Jedzenie a perfekcjonizm

[Bananalama]

Witam,
Piszę, bo chcę, aby ktoś na moje sprawy związane z jedzeniem spojrzał trzeźwym okiem. Dlaczego? Dlatego, że nie wiem, czy jest powód do niepokoju.
Jestem osobą ambitną. Podejmuję jakieś wyzwania, staram się, a gdy coś mi nie wychodzi, porzucam tę dziedzinę. Gdy coś mi źle idzie, natychmiast myślę o sobie jaka jestem beznadziejna i mam ochotę się ukarać. Często nie jedząc. Brzmi pewnie dziwnie, ale tak jest.
Zawsze jadłam bardzo niewiele. W dzieciństwie i jako nastolatka stale byłam zmuszana do jedzenia.
Od pół roku (mniej więcej) dręczy mnie ponury nastrój. Na niczym nie mogę się skupić, pogrążam się w apatii. Miewam myśli samobójcze. Czuję się kompletnie do kitu, beznadziejna itp. Postanowiłam, że będę dążyć do perfekcji, ale to nie wychodzi. Nic dziwnego.
Jestem perfekcjonistką również w kwestii wyglądu. Doszło do tego, że przez cały dzień w mojej głowie przewijają się myśli o jedzeniu, ćwiczeniach.
To zabrzmi głupio i żałośnie, ale jak nie zjem, to czuję że panuję nad sobą, czuję się taka silna psychicznie, lekka. Gdy jednak złamię się i zjem (czasami dużo więcej niż powinnam) mam poczucie winy. Myślę, że nie mam nad sobą kontroli.
Dzieje się to tylko w domu. Z przyjaciółmi potrafię wyjść na pizzę, lody. Dobrze się bawię. Ale później już staram się w domu nic nie jeść.
Kurczę, to chyba jednak jest problem, powód do niepokoju. Co z tym robić?

[Katarzyna xD]

Moim zdaniem jest powód do niepokoju. Nie możemy doprowadzić do tego, żeby myśli o jedzeniu, ćwiczeniach zaprzątały całe nasze życie. Zgłoś się do psychologa!

[garden_d]

Tak, polecam, jak koleżanka wyżej, wizytę u psychologa. Chęć ukarania się, depresyjne stany i samobójcze myśli, odbijanie się tych stanów na jedzeniu...nie ma wątpliwości, że potrzebujesz pomocy. Odważ się, bo to od Ciebie zależy jak zaopiekujesz się sobą. Nie daj się perfekcjonizmowi. Nie jest łatwo z tego wyjść, ale jest to możliwe. Na pewno w Twoim mieście są specjaliści, którzy pomagają z funduszu, bezpłatnie. Nie bój się. Najgorsze co możesz zrobić to teraz zbagatelizować problem. Powodzenia i trzymam kciuki.

[Bananalama]

Cóż, będę więc musiała znaleźć dobrego psychologa, bo wczoraj znowu podeszłam do siebie nie jak do człowieka, a jak do machiny matematycznej. Tzn. "jedz sobie, głupia, skoro nie potrafisz się powstrzymać, ale później godzinę ćwiczysz". Głupio mi z tym.

[garden_d]

Napisane przez Bananalama

Cóż, będę więc musiała znaleźć dobrego psychologa, bo wczoraj znowu podeszłam do siebie nie jak do człowieka, a jak do machiny matematycznej. Tzn. "jedz sobie, głupia, skoro nie potrafisz się powstrzymać, ale później godzinę ćwiczysz". Głupio mi z tym.

Cieszę się, że masz do tego dobre podejście i chcesz z tym naprawdę walczyć. Jutro poniedziałek- poszukaj koniecznie w necie informacji i podzwoń już jutro. Nie ma co odkładać tego na później.

[kikimora_6]

Ech, ja też tak trochę mam... Może nie karam się niejedzeniem- ba, ja nawet mam wyrzuty sumienia jeśli zjem za mało! Dążę do tego, żeby moje porcje były akurat, ale nie zawsze wyjdzie. Kiedy jednak wychodzę z przyjaciółkami czy z chłopakiem, to opory znikają- dopiero później pojawia się kac moralny... Walczę z tym, ale to nie jest, cholera, takie łatwe...
Trzymam za Ciebie kciuki i łączę się z Tobą we wspólnych problemach

[Bananalama]

Czy któraś z Was zna jakiegoś dobrego psychologa ze Śląska?

[LaCandy]

Moje podejście do 'psychologów' jest dość specyficzne.
Zdecydowanie odradzam wizytę u psychologa bo zbyt wiele to Ci on nie pomoże. Lepiej gdy porozmawiasz o tym z przyjacielem albo z mamą, uzyskasz o wiele lepszy rezultat. Wszystko to co napisałaś nam tutaj powiedz komuś zaufanemu, komuś kto Cię zna i będzie w stanie Ci rzeczywiście pomóc.
Ważne że potrafisz na trzeźwo ocenić sytuację i zdajesz sobie sprawę z tego że coś jest nie tak - to połowa sukcesu i główny powód dla którego nie powinnaś zgłosić się do lekarza.

[garden_d]

Napisane przez LaCandy

Moje podejście do 'psychologów' jest dość specyficzne.
Zdecydowanie odradzam wizytę u psychologa bo zbyt wiele to Ci on nie pomoże. Lepiej gdy porozmawiasz o tym z przyjacielem albo z mamą, uzyskasz o wiele lepszy rezultat. Wszystko to co napisałaś nam tutaj powiedz komuś zaufanemu, komuś kto Cię zna i będzie w stanie Ci rzeczywiście pomóc.
Ważne że potrafisz na trzeźwo ocenić sytuację i zdajesz sobie sprawę z tego że coś jest nie tak - to połowa sukcesu i główny powód dla którego nie powinnaś zgłosić się do lekarza.

Na jakiej podstawie dajesz takie rady?
Psycholog pomógł już nie jednej dziewczynie stąd i nie tylko. Kurcze, PO COŚ oni są. Jestem żywym przykładem tego, że mówienie zaufanym/bliskim osobom o problemach wcale nie jest kluczem na zdrowienie, za to psycholog- jak najbardziej. To ZUPEŁNIE co innego. Terapia to nie jest zwykła rozmowa. BZDURY! Może trafiłaś na złego psychologa, ale nie zrażaj do tego innych. DOBRY psycholog jest w stanie pomóc Tobie wyjść z problemów, ale nigdy nie rozwiąże ich za Ciebie!

[LaCandy]

Napisane przez garden_d

Na jakiej podstawie dajesz takie rady?
Psycholog pomógł już nie jednej dziewczynie stąd i nie tylko. Kurcze, PO COŚ oni są. Jestem żywym przykładem tego, że mówienie zaufanym/bliskim osobom o problemach wcale nie jest kluczem na zdrowienie, za to psycholog- jak najbardziej. To ZUPEŁNIE co innego. Terapia to nie jest zwykła rozmowa. BZDURY! Może trafiłaś na złego psychologa, ale nie zrażaj do tego innych. DOBRY psycholog jest w stanie pomóc Tobie wyjść z problemów, ale nigdy nie rozwiąże ich za Ciebie!

Jak już mówiłam, moje podejście do psychologów jest dość specyficzne. Teraz każdy chce być psychologiem, ostatnio modne się to zrobiło. Nie wiem w jaki sposób oni pomagają wychodzić z problemów, nie wiem czy jest to tylko rozmowa czy coś więcej natomiast mi by było szkoda pieniędzy na usługi takiej pani bądź pana psychologa. Myślę że sama bym sobie lepiej pomogła.

Fakt, czasami bliscy nie pomagają wyjść z problemów jednak znam też takich ludzi którzy potrafiliby komuś pomóc lepiej niż nie jeden 'psycholog'.

Oczywiście że autorka wątku może się zgłosić do lekarza jeśli chce, przecież ma do tego pełne prawo. Ja natomiast proponuję w pierwszej kolejności porozmawiać z kimś zaufanym z grona rodziny/przyjaciół. Dopiero w ostateczności wybrać lekarza. Nie idzie się przecież od razu do papieża...

[garden_d]

Napisane przez LaCandy

Jak już mówiłam, moje podejście do psychologów jest dość specyficzne. Teraz każdy chce być psychologiem, ostatnio modne się to zrobiło. Nie wiem w jaki sposób oni pomagają wychodzić z problemów, nie wiem czy jest to tylko rozmowa czy coś więcej natomiast mi by było szkoda pieniędzy na usługi takiej pani bądź pana psychologa. Myślę że sama bym sobie lepiej pomogła.

Fakt, czasami bliscy nie pomagają wyjść z problemów jednak znam też takich ludzi którzy potrafiliby komuś pomóc lepiej niż nie jeden 'psycholog'.

Oczywiście że autorka wątku może się zgłosić do lekarza jeśli chce, przecież ma do tego pełne prawo. Ja natomiast proponuję w pierwszej kolejności porozmawiać z kimś zaufanym z grona rodziny/przyjaciół. Dopiero w ostateczności wybrać lekarza. Nie idzie się przecież od razu do papieża...

Pomoc psychologa można znaleźć w publicznych placówkach i nic za to nie płacić. Rozmowa z bliskimi-owszem, ale czasami może niestety nieść więcej niekorzystnych skutków. Niestety. Poza tym "myślę, że sama bym sobie lepiej pomogła" - może i tak, choć skoro nie wiesz na czym polega terapia to nie zniechęcaj innych bo to zupełnie nie obiektywne. To nie jest takie hop-siup, bliscy naprawdę rzadko są w stanie coś zrobić. Owszem- niektóre osoby mają 'dar' i nie muszą być psychologiem, żeby pomóc, ale to niezbyt częste 'zjawisko'.

[Bananalama]

Próbowałam. Każdy ze znajomych i rodziny twierdzi, że nie może mi pomóc. Moja mama już nawet nie chce mnie słuchać. A ja ciągle się w tym pogrążam. Zaczęło się to już lata temu, ale przez ostatnie pół roku jest nieznośne.

[Katarzyna xD]

Napisane przez Bananalama

Próbowałam. Każdy ze znajomych i rodziny twierdzi, że nie może mi pomóc. Moja mama już nawet nie chce mnie słuchać. A ja ciągle się w tym pogrążam. Zaczęło się to już lata temu, ale przez ostatnie pół roku jest nieznośne.

Jeżeli nie masz wsparcia w rodzinie i znajomych to tym bardziej zgłoś się do psychologa! Powodzenia

[colson]

psycholog się szkoli, a rodzice znajomi często nic nie poradzą; to że ktoś ma do nich awersje, nie powinien odradzać wizyty temu, kto jej potrzebuje

[sylllvia89]

dobrze ze chcesz w tym walczyc, to juz maly sukces, teraz musisz znalezc dobrego psychologa, podkreslam dobrego bo z nimi niestety jest roznie, moze poszukaj na forum jakis namiarow, dziewczyne na pewno poleca ci kogos z twojego miasta

[cordellia]

Napisane przez Bananalama

Czy któraś z Was zna jakiegoś dobrego psychologa ze Śląska?

ja znam! pani Aleksandra Oleksiak.

[anka_bunio]

poczytaj o ortoreksji

[agateq]

Identyczny problem. Samobójczych myśli nie mam, bo to dla mnie - wybacz - śmieszne i żałosne. Zacznij to tak traktować, a sama się przekonasz, że to prawda.

Jestem perfekcjonistką w każdym calu. Przejmuję się każdym najmniejszym nawet potknięciem. Reaguję płaczem, nienawiścią tej części mnie, która nie potrafiła czegoś zrobić. Poza tym, nie będę powtarzać, mam to samo co Ty. A jaki sposób, żeby z tego wyjść?

Perfekcjonizm.
Chcę poradzić sobie SAMA. Pokazać wszystkim, że nie potrzebuję przyjaciółki do wygadania, Mamy do wypłakania, psychologa do pomagania. Chcę to zrobić samodzielnie, sama chcę sobie pomóc i póki co - udaje mi się to. Problemy nie znikają, ale nie przeszkadzają mi w życiu. Wiem, co jest nie tak, ale potrafię to zdeaktywować. A jak się złamię? Jest źle, ale po kilku godzinach, czy przespanej nocy - znów się podnoszę. SAMA.

Te moje rady pewnie są średnio cenne. Na ludzki rozum obie powinnyśmy się zgłosić do specjalisty, bo na pewno pomógłby nam lepiej niż nam się wydaje.

Ale na ten rodzaj mojej głupoty/strachu/naiwności - nie mam rady.
Sama

[kikimora_6]

Wiadomo, że najwięcej pracy my same musimy włożyć w tę walkę. Ja jednak wolę skorzystać z oparcia, jakim jest np. moja mama, przyjaciółki, chłopak, a w końcu psycholog. Wtedy jest mi lżej, łatwiej. Moi bliscy również chcą pomóc, czuć się potrzebni, więc im też to w jakiś sposób pomaga w takiej sytuacji, nie chcą czuć się bierni wobec mojego problemu, bo zależy im na mnie. Myślę więc, że otwartość jest jednak lepsza niż jedynie wewnętrzna walka własnymi siłami.

[Qunia]

u mnie się tak zaczęło, łudząco podobna sytuacja! śmigaj do psychologa czy prędzej, nie dopuść, żeby "TO" całkowicie Tobą zawładnęło, bo potem może być za późno!