Brać ślub czy zostać panną z dzieckiem?

[nocny_lot]

Mam 25 lat, od 2 lat jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Kocham go bardzo, ale jestem nieszczęśliwa, bo nie potrafimy się dotrzeć. Ciągłe kłótnie, fochy, ciche dni. A potem znowu tydzień szczęścia. I tak w kółko. Próbowałam odejść, ale nie mogę bez niego żyć.

Prawdopodobnie jestem w ciąży. TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym, ale wiem, że jak trzeba będzie, to stanie na wysokości zadania. Tyle, że nie wiem, czy chcę za niego wychodzić. Rozwodów nie uznaję. Tak sobie ubzdurałam w swojej głupiej główce, żeby nie brać ślubu. Żeby poczekać i zobaczyć, co będzie (chociaż, prawdę mówiąc mam dość czekania! Od roku żyję w ciągłej niepewności odnośnie naszej przyszłości, to mnie wykańcza). Zdaję sobie sprawę, że po ślubie może być jeszcze gorzej, ale jednocześnie wiem, że już nigdy nikogo tak nie pokocham. Więc pomyślałam, że urodzę dziecko, a potem się zobaczy. Albo się pobierzemy, albo rozstaniemy. Jeśli się rozstaniemy, to i tak będę mieć cząstkę jego – naszego dzidziusia. A może kiedyś spotkam mężczyznę, który pokocha mnie i maleństwo, weźmiemy ślub kościelny i stworzymy szczęśliwą rodzinkę. Niestety rzeczywistość może potoczyć się też zupełnie innym torem: TŻ odejdzie, ja zostanę z dzieckiem, sama jak palec, no bo kto zechce pannę z dzieckiem? A nawet gdyby znalazł się taki amator, to czy ożeni się ze mną? Z taką używaną? Co na to jego rodzina? A może potraktuje mnie jak chwilową zabawkę, no bo na co mu baba z dzieckiem na utrzymaniu?
Jeszcze miesiąc temu mówiłam: małżeństwo dla dobra dziecka jest błędem. Dzisiaj już nie wiem, co będzie błędem. Bo nie chodzi tylko o dziecko… chodzi też o mnie - kocham TŻ. On jest superfacetem. Dżentelmen, oczytany, inteligentny, ma dobrą pracę i stać go na utrzymanie rodziny. Daje mi poczucie, że jestem dla niego kimś ważnym. Z drugiej strony cierpi na nerwicę lękową, która objawia się tym, że czasami TŻ staje się zupełnie innym człowiekiem. Bardzo trudno z nim wtedy wytrzymać (wścieka się, jest splątany). Zaciskam zęby, ale łzy cisną mi się do oczu, bo on nie chce iść do terapeuty. Uważa, że sam sobie poradzi z chorobą, ale nie radzi sobie.

Jestem gotowa wziąć to na swoje barki, jeśli będę widzieć, że jemu też zależy, żeby chociaż próbować się leczyć. Ale on nie chce…
Po prostu nie wiem, co robić.

[baobabka]

Napisane przez nocny_lot

Mam 25 lat, od 2 lat jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Kocham go bardzo, ale jestem nieszczęśliwa, bo nie potrafimy się dotrzeć. Ciągłe kłótnie, fochy, ciche dni. A potem znowu tydzień szczęścia. I tak w kółko. Próbowałam odejść, ale nie mogę bez niego żyć.

Prawdopodobnie jestem w ciąży. TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym, ale wiem, że jak trzeba będzie, to stanie na wysokości zadania. Tyle, że nie wiem, czy chcę za niego wychodzić. Rozwodów nie uznaję. Tak sobie ubzdurałam w swojej głupiej główce, żeby nie brać ślubu. Żeby poczekać i zobaczyć, co będzie (chociaż, prawdę mówiąc mam dość czekania! Od roku żyję w ciągłej niepewności odnośnie naszej przyszłości, to mnie wykańcza). Zdaję sobie sprawę, że po ślubie może być jeszcze gorzej, ale jednocześnie wiem, że już nigdy nikogo tak nie pokocham. Więc pomyślałam, że urodzę dziecko, a potem się zobaczy. Albo się pobierzemy, albo rozstaniemy. Jeśli się rozstaniemy, to i tak będę mieć cząstkę jego – naszego dzidziusia. A może kiedyś spotkam mężczyznę, który pokocha mnie i maleństwo, weźmiemy ślub kościelny i stworzymy szczęśliwą rodzinkę. Niestety rzeczywistość może potoczyć się też zupełnie innym torem: TŻ odejdzie, ja zostanę z dzieckiem, sama jak palec, no bo kto zechce pannę z dzieckiem? A nawet gdyby znalazł się taki amator, to czy ożeni się ze mną? Z taką używaną? Co na to jego rodzina? A może potraktuje mnie jak chwilową zabawkę, no bo na co mu baba z dzieckiem na utrzymaniu?
Jeszcze miesiąc temu mówiłam: małżeństwo dla dobra dziecka jest błędem. Dzisiaj już nie wiem, co będzie błędem. Bo nie chodzi tylko o dziecko… chodzi też o mnie - kocham TŻ. On jest superfacetem. Dżentelmen, oczytany, inteligentny, ma dobrą pracę i stać go na utrzymanie rodziny. Daje mi poczucie, że jestem dla niego kimś ważnym. Z drugiej strony cierpi na nerwicę lękową, która objawia się tym, że czasami TŻ staje się zupełnie innym człowiekiem. Bardzo trudno z nim wtedy wytrzymać (wścieka się, jest splątany). Zaciskam zęby, ale łzy cisną mi się do oczu, bo on nie chce iść do terapeuty. Uważa, że sam sobie poradzi z chorobą, ale nie radzi sobie.

Jestem gotowa wziąć to na swoje barki, jeśli będę widzieć, że jemu też zależy, żeby chociaż próbować się leczyć. Ale on nie chce…
Po prostu nie wiem, co robić.

To, co pogrubione..Ty naprawdę tak myślisz, czy to efekt nerwów?

[MyszkaMini]

Jestem smarkulą i pewnie się nie znam ale wydaję mi się, możesz 'upiec dwie pieczenie na jednym ogniu' (jak to brzmi) Spodziewacie się dziecka, mówisz, że Twój facet to dżentelmen, który w takiej sytuacji stanie na wysokości zadania. W tym przypadku tym zadaniem może być praca nad sobą, co pewnie poprawi jeszcze Wasze stosunki.
Ten fragment z używaną kobietą był smutny.

[whoaboa]

Napisane przez nocny_lot

Mam 25 lat, od 2 lat jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Kocham go bardzo, ale jestem nieszczęśliwa, bo nie potrafimy się dotrzeć. Ciągłe kłótnie, fochy, ciche dni. A potem znowu tydzień szczęścia. I tak w kółko. Próbowałam odejść, ale nie mogę bez niego żyć.

Prawdopodobnie jestem w ciąży. TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym

Ma rację. Co więcej, sama przyznajesz, że masz wątpliwości - co powinno skłonić Cię do pewnych wniosków. Plus ślub z powodu obawy przed tym, iż zostaniesz sama z dzieckiem to bardzo kiepski pomysł na życie.
Pogrubione zdanie jest w tym wypadku kluczowym.

Tekstów o byciu używaną, itp. nawet nie skomentuję.
Aha, na marginesie, radziłabym dowiedzieć się czy w tej ciąży jesteś, czy nie.

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Napisane przez nocny_lot

TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym

Ma rację.

Napisane przez nocny_lot

wiem, że już nigdy nikogo tak nie pokocham.

Bzdura, nie możesz tego wiedzieć.

Moja rada - nie rób nic pochopnie. Jak dziecko się urodzi, trochę podrośnie, to na spokojnie zastanowicie się nad ślubem.

[nocny_lot]

Może myślę źle, ale myślę dokładnie tak, jak napisałam. Może ktoś, kto patrzy z boku jest w stanie ocenić tę sytuację. Ja nie potrafię. Jestem zagubiona.

[All_that_jazz]

Lepiej być panną z dzieckiem niż nieszczęśliwą mężatką. Moja kuzynka zaszła w ciążę w klasie maturalnej, wyszła a za mąż za ojca-alkoholika. Rozwód był szybszy niż słub, masę problemów po drodze. Dziś jest rozwódką i samotną matką. Dopiero od roku ma nowego partnera. Straciła 7 lat życia na użeranie się z człowiekem, którego nie kochała, który okazał się i tak marnym ojcem i marnym partnerem.
Jeśli od początku coś mocno nie gra to raczej nie wróży to dobrze na przyszłość. Jeśli ślub na próbę to cywilny, nie daj Boże jak ona- kościelny. Bo unieważnić się udało ale co się dziewczyna przy tym namęczyła to czegoś takiego najgorszemu wrogowi nie życzę. Jak masz wątpliwości to nie rób sobie dodatkowych problemów.

[MissMiss]

Napisane przez nocny_lot

Mam 25 lat, od 2 lat jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Kocham go bardzo, ale jestem nieszczęśliwa, bo nie potrafimy się dotrzeć. Ciągłe kłótnie, fochy, ciche dni. A potem znowu tydzień szczęścia. I tak w kółko. Próbowałam odejść, ale nie mogę bez niego żyć.

Prawdopodobnie jestem w ciąży. TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym, ale wiem, że jak trzeba będzie, to stanie na wysokości zadania. Tyle, że nie wiem, czy chcę za niego wychodzić. Rozwodów nie uznaję. Tak sobie ubzdurałam w swojej głupiej główce, żeby nie brać ślubu. Żeby poczekać i zobaczyć, co będzie (chociaż, prawdę mówiąc mam dość czekania! Od roku żyję w ciągłej niepewności odnośnie naszej przyszłości, to mnie wykańcza). Zdaję sobie sprawę, że po ślubie może być jeszcze gorzej, ale jednocześnie wiem, że już nigdy nikogo tak nie pokocham. Więc pomyślałam, że urodzę dziecko, a potem się zobaczy. Albo się pobierzemy, albo rozstaniemy. Jeśli się rozstaniemy, to i tak będę mieć cząstkę jego – naszego dzidziusia. A może kiedyś spotkam mężczyznę, który pokocha mnie i maleństwo, weźmiemy ślub kościelny i stworzymy szczęśliwą rodzinkę. Niestety rzeczywistość może potoczyć się też zupełnie innym torem: TŻ odejdzie, ja zostanę z dzieckiem, sama jak palec, no bo kto zechce pannę z dzieckiem? A nawet gdyby znalazł się taki amator, to czy ożeni się ze mną? Z taką używaną? Co na to jego rodzina? A może potraktuje mnie jak chwilową zabawkę, no bo na co mu baba z dzieckiem na utrzymaniu?
Jeszcze miesiąc temu mówiłam: małżeństwo dla dobra dziecka jest błędem. Dzisiaj już nie wiem, co będzie błędem. Bo nie chodzi tylko o dziecko… chodzi też o mnie - kocham TŻ. On jest superfacetem. Dżentelmen, oczytany, inteligentny, ma dobrą pracę i stać go na utrzymanie rodziny. Daje mi poczucie, że jestem dla niego kimś ważnym. Z drugiej strony cierpi na nerwicę lękową, która objawia się tym, że czasami TŻ staje się zupełnie innym człowiekiem. Bardzo trudno z nim wtedy wytrzymać (wścieka się, jest splątany). Zaciskam zęby, ale łzy cisną mi się do oczu, bo on nie chce iść do terapeuty. Uważa, że sam sobie poradzi z chorobą, ale nie radzi sobie.

Jestem gotowa wziąć to na swoje barki, jeśli będę widzieć, że jemu też zależy, żeby chociaż próbować się leczyć. Ale on nie chce…
Po prostu nie wiem, co robić.

Odpowiedź jest prosta. Sama zresztą sobie odpowiadasz w drugim zdaniu. Ślub tylko z powodu dziecka to głupota.

Używana? Strasznie zaściankowe myślenie. Mamy XXI wiek a nie średniowiecze

[sine.ira]

O Boże...kobieto, skoro on się nie chce leczyć, to go nie zmusisz.
Nie możecie się dogadać teraz, to po ślubie i z dzieckiem tym bardziej będzie to trudne.
Nie brałabym ślubu na Twoim miejscu Poczekałabym jak się sytuacja rozwinie. Urodzisz dziecko to też może przestaniesz faceta traktować jak swoją jedyną miłość i swój cały świat - otrzeźwiejesz może nieco jak pokochasz dziecko i zobaczysz, że tylko je kocha się bezwarunkową miłością za to, że jest. A partner musi nam po prostu odpowiadać i zasługiwać na miłość. No i odzwajemniać ją i chcieć pracować nad związkiem (i sobą) kiedy są kłopoty.

[nocny_lot]

Mam jeszcze większe zaściankowe myślenie - nie zwiążę się z rozwodnikiem.
Chyba moje szanse na powodzenie w życiu spadają z minuty na minutę.

[sine.ira]

Napisane przez nocny_lot

Mam jeszcze większe zaściankowe myślenie - nie zwiążę się z nikim po rozwodzie.
Chyba moje szanse na powodzenie w życiu spadają z minuty na minutę.

Owszem. Zamykasz sobie wiele dróg do szczęścia.
Mam nadzieję, że Ci się z czasem odmieni. Oby.

[nocny_lot]

Trochę żałuję, że założyłam to forum. Myślałam, że powiecie, że miłość jest najważniejsza..., że skoro się kochamy, to powinniśmy nadal próbować ( To chciałam przeczytać.

[guska]

Napisane przez nocny_lot

Mam jeszcze większe zaściankowe myślenie - nie zwiążę się z nikim po rozwodzie.
Chyba moje szanse na powodzenie w życiu spadają z minuty na minutę.

I w tym momencie robisz największą głupotę w swoim życiu. Ale myślę, że z czasem zmienisz zdanie i zobaczysz jak wiele facetów jest wokół Ciebie

[visionAM]

Jeśli już teraz czujesz sie nieszczęśliwa i jest tak od dawna to nie licz na cud...

Poza tym jak to "być może" jesteś w ciąży? Może najpierw to sprawdź a potem snuj przypuszczenia co do ślubu

[sine.ira]

Napisane przez nocny_lot

Trochę żałuję, że założyłam to forum. Myślałam, że powiecie, że miłość jest najważniejsza..., że skoro się kochamy, to powinniśmy nadal próbować ( To chciałam przeczytać.

Najważniejsze to być szczęśliwym i z optymizmem patrzeć w przyszłość. Jesteś ? Patrzysz ?
Chyba nie bardzo. Ty sama nie masz pewności co do swojego związku, a my - obcy ludzie - mamy Ci ją dać ? Nie żartuj.


No i właśnie - upewnij się co do tej ciąży.

[xhankax]

Napisane przez nocny_lot

Trochę żałuję, że założyłam to forum. Myślałam, że powiecie, że miłość jest najważniejsza..., że skoro się kochamy, to powinniśmy nadal próbować ( To chciałam przeczytać.

Nie żałuj, tylko czytaj i wysnuwaj dla siebie konstruktywne wnioski. Wiele z nas tutaj jest w różnych sytuacjach życiowych i z różnym doświadczeniem. Jesteśmy realistkami. Małzeństwo, kiedy masz choć trochę wątpliwości, nie wróży nic dobrego. Wierz mi, że lepiej być panną z dzieckiem. Chociaż nie wiem dlaczeggo masz takie średniowieczne myślenie. Ta "panna z dzieckiem" to niejeden raz mądra i wartościowa kobieta, która staje się tą jedyną dla innego.

[Niewierna]

Pierwszą rzeczą jaką powinnaś zrobić to upewnić się co do tej ciąży. Jest czy nie jest. Nie można sobie stwarzać niepotrzebnie problemów.
A potem musisz się zastanowić nad związkiem w którym jesteś. I podjąć decyzje.
I może jestem nienormalna ale chyba nie powinnaś uzależniać decyzji od bycia czy nie bycia w ciąży. Ale na twoim miejscu pierwszą rzeczą jaka bym zrobiła to upewniła się co z tą ciążą.

[krolowakiczu]

Napisane przez nocny_lot

Mam 25 lat, od 2 lat jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Kocham go bardzo, ale jestem nieszczęśliwa, bo nie potrafimy się dotrzeć. Ciągłe kłótnie, fochy, ciche dni. A potem znowu tydzień szczęścia. I tak w kółko. Próbowałam odejść, ale nie mogę bez niego żyć.

Prawdopodobnie jestem w ciąży. TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym, ale wiem, że jak trzeba będzie, to stanie na wysokości zadania. Tyle, że nie wiem, czy chcę za niego wychodzić. Rozwodów nie uznaję. Tak sobie ubzdurałam w swojej głupiej główce, żeby nie brać ślubu. Żeby poczekać i zobaczyć, co będzie (chociaż, prawdę mówiąc mam dość czekania! Od roku żyję w ciągłej niepewności odnośnie naszej przyszłości, to mnie wykańcza). Zdaję sobie sprawę, że po ślubie może być jeszcze gorzej, ale jednocześnie wiem, że już nigdy nikogo tak nie pokocham. Więc pomyślałam, że urodzę dziecko, a potem się zobaczy. Albo się pobierzemy, albo rozstaniemy. Jeśli się rozstaniemy, to i tak będę mieć cząstkę jego – naszego dzidziusia. A może kiedyś spotkam mężczyznę, który pokocha mnie i maleństwo, weźmiemy ślub kościelny i stworzymy szczęśliwą rodzinkę. Niestety rzeczywistość może potoczyć się też zupełnie innym torem: TŻ odejdzie, ja zostanę z dzieckiem, sama jak palec, no bo kto zechce pannę z dzieckiem? A nawet gdyby znalazł się taki amator, to czy ożeni się ze mną? Z taką używaną? Co na to jego rodzina? A może potraktuje mnie jak chwilową zabawkę, no bo na co mu baba z dzieckiem na utrzymaniu?
Jeszcze miesiąc temu mówiłam: małżeństwo dla dobra dziecka jest błędem. Dzisiaj już nie wiem, co będzie błędem. Bo nie chodzi tylko o dziecko… chodzi też o mnie - kocham TŻ. On jest superfacetem. Dżentelmen, oczytany, inteligentny, ma dobrą pracę i stać go na utrzymanie rodziny. Daje mi poczucie, że jestem dla niego kimś ważnym. Z drugiej strony cierpi na nerwicę lękową, która objawia się tym, że czasami TŻ staje się zupełnie innym człowiekiem. Bardzo trudno z nim wtedy wytrzymać (wścieka się, jest splątany). Zaciskam zęby, ale łzy cisną mi się do oczu, bo on nie chce iść do terapeuty. Uważa, że sam sobie poradzi z chorobą, ale nie radzi sobie.

Jestem gotowa wziąć to na swoje barki, jeśli będę widzieć, że jemu też zależy, żeby chociaż próbować się leczyć. Ale on nie chce…
Po prostu nie wiem, co robić.

Popatrz na pogrubione. Może spotkasz takiego, który Ciebie pokocha. A ty jego? Przecież napisałaś, że nigdy nikogo nie pokochasz. To bez sensu.

On ma problem. Gdybyś go zostawiła, poszłabyś na łatwizne. Tak się nie robi. Ukochaną osobe zostawić z problemem, a niech sobie radzi sam, co nie? OJ, nie nie Staraj się coś z tym zrobić, pomóc. Więcej wiary w siebie

[nicka01]

Napisane przez All_that_jazz

Lepiej być panną z dzieckiem niż nieszczęśliwą mężatką

[krolowakiczu]

Napisane przez nocny_lot

Trochę żałuję, że założyłam to forum. Myślałam, że powiecie, że miłość jest najważniejsza..., że skoro się kochamy, to powinniśmy nadal próbować ( To chciałam przeczytać.

Wiem. Teraz zobaczyłam, że to napisałaś, a już jak czytałam miałam wrażenie, że chcesz to usłyszeć od wizażanek.

Moja rada? WALCZ

( co do ciąży, napisz jak będzie już pewna )

[aga696]

Są szczęśliwe pary bez małżeństwa. Ja bym poczekała aż urodzę dziecko i zobaczyła czy tż zostawi cię z całą robotą przy nim czy będzie się troszczył,opiekował i pomagał w codziennych czynnościach. Chyba,że jesteś w 100% pewna,że go kochasz,chcesz być z nim w każdej chwili. Decyzja należy do ciebie i do faceta.

[d0lcevita]

Napisane przez nocny_lot

Trochę żałuję, że założyłam to forum. Myślałam, że powiecie, że miłość jest najważniejsza..., że skoro się kochamy, to powinniśmy nadal próbować ( To chciałam przeczytać.

skoro to chciałas przeczytać...to mogłaś tak sobie napisac, a Ty sobie to przeczytasz ... my Ci przeciez nie bronimy....tylko przedstawiamy własne zdanie, bo przeciez na tym polega iudea forum , kazdy wypowiada swoje zdanie

a vwybór i tak nalezy do Ciebie

[anoska]

jak masz wątpliwości w takiej sprawie tzn, że wcale nie chcesz zostać jego żoną....

dlaczego myślisz, że nikt Ciebie z dzieckiem nie zechce?
zechce. jeśli pokocha i to będzie odpowiedni facet to z gromadą dzieci zechce, bo będzie kochał Ciebie z tymi dziećmi, będziesz dla niego ważna i będzie potrafił zbudować rodzinę mimo wszystko
głowa do góry!

[_vixen_]

Nie bierz ślubu w ciąży. W sumie dla mnie to zawsze był szczyt wiejskiego, zacofanego, małomiasteczkowego myślenia - "ślub, bo jest ciąża i co ludziska powiedzą". Jakby nie można było poczekać roku czy dwóch, sprawdzić, jak się wszystko ułoży - tym bardziej, że z Twoim Tżtem jakoś się nie bardzo układa.

[201803290936]

Wmawiasz sobie wielką miłość, wywalasz ciężkie działa w postaci haseł typu "mężczyzna mojego życia" (25 lat masz, więc ile tego życia za Tobą, a ile przed Tobą - no?), a z Twoich postów wynika, że ta wielka miłość to jakaś taka średniej jakości, a z mężczyzną "życia" regularnie drzesz koty, nie czujesz się do końca pewna tego związku, nie czujesz się bezpieczna. Ślub tych uczuć w cudowny sposób nie odmieni. I nie wmawiaj sobie, że posiadanie faceta to najważniejsza rzecz w życiu, a Ciebie już nikt nigdy nie zechce - desperacja to zły sposób na życie. Mam nadzieję, że macierzyństwo nieco zmieni Twoje spojrzenie na ten związek, życie, to, co jest ważne, a co nie.

[klempaa]

1. Co to znaczy:

prawdopodobnie jestem w ciąży

? Jesteś czy nie jestes? To podstawowa kwestia.
2. Ja bym poczekała z tym ślubem. Jeśli Cię zostawi z dzieckiem, to i po ślubie nie byłoby lepiej- rozwiedlibyście się, albo bylibyście nieszczęśliwym malżeństwem, które zniszczy życie swojemu dziecku (wiem co mówię, bo moi rodzice tak zrobili). A jeśli jest tym jedynym.... to chocby niebo spadło na głowę będziecie razem. Tego Ci życzę, bo myślę, ze skoro tyle razem przeszliście, a ciągle kochacie się i chcecie byc razem, to to cos znaczy.

Co do nerwicy Twojego TZta. Uważam, że powinnas nie odpuszczac i wysłac go do lekarza a potem ewentualnie on skieruje na terapię. Był u psychiatry? Skąd to rozpoznanie choroby? Przyjmuje leki? Robi cokolwiek?
Dlaczego nie chce isc na terapię? (oprócz idiotycznego powodu, ze da sobie radę sam)?

[miss venflon]

Napisane przez nocny_lot

Mam 25 lat, od 2 lat jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Kocham go bardzo, ale jestem nieszczęśliwa, bo nie potrafimy się dotrzeć. Ciągłe kłótnie, fochy, ciche dni. A potem znowu tydzień szczęścia. I tak w kółko. Próbowałam odejść, ale nie mogę bez niego żyć.

Prawdopodobnie jestem w ciąży. TŻ uważa, że małżeństwo z powodu dziecka nie jest niczym dobrym, ale wiem, że jak trzeba będzie, to stanie na wysokości zadania. Tyle, że nie wiem, czy chcę za niego wychodzić. Rozwodów nie uznaję. Tak sobie ubzdurałam w swojej głupiej główce, żeby nie brać ślubu. Żeby poczekać i zobaczyć, co będzie (chociaż, prawdę mówiąc mam dość czekania! Od roku żyję w ciągłej niepewności odnośnie naszej przyszłości, to mnie wykańcza). Zdaję sobie sprawę, że po ślubie może być jeszcze gorzej, ale jednocześnie wiem, że już nigdy nikogo tak nie pokocham. Więc pomyślałam, że urodzę dziecko, a potem się zobaczy. Albo się pobierzemy, albo rozstaniemy. Jeśli się rozstaniemy, to i tak będę mieć cząstkę jego – naszego dzidziusia. A może kiedyś spotkam mężczyznę, który pokocha mnie i maleństwo, weźmiemy ślub kościelny i stworzymy szczęśliwą rodzinkę. Niestety rzeczywistość może potoczyć się też zupełnie innym torem: TŻ odejdzie, ja zostanę z dzieckiem, sama jak palec, no bo kto zechce pannę z dzieckiem? A nawet gdyby znalazł się taki amator, to czy ożeni się ze mną? Z taką używaną? Co na to jego rodzina? A może potraktuje mnie jak chwilową zabawkę, no bo na co mu baba z dzieckiem na utrzymaniu?
Jeszcze miesiąc temu mówiłam: małżeństwo dla dobra dziecka jest błędem. Dzisiaj już nie wiem, co będzie błędem. Bo nie chodzi tylko o dziecko… chodzi też o mnie - kocham TŻ. On jest superfacetem. Dżentelmen, oczytany, inteligentny, ma dobrą pracę i stać go na utrzymanie rodziny. Daje mi poczucie, że jestem dla niego kimś ważnym. Z drugiej strony cierpi na nerwicę lękową, która objawia się tym, że czasami TŻ staje się zupełnie innym człowiekiem. Bardzo trudno z nim wtedy wytrzymać (wścieka się, jest splątany). Zaciskam zęby, ale łzy cisną mi się do oczu, bo on nie chce iść do terapeuty. Uważa, że sam sobie poradzi z chorobą, ale nie radzi sobie.

Jestem gotowa wziąć to na swoje barki, jeśli będę widzieć, że jemu też zależy, żeby chociaż próbować się leczyć. Ale on nie chce…
Po prostu nie wiem, co robić.

masz chyba nakładzione do głowy pełno stereotypów-panna w ciąży be, rozwodnicy be..
jesteś nieszczęśliwa w związku-pojawia się myśl o ciąży a ty chcesz żeby cię utwierdzac w tym co sobie wyimaginowałaś
że będzie ślub,dziecko,TŻ samoistnie ozdrowieje i będziecie żyć długo i szczęśliwie
jeśli teraz są duże problemy to radzę ich nie formalizować-bo potem co będziesz w tym tkwić bo rozwodów nie uznajesz

czegokolwiek być nie zrobiła mam nadzieję,że będzie to dla ciebie lekacja otwartości i tolerancji w życiu-że poszerzysz trochę swoje horyzontny i nie będziesz dyskredytowac ludzi ,którzy próbują szukać swojego szczęścia

[Linka25]

Żeby zostać panną z dzieckiem, to oprócz tego, ze jest sie panną, to jeszcze trzeba być w ciąży.
A może Ty chciałabyś być w ciąży, moze myślisz że to przyniesie jakieś rozwiązania?

[_vixen_]

A sumie "kto zechce pannę z dzieckiem" to też myślenie zaściankowe.
Sensownemu (i w odpowiednim wieku, bo nie oszukujmy się, ża 20 latek będzie chciał kobietę z dzieckiem ) facetowi naprawdę nie będzie przeszkadzało potomstwo.

I zobacz w rodzinach patologicznych, kobita ma każdego dziecioka z innym "konkubentem", jakos im nie przeszkadza Ale to tak z

Nie wiadomo nawet czy w ciąży jesteś, najpierw się upewnij, bo może okaże się, że tworzysz problemy.

[moon_light]

Jak to moja mama powiedziała siostrze ciotecznej (niespełna 18-letniej). Na ślub zawsze przyjdzie pora, lepiej trochę poczekać i się upewnić co do decyzji niż wziąć go za wcześnie, a potem żałować. Napisałaś "stanie na wysokości zadania". Czyli co, ślub tylko dlatego, że 'tak wypada'? Jeśli na pewno jesteś w ciąży to ja na Twoim miejscu z podjęciem tej decyzji bym poczekała. Upewniła się, czy on się zmieni, czy może być jeszcze cały czas dobrze w związku. Piszesz o chorobie.. Jeśli sam sobie nie potrafi pomóc to czy sądzisz, że będzie w stanie odpowiedzialnie się Wami zająć? Cokolwiek zrobisz, musisz to dobrze przemyśleć..