choroba stara jak świat - nieszczęśliwa miłość

[anek234]

Witajcie.


Jestem w rozsypce. Kilka miesięcy temu zakochałam się, oczywiście jak to zwykle ja - beznadziejnie i bez wzajemności. Ja tak zawsze, więc zwykłe beznadziejnie i bez wzajemności nie robi na mnie żadnego wrażenia. Niestety tym razem jest o tyle fatalnie, że facet znikł z mojego życia na 3 miesiące - tak właśnie miało być, byłam na to przygotowana, że zniknie i że wróci po tych trzech miesiącach - na jakiś czas. Przez te miesiące wydarzyło się w moim życiu wiele złego, min zmarła bliska mi osoba. Nie zwariowałam chyba tylko dlatego, że uciekałam w myślenie o nim. I teraz wrócił i to było cudne. Magicznych kilka dni. I znów go nie ma i już nie będzie. Ja nie chcę wiele... Żeby tylko czasem go spotkać... Tak dobrze nie ma. Jestem bliska szaleństwa, wyć mi się chce, coś mi aż mózg rozsadza i dobija ta pustka bezsens i beznadzieja.


Musiałam się komuś wyżalić.


W realu nie ma nikogo, komu mogłabym się bez uczucia wstydu wyżalić się z tak głupiego uczucia...


Nie mogę sobie poradzić. Może coś poradzicie. A może po prostu gdzieś na forum jest ktoś, kto czuje to, co ja... Może poczułabym się wtedy mniej nienormalna.


Wiecie co? Ja to już tak zdesperowana jestem, że przetrząsam strony o pozytywnym myśleniu, wizualizacji itp. i marzę o tym, by udało mi się myślą sprawić, żebym choć czasem go widywała. Głupie pewnie, co? I pewnie nie działa. Zwłaszcza, że nie jestem w stanie skupić się na pozytywnym myśleniu, skoro aż tak mi źle...

[TakaSamaInna]

Napisane przez anek234

Witajcie.


Jestem w rozsypce. Kilka miesięcy temu zakochałam się, oczywiście jak to zwykle ja - beznadziejnie i bez wzajemności. Ja tak zawsze, więc zwykłe beznadziejnie i bez wzajemności nie robi na mnie żadnego wrażenia. Niestety tym razem jest o tyle fatalnie, że facet znikł z mojego życia na 3 miesiące - tak właśnie miało być, byłam na to przygotowana, że zniknie i że wróci po tych trzech miesiącach - na jakiś czas. Przez te miesiące wydarzyło się w moim życiu wiele złego, min zmarła bliska mi osoba. Nie zwariowałam chyba tylko dlatego, że uciekałam w myślenie o nim. I teraz wrócił i to było cudne. Magicznych kilka dni. I znów go nie ma i już nie będzie. Ja nie chcę wiele... Żeby tylko czasem go spotkać... Tak dobrze nie ma. Jestem bliska szaleństwa, wyć mi się chce, coś mi aż mózg rozsadza i dobija ta pustka bezsens i beznadzieja.


Musiałam się komuś wyżalić.


W realu nie ma nikogo, komu mogłabym się bez uczucia wstydu wyżalić się z tak głupiego uczucia...


Nie mogę sobie poradzić. Może coś poradzicie. A może po prostu gdzieś na forum jest ktoś, kto czuje to, co ja... Może poczułabym się wtedy mniej nienormalna.


Wiecie co? Ja to już tak zdesperowana jestem, że przetrząsam strony o pozytywnym myśleniu, wizualizacji itp. i marzę o tym, by udało mi się myślą sprawić, żebym choć czasem go widywała. Głupie pewnie, co? I pewnie nie działa. Zwłaszcza, że nie jestem w stanie skupić się na pozytywnym myśleniu, skoro aż tak mi źle...

Dość chaotyczny ten post. Nie kocha Cię, a spędziliście miło chwile? Skąd ta pewność, że nie wróci już nigdy?
Myślę, że wiele ludzi przechodziło przez to... Przykre strasznie. Ku pokrzepieniu serca możesz poczytać wątek "Kto jest właśnie nieszczęśliwie zakochany" https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=223448. Zobaczysz,że nie jesteś z tym sama i to nie jest nic nienormalnego.

[anek234]

Chaotyczny, bo w głowie mam jeden wielki chaos. Chwile miłe. Dla mnie. Bo był blisko. A jemu było wszystko jedno. Nie wróci, bo nie jest stąd i w najbliższym czasie nie ma takich planów. Dziękuję Ci. Zajrzę do tego wątku.

[201607111028]

Właśnie lepiej, że zniknął już na dobre. Będzie łatwiej.

[b_laki]

Nic tak nie leczy złamanego serca jak brak kontaktu. Zajmij się czymś, poszukaj nowych pasji i znajomych a wszystko z czasem się poukłada.