czy ta znajomość ma jakąkolwiek przyszłość?

[rubita90]

Witam.

Ja i on mamy po 21 lat. Ja mieszkam w Krakowie, on-w Łodzi, a poznaliśmy się na wakacjach we Włoszech. Od samego początku świetnie się dogadywaliśmy...ja nie jestem gadułą, krępuje się przy obcych, rzadko się odzywam dlatego bardzo ciężko znaleźć mi kogoś przy kim nie będę czuła się niekomfortowo i temat do rozmowy nie skończy się po 5 minutach Właściwie nigdy tak dobrze nie dogadywałam się z chłopakiem, on twierdzi że ma tak samo. Ciężko nam się było rozstać ale obiecaliśmy sobie że szybko się spotkamy ponownie. Od tego czasu ja byłam u niego 2 razy, on u mnie 3. Za każdym razem było nam się coraz ciężej rozstać (on nawet raz się rozpłakał ), miałam coraz większe wrażenie że to właśnie "to", a on ciągle powtarzał że nigdy nie poznał tak wyjątkowej dziewczyny jak ja. Kiedy się nie widzieliśmy ciągle gadaliśmy przez tel czy skype'a. Mi jednak było ogromnie przykro, bo bardzo za nim tęskniłam, czekanie "aż się zobaczymy" było nie do wytrzymania On przyjechał do mnie 2 tygodnie temu....zapytałam go wtedy co sądzi o "nas"...stwierdził że bardzo chce spróbować, że nie chce przekreślać naszej znajomości, że kiedyś się przeprowadzimy do 1 miasta i że bardzo mu na mnie zależy. Ja za bardzo nie wiedziałam co powiedzieć, ale rozstaliśmy się z decyzją ze nie rezygnujemy z tego.....ale teraz coraz bardziej dopadają mnie wątpliwości.

On studiuje aktorstwo i jest WIECZNIE zajęty-ma albo zajęcia, albo tysiąc prób ze swoją grupą teatralną i innymi projektami. Zawsze cieszyło mnie to że jest ambitny, zajmuje się czymś ciekawym i mu kibicowałam, ale nie ukrywam że jest mi coraz bardziej przykro kiedy przez kilka dni nie ma totalnie dla mnie czasu. Do tego ciągle ma jakieś wyjazdy-następny możliwy termin naszego spotkania to gdzieś pewnie połowa grudnia, bo on wyjeżdża/ma występy/próby. Nawet jak był i spał u mnie to zawsze dlatego ze mial występ w Krk, nigdy specjalnie nie przyjechal do mnie. Ja sama studiuję 2 kierunki i to dość wymagające ale jakoś znalazłabym czas dla niego....

ciągle o tym myślę i nie wiem co robić bardzo mi na nim zależy, świetnie się z nim czuję, on podobno też mnie uwielbia ale co z tego? spotkania raz na miesiąc mają jakikolwiek sens? zwłaszcza że mimo wszystko my się totalnie nie znamy....ale nigdy nie spotkalam nikogo takiego jak on :| siedzę ciągle i sie zastanawiam czy to pociągnąć i się jeszcze bardziej angażować, czy odpuścić...

jakieś rady? był ktoś może w podobnej sytuacji?

pozdrawiam!

[skazana_na_bluesa]

jaka jest szansa, ze ktores z was przeniesie sie do miasta tej drugiej osoby (np. po semestrze zimowym albo od nowego roku akademickiego)?

Napisane przez rubita90

Witam.

Ja i on mamy po 21 lat. Ja mieszkam w Krakowie, on-w Łodzi, a poznaliśmy się na wakacjach we Włoszech. Od samego początku świetnie się dogadywaliśmy...ja nie jestem gadułą, krępuje się przy obcych, rzadko się odzywam dlatego bardzo ciężko znaleźć mi kogoś przy kim nie będę czuła się niekomfortowo i temat do rozmowy nie skończy się po 5 minutach Właściwie nigdy tak dobrze nie dogadywałam się z chłopakiem, on twierdzi że ma tak samo. Ciężko nam się było rozstać ale obiecaliśmy sobie że szybko się spotkamy ponownie. Od tego czasu ja byłam u niego 2 razy, on u mnie 3. Za każdym razem było nam się coraz ciężej rozstać (on nawet raz się rozpłakał ), miałam coraz większe wrażenie że to właśnie "to", a on ciągle powtarzał że nigdy nie poznał tak wyjątkowej dziewczyny jak ja. Kiedy się nie widzieliśmy ciągle gadaliśmy przez tel czy skype'a. Mi jednak było ogromnie przykro, bo bardzo za nim tęskniłam, czekanie "aż się zobaczymy" było nie do wytrzymania On przyjechał do mnie 2 tygodnie temu....zapytałam go wtedy co sądzi o "nas"...stwierdził że bardzo chce spróbować, że nie chce przekreślać naszej znajomości, że kiedyś się przeprowadzimy do 1 miasta i że bardzo mu na mnie zależy. Ja za bardzo nie wiedziałam co powiedzieć, ale rozstaliśmy się z decyzją ze nie rezygnujemy z tego.....ale teraz coraz bardziej dopadają mnie wątpliwości.

On studiuje aktorstwo i jest WIECZNIE zajęty-ma albo zajęcia, albo tysiąc prób ze swoją grupą teatralną i innymi projektami. Zawsze cieszyło mnie to że jest ambitny, zajmuje się czymś ciekawym i mu kibicowałam, ale nie ukrywam że jest mi coraz bardziej przykro kiedy przez kilka dni nie ma totalnie dla mnie czasu. Do tego ciągle ma jakieś wyjazdy-następny możliwy termin naszego spotkania to gdzieś pewnie połowa grudnia, bo on wyjeżdża/ma występy/próby. Nawet jak był i spał u mnie to zawsze dlatego ze mial występ w Krk, nigdy specjalnie nie przyjechal do mnie. Ja sama studiuję 2 kierunki i to dość wymagające ale jakoś znalazłabym czas dla niego....

ciągle o tym myślę i nie wiem co robić bardzo mi na nim zależy, świetnie się z nim czuję, on podobno też mnie uwielbia ale co z tego? spotkania raz na miesiąc mają jakikolwiek sens? zwłaszcza że mimo wszystko my się totalnie nie znamy....ale nigdy nie spotkalam nikogo takiego jak on :| siedzę ciągle i sie zastanawiam czy to pociągnąć i się jeszcze bardziej angażować, czy odpuścić...

jakieś rady? był ktoś może w podobnej sytuacji?

pozdrawiam!

[malwi89]

Napisane przez rubita90

Witam.

Ja i on mamy po 21 lat. Ja mieszkam w Krakowie, on-w Łodzi, a poznaliśmy się na wakacjach we Włoszech. Od samego początku świetnie się dogadywaliśmy...ja nie jestem gadułą, krępuje się przy obcych, rzadko się odzywam dlatego bardzo ciężko znaleźć mi kogoś przy kim nie będę czuła się niekomfortowo i temat do rozmowy nie skończy się po 5 minutach Właściwie nigdy tak dobrze nie dogadywałam się z chłopakiem, on twierdzi że ma tak samo. Ciężko nam się było rozstać ale obiecaliśmy sobie że szybko się spotkamy ponownie. Od tego czasu ja byłam u niego 2 razy, on u mnie 3. Za każdym razem było nam się coraz ciężej rozstać (on nawet raz się rozpłakał ), miałam coraz większe wrażenie że to właśnie "to", a on ciągle powtarzał że nigdy nie poznał tak wyjątkowej dziewczyny jak ja. Kiedy się nie widzieliśmy ciągle gadaliśmy przez tel czy skype'a. Mi jednak było ogromnie przykro, bo bardzo za nim tęskniłam, czekanie "aż się zobaczymy" było nie do wytrzymania On przyjechał do mnie 2 tygodnie temu....zapytałam go wtedy co sądzi o "nas"...stwierdził że bardzo chce spróbować, że nie chce przekreślać naszej znajomości, że kiedyś się przeprowadzimy do 1 miasta i że bardzo mu na mnie zależy. Ja za bardzo nie wiedziałam co powiedzieć, ale rozstaliśmy się z decyzją ze nie rezygnujemy z tego.....ale teraz coraz bardziej dopadają mnie wątpliwości.

On studiuje aktorstwo i jest WIECZNIE zajęty-ma albo zajęcia, albo tysiąc prób ze swoją grupą teatralną i innymi projektami. Zawsze cieszyło mnie to że jest ambitny, zajmuje się czymś ciekawym i mu kibicowałam, ale nie ukrywam że jest mi coraz bardziej przykro kiedy przez kilka dni nie ma totalnie dla mnie czasu. Do tego ciągle ma jakieś wyjazdy-następny możliwy termin naszego spotkania to gdzieś pewnie połowa grudnia, bo on wyjeżdża/ma występy/próby. Nawet jak był i spał u mnie to zawsze dlatego ze mial występ w Krk, nigdy specjalnie nie przyjechal do mnie. Ja sama studiuję 2 kierunki i to dość wymagające ale jakoś znalazłabym czas dla niego....

ciągle o tym myślę i nie wiem co robić bardzo mi na nim zależy, świetnie się z nim czuję, on podobno też mnie uwielbia ale co z tego? spotkania raz na miesiąc mają jakikolwiek sens? zwłaszcza że mimo wszystko my się totalnie nie znamy....ale nigdy nie spotkalam nikogo takiego jak on :| siedzę ciągle i sie zastanawiam czy to pociągnąć i się jeszcze bardziej angażować, czy odpuścić...

jakieś rady? był ktoś może w podobnej sytuacji?

pozdrawiam!

Ja nie byłam, ale moja znajoma miała podobną sytuację z chłopakiem na aktorstwie. Widzieli się kilka razy, pociągnęli tak tylko pół roku. On nie miał czasu, ona chciała częstszych spotkań.

Natomiast ja wiem z doświadczenia, że związek na odległość istnieje i można tak żyć (sama jestem w takim związku od 3 lat).
Musisz sobie zadać pytanie, czy będziesz w stanie akceptować to, że on nie zawsze będzie miał czas do Ciebie (aktorstwo jest bardzo wymagające, mają próby 6-7 dni w tygodniu).

[chwast]

Jeśli któreś z Was się szybko nie przeprowadzi to dla mnie nie ma sensu takie coś, bo jak sama napisałaś praktycznie się nie znacie, a początki związku są najważniejsze. Ale można próbować, jeśli jest się na tyle silnym

[Sztywniaaraa]

różnie bywa - moja koleżanka jest ze swoim facetem ponad 2 lata,a są z miast po różnych stronach Polski - i wcale nie potrzebowali przeprowadzki po pół roku 'bo początki są najważniejsze'.Widzą się co najmniej raz na miesiąc,i są szczęśliwą parą

[agniesikk]

Napisane przez Sztywniaaraa

różnie bywa - moja koleżanka jest ze swoim facetem ponad 2 lata,a są z miast po różnych stronach Polski - i wcale nie potrzebowali przeprowadzki po pół roku 'bo początki są najważniejsze'.Widzą się co najmniej raz na miesiąc,i są szczęśliwą parą

Tez tak uwazam, ba, moge stwierdzic, ze znam mojego faceta tak, jak dziewczyny, ktore sa ze swoimi na miejscu. Tylko potrzeba duzo czasu, nie wyobrazam sobie, zebym byla tylko epizodem w zyciu faceta. Nawet na odleglosc potrzeba poswiecic dziennie drugiej osobie X czasu.

[Clemence]

Niestety z tym jest ciezka sprawa..
Mi sie wydaje,ze to nie tylko kwestia aktorstwa bądź nie,tylko są różne zawody,różne hobby ,które zajmuje facetowi życie.A do tego jest jakby na czołowym miejscu co moim zdaniem jest niestety błędem,jeżeli chce mieć rodzinę.. albo chociażby dziewczynę.

Wg mnie zawsze najważniejsza będzie rodzina, facet ,dziecko.
Hobby można a nawewt czasami trzeba przełożyć dla czegoś lub kogoś ważniejszego.
Niestety niektórzy żyją swoim życiem a dziewczyna bądź facet jest dodatkiem atrakcją do życia..

I np to nie jest podejście dla mnie.
Musisz go wyczuć.Jezeli pasuje Ci bycie "tą drugą' to spoko..ale widzę,że nie bardzo,więc pogadaj z Nim o tym.. ale może nie zmienić zdania..

[niebieskie_oczko]

Jakbym czytała o sobie
Też na wakacjach poznałam fajnego kolesia, razem stwierdziliśmy, że jesteśmy swoimi bratnimi duszami i mieliśmy żal do życia, że dzieli nas ok. 500km. Od wakacji, pomimo pracy i natłoku zajęć, widzieliśmy się 6 razy, co dla mnie jest dosyć dobrym wynikiem. Tyle tylko, że ja porzuciłam nadzieję, że będzie z tego coś - on kupił w swoim mieście mieszkanie, ma dobrą pracę i nie zamierza się wyprowadzić. Ja natomiast, mimo że trochę bym chciała, nie potrafię porzucić obecnego środowiska dla chłopaka.

Nie chciałabym żyć w związku na odległość, ale dookoła mnie funkcjonuje kilka takich. Widocznie jak się chce, to można. To też zależy od tego, co kto wymaga od partnera. Ja bym jednak chciała, żeby był gdzieś blisko. Telefon, internet nie zastąpi jednak rozmowy, przytulenia na żywo.

A temu facetowi brakuje dużo do skończenia studiów? Może po dyplomie zakręciłby się gdzies w jakimś krakowskim teatrze?

[zlemistrasznie]

Z własnego doświadczenia nie wiem...ale z doświadczenia swoich Rodziców-owszem.
Moja Mama była z Warszawy, Tata z Krakowa...poznali się...w byłym NRD ale wtedy tylko raz się widzieli. Potem losy tak sie splątały, że po jakimś czasie on przyjechał do Warszawy i ponownie się spotkali.
Moja Mama studiowała Prawo w Warszawie (właśnie zaczynała, tzn był czerwiec, ale już miała papiery że się dostała a wtedy "to było coś" a nie jak teraz milion uczelni i pięć milionów kierunków), a mój Tata zaczynał IV rok na Politechnice Krakowskiej. I uwaga...na trzecim spotkaniu...ustalili datę ślubu. Nieźle nie? Moja Babcia (ze strony Mamy to zawału prawie dostała...córka 19 lat, dopiero idzie na studia i ma za mąż wychodzić). Przez rok, mimo bycia zaręczonymi, widywali się raz na miesiąc średnio (nie było takiego połączenia Kraków-Warszawa)...Tata telefonu nie miał, więc biegał do sąsiadów zadzwonić na chwilkę do Mamy....I udało im się. Po roku się pobrali... Tata był juz na ostatnim roku studiów, miał mniej zajęć więc "wpadał" do Krakowa...a rok później urodziłam się ja. 1,5 miesiąca temu obchodzili 26 rocznicę ślubu.
Da się? Da

[Clemence]

Napisane przez zlemistrasznie

Z własnego doświadczenia nie wiem...ale z doświadczenia swoich Rodziców-owszem.
Moja Mama była z Warszawy, Tata z Krakowa...poznali się...w byłym NRD ale wtedy tylko raz się widzieli. Potem losy tak sie splątały, że po jakimś czasie on przyjechał do Warszawy i ponownie się spotkali.
Moja Mama studiowała Prawo w Warszawie (właśnie zaczynała, tzn był czerwiec, ale już miała papiery że się dostała a wtedy "to było coś" a nie jak teraz milion uczelni i pięć milionów kierunków), a mój Tata zaczynał IV rok na Politechnice Krakowskiej. I uwaga...na trzecim spotkaniu...ustalili datę ślubu. Nieźle nie? Moja Babcia (ze strony Mamy to zawału prawie dostała...córka 19 lat, dopiero idzie na studia i ma za mąż wychodzić). Przez rok, mimo bycia zaręczonymi, widywali się raz na miesiąc średnio (nie było takiego połączenia Kraków-Warszawa)...Tata telefonu nie miał, więc biegał do sąsiadów zadzwonić na chwilkę do Mamy....I udało im się. Po roku się pobrali... Tata był juz na ostatnim roku studiów, miał mniej zajęć więc "wpadał" do Krakowa...a rok później urodziłam się ja. 1,5 miesiąca temu obchodzili 26 rocznicę ślubu.
Da się? Da

Lubie takie historie

Chociaz mam w przekonaniu,że dzisiaj nikt dla drugiej osoby nie chce albo się boi porzucać swoje życie.
Prawda jest taka,jak masz z kimś być to będziesz i tyle..
Ale mnie to trochę przeraża,że jakby nie jesteś w stanie poświęcic wiele dla kogoś drugiego.Chyba nie ma sytuacji w życiu ,że wszyscy idą swoją drogą. Zawsze trzeba coś zostawić dla kogoś ,kogo się kocha..
Jezeli się nie chce, albo nie ma kompromisu to na pewno związek nie ma sensu..

[rubita90]

Bardzo dziękuję z wszystkie odpowiedzi

Bardzo bym chciała żeby coś z tego wyszło.... chociaż strasznie mi ciężko bo okropnie za nim tęsknię ;(

zlemistrasznie Bardzo podoba mi się ta historia naprawdę musieli się sobie spodobać skoro tak szybko ustalili datę ślubu i nie odpuścili mimo że nie było takich możliwości komunikowania się jak teraz

[patrysiowa_]

Też poznałam na wakacjach rok temu chłopaka
Ale niestety - 800 km, 12 godzin w jedną stronę po prostu nie wytrzymało na dłuższą metę, jedynie jakieś 3 miesiące... Z czego 3 tygodnie razem spędziliśmy.
To było coś wyjątkowego - ale teraz jak mam Tżta którego kocham, a jest blisko, to jest coś genialnego

[mazena111]

Byłam w związku na odległość przez 2lata, bardzo trudne 2 lata i nie wiem, czy dłużej przetrwalibyśmy gdyby nie możliwość wspólnego zamieszkania. Widywaliśmy się regularnie co 2 tygodnie. Da się, ale to wszystko jest do czasu i trzeba w końcu coś zdecydować. Twój chłopak ma mało czasu dla ciebie, mnóstwo zajęć- to się raczej nieprędko zmieni, jesteś w stanie to zaakceptować?