Sama nie wiem czego chcę...

[clara morfina]

...albo wiem ale za bardzo się boję.

Witam Drogie Wizażanki.
Podczytuję forum od jakiegoś czasu, przeszukiwałam różne wątki z nadzieją na znalezienie sytuacji podobnych do mojej, żeby się jakoś podnieść na duchu ale niestety nie natrafiłam na nic takiego.
Zatem zakładam nowy wątek, mam ogromną ochotę się komuś wygadać, bo czuję, że mój problem ciąży mi coraz bardziej.

Kilka miesięcy temu poznałam wspaniałego faceta. Nasza znajomość wynikła z mojej inicjatywy, sama wzięłam telefon w łapki i zadzwoniłam żeby się z nim umówić. Spotkaliśmy się pierwszy, drugi, trzeci raz. Z początku nie zależało mi aż tak bardzo, traktowałam to trochę tak jakby swojego rodzaju rozrywkę. Nie za bardzo w głowie było mi pchanie się w coś poważniejszego, zwłaszcza, że zostałam zraniona przez poprzedniego partnera. Zdradzał mnie, oszukiwał, nie miał do mnie szacunku i wykorzystywał mnie a na koniec porzucił dla internetowej znajomości. Ciężko było mi się z tego wszystkiego wyleczyć ale jakoś udało mi się stanąć na nogi i ogarnąć się. Wiem, że ten los zgotowałam sobie sama.
Wracając do tematu - z owym mężczyzną spotykam się po dziś dzień, kiedy tylko mamy chwilę czasu umawiamy się. Uwielbiamy spędzać ze sobą czas i jest nam cudownie, zbliżyliśmy się do siebie. Nie wiem jak nazwać naszą relację, chyba ciągle jesteśmy na etapie "spotykania się", rozmawialiśmy już o tym kilka razy i sama nie wiem czy chcę żeby było to czymś więcej czy wystarczy mi takie ot luźne spotykanie się, w zasadzie bez większych zobowiązań. Czasem wracam do domu po spotkaniu i jestem pewna, że to jest to, że tak strasznie chcę z nim być, a czasem mam wątpliwości. Jednego dnia dopada mnie frustracja, że już tak blisko, że nam na sobie zależy ale jakoś nie potrafimy tego co jest między nami nazwać. Czasem denerwuję się, że nie odzywa się do mnie dzień czy dwa. Czasem nie mogę znieść niepewności, męczy mnie czekanie na telefon. A czasem myślę, że to lepiej, że jest tak jakby "nieoficjalnie", że nie muszę się niczym przejmować, że mogę mieć własne życie. I sama nie wiem co właściwie czuję. Rozmawialiśmy, on powiedział, że traktuje mnie poważnie i że mu na mnie zależy, ale nigdy ode mnie ani od niego nie wyszły żadne deklaracje. Z jednej strony chciałabym mieć pewność, że on po prostu jest, że mu na mnie zależy, a z drugiej strony strasznie się boję zaangażować. Myślę, że może mieć na to wpływ mój poprzedni, nieudany związek. Boję się, że nie wykazując zaangażowania stracę wspaniałego faceta, a z drugiej strony boję się zaangażować w 100%, boję się zranienia, boję się, że będzie tak jak poprzednim razem.

Myślicie, że powinnam zaryzykować? Czy może jeszcze się nad tym zastanowić? Bardzo nie chcę zranić jego ani nie chcę ranić samej siebie.

[Matka Dyrektorka]

Nie zaryzykujesz, nie dowiesz sie. W każdy związek jest wpisana niepewnosć, tony zaufania i emocji powierzonych drugiej osobie. Przestaje sie wszystko kontrolowac i pozwala choc w pewnym stopniu wejść komuś w swoje zycie. I trzeba mieć świadomość, że nawet najlepszy związek może sie nie udać, może nie wyjść i że też trzeba będzie jakoś to przeżyć, wyobrażać sobie życie bez tej osoby.

Przeciez lęki nie mogą decydować za Ciebie. Boisz sie zranienia, ale warto przeżyć coś fajnego, nawet jeśli potem trzeba będzie swoje odcierpieć. Bezpieczne, bezemocjonalne życie nie daje tyle satysfakcji

Powodzenia

[Madzialenka_21]

Spróbuj. Jeśli wiedziałabyś, że nie czujesz do niego zupełnie nic i taka zwykła, luźna znajomość Ci odpowiada, to miałabys jasną sytuację, ale jeśli wahasz się i widzisz, że jednak nie jest Ci obojętny to zaryzykuj. A nóż wyniknie z tego coś pięknego i prawdziwego.