Co ze mna jest nie tak?

[tick tack]

NIe potrafié zdobywa przyjaciól ani nawet znajomych. Nie jestem niesmiala, jestem po prostu smiertelnie nudna. Nie potrafie rozmawiac z ludzmi. Jestem strasznie monotematyczna. Jezeli ktos zacznie ze mna rozmowe to ok, jakos idzie, ale ja sama nie potrafie. Nie wiem jak zagadnac ludzi (np. w pracy) a jak juz cos wymysle, to przewaznie sa to pytania na ktore szybko uzyskuje odpowiedz i rozmowa sie konczy. Nie potrafie skakac po tematach i lac przyslowiowej wody. Charyzmatycznia nie jestem wcale.

Kiedy znajduje sie w nowym towarzystwie to ludzie interesuja sie mna na poczatku, bo jestem ladna zadbana i robie ogólne dobre pierwsze wrazenie. Jednak bardzo szybko równiez odchodzá, bo nie ma o czym ze mna gadac.

Moje rozmowy zawsze sa powazne i rzeczowe. Wiem, ze w pracy mam doskonala okazje do rozmowy i poznania sie z kims lepiej podczas wykonywania wspolnych obowiazków, ale ja nie wiem o czym rozmawiac... i to mnie boli najbardziej.

Najbardziej chcialabym zeby ktos postronny powiedzial mi obiektywnie co robie nie tak i jakie sa moje wady, dlaczego ludzie mnie nie lubia. Boje sie o tgo zapytac wprost kogokolwiek. Wstydze sie, boje sie wysmiania i obgadania.

Czasem wydaje mi sie, ze to jaka jestem jest wynikiem dorastania w patologicznej rodzinie - ojciec alkoholik i kat domowy. Jako dziecko, tak do 6-7 lat bylam bardzo wesola i rozgadania. Z czasem stalam sie zamknieta w sobie i malomowna. Nie potrafilam tez rozmawiac o ucziciach i ich okazywac. To na szczescie sie zmienilo, gdy poznalamnajwspanialszego czlowieka w moim zyciu, mojego pierwszego, prawdziwego i jedynego szczerego przyjaciela - mojego meza. Jestesmy razem 9 lat i mamy rocznego synka. Gdyby nie to to chyba bym zwariowala.
W moim zyciu prywatnym jestem szczesliwa. Jedyne czego mi brakuje to wlasnie znajomych, kolezanek, przyjaciolki.
Na studiach i w szkole mialam kilka dobrych kolezanek, ale po skonczeniu nauki nasze drogi sie rozeszly. Zadnej i nich nie nazwalabym jednak przyjaciolka.
Wszystkich moich dotychczasowych znajomych, w tym mojego meza, laczy jedna rzecz - byly to osoby bardzo rozgadane i mowily za nas oboje, wiec nie nastepowala krepujaca cisza...

Nie wiem gdzie tkwi moj problem, a bardzo chcialabym to zmienic. Potrzebuje jakichs obiektywnych opinii i rad...

[muszynianka]

Bardzo przygnębiający post... Może idź do psychologa no i co ja ci radzę - rozlicz się z przeszłością, przyznaj się przed sobą kim są twoi rodzice, pogódź się z tym i raz na zawsze odetnij się od tego. Tak to prawda taką miałaś rodzinę, tak namieszali ci w życiu. Ale tego już nie ma, masz mężczyznę który cię kocha i to on jest twoją rodziną. Nie masz żadnych zainteresowań?

[201712190924]

A nie myslałaś o tym, że może tylko ci się wydaje, że jesteś taka nudna? Podejrzewam tak, dlatego że sama miałam podobny problem. Byłam chorobliwie nieśmiała, mialam wrecz fobie społeczna. Bałam sie spotykać z kimś sam na sam, bo byłam przekonana, że cały czas będzie panowała grobowa cisza, bo ja sie nie odezwe. Wydawało mi się, że wszystko co powiem bedzie beznadziejne i nudne, wiec nie mówiłam nic Ile nocy przepłakałam to moje. Wiele razy odmawiałam, kiedy jakiś fajny facet zapraszał mnie na randkę. Nie dlatego że nie chciałam, tylko bałam się, że nie bedzie miał o czym ze mną rozmawiać, bo jestem taka nudna, że nic ciekawego nie powiem. Teraz pluje sobie w brode, że zrezygnowalam z tylu fajnych znajomości. Odrzuciłam chłopaka, który straaaaasznie mi sie podobał. A rozmawiać o pierdołach zwyczajnie nie umiałam, bo wydawało mi się, że jak zaczne gadac o przysłowiowej pogodzie, to druga osoba natychmiast mnie skresli i stwierdzi, że jestem beznadziejna. Miałam zawsze kilka koleżanek, ale o znajomosciach z płcią przeciwną mogłam wtedy pomarzyć, bo tak sie bałam swojej beznadziejnosci ;/ pojscie do nowej klasy itd. to był najwiekszy koszmar dla mnie.
I ja byłam naprawde świecie przekonana, że jestem taka nudna. Potem okazało się, że to tylko moje lęki. Poszłam na terapie i powoli to ustępowało. Ale tak naprawdę pozbyłam się tego dopiero na terapii grupowej na oddziale dziennym, bo indywidualna terapia nie odnosiła aż takich efektów jeśli chodzi o tę moją fobię. Jednak przebywanie w grupie najlepiej na mnie podzialało, bo tam po prostu musiałam sie przełamywać i gadać z obcymi ludźmi.
Teraz nie mam praktycznie żadnego problemu z nawiązywaniem nowych znajomości. Wiadomo, że się stresuję, ale w granicach normy Nie uważam już, że jestem okropnie nudna i nie mam nic do powiedzenia. Po prostu przestałam tak obsesyjnie o tym myśleć. Nauczyłam się gadać o pierdołach, a kiedyś tego nie umiałam. Bo wiadomo, że nikt nie zaczyna znajomości od filozoficznych dyskusji o życiu pozagrobowym Zmieniłam sie bardzo, ale nie w takim sensie, że nagle nauczyłam sie tematów do rozmowy tylko pozbyłam się swoich lęków. Więc może u ciebie też o to chodzi? Gdybyś była taka całkiem nudna jak ci się wydaje, to myślisz, że ten najwspanialszy człowiek w twoim życiu, jak go nazwałaś, zainteresowałby się tobą?
Musisz uwierzyć w siebie, to podstawa.

[muszynianka]

Byłam chorobliwie nieśmiała, mialam wrecz fobie społeczna. Bałam sie spotykać z kimś sam na sam, bo byłam przekonana, że cały czas będzie panowała grobowa cisza, bo ja sie nie odezwe. Wydawało mi się, że wszystko co powiem bedzie beznadziejne i nudne, wiec nie mówiłam nic Ile nocy przepłakałam to moje.

Ja tak samo, a teraz kręcę filmiki ja polecam psychologa bo masz strasznie niskie mniemanie o sobie..

[201712190924]

Też myślę, że psycholog się przyda. Mi terapia baaardzo pomogła. Kiedyś bałam sie nawet pisac na forach a teraz zaśmiecam wizaż

[muszynianka]

Hehe no właśnie, radzę się udać bo samemu będzie trudno pogodzić się z przeszłością i zbudować nowy obraz siebie

[d0lcevita]

Napisane przez giginthesky

Też myślę, że psycholog się przyda. Mi terapia baaardzo pomogła. Kiedyś bałam sie nawet pisac na forach a teraz zaśmiecam wizaż

to tak jest....jak się czegoś nie robiło ze wzgledu na swoje lęki...to potem jak się pozbywamy lęków....nagle chcemy nadrobić "zaległosci"

[nicka01]

Napisane przez tick tack

NIe potrafié zdobywa przyjaciól ani nawet znajomych. Nie jestem niesmiala, jestem po prostu smiertelnie nudna. Nie potrafie rozmawiac z ludzmi. Jestem strasznie monotematyczna. Jezeli ktos zacznie ze mna rozmowe to ok, jakos idzie, ale ja sama nie potrafie. Nie wiem jak zagadnac ludzi (np. w pracy) a jak juz cos wymysle, to przewaznie sa to pytania na ktore szybko uzyskuje odpowiedz i rozmowa sie konczy. Nie potrafie skakac po tematach i lac przyslowiowej wody. Charyzmatycznia nie jestem wcale.

Kiedy znajduje sie w nowym towarzystwie to ludzie interesuja sie mna na poczatku, bo jestem ladna zadbana i robie ogólne dobre pierwsze wrazenie. Jednak bardzo szybko równiez odchodzá, bo nie ma o czym ze mna gadac.

Moje rozmowy zawsze sa powazne i rzeczowe. Wiem, ze w pracy mam doskonala okazje do rozmowy i poznania sie z kims lepiej podczas wykonywania wspolnych obowiazków, ale ja nie wiem o czym rozmawiac... i to mnie boli najbardziej.

Najbardziej chcialabym zeby ktos postronny powiedzial mi obiektywnie co robie nie tak i jakie sa moje wady, dlaczego ludzie mnie nie lubia. Boje sie o tgo zapytac wprost kogokolwiek. Wstydze sie, boje sie wysmiania i obgadania.

Czasem wydaje mi sie, ze to jaka jestem jest wynikiem dorastania w patologicznej rodzinie - ojciec alkoholik i kat domowy. Jako dziecko, tak do 6-7 lat bylam bardzo wesola i rozgadania. Z czasem stalam sie zamknieta w sobie i malomowna. Nie potrafilam tez rozmawiac o ucziciach i ich okazywac. To na szczescie sie zmienilo, gdy poznalamnajwspanialszego czlowieka w moim zyciu, mojego pierwszego, prawdziwego i jedynego szczerego przyjaciela - mojego meza. Jestesmy razem 9 lat i mamy rocznego synka. Gdyby nie to to chyba bym zwariowala.
W moim zyciu prywatnym jestem szczesliwa. Jedyne czego mi brakuje to wlasnie znajomych, kolezanek, przyjaciolki.
Na studiach i w szkole mialam kilka dobrych kolezanek, ale po skonczeniu nauki nasze drogi sie rozeszly. Zadnej i nich nie nazwalabym jednak przyjaciolka.
Wszystkich moich dotychczasowych znajomych, w tym mojego meza, laczy jedna rzecz - byly to osoby bardzo rozgadane i mowily za nas oboje, wiec nie nastepowala krepujaca cisza...

Nie wiem gdzie tkwi moj problem, a bardzo chcialabym to zmienic. Potrzebuje jakichs obiektywnych opinii i rad...

A jakieś hobby? Pasja? Przecież to właśnie TO nakręca życie

[tick tack]

Tak, myslalam o psychologu. Tez uwazam, ze czas rozliczyc sie z przeszloscia, bo mam 32lata i jeszcze troche przede mna.

Fakt, ze nigdy niczego nie mialam i do wszystkiego doszlam sama, o wszystko musialam w zyciu walczyc uczynil mnie jeszcze bardziej zgorzkniala osoba. Teraz jestem dumna z tego co mam, ale bagaz zyciowy zostaje...
Z nikim nie rozmawiam o mojej rodzinie, bo ten kto tego nie przezyl nie zrozumie. Próbowalam kiedys i zawsze spotykalam sie z negatywnym nastawieniem do mnie. "Jak mozesz nie rozmawiac ze swoim 'tata', przeciez to twoj ojciec...". Chyba jakas terapia dla dzieci alkoholikow nie zaszkodzilaby mi... Czasem wydaje mi sie, ze mam niezle skopana psychike. Ale niewazne, nie o tym chcialam pisac.

Moj problem polega nie tylko na nieumiejetnosci rozmowy. Ja mam niesamowity dar do zrazania ludzi do siebie i zupenie nie wiem dlaczego. Zawsze chce zrobic jak najlepsze wrazenie na innych, staram sie byc mila a czesto wychodzi inaczej. Wydaje mi sie, ze uchodze za osobe zarozumiala i apodyktyczna, a wcale taka nie jestem i nie chce byc. Moze to jest kwestia dobierania slow.. Raz kolezanka obrazila sie na mnie, bo miala mnie szkolic. Ja mam wyksztalcenie w tej dziedzinie i chcialam sie tylko podzielic z nia swoja wiedza, a ona stwierdzila ze sama wszystko wiem najlepiej, kwestionuje metody w laboratorium, ktore od dawna byly stosowane. Ja nie mialam zamiaru nic takiego robic. Znowu chcialam dobrze, a wyszlo zle . (De facto wtedy mialam racje i zmienili ta metode, ale to tez nie wazne). Do konca szkolenia atmosfera miedzy nami byla zepsuta, choc ja ja od razu przeprosilam za nieumyslne obrazenie jej i wytlumaczylam, ze nie mialam najmniejszego zamiaru sie wymadrzac. No ale coz, wyszlo jak wyszlo a byla to bardzo sympatyczna osoba i bardzo zaluje, ze juz na starcie sie popsulo miedzy nami.
Mialam wiecej takich wpadek w zyciu... Nie wiem, gdzie popelniam blad.

---------- Dopisano o 09:37 ---------- Poprzedni post napisano o 09:30 ----------

Napisane przez nicka01

A jakieś hobby? Pasja? Przecież to właśnie TO nakręca życie

Mam 2 hobby. Hodowla kwiatow doniczkowych i gry. Nie wydaje mi sie, ze ktos postronny chcialby o tym dlugo sluchac a ja nie umiem ciekawie opowiadac, tak zeby kogos zainteresowac, zeby tez np. sam sprobowal.
A z drugiej strony, gdy rozmawiam o tym z ludzmi, ktorzy tez sie tym interesuja, to nie potrafie przeskoczyc na inny temat tak zeby rozmowa byla nadal ciekawa, bo ile mozna walkowac w kolko to samo....

[Malaga1]

Mam taki sam problem jak Ty. Mimo tego, że podobnie jak Ty mam taką ukochaną osobę czuję się samotna, bo nie mam kolezanek. Wydaje mi się, żę nikt nie chce ze mną gadać a gdy juz ktoś coś zacznie to się stresuję i mam jakies swoje głupie odchyły typu palnę coś głupiego lub ni stąd ni z owąd zaczynam sie jąkać. zaczęlam więc wierzyć, że to wina mojego lęku a przecież nie mam się czego bać. to tylko "oni"- przecież nic mi nie zrobią, gdy się odezwę . Uważam więc, że podstawą jest dobre nastawienie. Jeśli przyjmiesz i mocno wierzysz w to, że Ci się uda to nie ma bata żeby tak nie było. bardzo ważne jest także żeby przełamywać się i wygłaszać swoje "mowy" gdy jesteśmy w dużej grupie. to naprawdę pomaga polepszyć samopoczucie i wartość siebie. Pozdrawiam!

[renaa3]

Napisane przez tick tack

Mam 2 hobby. Hodowla kwiatow doniczkowych i gry. Nie wydaje mi sie, ze ktos postronny chcialby o tym dlugo sluchac a ja nie umiem ciekawie opowiadac, tak zeby kogos zainteresowac, zeby tez np. sam sprobowal.
A z drugiej strony, gdy rozmawiam o tym z ludzmi, ktorzy tez sie tym interesuja, to nie potrafie przeskoczyc na inny temat tak zeby rozmowa byla nadal ciekawa, bo ile mozna walkowac w kolko to samo....

ja bym z chęcią posłuchała o kwiatach doniczkowych kocham kwiaty, ale wszystkie mi więdną/usychają i nie mam pojęcia dlaczego
zdziwiłabyś się o czym ludzie nieraz mają ochotę rozmawiac

[Kiciaaaa]

Każdy niezależnie od doświadczenia może udać się do psychologa, który pomoże nu dotrzeć do ukrytych zasobów

[marysienka]

Napisane przez renaa3

ja bym z chęcią posłuchała o kwiatach doniczkowych kocham kwiaty, ale wszystkie mi więdną/usychają i nie mam pojęcia dlaczego
zdziwiłabyś się o czym ludzie nieraz mają ochotę rozmawiac

Co do pogrubionego to ja też tak mam (jak dobrze, że nie jestem sama ) i za diabła nie wiem dlaczego żaden kwiat w moim pokoju nie potrafi nawet rozkwitnąć a już więdnie.

Co do tematu również polecam wizytę u psychologa.

[muszynianka]

Widzisz, ja się interesuję kosmetykami i większość osób z mojego środowiska umarłaby z nudów... Więc jestem na wizażu poszukaj w internecie (to najłatwiejsza droga) osób o podobnych zainteresowaniach!

[lubiecukierki]

Kazdy jest inny,jeden pogadany,a drugi nie.I tak musi być bo jakby kazdy był taki rozgadany to zakrzyczelibysmy się na śmierć a co drugi to bylby głuchyJa uwazam ,ze ty nie masz zadnego problemu,poprostu juz taka jestes,a nie masz przyjacioł bo Ci się nie chce ich szukać i wolisz sobie w domku w ciszy posiedzieć,więc albo troszeczke popracować nad sobą albo zapraszamy do naszego grona wirtualnych kolezanek

[201712190924]

Napisane przez lubiecukierki

Kazdy jest inny,jeden pogadany,a drugi nie.I tak musi być bo jakby kazdy był taki rozgadany to zakrzyczelibysmy się na śmierć a co drugi to bylby głuchyJa uwazam ,ze ty nie masz zadnego problemu,poprostu juz taka jestes,a nie masz przyjacioł bo Ci się nie chce ich szukać i wolisz sobie w domku w ciszy posiedzieć,więc albo troszeczke popracować nad sobą albo zapraszamy do naszego grona wirtualnych kolezanek

Ale autorka źle się z tym czuje, wiec ma problem moim zdaniem. Jeśli tick tack czuje, że potrzebuje miec przyjaciół, to powinna nad tym popracowac, a nie udawać, że problemu nie ma.