydujcie, czy jest co naprawiać - może łączy Was tylko przyzwyczajenie i lepiej będzie, jeżeli każde z Was pójdzie swoją drogą? Zastanów się, co najbardziej Ci odpowiada, sama przed sobą, szczerze. Tkwienie w nieudanym związku tylko po to, żeby nie być samą, naprawdę nie ma sensu, w ten sposób możesz zmarnować kilka lat życia czekając biernie na cud.

[milenka22]

Ja miałam na początku, a konkretnie po 2 miesiącach z moim TŻem tak samo, wydawało mi się, że między nami nie ma chemii, którą czułam do kolegi ze szkoły (on do mnie też) . Nie wiedziałam co zrobić, mój TŻ pytał co się dzieje, tamten kolega naciskał, żebym zerwała z chłopakiem, bo też się z nim kilka razy spotkałam. No i zerwałam. Ale nie chciałam się spotykać z tym kolegą kiedy już byłam wolna, czar prysł, jedyne czego mi brakowało to mojego TŻ a (chociaż wtedy ciężko by go było tak nazwać) więc wróciliśmy do siebie i nie żałowałam

[aninka]

Obawiam się, że z obydwu związków już nic nie będzie. Rozstań się ze swoim partnerem i nie oglądaj za siebie. Pamiętaj, żeby w życiu niczego nie żałować. Ważne jest to, że rozumiesz całą sytuację, ale nie potrafisz podjąć decyzji. Musisz kilka miesięcy pobyć sama, zatroszczyć się o swoje dobre samopoczucie, dopieścić się i pokochać na nowo samą siebie. Wtedy odzyskasz jasność umysłu i zobaczysz wszystko w nowym świetle. Przypuszczam, że obecny partner nie będzie zbytnio cierpiał po rozstaniu bo sam kiedyś chciał zerwać. Może wrócił wtedy bo byłaś w opłakanym stanie po rozstaniu, wreszcie sama mówisz, że to co jest teraz między wami nie ma nic wspólnego z tym co było kiedyś.
Moja rada; nie pakuj się za szybko w nowy związek, badź samodzielna.

[Elfir]

Powiedz o zdradzie swojemu partnerowi - sprawdzisz czy on docenia Twoją "miłość" do niego - to tak w kwestii twoich dylematów moralnych.

Cholera "Boże, chroń mnie od przyjaciół, z wrogami sam sobie poradzę"

[meniusia]

moim zdaniem nci do obecnego faceta nie czujesz, powinnas ten zwiazek zakonczyc jak najszybciej i go nie ranic... pozowlic mu znalesc sobie kogos i samej tez... nie boj się zmian..