Brak wiary siebie.!

[Xx Purple cocaine xX]

Ostatnio stwierdziłam że mam mało wiary w siebie ,w swoje możliwości. A jak z wami.? Też tak macie.? Macie może jakies sposoby na to.?

[wyszukiwarka]

Ja zawsze miałam brak wiary w siebie Zawsze jestem nastawiona do czegoś negatwnie,pesymistycznie. ..

Myślę,że powinnaś się dowartościowywać.Powinnaś myśleć pozytywnie (nie tak jak ja:P).Stawiać czoło różnym wyzwaniom

[always be yourself]

Borykam się z brakiem pewności siebie od zawsze i ze swojego doświadczenia wiem, że najlepiej walczyć z tym małymi kroczkami każdego dnia. Zaczynałam od powtarzania przy trudniejszych rzeczach 'Damy radę? Damy radę!' (), próbowałam znaleźć w sobie coś fajnego, niepowtarzalnego. Pytałam w tym celu znajomych, przyjaciół co im się we mnie podoba, a co nie. Jeśli jakaś cecha mojego charakteru im się podobała - starałam się ją uwidocznić dla innych. Jeśli jakaś się nie podobała, zastanawiałam się jakby się jej pozbyć.
Po 3 latach walczenia z brakiem pewności siebie, nieśmiałością i wstydliwością jak powiem komuś, że jestem nieśmiała/niepewna siebie/wstydliwa to mnie wyśmiewa.

[chococabana]

Ja tak mam odkąd pamiętam mimo, że sprawiam wrażenie osoby bardzo pewnej siebie. Bo o ile wszelkie wystąpienia publiczne mi nie sprawiają żadnego problemu o tyle proste rzeczy są koszmarem. Rozmowa telefoniczna, naciśnięcie na domofon.
W szkole mimo nawet jak uczyłam się i niby umiem to zawsze wydaje mi się, że nie dam rady, nie lubie poznawac nowych ludzi bo wydaje mi się, że jestem od nich gorsza, głupsza. W sumie nie wiem skąd to się wzięło.

Mój sposób? Najlepsza przyjaciółka i cudowny chłopak. Skoro tak wspaniali ludzie mowią, że dam rade, chcą się ze mną spotykać, to taka najgorsza być nie mogę i coś w głowie mieć musze

[Xx Purple cocaine xX]

Ja mam najgorzej przy jakiś występach ....Tańcze....więc nawet na nauce się dobrze skupić nie moge bo twierdze ze jak tancze to zle wygląda i na pewno zaraz mnie wysmieja....

[aktaga13]

Napisane przez chococabana

Ja tak mam odkąd pamiętam mimo, że sprawiam wrażenie osoby bardzo pewnej siebie. Bo o ile wszelkie wystąpienia publiczne mi nie sprawiają żadnego problemu o tyle proste rzeczy są koszmarem. Rozmowa telefoniczna, naciśnięcie na domofon.
W szkole mimo nawet jak uczyłam się i niby umiem to zawsze wydaje mi się, że nie dam rady, nie lubie poznawac nowych ludzi bo wydaje mi się, że jestem od nich gorsza, głupsza. W sumie nie wiem skąd to się wzięło.

Mój sposób? Najlepsza przyjaciółka i cudowny chłopak. Skoro tak wspaniali ludzie mowią, że dam rade, chcą się ze mną spotykać, to taka najgorsza być nie mogę i coś w głowie mieć musze

mam tak samo zawsze mi się to wydawało bardzo dziwne. bez problemu wychodzę przed widownie z referatem, czy przemówieniem. bez problemu zgłaszam się na zajeciach i dyskutuję broniąc swojego zdania (ale to tylko przy własnej grupie). a czasami mam mega problem z właśnie takimi prostymi rzeczami... takie same obawy czuję przed zapytaniem się nieznajomego o coś, ale z kolei bez problemu udzielam rad i wskazówek kiedy ktoś o to prosi
kiedy podczas zaliczenia prowadzący pyta: "na jaką ocenę pani chce odpowiadać", mówię, że na 3. chociaż umiem na 4 albo i więcej, to boję się, że nie sprostam wyzwaniu, że usłyszę coś niemiłego (np. "noooo, nie zna pani odpowiedzi, a chciała pani piątkę?!). inni mają to w głębokim poważaniu, dzięki czemu stawiają takim rzeczom czoła.

a co do braku wiary w siebie.. no niestety. nie wierzę w swoje możliwości, w powodzenie moich planów, w swoją urodę. każdy komplement traktuję jako "grzeczność" lub (co gorsza) w sposób prześmiewczy. jeszcze nie znalazłam na to rady, dopiero się tego wszystkiego uczę.

u mnie to chyba wina rodziców, którzy nigdy we mnie nie wierzyli, nie wspierali. zawsze byli sceptycznie nastawieni do moich pomysłów i gasili każdą inicjatywę w zarodku. zawsze miałam podcięte skrzydła, a dodatkowo obrywałam za byle co (za każde potknięcie, pomyłkę). być może dlatego jestem w dorosłym życiu taką ciapą.
twardo stąpam po ziemi, ale wiele tracę nie dając wiary własnym marzeniom... no i mam nauczkę na przyszłość - wiem "czego nie robić własnemu dziecku"

[monisia104]

też nie wierzę we własne możliwości, choć to już się zmienia.
swego czasu miałam propozycje z kliku agencji modelek, jednak do żadnej się nie zgłosiłam bo znalazłam w swoim wyglądzie masę mankamentów i bałam się, że jak już zaczną mi robić zdjęcia czy coś to zaraz zrezygnują, bo będę zbyt kiepska. od tego w sumie zaczęły się moje kompleksy. miałam wtedy 13-14 lat. w tym samym momencie przestałam się spotykać z ludźmi, bo gimnazjum i 10 godzin niemieckiego tygodniowo sprawiły, że już nic mi się nie chciało, kiedy w końcu wracałam do domu. cały czas uważałam się za gorszą od znajomych, mimo, że przecież ja też przeszłam przez testy wstępne do gimnazjum, nie każdemu się to udało... dopiero teraz, kiedy poszłam do liceum i poznałam cudownych ludzi leczę się z kompleksów.
pracuję nad swoim charakterem. staram się nie pyskować (...), myśleć zanim powiem i nie dzwonić do ludzi tylko wtedy, kiedy mam do nich interes ;p
przede wszystkim nie staram się zmienić wszystkiego na raz, bo to zbyt trudne. małymi kroczkami do celu!
pomagają i motywują pochwały otoczenia. kiedy mnie doceniają i chwalą czuję, że stać mnie na jeszcze więcej a to co robię jest dobre nawet, jeśli mi wydaje się inaczej.

[patt121]

Ja staram się to zmienić, ale mimo to jestem pesymistką, mam masę kompleksów i nie wierzę w siebie;p
Myślę, że kiedyś trzeba zacząć to zmieniać no ale nie wiem za bardzo jak;p