Historia lotu LO0006/763

[GButler]

PROLOG
Wyobraź sobie, Drogi Czytelniku, pewne ciepłe, wiosenne popołudnie. Poczuj pierwsze, wiosenne promyki słońca rozbijające się o Twoją twarz, weź głęboki oddech – oddech świeżego, ciepłego powietrza - zaciągnij się nim jak najlepszym narkotykiem, oddychaj tak, jak nigdy dotąd… Już? Przyjemne, prawda? Wydawać się może, że po srogiej zimie nic nie może przynieść większego ukojenia aniżeli właśnie ten pierwszy powiew prawdziwej wiosny. Jak dotąd nic nie wskazuje na to, że to popołudnie – ten wieczór – wywróci Ich życie do góry nogami. A przecież już tak wiele czasu minęło…

CZĘŚĆ WŁAŚCIWA
Nadchodzi wieczór – pierwsze gwiazdy pojawiają się na bezchmurnym niebie – gdzieś w oddali słońce zawodzi ostatnimi promykami jakby chciało powiedzieć właśnie Tobie – „Nie martw się, już jutro wrócę, specjalnie dla Ciebie”. Targany milionem myśli, On – stoczywszy ponad roczną walkę ze wszystkimi przeciwnościami tego świata decyduje się podjąć ostateczny krok w bitwie z samym sobą. Choć niepewny rezultatu swoich działań, choć nieświadom konsekwencji - ma już dość. Dość codziennego rozbijania się o smutną rzeczywistość przeplataną jedynie krótszymi lub dłuższymi chwilami spędzonymi z Nią właśnie. Kim jest Ona? On sam nie wie – nie potrafi Jej opisać a to, co się w Nim dzieje na samą myśl o Niej wybiega poza najszersze ramy jego zdolności pojmowania otaczającego świata. A więc kim jest Ona? Dla Niego to bez znaczenia – dla wielu może być bezimienną istotką, dla niektórych znienawidzonym koszmarem a jednocześnie wychwalanym pięknym snem dla pozostałych. On o to nie dba – dla Niego liczy się tylko to, że jest. I co najważniejsze – od tego wieczora nie ma już Jej. Nie ma Jego. Są Oni. Razem.
To był wspaniały, wiosenny wieczór.

EPILOG
Pięć lat później On zasypia obok innej kobiety, Ona obok innego faceta. On wyjeżdża na drugi koniec świata – Ona zakorzeniła swoje patriotyczne serce w ojczyźnie. Nie rozmawiają ze sobą, choć gdy rok temu rozchodziły się ich drogi deklarowali sobie przyjaźń. Na Boga – przecież Ona była Jego przyjaciółką – najlepszą, wierną, jedyną - tak samo jak On – Jej przyjacielem…
Dziś nadszedł już czas, by powoli żegnać się z rodziną, żegnać z przyjaciółmi, żegnać z najbliższymi. Nadszedł czas podróży w nieznane, by wreszcie te cholerne marzenia dogonić….
Do odlotu zostały godziny, a On nie ma możliwości powiedzieć Jej „żegnaj”, nie może ten ostatni raz spojrzeć Jej w oczy i powiedzieć - „Byłaś moją pierwszą. Moją prawdziwą, szczerą i jedyną. I taką pozostaniesz – w moich myślach, pamięci i snach. W moim serduchu. Żegnaj”.

~ THE END ~

PS. Historia, jakkolwiek prawdziwa nie ma na celu nic innego, jak tylko umożliwić autorowi rozliczenie się z pewnym etapem własnej przeszłości. Autor był stałym użytkownikiem forum m.in. za sprawą bohaterki opowieści. Spakowawszy jedyne pozostałe po Niej zdjęcie w najbezpieczniejsze miejsce walizki żegna się także z Wami. Powodzenia!

[SOCKI]

Napisane przez GButler

PROLOG
Wyobraź sobie, Drogi Czytelniku, pewne ciepłe, wiosenne popołudnie. Poczuj pierwsze, wiosenne promyki słońca rozbijające się o Twoją twarz, weź głęboki oddech – oddech świeżego, ciepłego powietrza - zaciągnij się nim jak najlepszym narkotykiem, oddychaj tak, jak nigdy dotąd… Już? Przyjemne, prawda? Wydawać się może, że po srogiej zimie nic nie może przynieść większego ukojenia aniżeli właśnie ten pierwszy powiew prawdziwej wiosny. Jak dotąd nic nie wskazuje na to, że to popołudnie – ten wieczór – wywróci Ich życie do góry nogami. A przecież już tak wiele czasu minęło…

CZĘŚĆ WŁAŚCIWA
Nadchodzi wieczór – pierwsze gwiazdy pojawiają się na bezchmurnym niebie – gdzieś w oddali słońce zawodzi ostatnimi promykami jakby chciało powiedzieć właśnie Tobie – „Nie martw się, już jutro wrócę, specjalnie dla Ciebie”. Targany milionem myśli, On – stoczywszy ponad roczną walkę ze wszystkimi przeciwnościami tego świata decyduje się podjąć ostateczny krok w bitwie z samym sobą. Choć niepewny rezultatu swoich działań, choć nieświadom konsekwencji - ma już dość. Dość codziennego rozbijania się o smutną rzeczywistość przeplataną jedynie krótszymi lub dłuższymi chwilami spędzonymi z Nią właśnie. Kim jest Ona? On sam nie wie – nie potrafi Jej opisać a to, co się w Nim dzieje na samą myśl o Niej wybiega poza najszersze ramy jego zdolności pojmowania otaczającego świata. A więc kim jest Ona? Dla Niego to bez znaczenia – dla wielu może być bezimienną istotką, dla niektórych znienawidzonym koszmarem a jednocześnie wychwalanym pięknym snem dla pozostałych. On o to nie dba – dla Niego liczy się tylko to, że jest. I co najważniejsze – od tego wieczora nie ma już Jej. Nie ma Jego. Są Oni. Razem.
To był wspaniały, wiosenny wieczór.

EPILOG
Pięć lat później On zasypia obok innej kobiety, Ona obok innego faceta. On wyjeżdża na drugi koniec świata – Ona zakorzeniła swoje patriotyczne serce w ojczyźnie. Nie rozmawiają ze sobą, choć gdy rok temu rozchodziły się ich drogi deklarowali sobie przyjaźń. Na Boga – przecież Ona była Jego przyjaciółką – najlepszą, wierną, jedyną - tak samo jak On – Jej przyjacielem…
Dziś nadszedł już czas, by powoli żegnać się z rodziną, żegnać z przyjaciółmi, żegnać z najbliższymi. Nadszedł czas podróży w nieznane, by wreszcie te cholerne marzenia dogonić….
Do odlotu zostały godziny, a On nie ma możliwości powiedzieć Jej „żegnaj”, nie może ten ostatni raz spojrzeć Jej w oczy i powiedzieć - „Byłaś moją pierwszą. Moją prawdziwą, szczerą i jedyną. I taką pozostaniesz – w moich myślach, pamięci i snach. W moim serduchu. Żegnaj”.

~ THE END ~

PS. Historia, jakkolwiek prawdziwa nie ma na celu nic innego, jak tylko umożliwić autorowi rozliczenie się z pewnym etapem własnej przeszłości. Autor był stałym użytkownikiem forum m.in. za sprawą bohaterki opowieści. Spakowawszy jedyne pozostałe po Niej zdjęcie w najbezpieczniejsze miejsce walizki żegna się także z Wami. Powodzenia!

Najważniejsze to iść do przodu. Powodzenia w nowym etapie!

[wyszukiwarka]

[muszynianka]

nie wiem co napisać...

[suszarka]

chyba mam wyłączoną wrażliwość dziś
albo nie umiem czytać ze zrozumieniem
ale to historia taka jakich wiele. niestety.

[Antilia]

To dlatego Wyrak zniknął z forum?

[vatosianka]

Napisane przez suszarka

chyba mam wyłączoną wrażliwość dziś
albo nie umiem czytać ze zrozumieniem

Ja też... Historia jakich wiele-potwierdzam-tylko inaczej obrana w słowa. Autor chyba chciał się troszkę przy okazji popisać umiejętnościami literackimi.

[nicka01]

Napisane przez vatosianka

Ja też... Historia jakich wiele-potwierdzam-tylko inaczej obrana w słowa. Autor chyba chciał się troszkę przy okazji popisać umiejętnościami literackimi.

[muszynianka]

ja nadal mam mieszane uczucia ;p

[suszarka]

Napisane przez muszynianka

ja nadal mam mieszane uczucia ;p

do czego?

[muszynianka]

do tego ;p nie wiem czy to smutne czy głupie

[SOCKI]

Napisane przez muszynianka

ja nadal mam mieszane uczucia ;p

Ja też. Ale cóż...mogę mu tylko życzyć powodzenia.

[paula78]

Napisane przez muszynianka

do tego ;p nie wiem czy to smutne czy głupie

"plujnęłam" racuchem na mój nowy laptopik zaręczynowy przez ciebie

[suszarka]

Napisane przez muszynianka

do tego ;p nie wiem czy to smutne czy głupie

to słowo na g.... jest bardziej na miejscu.

[Sunflower25]

A mi tam się podoba taki styl. Jakby początek troszkę zbyt ckliwej powieści

Autorowi życzę powodzenia i tego, żeby w końcu dogonił marzenia
Pozdrawiam

[zupa_grochowa]

Napisane przez GButler

Autor był stałym użytkownikiem forum m.in. za sprawą bohaterki opowieści.

W sensie, że dobrze, żeby sobie to 'przypadeczkiem' przeczytała?

[Kapust]

Napisane przez Antilia

To dlatego Wyrak zniknął z forum?

Dokładnie to samo przyszło mi na myśl

[Gwiazdeczka1978]

Nie znoszę patosu. Dla mnie nudne jak flaki z olejem do czytania, a jako przezycie, to czeste "jak majowy wietrzyk na bukszpanu kwiecie i liliji srebrnolicej łonie"

[Nealinne]

Też od razu pomyślałam o Wyraku... Ciekawe

[muszynianka]

Dokładnie to samo przyszło mi na myśl

ja to samo

[Petronnelia]

Wyrak ma jaja, nie w jego stylu wypowiedz... raczej
ups, nie chcialam zasugerowac ze autor ich nie ma...
ale dla mnie za mdło.

[wyszukiwarka]

a jak to Wyrak?

[mała___mi]

Nie wiem jak Wy, ale ja lubię od czasu do czasu poczytać grafomanię, przynajmniej chwila śmiechu, a śmiech to wiadomo zdrowie. Żenada przez duże Ż. Ludzie mają zero samokrytyki - czasem im tego zazdroszczę.

[SzpiegZKrainyDeszczowców]

Napisane przez Petronnelia

Wyrak ma jaja, nie w jego stylu wypowiedz... raczej
ups, nie chcialam zasugerowac ze autor ich nie ma...
ale dla mnie za mdło.

Zdecydowanie wlasnie jakos niewyrakowo.
No... nie pasuje mi to do niego. Gdyby to mial byc jego klon to normalnie ktos musialby chlopa niezle emocjonalnie wykastrowac zeby palnal tutaj cos takiego.
Nie, to nie moze byc Wyrak. Nie wierze ze Moj Mistrz Riposty zamienił się we flaki z olejem na maminym obiadku. No po prostu... sie upije z żalu jak to on.

[kocim]

Nie wiem, czy trzeba to od razu nazywać grafomanią... Część właściwa powinna być dłuższa i to mogę uznać za niedopracowane. Może i ckliwe, ale jakieś urozmaicenie.

[Dagunia]

Powodzenia na "nowej drodze życia" !

[yoona]

mdłe jak budyń z soczkiem i ptysie z kremem.

[2016070953]

Płyną mi łzy po policzkach. Nie dość, że usłyszałm dziś piękne słowa związane z pewnym tragicznym wydarzeniem to jeszcz eprzeczytałam to. Życie jest jednak bardzo kruche.

[yoona]

Napisane przez hardgirl123

Płyną mi łzy po policzkach. Nie dość, że usłyszałm dziś piękne słowa związane z pewnym tragicznym wydarzeniem to jeszcz eprzeczytałam to. Życie jest jednak bardzo kruche.

? przeciez nikt nie umarl w tej historii.


przypomina mi to troche teksty Wisniewskiego.

[emememsik]

Mnie się podoba. A patos czasem jest potrzebny, zwłaszcza jeśli nie pisze się pod innych.