Samotnośc wysysa ze mnie życie

[akacja_szczeciniasta]

Witam Wizażanki

Zaglądam na ten portal bardzo często, ale nie trafiłam na wątek, który chce teraz poruszyć. Mam nadzieje, że poradzicie mi coś, bo jestem na skraju depresji.

Jestem już na 3-cim roku studiów i jestem straszliwie samotna. Niektóre z Was pisza, że sa bardzo samotne, bo nie mają znajomych, ale maja TŻów, albo mają super znajomych, ale brak miłości etc, ale czy jest na tym forum, któś, kto nie ma nikogo, czy byliście kiedys w takiej sytuacji?

Nigdy nie byłam otoczona wianuszkiem znajomych. Mam swoje dośc dziwne dla niektórych przekonania. Lubie się bawic, ale z umiarem i bez alkoholu. Miałam zawsze kilka koleżanek, raczej takich szkolnych, ale wiecie, kiedy człowiek nie idzie gdzieś sam, tylko ma u boku kogoś znajomego, od razu pewniej się czuje. Ja już nie pamiętam, żebym gdzies wychodziła, czy jechała z kimś znajomym np. pociagiem. Nie dostaję od nikogo smsów, ani życzeń świątecznych. Najgorsze jest jednak to, że taki stan rzeczy nie leży w mojej naturze, nie jestem typem samotnika. Gryzie mnie ten stan cały czas, bo nie wiem, co robię źle, że ludzie nie chcą się ze mną przyjaźnić. Jestem wesoła, pomocna, raczej nieśmiała, zawsze pierwsza staram się zagadać. Ale zawsze pierwsza wychodzę z inicjatywną i z reguły jestem odrzucana. Byłam u dwóch psychologów, bardzo dennych, którzy nie potrafili mi pomóc. Musze teraz mieszkac z obcymi, bardzo imprezowymi dziewczynami, które sa z zupełnie innej bajki i patrza na mnie jak na kosmite. Nikt do mnie nie przychodzi, nigdzie nie wychodze wieczorami. Wyjśc sama? Nie mam odwagi. Jak miałabym się zachować? Usiąśc sama przy barze, albo dosiąść się do obcej paczki. Mam już od dwóch lat tak jakby depresje. Chciałabym wziąść się w garśc, ale jak? Nie mam nawet jednej koleżanki z którą mogłabym wyjść, żeby poznac innych ludzi. Boję się, ze mimo moich 22 lat jest już za późno, żeby kogos poznać - ludzie pogrupowali się w paczki w LO albo na I roku. Nie mam wielkich wymagań - nie szukam wielkiej miłości czy przyjaźni, chciałabym tylko mieć z kim pogadać, bo interesuje mnie wiele rzeczy a nie mam z kim podzielić się moimi wrażeniami. Ze starymi szkolnymi znajomymi nie mam kontaktu, bo to oni zazwyczaj zrywali kontakt(sić!) Nie sądziłam, że spotka mnie kiedyś coś takiego, ze będę sama jak palec. Przepraszam za ten megadepresyjny post, ale nie wiem, co mam robić i chce mi się płakać. Poradzicie mi coś? Jest dla mnie jakaś nadzieja?
Pozdrawiam

[Apelly]

Hmmm, wydaje mi się, że po prostu nie znalazłaś się w otoczeniu ludzi, którzy by Tobie odpowiadali, tzn byli do Ciebie podobni, dlatego też stąd może wynikać Twoja samotność.

[Maudia]

Wbrew pozorom bardzo wiele osób jest samotnych nawet wśród tłumu znajomych. Może spróbuj wyjść do ludzi w inny sposób np. zapisując się na zajęcia sportowe, fora związane z zainteresowaniami (ci ludzie również spotykają się realnie), wolontariat itp. Wtedy połączy Was wspólna pasja i na pewno będziecie mieli o czym rozmawiać, a Ty będziesz miała przede wszystkim komu dać cząstkę siebie uzyskując przy tym satysfakcję.

[marek88]

i tak to jest brak z znajomych= brak wychodzenia a to= brak szans na poznanie kogoś :/

[JellyJumper]

również czuję się bardzo samotna, mam podobnie jak ty, nie jestem odludkiem, lubie towarzystwo innych a jakos nie potrafie sie z nikim bliżej zaprzyjaźnić:/

[ariadna90]

może masz jakąs pasję??( chyba, że nie doczytałam. Najlepiej wtedy idź na jakieś zajęcia, tam poznasz ludzi z podobną pasją. Myślę, że taniec to też dobry pomysł. Najgorsze to siedziec w domu i użalac sie.

[Malla]

Przyjaciółki zostawiłam na Podkarpaciu. Świetne towarzystwo znalazłam wśród Wizażanek z krakowskiego wątku spotkaniowego

[Lenkapuma]

Napisane przez Malla

Przyjaciółki zostawiłam na Podkarpaciu. Świetne towarzystwo znalazłam wśród Wizażanek z krakowskiego wątku spotkaniowego

Podobnie.
Mall,

Autorko, poszukaj znajomości na Wizażu. Przejrzyj podforum Społeczności i odszukaj wizażanki ze swojego miasta A potem idź na spotkanie i poznawaj ich coraz więcej.
Ja w ten sposób poznałam chyba już z 20 dziewczyn i ze spotkań zawsze wracam z uśmiechem na twarzy.

[Malla]

O, tę panią powyżej na przykład poznałam

[paula-zla]

Autorko, skąd jesteś?
Czuję się samotna, większość znajomych się ode mnie odwróciło przez pewną sytuację, nie mam faceta.
Mam trzy koleżanki, z którymi się trzymam; jedna rzadko ma ochotę i kasę na wyjścia, druga dużo czasu spędza z facetem, a trzecia mieszka ponad 100 km ode mnie.
Namówić je na wspólne wyjście to niemalże cud, aby każdej pasowało.
Na uczelni poznałam kilka fajnych osób i chyba wezmę się za organizację jakiegoś spotkania, bo już mnie nudzi siedzenie w domu.

[myszka1973]

Napisane przez Maudia

Wbrew pozorom bardzo wiele osób jest samotnych nawet wśród tłumu znajomych.

Znam to uczucie . Ja mam już swoje lata, dzieci, męża, a pomimo to zżera mnie samotność. Niedawno straciłam pracę i okazało się, że nagle mam dużo czasu ale jestem sama. W domu z nikim nie mogę podzielić się swoimi myślami, mój TŻ chyba nigdy mnie nie rozumiał. Biorę za słuchawkę od telefonu i... do kogo zadzwonić? Każdy ma swoje rodziny i swoje grono znajomych, koledzy z pracy o mnie zapomnieli, nie łączą nas wspólne problemy. Pamiętam jak marzyłam o kilku dniach wolnych aby nadrobić zaległości towarzyskie, gdzieś pójść, gdzieś pojechać... Teraz siedzę w domu. Dzieci dorastają a ja nigdzie nie wychodzę bo niestety nie mam z kim i do kogo. Marzył mi się bal sylwestrowy a nie siedzenie na kanapie przed Tv. Może to depresja ale ja nie mam siły z nią walczyć, mogę sobie tylko popłakać w samotności.

[BioIvO]

Trzeba coś z tym zrobić. Może metodą małych kroczków nawiązać kontakt z ludzmi z roku? W końcu studiujesz, spotykasz więc ludzi na wykładach. Można poszukac porozumienia z jedną osobą- zapytać sie o notatki albo po prostu usiąść obok w ławce.
Miałam podobny problem, nigdy nie przyciagałam gromady ludzi, zawsze byłam "tą z boku". Akurat miałam to szczęście, że zgadałam się z jedną symaptyczna dziewczyną a ona jako bardziej przebojowa pociagnęła mnie do ludzi. Myślę, że ważne jest aby nie uciekać od rozmów w grupkach. Nie trzeba sie udzielać ale nawet milcząca obecność w jakiejś grupie pomaga na dłuższa metę w integracji.
Bardzo dużo dają fajni współlokatorzy. Gdy są w porządku masz zapewnione towarzystwo na wszelkie wyjścia. Więc może cos da sie zrobic na tym polu?

[Patryla20]

Napisane przez marek88

i tak to jest brak z znajomych= brak wychodzenia a to= brak szans na poznanie kogoś :/

dokładnie

Nawet do głupiego kina to tradycja nakazuje chodzić z kimś

[JanePanzram]

Napisane przez akacja_szczeciniasta

Musze teraz mieszkac z obcymi, bardzo imprezowymi dziewczynami, które sa z zupełnie innej bajki i patrza na mnie jak na kosmite.

To jest powód tego, że ci się nasila: codziennie widzisz, że tamte bez problemu łażą, a ty siedzisz sama.
Pomogłoby ci, gdybyś zmieniła pokój - to jest konkretna rada.

Jakbym ja sie otaczała modelkami z Vogue, to też bym schizy dostawała, jaka ja gruba i nie-piękna. Jakbym się otaczała samymi parami, które swoimi czułostkami by mnie na okrągło kłuły w oczy [właśnie dlatego nie warto na wyjazdy wybierać się sama z parą która jest ze sobą od niedawna, bo to będzie zawsze katastrofa i człowiek się czuje jak na doczepkę wszędzie, bo tamci tylko między sobą gruchają!] to bym też schizy dostała. I tak dalej w ten deseń.

Twój stan pogłębia przebywanie z nimi. Na dodatek będziesz piętrzyła w sobie wizje siebie jako kompletnej nudziary, nieciekawej osobowości, człowieka z przypadku. Nie żartuję. Prześledź ten czas co z nimi jesteś. Wiesz co teraz sobie robisz? Psychiczny gwałt. Zamiast zobaczyć wreszcie, że pewne środowiska NIE MUSZĄ ci pasować (tej mądrości człowiek nabiera z wiekiem), że te dziewczyny to nie jest twój ideał osobowości i stylu życia (i jak to zaakceptujesz, to od razu przestaniesz się tak martwić i zaczniesz żyć jak człowiek) - to będziesz tworzyć wizje siebie jako kompletnego nudziarza i wyrzutka społecznego.

Tobie NIE MUSI odpowiadać imprezowanie - i nie robi to z ciebie szarej myszy, która zanudzi każdego! Świat sie z imprezowiczów bezproblemowych nie składa. Są i metale, i ponuraki, i samotne wilki, i żartownisie, i ludzie którym we łbie tylko kariera --- całe spektrum. A ty widzisz imprezowiczki i sobie zaczynasz układać w głowie, że to jedyny właściwy sposób na życie, bo jak nie, to ludzie umrą przy tobie z nudów i nigdzie cię nie zaproszą.

Możesz być osobą, która sobie polezie tu albo tam, ale na ogół to sobie posiedzisz w spokoju - i nie robi to z ciebie chłopa co to kij połknął (czyt: jest sztywniakiem bez polotu). Jeszcze cie takie odkrycie czeka, ale nie w tym pokoju, bo on cię niszczy. I wyniszczy do tego stopnia, że nawet pójście z kimś na kręgle to będzie dla ciebie wizja wspinaczki na Everest - tak się będziesz czuła bezwartościowa i niepotrzebna w towarzystwie. Zawsze twoja rozrywka będzie ci sie wydawała nudna w porównaniu z tymi dziewczynami, a zarazem i tak się nie zegniesz tak, by nagle zacząć łazić na imprezki. W takim błędnym kole można przeżyć całe lata i zrobić z siebie wrak człowieka: przez porównywanie się z niewłaściwym typem ludzi.

Schrzaniaj z tego pokoju gdzie pieprz rośnie, bo na razie siebie niszczysz. To kwestia otoczenia.

[Patri]

Ja tak się czułam bardzo długo i bardzo długo nie rozumiałam co ze mną nie tak.
Nic ze mną nie tak. Jestem jak kot, który ma swoje scieżki, swoje upodobania.
Dobra porada tam wyżej, zapisać sie na zajęcia, które sprawiają Ci przyjemność. Zrób sobie dobrze! To było moje motto na tamten rok.
Pozdrawiam.

[xyz089]

A ja Ci powiem tak , że do wszystkiego trzeba nabrac dystansu, nie brac do siebie , nie wmawiac sobie pewnych rzeczy. Widze ze bardzo sie przejas brakiem przyjaciol czy milosci... ale moze dla Ciebie ratunkiem byloby nie brac zycia az tak powaznie? Przestac sobie mowic ,, nie mam nikogo, jestem samotna jak palec'', ale wrzucic na luz ... Jesli bedziesz o sobie tak myslec , w ten sposob postrzegac siebie sama, stracisz poczucie wlasnej wartosci i faktycznie mozesz nie wyjsc z depresji..
Przede wszystkim musisz zmienic swoj sposob myslenia na bardziej optymistyczny. Zaczac w kazdym czlowieku widziec cos dobrego, przyciagajacego. Ale nic na sile. Nie nastawiaj sie odrazu na wielka przyjazn czy milosc... tak jak mowilam.. liczy sie dystans poznawaj ludzi , poznawaj ich lepiej a moze akurat ktos okaze sie wyjatkowy?

Moze wlasnie takze wrzucenie ,,na luz'' jest tutaj rozwiazaniem. Bo czesto jest tak, ze chcemy czegos tak bardzo, za wszelka cene ... wrecz obsesyjnie. I to nie jest dobre.
Mowisz, ze masz wspolokatorki. Przeszkadza Ci, ze imprezuja bo Ty nie lubisz? Ale przeciez na pewno maja tez inne zainteresowania, zajmuja sie czyms innym niz imprezowaniem?... Warto wlasnie poszukac w ludziach tego co dobre .. dla nas samych i co z nas z tymi ludźmi łączy. Nie musisz lubic tych samych rzeczy z kims, aby stworzyc z nim fajna więź...

[lara]

JanePanzram - świetnie powiedziane! zmagałam się z podobnym problemem i wiele czasu mi zajęło dojście do tego, o czym napisałaś To prawda, najważniejsze jest zaakceptowanie samej siebie i zauważenie, że świat nie jest czarno-biały, że dla każdego jest w nim miejsce...

Akacja, może pomyśl o wolontariacie? obecnie to nie tylko szpitale czy schroniska (bardzo ważne miejsca, ale nie każdy jest na tyle silny psychicznie...) ale też przeróżne instytucje np. kulturalne, w których można się udzielać, a jednocześnie poznać ludzi, z którymi naprawdę będzie Cię coś łączyło. Jestem tego żywym przykładem

PS. A jak nikt akurat nie ma dla mnie czasu abo ochoty na wspólne wyjście, to mam w nosie "tradycję" i lecę do kina sama, a co nie mówię że w ten sposób poznaję ludzi, bo nie leży to w moim charakterze, ale przynajmniej mam poczucie że jestem w jakiejś grupie. Czasem nawet to jest lepsze od samotnego patrzenia w ścianę