Nie doceniam życia

[Coccinelle_]

Witam dziewczyny,

założyłam ten wątek, poniewaz chciałabym, aby ktoś spojrzał na moje podejście do życia "z zewnątrz"i po prostu powiedział co o tym myśli (chociaż nie zdziwię się, jeśli nie będzie żadnego odzewu)..
Od kilku miesięcy bardzo zmieniłam swoja postawę życiowa.
Mam 20 lat, skończyłam szkole, mam maturę i zawód. Nie poszłam na studia, poniewaz nie czuje sie na silach.
Zaczęłam prace, ktora niestety mnie nie satysfakcjonuje (oprócz kwestii finansowej).
Kiedy chodziłam do szkoły, nie zastanawiałam sie tak nad sobą jak teraz.
Wszystkie aspekty zycia widze w czarnych barwach, nie potrafie dostrzec tych pozytywnych rzeczy, ktore dzieja sie wokol mnie. Uważam o sobie, ze do niczego sie nie nadaje, ze we wszystkim jestem beznadziejna, jesli nie "wystarczajaco dobra".
Mam kochanego chłopaka, którego kocham nad życie i tak naprawdę tylko on mnie rozumie i zna, i zawsze jest przy mnie. Czuje, ze oprócz niego nie mam nikogo, komu mogłabym zaufać i wygadac się. Chociaż mam rodzinę, odstaje od nich, nie potrafię sie dogadać z rodzicami.
Jednak nie to jest moim problemem, poniewaz zamiast cieszyc sie tym, ze nie jestem biedna, mam co jesc, mam swoje pieniadze, samochod i inne rzeczy materialne, mam dach nad głową i nie dzieje mi się żadna krzywda, potrafię przez cały dzień zamartwiać sie jak to jest mi źle i jaka jestem beznadziejna.
Użalanie się nad soba jest moim "ulubionym" zajeciem i zauwazylam ze negatywne myslenie o sobie jest coraz trudniejsze dla mnie do opanowania. Nienawidze siebie za to, często przez to płaczę.
Kiedyś nigdy, ale od jakiegoś czasu bardzo często słyszę od starszych ode mnie osób ze "życie mnie zniszczy", jeśli dalej taka będę.
Jestem bardzo wrazliwa osoba i bardzo latwo sie stresuje, przejmuje wszystkim, wyolbrzymiam wiele błahych problemów.
Poza tym nie jestem w ogóle pewną siebie osoba, chociaż jeszcze nie tak dawno słyszałam ze mam w sobie doży potencjał.
W dzieciństwie zawsze myślałam, ze będę dobrze wykształconą, twardo stąpająca po ziemi kobieta.
Od jakiegoś roku jestem całkiem inna niż ta osoba w opisie.
Nie wiem, jakie zmiany we mnie zaszły i co jest tym spowodowane, ale wiem ze nie chce taka być.
Oczywiście, użalanie sie nad soba i wieczne narzekanie jest "łatwe" i moim problemem jest to, ze nie potrafię tego powstrzymać, zebrać się w sobie i isc przed siebie.
Stresuje sie praca, uważam ze nie wykonuje należycie swoich obowiązków i przed oczami mam tylko wizje zwolnienia, mam wrażenie ze nikt mnie w pracy nie lubi. Bardzo mnie to stresuje i przygnębia..

Odkad zaczelam pracowac, bardzo zaczelam doceniac kazdy moj wolny dzien. Lubie np. patrzec dlugo w niebo i cieszyc sie jego widokiem, albo chodzic troszke dluzej na dworze z psem, zeby wdychac wiecej swiezego powietrza. Nigdy wczesniej tak nie mialam, i nie wiem czym to jest spowodowane. Czuje sie jak wariatka. Bardzo mnie przygnebia fakt ze musze siedziec zamknieta w pracy w jednym pomieszczeniu przez 12 godzin i nie miec kontaktu ze swiatem. Czy to normalne podejscie? Czuje jakis wewnętrzny zal i bunt, nie wiadomo czym spowodowany.

Bardzo proszę o jakies sugestie, jak mogłabym zmienić w sobie swoja postawę, bardzo chce docenić inne, pozytywne aspekty mojego życia ale nie potrafie. Bardzo jest mi z tym zle i wstyd, kiedy słucham o większych problemach innych ludzi. Czuje się żałośnie, beznadziejnie ze swoim charakterem
Jeszcze niedawno kuzynka namawiala mnie na wizyte u psychiatry, jednak nie poszłam, chociaz chyba powinnam bo mam jeszcze nerwice natręctw. Jeśli jest tu jakiś psycholog to proszę o odzew.

Jeśli ktoś dotarł do konca tego belkotu, to dziekuje za poświęcony czas, może ktoś podzieli się swoimi przemyśleniami..

[santos]

Myslalas o psychologu? Terapii?

[Sweet Chocolate]

.

[Ponura]

Wiesz - w zasadzie się nie dziwię. Piszesz, że nie poszłaś na studia - no i ok, nie każdy musi. Zwłaszcza, jeśli nie odczuwasz takiej potrzeby. Ale popatrz - tym samym Twoje życie dzieli się jakby na dwie sfery - zawodową i prywatną. I wyraźnie widać, że z tej zawodowej nie jesteś zadowolona.

Ok - finanse to rzecz ważna, ale skoro podjęłaś pracę - w domyśle taką na stałe (bo nie piszesz nic o planach zmienienia jej ani o tymczasowości, i nie jest to też taka studencka praca) to absolutnie powinno to być coś, co nawet jeśli nie jest Twoją wielką pasją to jest satysfakcjonujące/ przyjemne/ niemęczące. Wyraźnie źle się czujesz w pracy - to oznacza, że PÓŁ każdego dnia jest dla Ciebie przykre! (piszesz, że pracujesz po 12 godzin). KAŻDY źle by się czuł.

Jeśli nie zamierzasz iść na studia (powtarzam: nie ma w tym nic złego, w natłoku ludzi studiujących dla papierka i bez zainteresowania to nawet pozytywne zjawisko) to powinnaś, uważam, zmienić pracę. Zastanów się po prostu, co byś chciała robić - skoro masz pieniądze, to ewentualne kursy doszkalające/ specjalistyczne nie powinny być problemem.

No i ostatnio każdemu z dołem polecam "Sekret" Rhondy Byrne - można nie wierzyć w magiczną otoczkę, ale pozytywne myślenie MA wpływ na nasze życie.

Powodzenia!

[eliz23]

faktycznie bełkot moim zdaniem powinnas wyjsc do knajpy ze znajomymi poznac nowych ludzi potanczyc.... ja mialam podobnie i mi to pomoglo bardzo. na codzien siedze sama w domu z dziecmi i czasem jest tak ze placze sama do siebie ale coz taki los... od czasu do czasu trzeba sie rozerwac i zapomnec to pomaga...

[Coccinelle_]

bardzo wam dziekuje za tak pozytywne odpowiedzi, szczerze spodziewalam sie tu samej krytyki ale ciesze sie, ze mnie rozumiecie.
Jesli chodzi o prace, to sa lepsze dni i gorsze, duzo pracuje, praca jest ciezka ale dobrze platna, poza tym juz raz zmienilam prace ze zle platna wlasnie na ta, gdzie teraz jestem wiec wstyd juz rozgladac sie za czyms innym. Poza tym to wartosc, o ktora ciezko w tych czasach. Nie mam poza tym za bardzo pola do popisu z takim wyksztalceniem.
Czuje sie tam zle poniewaz jestem najswiezszym pracownikiem i nie dorownuje innym, czuje ze zloszcza sie na mnie o to i coraz bardziej sie boje ze jednak nie dam rady sie tam zaaklimatyzowac.
Spedza mi to sen z powiek, praca doslownie sni mi sie po nocach.

Eliz - moja siostra siedzi w domu z dzieckiem i zazdroszcze jej bardzo, ze robi wlasciwie co chce, moze wyjsc w kazdej chwili z domu i jest wolna od stresu.
Wiem ze gadam teraz glupoty, bo praca przy dziecku jest ciezka, ale zawsze lepiej jest tam, gdzie nas akurat nie ma...

Ponura - dziekuje za mile slowa. W najblizszym czasie niestety nie bede miala okazji przeczytac ksiazki, chociaz niedawno czytalam Potęgę Podświadomości, Murphy'ego. Smiech na sali, nie przemowila do mnie..

Moj chlopak ma bardzo pozytywne patrzenie na swiat, on koi moje nerwy, mam nadzieje, ze kiedy zamieszkamy razem to troszke bedzie mi lzej na duszy.

To się chyba nazywa za dużo w du** - swiete slowa

santos - myslalam juz dawno, nie odwazylam sie pojsc chociaz bylam namawiana przez kuzynke, chlopak i mama nie widzieli potrzeby wiec nie poszlam i zaluje, moze juz bylabym jakos cudownie uzdrowiona i nie zakladala tego watku.

Zasatanawiam sie jednak ciagle czy moja postawa wobec zycia jest normalna, czy jednak wymaga wizyty u lekarza.

[Ponura]

Napisane przez Coccinelle_

bardzo wam dziekuje za tak pozytywne odpowiedzi, szczerze spodziewalam sie tu samej krytyki ale ciesze sie, ze mnie rozumiecie.
Jesli chodzi o prace, to sa lepsze dni i gorsze, duzo pracuje, praca jest ciezka ale dobrze platna, poza tym juz raz zmienilam prace ze zle platna wlasnie na ta, gdzie teraz jestem wiec wstyd juz rozgladac sie za czyms innym. Poza tym to wartosc, o ktora ciezko w tych czasach. Nie mam poza tym za bardzo pola do popisu z takim wyksztalceniem.

Oj tam oj tam Z takim myśleniem to daleko nie zajdziesz. Oczywiście - ta kwestia MA znaczenie, ale jeśli miałaby być jedynym, co trzyma Cię przy nielubianej pracy, to nie warto.

Czuje sie tam zle poniewaz jestem najswiezszym pracownikiem i nie dorownuje innym,

To normalne, że nie dorównujesz- masz najmniej doświadczenia. Z czasem się to zmieni przecież!

czuje ze zloszcza sie na mnie o to i coraz bardziej sie boje ze jednak nie dam rady sie tam zaaklimatyzowac.
Spedza mi to sen z powiek, praca doslownie sni mi sie po nocach.

Dawali Ci jakieś wyraźne sygnały? Czy to tylko Twoje domysły? Postaraj się zapomnieć o obawach - to trudne, oczywiście, ale więcej optymizmu

Eliz - moja siostra siedzi w domu z dzieckiem i zazdroszcze jej bardzo, ze robi wlasciwie co chce, moze wyjsc w kazdej chwili z domu i jest wolna od stresu.
Wiem ze gadam teraz glupoty, bo praca przy dziecku jest ciezka, ale zawsze lepiej jest tam, gdzie nas akurat nie ma...

Trochę tak, ale kto wie, co jest Twoim powołaniem - no Ty najlepiej

Ponura - dziekuje za mile slowa. W najblizszym czasie niestety nie bede miala okazji przeczytac ksiazki, chociaz niedawno czytalam Potęgę Podświadomości, Murphy'ego. Smiech na sali, nie przemowila do mnie..

Łoj to nie wiem - ja akurat Murphy'ego nie czytałam, ale zazwyczaj osoby, którym podobało się jedno wyrażają się entuzjastycznie o drugim.

Moj chlopak ma bardzo pozytywne patrzenie na swiat, on koi moje nerwy, mam nadzieje, ze kiedy zamieszkamy razem to troszke bedzie mi lzej na duszy.

To się chyba nazywa za dużo w du** - swiete slowa

santos - myslalam juz dawno, nie odwazylam sie pojsc chociaz bylam namawiana przez kuzynke, chlopak i mama nie widzieli potrzeby wiec nie poszlam i zaluje, moze juz bylabym jakos cudownie uzdrowiona i nie zakladala tego watku.

Ekhm - to Twoja mama i Twój chłopak mieli iść do psychologa, czy Ty ? Nie umniejszając im - to akurat nie ich decyzja. Jeśli czujesz, że potrzebujesz psychologa, to idź - choćbyś miała pójść tylko raz. Ale idź. To Ty o tym decydujesz i nieważne, co mówią inni, choćby Ci najbliżsi.

Zasatanawiam sie jednak ciagle czy moja postawa wobec zycia jest normalna, czy jednak wymaga wizyty u lekarza.

Zależy, co jest przyczyną - jeśli niechęć do pracy, wynikająca z tego, że to praca skrajnie niedopasowana do Twojej osobowości, to ja tu niczego dziwnego nie widzę. Jeśli natomiast to wszystko są objawy depresji - choroby przecież! to tak - lekarz jest wskazany.

Trzymam kciuki

[meganka1985]

Pomyśl, że masz lepiej od innych. Masz wszystko co jest potrzebne do funkcjonowania w dzisiejszych czasach. Podejrzewam że zmienisz swoje nastawienie w momencie urodzenia dziecka, takie przeżycie daje dużo siły, poza tym nie będziesz wtedy miała nawet momentu na umartwianie się Głowa do góry!!!

[Olivka1990]

Piszecie, że jest szczęściarą, że ma się cieszyć z tego, co posiada, a prawda jest taka, że póki nie straci się czegoś naprawdę ważnego, nie doceni się tego, co posiada się teraz. Trochę brutalne, ale prawdziwe. Mało tego - też tak czasem mam, ba, śmiem twierdzić, że każdy czasem lubi się trochę nad sobą poużalać. A wiesz jak sobie z tym poradzić? Poszukaj i pooglądaj sobie jakiś naprawdę mocny film dokumentalny. Jest też wersja dla posiadających dużo wolnego czasu - wolontariat w domu opieki społecznej czy hospicjum. Moim zdaniem mocna szkoła życia. Nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi o to, aby czyimś kosztem się dowartościowywać, ale, paradoksalnie, można nauczyć się radości życia od ludzi, których życie doświadczyło najmocniej.

[Coccinelle_]

dziekuje za dalsze odpowiedzi.
nie chcialabym sie przekonac jak to jest stracic cos bardzo waznego, czesto wlasnie tak mysle ze przeciez inni maja gorzej, pomaga na sekunde.
No coz, moze za jakis czas moje podejscie sie zmieni, moze musze jeszcze dojrzec do doroslego zycia. Chociaz tak naprawde jestem dopiero u progu.
Wole nie myslec, co zrobie jak zaczna sie prawdziwe problemy.
Dziekuje i rowniez zycze duzo sily osobom tak slabym jak ja.

[eliz23]

a moze zdradzisz jaką pracę wykonujesz?

[Coccinelle_]

oj, pewnie Cie to zaskoczy ale pracuje po prostu w sklepie, wysoka pensje zapewnia system prowizyjny, po prostu mamy duza sprzedaz wiec wyplata (jak na sprzedawce) + premia daje wysoka wyplate, stresuje sie poniewaz przez nawal pracy mam trudniej sie czegokolwiek nauczyc, a obowiazuja nas sztywne reguly

[Coma_]

Osobiście uważam, że nie kwalifikujesz się do lekarza . Po tych kilku postach widać, że masz w miarę zdrowe podejście i do siebie, i do opinii innych.

Piszesz, że praca nie sprawia Ci satysfakcji, a przecież praca do połowa naszego życia... Rozumiem też, że nie chcesz jej zmieniać, bo ja też doceniam swoją pracę, choć nijak się nie ma do moich zainteresowań.

Są dwa wyjścia:
albo dąż do zmiany pracy na bardziej satysfakcjonującą (nie od zaraz ale np. za parę lat - w tym celu możesz zrobić jakieś kursy, szkolenia, po prostu podnieść kwalifikacje);
albo pracuj dalej tam gdzie pracujesz, ale znajdź sobie "odskocznię" po pracy, całkowity reset i jedną wielką radość np. pasję Możliwości jest mnóstwo, od sportu, sztuki, literatury, po wolontariat, internet, rękodzieło, języki... Cokolwiek, co pozwoli Ci cieszyć się życiem i iść do pracy z myślą, że po niej wrócisz do swoich ulubionych zajęć.

Poza tym otaczaj się ludźmi, którzy Cię inspirują, a jak nie masz ich bezpośrednio dookoła siebie, poszukaj w Internecie - niektóre blogi, strony internetowe potrafią naprawdę zainspirować do realizacji marzeń np. strony niepełnosprawnych, albo ludzi pochłoniętych pasją tworzenia (robótki, decoupage itp.). Sama ostatnio zostałam zainspirowana blogami typu: "1000 rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią" - ludzie z całego świata robią listę celów i realizują je, to dopiero pozwala docenić życie... i zobaczyć jakie jest krótkie i jak mało mamy czasu.

[d0lcevita]

nie ejstem w takiej sytacji jak autorka b o jestem szczęsliwa....ale brak mi pasji dlatego dziękuję Coma za to co napisałaś

Napisane przez Coma_

1
albo pracuj dalej tam gdzie pracujesz, ale znajdź sobie "odskocznię" po pracy, całkowity reset i jedną wielką radość np. pasję Możliwości jest mnóstwo, od sportu, sztuki, literatury, po wolontariat, internet, rękodzieło, języki... Cokolwiek, co pozwoli Ci cieszyć się życiem i iść do pracy z myślą, że po niej wrócisz do swoich ulubionych zajęć.

2
Poza tym otaczaj się ludźmi, którzy Cię inspirują, a jak nie masz ich bezpośrednio dookoła siebie, poszukaj w Internecie - niektóre blogi, strony internetowe potrafią naprawdę zainspirować do realizacji marzeń np. strony niepełnosprawnych, albo ludzi pochłoniętych pasją tworzenia (robótki, decoupage itp.). Sama ostatnio zostałam zainspirowana blogami typu: "1000 rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią" - ludzie z całego świata robią listę celów i realizują je, to dopiero pozwala docenić życie... i zobaczyć jakie jest krótkie i jak mało mamy czasu.

ad 1....
naprawde bardzo dobre podejscie...sama skorzystam

ad2
nieriwarygodne ale sama własnie takiego czegoś szukam tez skorzystam z porady

[Bniewie]

Może spróbuj afirmacji? Sama nie jestem ekspertką w tej dziedzinie, ale może Tobie pomogą? Po prostu raz dziennie (lub częściej) stawaj przed lustrem i powtarzaj sobie, że jesteś wartościową osobą, kochasz życie i jesteś naprawdę szczęśliwa Postaraj sie poczuć to w tej chwilii w której to mówisz. Mi na przykład kopa daje jakaś energetyczna muzyka, wtedy czuję że mogę wszystko. Spróbuj wykrzesać z siebie jakąś radość, wdzięczność optymizm i powtarzaj sobie, że jesteś spełniona i zadowolna z życia i z siebie. Jeśli Twoja praca Cię nie satysfakcjonuje, to dziewczyny dobrze Ci radzą - spróbuj się doszkolić, porozglądać za czymś innym.
Sama niedawno miałam naprawdę fatalny okres. Zaczęłam pracować i studiować zaocznie. Plus już od dawna jestem sama. A teraz jeszcze wszyscy przyjaciele wyjechali do innego miasta. Na studia dzienne. Dramat, masakra. A teraz? Trochę posmakowałam mojego nowego życia i naprawdę je polubiłam. Potrafisz docenić błękit nieba i świeże powietrze, spróbuj tego samego w swojej pracy. Nie mówię, że masz zacisnąć zęby i cieszyć się z wysokiej pensji, ciesz się drobiazgami. Np. tym, że uśmiechasz się do jakiegoś klienta i on to odwzajemnia. Postaraj się w każdej chwilii odczuwać wdzięczność i radość. Ze wszystkiego. Warto spróbować, prawda?

[Coccinelle_]

Dziewczyny! Jestescie po prostu przekochane
tyle ciepłych, miłych i wartościowych słów
bardzo bardzo Wam dziękuję wszystkim za wypowiedzi, każdą sobie przeanalizuję i będę tu zaglądać w gorszych chwilach.
To racja - pasja daje w życiu dużo.
Miałam kiedyś hobby, jednak nie rozwinęłam mojego zainteresowania ponieważ uważałam, że jestem w tym za słaba, dziś żałuję bardzo bo pewnie inaczej wyglądąłoby moje życie. Ale to nic! Nie warto przejmować się takimi drobiazgami tylko spróbować dostrzec dobre rzeczy gdziec indziej.
Za kilka dni kończę 19 l i postanawiam, że od tego momentu postaram się nie narzekać i nie przejmować niektórymi sprawami, a doceniać bardziej to, co mam.

Jeszcze raz dziękuję za pomoc, serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego

[Sweet Chocolate]

.

[Deede]

Napisane przez Coccinelle_

Witam dziewczyny,

założyłam ten wątek, poniewaz chciałabym, aby ktoś spojrzał na moje podejście do życia "z zewnątrz"i po prostu powiedział co o tym myśli (chociaż nie zdziwię się, jeśli nie będzie żadnego odzewu)..
Od kilku miesięcy bardzo zmieniłam swoja postawę życiowa.
Mam 20 lat, skończyłam szkole, mam maturę i zawód. Nie poszłam na studia, poniewaz nie czuje sie na silach.
Zaczęłam prace, ktora niestety mnie nie satysfakcjonuje (oprócz kwestii finansowej).
Kiedy chodziłam do szkoły, nie zastanawiałam sie tak nad sobą jak teraz.

No to jedziemy..
Po 1 - nie masz celu w życiu, nie masz żadnych planów. Jesteś młodziutka i teraz jest moment, aby zastanowić się nad sobą w standardowych, podstawowych kwestiach: co lubię, jak chcę żyć za 10 lat, jak mogę do tego dojść? Oczywiście może sobie to zagłuszać lub znaleźć rozwiązanie zastępcze, czyli np. urodzić dziecko , ale te kwestie i tak do ciebie powrócą - a wtedy będziesz dużo starsza i będzie to jeszcze trudniejsze i cięższe do zniesienia.
Wiesz, ja mam prawie 10 lat więcej niż ty i chciałabym móc cofnąć się do 20-tki, żeby pomyśleć nad pewnymi rzeczami wcześniej. Ech..

Napisane przez Coccinelle_

Wszystkie aspekty zycia widze w czarnych barwach, nie potrafie dostrzec tych pozytywnych rzeczy, ktore dzieja sie wokol mnie. Uważam o sobie, ze do niczego sie nie nadaje, ze we wszystkim jestem beznadziejna, jesli nie "wystarczajaco dobra".

Po 2 - chyba jesteś perfekcjonistką w pewnych kwestiach. Mam poodbnie i z 1 strony to jest dobre, bo jak coś się robi na serio, to się to robi dobrze, ale z drugiej obawa przed nie byciem "wystarczająco dobrą" bardzo hamuje. I to myślenie trzeba zwalczyć. Nie wiem jak, bo do tej pory mnie to męczy.. Generalnie - każdy kiedyś zaczyna, a na początku nikt nie jest mistrzem w niczym. Umiejętności wymagają nauki, a to jest proces, a ten ma to do siebie, że musi trwać jakiś czas - nie da się tego przeskoczyć.

Napisane przez Coccinelle_

Mam kochanego chłopaka, którego kocham nad życie i tak naprawdę tylko on mnie rozumie i zna, i zawsze jest przy mnie. Czuje, ze oprócz niego nie mam nikogo, komu mogłabym zaufać i wygadac się. Chociaż mam rodzinę, odstaje od nich, nie potrafię sie dogadać z rodzicami.
Jednak nie to jest moim problemem, poniewaz zamiast cieszyc sie tym, ze nie jestem biedna, mam co jesc, mam swoje pieniadze, samochod i inne rzeczy materialne, mam dach nad głową i nie dzieje mi się żadna krzywda, potrafię przez cały dzień zamartwiać sie jak to jest mi źle i jaka jestem beznadziejna.
Użalanie się nad soba jest moim "ulubionym" zajeciem i zauwazylam ze negatywne myslenie o sobie jest coraz trudniejsze dla mnie do opanowania. Nienawidze siebie za to, często przez to płaczę.
Kiedyś nigdy, ale od jakiegoś czasu bardzo często słyszę od starszych ode mnie osób ze "życie mnie zniszczy", jeśli dalej taka będę.
Jestem bardzo wrazliwa osoba i bardzo latwo sie stresuje, przejmuje wszystkim, wyolbrzymiam wiele błahych problemów.
Poza tym nie jestem w ogóle pewną siebie osoba, chociaż jeszcze nie tak dawno słyszałam ze mam w sobie doży potencjał.
W dzieciństwie zawsze myślałam, ze będę dobrze wykształconą, twardo stąpająca po ziemi kobieta.
Od jakiegoś roku jestem całkiem inna niż ta osoba w opisie.
Nie wiem, jakie zmiany we mnie zaszły i co jest tym spowodowane, ale wiem ze nie chce taka być.
Oczywiście, użalanie sie nad soba i wieczne narzekanie jest "łatwe" i moim problemem jest to, ze nie potrafię tego powstrzymać, zebrać się w sobie i isc przed siebie.

Do użalania się i poczucia "nieszczęśliwości" człowiek się przyzwyczaja. Wiesz, dlaczego to jest "łatwe"? Bo znasz ten stan i paradoksalnie dobrze się w nim czujesz. Odrzucenie tego stanu jako czegoś, co się zmienić nie da, a więc powiedzenie sobie "zmieniam to, co mi się nie podoba i zaczynam żyć, jak chcę" wymaga de facto odrzucenia tego, co znamy. Wymaga zmian, a wszelkie zmiany stresują - tak już jest. To użalanie się jest trochę takim mechanizmem obronnym i wymówką jednocześnie.
A co do samego poczucia szczęścia - "Ludzie są na tyle szczęśliwi, na ile sobie pozwolą". - A. Lincoln - i dokładnie tak jest.

Napisane przez Coccinelle_

Stresuje sie praca, uważam ze nie wykonuje należycie swoich obowiązków i przed oczami mam tylko wizje zwolnienia, mam wrażenie ze nikt mnie w pracy nie lubi. Bardzo mnie to stresuje i przygnębia..

Odkad zaczelam pracowac, bardzo zaczelam doceniac kazdy moj wolny dzien. Lubie np. patrzec dlugo w niebo i cieszyc sie jego widokiem, albo chodzic troszke dluzej na dworze z psem, zeby wdychac wiecej swiezego powietrza. Nigdy wczesniej tak nie mialam, i nie wiem czym to jest spowodowane. Czuje sie jak wariatka. Bardzo mnie przygnebia fakt ze musze siedziec zamknieta w pracy w jednym pomieszczeniu przez 12 godzin i nie miec kontaktu ze swiatem. Czy to normalne podejscie? Czuje jakis wewnętrzny zal i bunt, nie wiadomo czym spowodowany.

To jest normalny i zdrowy objaw u osoby, która oczekuje od życia czegoś więcej. I są 2 wyjścia - albo to zaakceptujesz na zasadzie "praca to jest TYLKO praca, czynność zarobkowa, a oprócz tego mam życie" (więc się nie mam o co wkurzać). Tylko trudno to zrobić, jeśli praca praktycznie nam to życie zabiera. I tu dochodzimy do rozwiązania nr 2 - jak obmyślisz to, co napisałam ci w pkt. 1, ułożysz sobie plan działania (ale musi być on dosyć elastyczny, żeby nie zapędzić się w ślepa uliczkę), zaczniesz go powoli realizować, a do pracy (tej czy innej) podchodzisz już wtedy na zasadzie "zarabiać muszę, praca mnie wkurza, idealna nie jest, ale to jest tylko praca przejściowa" - to daje sporo siły.
Tylko, ja to piszę w złożeniu, że znajdziesz coś, co będziesz chciała robić zawodowo tak już docelowo, co będzie dla ciebie jeśli nie pasją, to chociaż czymś interesującym i wartym zaangażowania. A sądzę, że właśnie tego potrzebujesz.

Napisane przez Coccinelle_

Bardzo proszę o jakies sugestie, jak mogłabym zmienić w sobie swoja postawę, bardzo chce docenić inne, pozytywne aspekty mojego życia ale nie potrafie. Bardzo jest mi z tym zle i wstyd, kiedy słucham o większych problemach innych ludzi. Czuje się żałośnie, beznadziejnie ze swoim charakterem
Jeszcze niedawno kuzynka namawiala mnie na wizyte u psychiatry, jednak nie poszłam, chociaz chyba powinnam bo mam jeszcze nerwice natręctw. Jeśli jest tu jakiś psycholog to proszę o odzew.

Jeśli ktoś dotarł do konca tego belkotu, to dziekuje za poświęcony czas, może ktoś podzieli się swoimi przemyśleniami..

I to tyle ode mnie. Co do psychiatry, psychologa - wizyty niewiele dadzą, jeśli sama nie złapiesz tego, o czym pisałam. Ludzie latami się "terapeutyzują" i wiecznie siedzą w ciemnej d.. - bo tak naprawdę tego chcą. Terapia ma ci tylko pomóc to złapać,m o czym wyżej - nikt cię nie zaczaruje, nie rzuci magicznego hasła, od którego wszystko zmieni się o 180 st. Tak naprawdę masz chyba dosyć typowe dylematy - uwierz, że nie jesteś sama. Problem w tym, że większość ludzi niczego nie chce z tym zrobić, a potem mając 60 lat, kiedy dzieci dawno już poszły sobie w świat, patrzą na 20-30-latków i myślą, jak to było by fajnie móc ułożyć sobie wszytko od początku, lepiej. Ale czas się nie cofnie, życie jest jedno..
Wg mnie najważniejsze jest to, o czym pisałam na samym początku - od tego wszytko się bierze. Druga istotna sprawa - musi do ciebie dotrzeć, że użalasz się, dręczysz, bo sama tego chcesz. Jeśli "chcesz", tzn. że masz na to wpływ - możesz się tego pozbyć. To nie jest takie proste do zrobienia, ale wykonalne. Zapewniam. A skoro napisałaś tu to, co napisałaś, tzn., że już coś ci zaczyna świtać. Tylko jeszcze sama tego nie potrafisz zdefiniować, ułożyć, ale pierwszy krok za tobą.
I tylko od ciebie zależy, czy jutrzejszy dzień będzie bardziej wartościowy od dzisiejszego.

[purrpura]

moja kochana,
mialam podobny problem do Twojego i polecam Ci ksiazke "Mozesz uzdrowic Swoje Zycie" Louise L. Hay. Mozna ja dostac np w empiku.
Bardzo mi pomogla i mimo ze nadal czasem jeszcze dopadaja mnie czarne mysli, to jednak o wiele radziej niz kiedys i wierze ze teraz juz bedzie tylko lepiej.

[Reijel]

Napisane przez meganka1985

Pomyśl, że masz lepiej od innych. Masz wszystko co jest potrzebne do funkcjonowania w dzisiejszych czasach. Podejrzewam że zmienisz swoje nastawienie w momencie urodzenia dziecka, takie przeżycie daje dużo siły, poza tym nie będziesz wtedy miała nawet momentu na umartwianie się Głowa do góry!!!

Co to za rada - zrób sobie dziecko, to nie będziesz miała czasu na zamartwianie się

Autorko, doskonale rozumiem, jak się czujesz. Rok temu miałam identycznie: byłam na dobrych studiach, miałam znajomych, rodzice nie mieli problemu z utrzymywaniem mnie, więc nie musiałam iść do pracy, nie działa mi się żadna krzywda, nie chodziłam głodna, zmarznięta, nie rzucił mnie facet. A jednak codziennie wstawałam nieszczęśliwa, nie chciało mi się nic, na nic nie miałam siły. Cieszę się, że w tamtym momencie podjęłam leczenie, bo dzisiaj jestem zupełnie inną osobą (albo tą, co zawsze, tylko wróciłam do siebie). Dlatego radzę, żebyś jeszcze raz rozważyła wizytę u psychologa.

[monolit]

Taka luźna konstatacja : robota plus dobre zdrowie równa się szczęście ! Od, recepta na życie udane, moich drogi przedmówczyń. No muszę powiedzieć, że ciekawą wizję szczęście panie serwujecie; tylko niestety nie jest tak różowo, znaczy się ja wręcz zazdroszczę ludziom, którzy tak mają, ale niestety nie wszyscy tak mają. Dla przykłady dlaczego wśród zdrowych i pracujących Japończyków jest tyle samobójstw( jeden z najwyższych współczynników na świecie) ? Mają prace i zdrowie, a i tak kaplica...

[Deede]

Napisane przez monolit

Taka luźna konstatacja : robota plus dobre zdrowie równa się szczęście ! Od, recepta na życie udane, moich drogi przedmówczyń. No muszę powiedzieć, że ciekawą wizję szczęście panie serwujecie; tylko niestety nie jest tak różowo, znaczy się ja wręcz zazdroszczę ludziom, którzy tak mają, ale niestety nie wszyscy tak mają. Dla przykłady dlaczego wśród zdrowych i pracujących Japończyków jest tyle samobójstw( jeden z najwyższych współczynników na świecie) ? Mają prace i zdrowie, a i tak kaplica...

Upraszczasz.
Co do pracy - zależy jaka to praca, ile tej pracy i czy coś poza nią jest. Jeśli zarabiasz własna pasją, to wierz mi, że daleko ci do samobójczych myśli czy chociażby poczucia nieszczęścia. Żeby być szczęśliwym, to trzeba tego chcieć. A jak się ma zdrowie, a do tego fajnego partnera i nie przymiera z głodu, to cała reszta siedzi w naszej głowie.

[Reijel]

Napisane przez Deede

Upraszczasz.
Co do pracy - zależy jaka to praca, ile tej pracy i czy coś poza nią jest. Jeśli zarabiasz własna pasją, to wierz mi, że daleko ci do samobójczych myśli czy chociażby poczucia nieszczęścia. Żeby być szczęśliwym, to trzeba tego chcieć. A jak się ma zdrowie, a do tego fajnego partnera i nie przymiera z głodu, to cała reszta siedzi w naszej głowie.

Dobrze powiedziane.
Liczy się też jakość życia, a nie sam fakt, że nie jest źle.

[Coccinelle_]

Deede - dzięki za wyczeprującą odpowieź. Jestes psychologiem?
Fakt - oprócz planu wyprowadzenia się od rodziców i za kilka lat wzięciu ślubu, to nie mam żadnego.
Standardowe kewsie - jak to okreslilas - beda wymagaly ode mnie wiekszego przemyslenia..
Jestem perfekcjonistka, zbyt krytycznie oceniam siebie, zdazylam juz do tego przywyknac, kiedy ludzie mowia mi jakies dobre rzeczy, nie jestem w stanie uwiezyc w zadne ich slowo.
Zacytowane przez Ciebie zdanie z pewnoscia jest prawda bardzo podniosly mnie na duchu Twoje wypowiedzi. Dziękuję

Reijel - bylas iu psychologa tak? Ile to bylo wizyt? Możesz powiedziec cos dokladniej?

[meganka1985]

Przepraszam bardzo, nie napisałam "zrób sobie dziecko", tylko że zmieni jej się podejście do życia kiedy to nastąpi.

[d0lcevita]

Napisane przez purrpura

moja kochana,
mialam podobny problem do Twojego i polecam Ci ksiazke "Mozesz uzdrowic Swoje Zycie" Louise L. Hay.

tez polecam

[Deede]

Napisane przez Coccinelle_

Deede - dzięki za wyczeprującą odpowieź. Jestes psychologiem?
Fakt - oprócz planu wyprowadzenia się od rodziców i za kilka lat wzięciu ślubu, to nie mam żadnego.
Standardowe kewsie - jak to okreslilas - beda wymagaly ode mnie wiekszego przemyslenia..
Jestem perfekcjonistka, zbyt krytycznie oceniam siebie, zdazylam juz do tego przywyknac, kiedy ludzie mowia mi jakies dobre rzeczy, nie jestem w stanie uwiezyc w zadne ich slowo.
Zacytowane przez Ciebie zdanie z pewnoscia jest prawda bardzo podniosly mnie na duchu Twoje wypowiedzi. Dziękuję

Reijel - bylas iu psychologa tak? Ile to bylo wizyt? Możesz powiedziec cos dokladniej?

Powiedzmy, że psychologia nie jest mi obca.. Po drugie - coś tam wiem też z własnego doświadczenia i łapałam podobne fazy jak ty. Wiedza to jedno, ale uporanie się z własnymi "fazami" to też inna sprawa. I też miałam tak, że odpuściłam sobie kiedyś coś, co było moją pasją. Odpuściłam, bo naszły mnie inne pomysły na pracę zawodową i w ogóle. Te zrealizowałam, ale "stara miłość nie rdzewieje", w pracy zaczęłam się dusić - w jednej, w drugiej, trzeciej.. No jestem klasycznym przypadkiem w tej kwestii, a że nie ma co ze sobą walczyć - wracam więc do korzeni. Tylko wiem, że to potrwa, bo mam co nadrabiać, a zarabiać na życie też muszę. Obecna praca nie jest zła i jakoś zahacza o tą moją pasję, ale trzymam się tego, że to nie jest moje miejsce docelowe, mam do czego dążyć, mam plan i to daje naprawdę duży komfort psychiczny. Tylko cholerny brak wolnego czasu mnie dobija co jakiś czas.. Wiesz, jeśli tym twoim hobby nie była gimnastyka artystyczna, to raczej wszystko przed tobą. W sporcie wyczynowym to droga do kariery (zawodowej, bo można z daną dziedziną sportu jakoś się związać) faktycznie zamyka się, jeśli sobie odpuścisz w młodym wieku, ale do większości rzeczy można wrócić. Oglądałam fajny program o facecie, który będąc trybikiem w jakiejś dużej firmie czy korporacji, pewnego dnia rzucił wszystko i zaczął uczyć się kowalstwa - od podstaw, a był starszy ode mnie. Warto powalczyć, żeby potem nie żałować.
Mnie sporo pomógł też TŻ. bo ma zdrowsze podejście od mojego w niektórych kwestiach i mi kibicuje, aczkolwiek siłę trzeba znaleźć też w sobie. To może potrwać (nawet chyba musi i trzeba nastawić się, że mogą być momenty zwątpienia - ale to mija), można wesprzeć się psychologiem, ale trzeba nastawić się na dosyć ciężką pracę. Ale warto będzie
A, z tym planem - musi być realny i elastyczny, bo jak ma się nastawienie "albo super - albo wcale", to bardzo łatwo wpaść w pułapkę zaczynania na nowo od jutra. I tak można całe życie "zaczynać". Trzeba - w tym planowaniu - wziąć pod uwagę deficyt czasu, nieprzewidziane sytuacje itp., żeby samej siebie nie zniechęcić.
No, to życzę siły i wytrwałości