nie umiem docenić tego co mam...

[szerlejka]

witam,
ostatnio sama nie wiem co ze mną jest i dlatego chciałabym się Was poradzić... aż mi głupio o tym pisać ale nie mam komu się wyżalić w tej sprawie...
powiem wprost - nie umiem docenić tego co w życiu osiągnęłam
wg niektórych 'mam wszystko' bo:
studiuję na dobrym i przyszłościowym kierunku po którym nie będę miała problemów ze znalezieniem pracy, kasę na mieszkanie i wydatki dają mi rodzice bo nie mam możliwości podczas studiów podjęcia jakiejkolwiek pracy bo nie ma kiedy, studia pochłaniają za dużo czasu... nie są to jakieś kokosy,wiadome ale nie mogę powiedzieć że czegoś mi brakuje

mam kochającego,przystojnego chłopaka, dobrze nam się układa, także w sprawach łóżkowych, wiem, że to jest związek już na poważnie, nawet rozmawialiśmy na temat przyszłości i nie widzimy jej osobno, mój chłopak studiuje, sam zarabia sobie w wakacje na studia, nie bierze kasy od rodziców i myśli się usamodzielnić po ich skończeniu co nastąpi niebawem, znaleźć fajną pracę i zamieszkać razem ze mną
ale tu pojawia się to ale...
nie wiem dlaczego ale nie umiem się z tego cieszyć
zamiast patrzeć z optymizmem w przyszłość to ja jestem zniechęcona, nie cieszy mnie nic...i nie wiem czy to jest spowodowane
tym że to wszystko za łatwo przyszło?
może wy coś doradzicie? bo ja się trochę w tym życiu pogubiłam...
pozdrawiam i dziękuje za zaangażowanie w mój problem.

[yessabell]

Napisane przez szerlejka

witam,
ostatnio sama nie wiem co ze mną jest i dlatego chciałabym się Was poradzić... aż mi głupio o tym pisać ale nie mam komu się wyżalić w tej sprawie...
powiem wprost - nie umiem docenić tego co w życiu osiągnęłam
wg niektórych 'mam wszystko' bo:
studiuję na dobrym i przyszłościowym kierunku po którym nie będę miała problemów ze znalezieniem pracy, kasę na mieszkanie i wydatki dają mi rodzice bo nie mam możliwości podczas studiów podjęcia jakiejkolwiek pracy bo nie ma kiedy, studia pochłaniają za dużo czasu... nie są to jakieś kokosy,wiadome ale nie mogę powiedzieć że czegoś mi brakuje

mam kochającego,przystojnego chłopaka, dobrze nam się układa, także w sprawach łóżkowych, wiem, że to jest związek już na poważnie, nawet rozmawialiśmy na temat przyszłości i nie widzimy jej osobno, mój chłopak studiuje, sam zarabia sobie w wakacje na studia, nie bierze kasy od rodziców i myśli się usamodzielnić po ich skończeniu co nastąpi niebawem, znaleźć fajną pracę i zamieszkać razem ze mną
ale tu pojawia się to ale...
nie wiem dlaczego ale nie umiem się z tego cieszyć
zamiast patrzeć z optymizmem w przyszłość to ja jestem zniechęcona, nie cieszy mnie nic...i nie wiem czy to jest spowodowane
tym że to wszystko za łatwo przyszło?
może wy coś doradzicie? bo ja się trochę w tym życiu pogubiłam...
pozdrawiam i dziękuje za zaangażowanie w mój problem.

moze po prostu idz do psychologa.
proponowałabym nie cudowac i docenic to, co posiadasz, bo nie każda kobieta może poszczycic sie tak szczesliwym zyciem jak Twoje. hm, przynajmniej opisujesz je na kształt szczesliwego.
więc nie wybrzydzaj tylko idz do lekarza, może to początki depresji..??

[50 latek]

Wyobraź sobie, że ze studiów Cię wyrzucili, rodzice zbankrutowali, a chłopak Cię zostawił. Jak teraz żyjesz w takiej wizji? Wiesz już co miałaś? Brakuje Ci tego?

[yessabell]

Napisane przez 50 latek

Wyobraź sobie, że ze studiów Cię wyrzucili, rodzice zbankrutowali, a chłopak Cię zostawił. Jak teraz żyjesz w takiej wizji? Wiesz już co miałaś? Brakuje Ci tego?

dokładnie

[gringolada]

oj naucz sie naucz doceniac bo jak kiedys (oby nie) dostaniesz w tylek od zycia to dopiero bedzie

[Kitka:)]

wiesz..często docenia się coś dopiero wtedy jak się to straci.... chyba tego nie chcesz, prawda???

[Lilka212]

A może po prostu brakuje ci w życiu wyzwań?
Piszesz, że może to wszystko zbyt łatwo przyszło więc może wart0 byłoby postawić sobie nowe cele i do nich dążyć? Albo rozwinąć jakąś pasję by mieć jakąś odskocznię od tego co już masz?

[FanaticaDelDembow]

Chcesz docenić to co masz? Popatrz na ludzi, którzy tego nie mają, w zasadzie prawie nic nie mają. Idź jako wolontariuszka np. do ośrodka dla uchodźców. Ja nie miałam takiego problemu jak Twój a i tak po takim doświadczeniu zaczęłam bardziej doceniać to co mam...

[ama4]

Szerlejka - z jednej strony psycholog pewnie coś by pomógł, a z drugiej - jakaś zmiana w Twoim życiu. Wyjdź do nowych ludzi, idź na jakiś kurs, zrób coś nowego. Brzmisz trochę tak, jakbyś była swoim życiem znudzona. Niezależnie od tego, co ludzie mają, a czego nie - tak po prostu bywa. Nie jest ważne to, ile się ma - ale jak się podchodzi do życia w ogóle. Ty gdzieś zatraciłaś chyba poczucie sensu. Lubisz swoje studia? Na pewno jesteś szczęśliwa w związku? Jak się układają Twoje relacje z rodzicami? Masz swój wolny czas, który wykorzystujesz tylko na swoje przyjemności? Masz jakieś hobby? Masz swoich znajomych, przyjaciółkę?

[Maalwaaa]

Denerwują mnie takie osoby jak ty. Jęczały co mają dobrze w życiu, a i tak tylko potrafią marudzić i się smucić nie wiadomo z czego. Życie opiera się na tym, że raz jest lepiej raz gorzej. I nikt nie żyje wiecznie w idealnym świecie. Jak cię coś dopadnie to wtedy pewnie docenisz. Bo jak na razie chyba jeszcze od życia kopa nie dostałaś.

[ama4]

Malwa - a może te osoby też mają prawo do złego samopoczucia, co? Pieniądze i dobre perspektywy na przyszłość czy dobry seks to nie wszystko w życiu, co ważne. Czasami każdemu czegoś brakuje i KAŻDY ma prawo do szukania pomocy.

[xhankax]

Wiesz co, nie rozumiem w czym problem. Tak, wg mnie masz wszystko, co daje poczucie normalnego i stabilnego życia. Spróbuj sobie wyobrazić, że coś z tego zaczyna ci brakować. Na twoim miejscu naprawdę cieszyłabym się z życia, bo wierz mi, że wiele osób ma dużo gorzej od ciebie.

[szerlejka]

Lilka212 -> coś w tym jest, będę musiała nad tym pomyśleć

FanaticaDelDembow -> jako wolontariuszka w hospicjum pracowałam, w życiu stykam sie non stop z ludźmi chorymi i potrzebującymi i rozumiem jak to jest gdy nie ma kto się zająć swoją starszą, schorowaną mamą/babcią

ama4 - znudzona - chyba trafne słowo, czas się w końcu odbić i zacząć coś nowego robić, co do przyjaciółek to mam nawet dwie, znajomych także, z Tż wszystko się układa, teraz zauważył że coś jest nie tak i stara się mnie podnosić na duchu jak tylko może
nie wiem, może ta końcówka wakacji mnie tak nastraja depresyjnie..

[ama4]

Zaczną się studia, to też zaczniesz pewnie nieco inaczej patrzeć na życie - nie będzie czasu na myślenie Nie wiem, czy to dobre określenie, że "nie doceniasz" - bo jesteś świadoma tego, że jest dużo dobrych rzeczy w Twoim życiu. Może bardziej nie umiesz się tym cieszyć i nie wypełnia to wszystkich Twoich potrzeb. Co jest normalne raz na jakiś czas. Zajmij się czymś nowym i ciekawym, powinno być lepiej. Do tego weź jakieś witaminy na wzmocnienie organizmu - jesień idzie w końcu

Ale jeśli taki stan będzie trwać dłużej - spróbuj poszukać psychologa.

[szerlejka]

ama4 - oby więcej takich ludzi jak Ty na świecie

[krooolewna]

Nie rozumiem wątku?Jak widzisz,że nie doceniasz to doceń.Jak nie potrafisz to zapisz się do psychologa.Bez sensu wątek zupełnie.

[_vixen_]

Napisane przez szerlejka

studiuję na dobrym i przyszłościowym kierunku po którym nie będę miała problemów ze znalezieniem pracy

To są jeszcze takie kierunki?
No może poza medycyną

Idź do jakiejś pracy, wakacyjnej, weekendowej i zobacz jak realnie żyją ludzie za 1300 to w mig docenisz to, co masz.

[Biedronilla]

Napisane przez szerlejka

powiem wprost - nie umiem docenić tego co w życiu osiągnęłam

eee... ja chyba nie doczytałam, ale co Ty takiego osiągnęłaś????

Bo na moje oko, wszystko masz pod nos podłożone i znudzona jesteś łatwym życiem, jakbyś musiała rękawy zakasać i wziąść się za robotę, żeby się jakoś utrzymać, studia opłacić, uczyc się w między czasie itd. itp. to wierz mi, że nie miałabyś czasu na takie rozkminki

[_vixen_]

Napisane przez Biedronilla

eee... ja chyba nie doczytałam, ale co Ty takiego osiągnęłaś????

Bo na moje oko, wszystko masz pod nos podłożone i znudzona jesteś łatwym życiem, jakbyś musiała rękawy zakasać i wziąść się za robotę, żeby się jakoś utrzymać, studia opłacić, uczyc się w między czasie itd. itp. to wierz mi, że nie miałabyś czasu na takie rozkminki

W sumie też racja, dostac się na dobre studia, kiedy ma się rodziców mogących wszystko opłacić i pozwalających bezstresowo żyć to psi obowiązek, a nie żadne "osiagnięcie".

[legalna_blondynka]

proponuje jechac na wymiane studencka za granice.. przynajmniej na pol roku...
bedziesz miala mnostwo czasu zeby sie zastanowic nad swoim zyciem i nad tym czego tak naprawde oczekujesz ..
Mi to bardzo pomoglo...

[WhiteCherry]

e tam, dla mnie to jakoś tak super ekstra osiągnięć nie masz
wiele osób studiuje przyszłościowe kierunki + mają kochającą połówkę. A w dodatku radzą sobie sami, bo rodzice nie opłacają wszystkiego - więc można pozazdrościć zaradności


z ciekawości : co studiujesz ?

[szerlejka]

medycynę

---------- Dopisano o 18:00 ---------- Poprzedni post napisano o 17:57 ----------

Napisane przez _vixen_

W sumie też racja, dostac się na dobre studia, kiedy ma się rodziców mogących wszystko opłacić i pozwalających bezstresowo żyć to psi obowiązek, a nie żadne "osiagnięcie".

to dostań się za pierwszym razem na dzienną medycynę na dobrą uczelnię - jeżeli wg Ciebie to 'żadne' osiągnięcie.

---------- Dopisano o 18:10 ---------- Poprzedni post napisano o 18:00 ----------

Napisane przez Biedronilla

eee... ja chyba nie doczytałam, ale co Ty takiego osiągnęłaś????

Bo na moje oko, wszystko masz pod nos podłożone i znudzona jesteś łatwym życiem, jakbyś musiała rękawy zakasać i wziąść się za robotę, żeby się jakoś utrzymać, studia opłacić, uczyc się w między czasie itd. itp. to wierz mi, że nie miałabyś czasu na takie rozkminki

wiem i głupio mi z tym ;/ najchętniej tobym się utrzymywała sama ale musiałabym sobie chyba swojego sobowtóra dorobić albo dobę do 36h przedłużyć. a tak naprawdę to brakuje mi niezależności od rodziców przynajmniej życie byłoby jakimś wyzwaniem bo tak tylko frustruje mnie to że biorę od nich kasę ;/ chociaż w wakacje pracowałam więc książki i inne potrzebne rzeczy sobie sfinansuję.

[Biedronilla]

Napisane przez szerlejka

wiem i głupio mi z tym ;/ najchętniej tobym się utrzymywała sama ale musiałabym sobie chyba swojego sobowtóra dorobić albo dobę do 36h przedłużyć. a tak naprawdę to brakuje mi niezależności od rodziców przynajmniej życie byłoby jakimś wyzwaniem bo tak tylko frustruje mnie to że biorę od nich kasę ;/ chociaż w wakacje pracowałam więc książki i inne potrzebne rzeczy sobie sfinansuję.

No to właśnie ciesz się jeszcze (jak dla mnie) tym beztroskim życiem, bo wyzwania się pojawią wcześniej czy później, przecież kiedyś skończysz te studia, pójdziesz do pracy, zaczniesz dorosłe, samodzielne życie i wierz mi, że jak przyjdziesz z pracy po dyżurze i będziesz padać na twarz ze zmęczenia to z łezką w oku wspomnisz sobie dzisiejsze 'problemy'

[_vixen_]

Napisane przez szerlejka

to dostań się za pierwszym razem na dzienną medycynę na dobrą uczelnię - jeżeli wg Ciebie to 'żadne' osiągnięcie.

Mam w rodzinie kilka osób, które skończyły medycynę. Wiele lat ciężkiej pracy, a po studiach wcale nie takie kokosy

"Osiągnięciem" jest dostać się i SKOŃCZYĆ medycynę, kiedy jest się półsierotą z wsi zabitej dechami, a bezrobotny ojciec zajmuje się tylko chlaniem - bo taką osobę znam.

Nie twierdzę, że to nie jest osiągnięcie, co więcej, uważam, że powinnaś sobie wszelką pracę w ciągu roku akademickiego odpuścić, bo ważniejsza jest naprawde ciężka i porządna nauka. Także nie powinnaś mieć żadnych wyrzutów.

Proponuję Ci także wolontariat w hospicjum. Może wtedy nauczysz się doceniać, jak masz wiele, a przy okazji to dobra praktyka dla przyszłego lekarza.

[szerlejka]

Napisane przez _vixen_

Proponuję Ci także wolontariat w hospicjum. Może wtedy nauczysz się doceniać, jak masz wiele, a przy okazji to dobra praktyka dla przyszłego lekarza.

w poście wyżej napisałam że angażowałam się w to

[aga696]

Zbyt mało przeżyłaś aby móc powiedzieć,że coś osiągnęłaś. Osiągnięciem nie jest mieszkanie i wydatki z pieniędzy rodziców. Jak dla mnie brakuje ci takiego dreszczyku w życiu,jakiś wyzwań,bo życie staje się monotonne. Nie wiem co ty studiujesz,ale ja pod czas studiów pracowałam i zarabiałam na siebie i wtedy dopiero doceniałam np. kupowanie bułek za swoje zarobione pieniądze.

[Rena]

No rozowo, rozowo, az za rozowo. Widocznie zycie nie sklada sie tylko z chlopca, kilku ksiazek i dobrej zupy u mamy. A jak stoi Twoje zycie kulturalne?

[evvie]

Wiec moze zbyt latwo ci to wszystko przyszlo nie wiem, a jestes pewna ze medycyna to jest to co chcesz robic? No bo jak dla mnie, jezeli osiagam w zyciu wczesniej wyznaczone cele, to mi to radosc przynosi, bo wiem ile wysilku musialam w cos wlozyc,zeby osiagnac to o czym kiedys moze tylko marzylam. Nie zrozum mnie zle, kazdy ma w zyciu jakies zawahania, i "gorsze dni", moze rutyna cie troche przytlacza, trzeba tez sobie jakos czas wolny w miare organizowac, zeby sie naladowac pozytywna energia.

Z drugiej strony, to tu chyba nie o osiagniecia chodzi, tylko o radosc zycia, bo fakt medycyna moze byc powodem do zachwytu,co nie znaczy ze ludzie innego zawodu nie moga byc szczesliwi wykonujac swoja prace.

A czasem jest tez tak,ze trzeba sobie ujac,zeby miec wiecej...
Dla kazdego w zyciu jest waznego co innego.

[Paszczurek666]

A ja Ci powiem-wakacje. Rok akademicki się jeszcze nie zaczął. Jedź gdzieś, zaszalej.

[gumiak]

Jak czytam to, co napisałaś, to widzę oczyma wyobraźni piękną, inteligentną dziewczynę, przypuszczalnie jedynaczkę, która całe życie była wzorem wszelakich cnót- grzeczna, uprzejma, kulturalna, świetne oceny w szkole, sporo różnych talentów, niepaląca, jeśli pijąca, to z umiarem, od piątego roku życia odpowiedzialna i w pełni dorosła, która w pewnym momencie zaczyna mieć dziwne wrażenie, że nie zdążyła się poważnie wyszaleć, a już dopadło ją dorosłe życie

Ale to pewnie moja projekcja Nie czuj się urażona, jakbym trafiła kulą w płot

Piszesz tak, jakbyś czuła się winna, ze "wybrzydzasz". Pamiętasz książkę "Weronika postanawia umrzeć"? Czasami jest tak, że żyjemy życiem o którym wszyscy z takim przekonaniem mówią, że jest udane, że zaczynamy czuć się w obowiązku odczuwać szczęście. Nie daj się wpędzić poczucie, że to nienormalne, że go jakoś nie czujesz.

Masz jakieś pasje, zainteresowania, marzenia? Coś, co Cię w stu procentach napędza, nakręca, fascynuje i cieszy? Pozwala Ci choćby na chwilę zapomnieć o całym świecie? /polecam książkę "Przepływ"Csikszentmihaly i- fajnie pisze o szczęściu/