"Synu, nie bij!"

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Gdzie leżą granice?
Czy wyobrażacie sobie taką sytuację u siebie w domu w przyszłości?
Jak byście zareagowały?

"Upokorzenie, bicie, obelgi to dla nich codzienność Poskarżyć się, zbuntować, to tak, jakby wystawiać się na kolejne uderzenie, kolejny stek wyzwisk. Więc się nie skarżą. Ani w domu, ani na ulicy.
Udają przed światem, że wszystko jest w porządku. Ale nie jest, bo tysiące starszych ludzi w Polsce pada ofiarą przemocy rodzinnej. Maltretowani przez swoje dzieci - milczą. Ze strachu, wstydu, miłości."

Więcej...
http://wiadomosci.onet.pl/1579689,26...,kioskart.html

[hihi]

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

Gdzie leżą granice?
Czy wyobrażacie sobie taką sytuację u siebie w domu w przyszłości?
Jak byście zareagowały?

"Upokorzenie, bicie, obelgi to dla nich codzienność Poskarżyć się, zbuntować, to tak, jakby wystawiać się na kolejne uderzenie, kolejny stek wyzwisk. Więc się nie skarżą. Ani w domu, ani na ulicy.
Udają przed światem, że wszystko jest w porządku. Ale nie jest, bo tysiące starszych ludzi w Polsce pada ofiarą przemocy rodzinnej. Maltretowani przez swoje dzieci - milczą. Ze strachu, wstydu, miłości."

Więcej...
http://wiadomosci.onet.pl/1579689,26...,kioskart.html

Ja sobie nie wyobrażam, ale póki co to mogę sobie pisać co sobie wyobrażam, a czego nie, szczególnie, że dzieci nie mam wcale... ale wychowano mnie w szacunku dla rodziców i dziadków, aby osoby starsze otaczać opieką, ciepłem, miłościa i zainteresowaniem... szczególnie te, które w pewnym momencie stają się "upierdliwymi, męczącymi starymi ludźmi"

Udają, że wszystko jest w porzadku, że wszystko jest ok, bo cytując kolejny fragment artykułu ta sytuacja to Koszmar, życiowy dramat. I w rzeczywistości tym jest - największym upokorzeniem, największą życiową porażką. Bo tak jest. Taka osoba siedzi i myśli "sama sobie zgotowałam ten los, więc najwidoczniej zasługuję..."

A gdzie leży granica? To już nie kwestia relacji rodzic-dziecko, ale przemocy w ogóle.

edit:
Mam durny zwyczaj, po przeczytaniu artykułu na onecie (ekhm...) przejrzeć komentarze pod nim, bo onet zapewnia zawsze wyjątkowy poziom komentzrzy i co widzę? Że SAMI RODZICE SĄ SOBIE WINNI, bo... DZIECI ODDAJĄ TO CO DOSTAŁY W DZIECIŃSTWIE... i jak długo takie przekonanie panuje, tak długo będzie źle

[kennedy]

To jest straszne jak mozna bic swoich rodzicow/dziadkow? w ogole jak mozna kogokolwiek uderzyc
Wiadomo nikt nas nie zrani i nie zdenerwuje jak wlasna rodzina, czasami gryze palce ze zlosci ale NIGDY nie podnioslabym reki

[suszarka]

Patologi jest nie sposób zrozumieć.
Nic tego nie usprawiedliwia.

[Sarrai]

Napisane przez hihi

Mam durny zwyczaj, po przeczytaniu artykułu na onecie (ekhm...) przejrzeć komentarze pod nim, bo onet zapewnia zawsze wyjątkowy poziom komentzrzy i co widzę? Że SAMI RODZICE SĄ SOBIE WINNI, bo... DZIECI ODDAJĄ TO CO DOSTAŁY W DZIECIŃSTWIE... i jak długo takie przekonanie panuje, tak długo będzie źle

komentarze na onecie są ładnie mówiąc... ekhm.. nie wiem, co za ludzie tam pisują :/
co do samego problemu. mam znajomą starszą osobę, która mieszka ze swoim 50letnim synem alkoholikiem. co prawda nie ma tam przemocy fizycznej, za to przemoc psychiczna owszem - wyzwiska, obelgi, groźby itd. - to jest na początku dziennym.
Ta osoba nie daje sobie jednak przemówić do rozsądku, nie chce tego nigdzie zgłosić, tyle razy było jej mówione, ze jak się ta sytuacja znowu powtórzy, że jeśli ten patafian znów wróci pijany i zacznie się awanturować, rozwalać wszystko, niszczyć, wyzywać - należy zadzwonić na policję.
Ale ona nie chce o tym słyszeć. Po pierwsze: "bo co ludzie powiedzą" - czyli wstyd. Po drugie: "no ale jak to.. nasłać policję na... Syna? na swoje dziecko?" - czyli toksyczna miłość

[kropka75]

Sytuacji sobie za bardzo nie wyobrażam.

Mnie nie uczono jakoś wyraźnie szacunku do osób starszych, nikt mi tego nie wykładał w dzieciństwie, sami starci sobie ten szacunek wypracowali swoim zachowaniem, a ja kodowałam. Do mojej babci nie można było podnieść głosu, bo zaraz osadzała nas w miejscu. Wiedzieliśmy co nam wolno, albo raczej czego nie wolno. To samo z moim ojcem, jasno wyznaczał granice...
Gorzej z moją matką, pozwalała na więcej, zwłaszcza mojemu bratu i jak dziś do niej pysknie, to mi czasem uszy więdną...

Napisane przez hihi

edit:
Mam durny zwyczaj, po przeczytaniu artykułu na onecie (ekhm...) przejrzeć komentarze pod nim, bo onet zapewnia zawsze wyjątkowy poziom komentzrzy i co widzę? Że SAMI RODZICE SĄ SOBIE WINNI, bo... DZIECI ODDAJĄ TO CO DOSTAŁY W DZIECIŃSTWIE... i jak długo takie przekonanie panuje, tak długo będzie źle

Jest w tym niestety sporo racji.

To my uczymy dzieci, to od nas w największej mierze zależy jak dziecko będzie nas kiedyś traktować.

Dzieci karcone fizycznie, uczą się bicia. Dzieci nie karcone wcale uczą się że wszystko im wolno. Jeśli maluch broi, a matka płacze, dzieciak uczy się, jak ją doprowadzić do pasji... Czasem warto taką Nianię zobaczyć, żeby sobie uświadomić jak łatwo kobieta może sobie wyhodować w domu małego terrorystę. Pięciolatek rzuca lampami, kopie rodziców, wyjmuje wszystko z szafek i rozwala po chałupie, demoluje meble, podłogi... a matka płacze i prosi go bez przekonania, żeby przestał... Co z tego będzie potem - strach myśleć.

[hihi]

Napisane przez kropka75

Sytuacji sobie za bardzo nie wyobrażam.

Mnie nie uczono jakoś wyraźnie szacunku do osób starszych, nikt mi tego nie wykładał w dzieciństwie, sami starci sobie ten szacunek wypracowali swoim zachowaniem, a ja kodowałam. Do mojej babci nie można było podnieść głosu, bo zaraz osadzała nas w miejscu. Wiedzieliśmy co nam wolno, albo raczej czego nie wolno. To samo z moim ojcem, jasno wyznaczał granice...
Gorzej z moją matką, pozwalała na więcej, zwłaszcza mojemu bratu i jak dziś do niej pysknie, to mi czasem uszy więdną...

Ja się źle wyraziłam Nie wkładano mi do głowy, że starszych trzeba szanować, po prostu było tak, że starszych się szanuje, bo oni na to zasługują i w stosunku do jednej czy drugiej babci zawsze to czułam, sama z siebie, pewien respekt i koniecx.

Napisane przez kropka75

Jest w tym niestety sporo racji.

To my uczymy dzieci, to od nas w największej mierze zależy jak dziecko będzie nas kiedyś traktować.

Dzieci karcone fizycznie, uczą się bicia. Dzieci nie karcone wcale uczą się że wszystko im wolno. Jeśli maluch broi, a matka płacze, dzieciak uczy się, jak ją doprowadzić do pasji... Czasem warto taką Nianię zobaczyć, żeby sobie uświadomić jak łatwo kobieta może sobie wyhodować w domu małego terrorystę. Pięciolatek rzuca lampami, kopie rodziców, wyjmuje wszystko z szafek i rozwala po chałupie, demoluje meble, podłogi... a matka płacze i prosi go bez przekonania, żeby przestał... Co z tego będzie potem - strach myśleć.

Ja temu nie przeczę, nawet sama wyżej napiosałam, że kobieta wychowała takiego syna i jego zachowanie można odczytywać jako porażke wychowawczą, oczywiście, bo to ona nauczyła go pewnych schematów, zachować, w jakis sposób ukształtowała. Ale w mojej opinii w zaden sposób nie usprawiedliwa to przemocy!

[kropka75]

Napisane przez hihi

Ja się źle wyraziłam Nie wkładano mi do głowy, że starszych trzeba szanować, po prostu było tak, że starszych się szanuje, bo oni na to zasługują i w stosunku do jednej czy drugiej babci zawsze to czułam, sama z siebie, pewien respekt i koniecx.

Ja rozumiem.

Napisałam w tym znaczeniu, że mnie o tym nikt, nic, nigdy nie mówił. W życiu nie usłyszałam od rodziców, że starszych mam szanować, że zasługują bo starsi...

Pewnie stąd do dziś uważam, że na szacunek trzeba sobie zasłużyć i nie wiekiem bynajmniej... Takie moje zboczenie.

Napisane przez hihi

Ja temu nie przeczę, nawet sama wyżej napiosałam, że kobieta wychowała takiego syna i jego zachowanie można odczytywać jako porażke wychowawczą, oczywiście, bo to ona nauczyła go pewnych schematów, zachować, w jakis sposób ukształtowała. Ale w mojej opinii w zaden sposób nie usprawiedliwa to przemocy!

Czy ja wiem, czy to jest kwestia usprawiedliwienia...

Jeśli się ojciec nad synem znęcał, bił go, szarpał itd. przez całe dzieciństwo, to nie dziwne ani dla mnie, ani potem dla psychologa / psychiatry, że ten syn mając lat 17 w końcu dał ojcu w ryj.

Akcja - reakcja. Zwykły mechanizm. Tak myślę.

[allmode]

To nie chodzi o usprawiedliwienie przemocy - raczej o pewien ciąg zdarzeń, w którym jedno jest przyczyną drugiego. Niewątpliwie wychowanie ma tu ogromne znaczenie - brak zasad, granic, konsekwencji rodziców. A potem przenosi się to na życie dorosłe - gdzie dochodzą jeszcze inne czynniki. Ale jeśli ktoś w życiu jako dziecko nie widział szacunku, właściwie pojętej troski, nie miał jasno określonych zasad i nie nauczył się właściwego taktowania innych, właściwego sposobu rozładowywania emocji - to naprawdę nie ma sie co dziwić. Dokładnie tak, jak mówi Kropka - akcja - reakcja.

W klatce obok mieszka matka z synem - on alkoholik (myślę, że ma 50 lat, moze nawet więcej), ona staruszeczka. Wielokrotnie wzywaliśmy policję, bo on ją wyzywał, demolował mieszkanie, bił, słychać było krzyki. Policja go zabiera, a potem wypuszcza, no bo matka przecież na niego nie złoży doniesienia. Gdyby nie to, że sąsiedzi słyszą te krzyki i za każdym razem reagują, to ona sama policji by w życiu nie wezwała i pewnie któregoś razu by ją zatłukł po prostu. Policjanci niejednokrotnie tłumaczyli tej kobiecinie, że trzeba złożyć zeznanie, że wzywać - no ale ona tego nie zrobi, bo to przecież jej dziecko. I tak błędne koło....

[kiniaczeq]

Zgadzam się z suszarką . Dodam od siebie - PATOLOGIE SIĘ LECZY

Ja jestem nauczona tak, że nawet jeśli z kimś z rodziny się nie dogadujemy to i tak nie można naruszać jego godności osobistej.
Nie sądzę, żeby rodzice byli DO KOŃCA odpowiedzialni za to wszystko. Owszem, dziecko można dobrze wychować, ale z wiekiem nabiera swojego rozumu i hierarchizowania tego co można a czego nie.
Jedyne na co rodzic/dziadek ma później wpływ to to, czy będzie sobie na to pozwalać i czy sytuacja będzie tak dalej wyglądała.
Dla mnie nie do pomyślenia byłoby uderzenie osoby starszej, pomimo tego, że nie znoszę moich dziadków i uważam, że obwiniają nas za nasze wszystkie problemy w domu, i tylko pokazują swoją wyższość nad nami.

[allmode]

Napisane przez kiniaczeq

Z PATOLOGIE SIĘ LECZY

Owszem, ale trzeba wziąć pod uwagę zasadniczy punkt tej tezy - ta "patologia" (tak oględnie to ujmę) musi wyrazić chęć leczenia i pracy nad sobą, przyznać sie do tego, że robi źle, wymaga pomocy i podjąć postanowienie poprawy swojego życia - postanowienie długoterminowe i trwałe.
A to jest bardzo często po prostu nierealne.

[agnieszka015]

Nie chce Ci nic mówić kochana Ale o ile mi wiadomo, to na onecie, pod tym artukułem jest forum i tam ludzie mogą wyrażać swoją opinie.Sądze, ze tak więcej osob by Ci napisało) alw to dobrze ze tu tez to umieściłaś;]

[aaricia8]

Napisane przez hihi

Mam durny zwyczaj, po przeczytaniu artykułu na onecie (ekhm...) przejrzeć komentarze pod nim, bo onet zapewnia zawsze wyjątkowy poziom komentzrzy i co widzę? Że SAMI RODZICE SĄ SOBIE WINNI, bo... DZIECI ODDAJĄ TO CO DOSTAŁY W DZIECIŃSTWIE... i jak długo takie przekonanie panuje, tak długo będzie źle

A ja się zgadzam z tą opinią. Rodzice pozwolili sobie wejść na głowę dziesięcioletniemu synowi, to niech się nie dziwią, że dwudziestoletni ich w ogóle nie szanuje.

Był tu parę dni temu wątek o dziewczynie, która szantażuje rodziców policją a rodzice się boją i nie wiedzą co zrobić. No proooszę....

[hihi]

Napisane przez aaricia8

A ja się zgadzam z tą opinią. Rodzice pozwolili sobie wejść na głowę dziesięcioletniemu synowi, to niech się nie dziwią, że dwudziestoletni ich w ogóle nie szanuje.

Chyba źle tę opinię zrozumiałaś - komentarze pod artykułem były w dwie strony - jak rodzice tłukli, to nic dziwnego, że teraz synalek ich tłucze i druga wersja - nie wpieprzyli mu porzadnie kiedy trzeba było, to teraz mają za swoje, że ich nie szanuje, ale bądźmy obiektywni, spójrzmy na to z punktu widzenia rodzica, który wychowuje dziecko - osiągnąć idealny złoty środek i wychować idealnego człowieka jest naprawdę trudno i nie ma idealnej recepty czy przepisu.

Może ja jestem jakaś nienormalna, ale ja uważam, że DOBRZE wychować dziecko jest trudno i nigdy się nie wie jaki będzie ostyateczny efekt tego procesu, bo samo wychowanie przez rodziców tylko w jakims stopniu kształtuje człowieka

Pamiętam jakiś felieton Jandy (w Twoim Stylu, czy gdzie ona tam pisuje) w formie tych jej rozmów z Jędrkiem mówiącym "mamo, możesz sobie robić co Ci się podoba i starać się jak Ci się podoba, ale i tak nie masz więkzego wpływu na to co z nas wyrośnie, bo rodzice to tylko XXX % tego co kształtuje człowieka". Nie pamiętam wartości, ale to było na pewno mniej niz 40%...

[rapifen]

Wszystko ma swoją przyczynę, patologia rodzi patologię. Agresja rodzi agresję:|.

Chyba że dziecko samo z siebie jest agresywne czy nadpobudliwe. Wtedy się to leczy ;|

[Spoora]

Kobiety-matki najbardziej na świecie kochają ...właśnie swoje dzieci i nie chcą zauważyć/udają, że nie widzą co się dzieje. Przykre.

[rapifen]

A ile razy dzieci - najukochańsze, malutkie, zrodzone z nas samych są bite?:P Jak je można uderzyć?
To działa w dwie strony.

Dziecko trzeba wychować, jak się je dobrze wychowa to takich problemów nie ma. Jak wpada w złe towarzystwo to każdy normalny interesujący się dzieckiem rodzic odcina go od tego towarzystwa. To skądś przyszło i to nie wczoraj, rodzice przecież widzą gdzie idzie, z kim, gdzie przebywa i zazwyczaj co robi.

[kiniaczeq]

Napisane przez allmode

Owszem, ale trzeba wziąć pod uwagę zasadniczy punkt tej tezy - ta "patologia" (tak oględnie to ujmę) musi wyrazić chęć leczenia i pracy nad sobą, przyznać sie do tego, że robi źle, wymaga pomocy i podjąć postanowienie poprawy swojego życia - postanowienie długoterminowe i trwałe.
A to jest bardzo często po prostu nierealne.

Tak zgadzam się, leczy się, jeżeli osoba, która stanowi problem zauważy to, a przyznać się do problemu to już połowa sukcesu.

[martynka89]

Znam kilka przypadkow gdzie dzieci wchodza rodzicom na glowe i sa to rodziny, w ktorych ojciec i matka zamiast wychowywac dziecko jak na rodzicow przystalo, poprostu z dzieckiem sie zaprzyjaznili. Nic wiec dziwnego, ze dziecko zaczyna zwracac sie do matki jak do kolezanki skoro ona nigdy nie byla matka tylko zachowywala sie jak przyjaciolka.