Mętlik w głowie :( proszę o rady..

[marika_123]

Witam! Po raz pierwszy pytam o rady na jakimkolwiek forum ale mam nadzieję że ktoś mi coś doradzi
Otóż jakieś dwa miesiące temu poznałam fajnego faceta. Od samego początku złapaliśmy fajny kontakt, mogłabym z nim rozmawiać non stop, chyba jeszcze nigdy nie czułam się tak fajnie przy kimś. Od samego początku powiedział mi o chorobie swojego taty. Z tego względu nie widywalismy się jakoś często, ale widziałam że się stara w tym wszsytkim znależć dla mnie czas. Pozostawał nam jedynie codzienny kontakt przez tel. Rozumiałam w jakiej jest sytuacji, widziałam że martwi się o tatę, że bardzo przeżywa jego chorobę. Starałam się go jakoś wspierać. Niestety stało się najgorsze - jego tata zmarł My wtedy znaliśmy się jakiś miesiąc. Po pogrzebie on poprosil mnie o czas, by móc poukładać sobie wszystko. Minął prawie miesiąc od śmierci jego taty. Przez ten czas nie widzieliśmy się, nie mamy też prawie żadnego kontaktu przez tel. Tzn ja mu pisze, że może na mnie liczyc, że jestem z nim i nie jest z tym wszystkim sam itp.
Mimo tego że znam go krótko to zależy mi na tej znajomości i czekam tak jak prosił. Bardzo martwie się o niego.
Co sądzicie jak mogłabym mu pomóc, bo bardzo chce ale nie wiem jak? Nie wiem czy nadal pisać co jakiś czas by wiedział że może na mnie polegać czy czekać cierpliwie aż sam się odezwie? Jak się zachowac w tych ciężkich dla niego chwilach? A może om nie chce mojego wsparcia ale nie umie mi o tym powiedzieć? Pomóżcie, prosze!

[kalincia]

Zadzwoń. Powiedz mu to, co tu napisałaś na ten temat. Niech zdecyduje.

[marika_123]

Jakoś w połowie miesiąca napisał, że mam się nie martwić, że się odezwie że jeszcze potrzebuje czasu...ale mineły kolejne 2 tyg i cisza.... Może faktycznie potrzebuje duzo czasu by się ze mną spotkać. Ja wiem że po stracie bliskiej osoby tak łatwo i szybko nie można dojść do siebie i czas jest potrzebny, więc nie chce naciskać. ale martwie się bardzoooo

[kalincia]

Zadzwoń. Czemu się boisz?

[ladyanaaa]

Ja bym do niego pojechała.

[marika_123]

Bo ja nie wiem jak się zachowac, co mówic o co pytać w tej sytuacji a o co nie. Uwierz, że przez ten czas to nawet trudno mi napisać "mądrego" smsa by nie palnąc czegoś głupiego, dziwnego...

[kalincia]

Byłam w podobnej sytuacji, gdy moja koleżanka traciła oboje rodziców.
Wzięłam byka za rogi i jej powiedziałam wprost, że nie bardzo wiem, jak z nią rozmawiać, boję się mówić nawet przy niej o moich rodzicach, chociaż chcę być przy niej, gdy to nieszczęście ją dotknęło. Dobrze to przyjęła, potem, gdy jż doszła do siebie, wyraziła wdzięczność, że przy niej zostałam, bo większość znajomych, nie wiedząc, jak się zachować, nie zachowała się wcale. Nie odzywali się, kiedy powinni być przy niej. Ze strachu właśnie, że coś zrobią, powiedzą źle. Z wygody, bo to trudne. Napisz mu to twoje "bo ja nie wiem..."

[201705250955]

Nie wiadomo, jak on traktuje tą relację. Mimo wszystko miesiąc to bardzo krótko w takich relacjach damsko-męskich, na tyle krótko, że on może nie być gotowy na to, aby z Tobą jeszcze przebywać. Żałoba to bardzo indywidualna sprawa, każdy inaczej to przechodzi. Mimo wszystko jesteście pewnie młodzi, strata rodzica w takim wieku jest szokiem. Radziłabym Ci jednak starać się z nim osobiście skontaktować, o ile jest taka możliwość. Zapytać, czy niczego nie potrzebuje, czy nie chce porozmawiać, bo jesteś obok.

Teoretycznie wydaje się, że najgorsze w żałobie jest uświadomienie sobie faktu, że bliska nam osoba nie żyje. Moim zdaniem jednak najgorszy jest powrót do rzeczywistości- do tego świata, w którym ludzie są uśmiechnięci, cieszą się, żartują, bawią się. To chyba najgorsze podczas żałoby- poczucie wyobcowania- i on być może się tak czuje. Jedyne, co możesz zrobić, to potowarzyszyć mu w tej 'samotności'.

[marika_123]

Napisane przez asia_aisa

Nie wiadomo, jak on traktuje tą relację. Mimo wszystko miesiąc to bardzo krótko w takich relacjach damsko-męskich, na tyle krótko, że on może nie być gotowy na to, aby z Tobą jeszcze przebywać. Żałoba to bardzo indywidualna sprawa, każdy inaczej to przechodzi. Mimo wszystko jesteście pewnie młodzi, strata rodzica w takim wieku jest szokiem. Radziłabym Ci jednak starać się z nim osobiście skontaktować, o ile jest taka możliwość. Zapytać, czy niczego nie potrzebuje, czy nie chce porozmawiać, bo jesteś obok.

Teoretycznie wydaje się, że najgorsze w żałobie jest uświadomienie sobie faktu, że bliska nam osoba nie żyje. Moim zdaniem jednak najgorszy jest powrót do rzeczywistości- do tego świata, w którym ludzie są uśmiechnięci, cieszą się, żartują, bawią się. To chyba najgorsze podczas żałoby- poczucie wyobcowania- i on być może się tak czuje. Jedyne, co możesz zrobić, to potowarzyszyć mu w tej 'samotności'.

Owszem miesiąc to krótko. Do tamtego momentu czułam że spotyka się ze mną nie dla zabawy. Ja też nie traktuje tego w ten sposób inaczej nie czekałabym teraz.
Co miałas na mysli pisząc "że on może nie być gotowy na to aby z Tobą jeszcze przebywać"? Czyli że może po tym co się wydarzyło, może nie chcieć już w ogóle się ze mną nigdy już spotkać? Czy po prostu teraz na tą chwile nie jest gotów by porozmawiać ze mną o tym co się stało??

[201705250955]

Napisane przez marika_123

Co miałas na mysli pisząc "że on może nie być gotowy na to aby z Tobą jeszcze przebywać"? Czyli że może po tym co się wydarzyło, może nie chcieć już w ogóle się ze mną nigdy już spotkać? Czy po prostu teraz na tą chwile nie jest gotów by porozmawiać ze mną o tym co się stało??

Oczywiście nie wiem, czy on w jakimś stopniu zaangażował się w tę relację, więc tego nie oceniałam. Po prostu we mnie rodzi się wątpliwość, czy on jest gotowy na spotkanie i rozmowę po stracie ojca, być może obawia się takiej pierwszej rozmowy. Ale mimo wszystko postaraj się z nim spotkać, zapytać, czy możesz jakoś pomóc.

[marika_123]

Napisane przez asia_aisa

Oczywiście nie wiem, czy on w jakimś stopniu zaangażował się w tę relację, więc tego nie oceniałam. Po prostu we mnie rodzi się wątpliwość, czy on jest gotowy na spotkanie i rozmowę po stracie ojca, być może obawia się takiej pierwszej rozmowy. Ale mimo wszystko postaraj się z nim spotkać, zapytać, czy możesz jakoś pomóc.

Aha, teraz rozumiem ja cały czas staram się (niestety tylko poprzez sms )pokazać mu że chce mu pomóc, że nie jest sam, że może na mnie liczyć. Pisałam mu że jesli tylko bedzie chciał to może się ze mną spotkać i porozmawiać lub pomilczeć, ja jestem.... Ale on na to nie reaguje, pisał tylko że mam się nie martwić i że się odezwie że potrzebuje czasu... A ja nic nie poradze na to że się martwie ;( Aby się spotkać to cieżko jest, ale postaram się ale on też musi tego chcieć, bo zmusić go nie zmuszę...

[33owieczka]

Dawałaś Mu kilkakrotnie do zrozumienia, że może na Ciebie liczyć, a Jego jedyna odpowiedzią, jest to, że potrzebuje czasu. Jak sądzisz zatem czego potrzebuje? Może czasu? Nie narzucaj się, nie naciskaj, nie jedź. Chłopak wyraźnie dał do zrozumienia czego potrzbuje CZASU. Daj Mu go. Chłopak stracił Ojca z tym nie przechodzi się do porządku dziennego przez kilka tygodni. Niektórym zajmie to miesiące innym dłużej....
Was znajomośc jest baaaaardzo krótka. Nie wiem ile jest dookołą niego osób, które w tej chwili, sorry, ale są Mu bliższe- rodziny, znajomych, których zna od lat...

[marika_123]

Napisane przez 33owieczka

Dawałaś Mu kilkakrotnie do zrozumienia, że może na Ciebie liczyć, a Jego jedyna odpowiedzią, jest to, że potrzebuje czasu. Jak sądzisz zatem czego potrzebuje? Może czasu? Nie narzucaj się, nie naciskaj, nie jedź. Chłopak wyraźnie dał do zrozumienia czego potrzbuje CZASU. Daj Mu go. Chłopak stracił Ojca z tym nie przechodzi się do porządku dziennego przez kilka tygodni. Niektórym zajmie to miesiące innym dłużej....
Was znajomośc jest baaaaardzo krótka. Nie wiem ile jest dookołą niego osób, które w tej chwili, sorry, ale są Mu bliższe- rodziny, znajomych, których zna od lat...

Chyba troche za ostro mnie oceniasz. Owszem znamy się krótko, ale do samego początku byłam przy nim gdy dowiedział się o chorobie taty i wspierałam go w tych chwilach i uwierz że takie sytuacje bardziej zbliżają ludzi do siebie niż może się to wydawać, mimo tego że znajomość jest krótka.
To nie jest tak że ja codziennie wypisuje do niego, że nalegam na spotkanie, na rozmowę. Nie jest tak. Nie narzucam mu się. Ale po prostu martwie się o niego, to chyba rozumiesz, prawda? Nie chce naciskać, to też już dziś pisałam. Mam mętlik w głowie bo własnie chce aby wiedział że jestem i może na mnie liczyći by nie pomyślał że go olewam czy coś, ale jednocześnie nie wiedziałam czy mam się odzywać czy czekać aż sam się odezwie gdy będzie gotów...
Ale dziękuje za to co napisałaś bo masz również swoją rację

[katiem]

Ja też chyba wolałabym poczekać, aż sam się odezwie. A jaka jest sytuacja z jego rodziną? Może On nie tylko musi uporać się ze sobą, ale też musi pomóc mamie, rodzeństwu...? Może musi komuś poświęcić swój czas?

[33owieczka]

Byłam w zwiąku od 5 lat, gdy zaczął odchodzić na raka ojciec mojego TŻ.
Wówczas On mi powiedział "Daj mi czas, potrzebuje go". Wiedział, że jestem obok, ale nie narzucałąm Mu się, dałąm Mu to czego chciał- CZAS.
Ojciec w końcu zmarł, a mój TŻ zaraz po pogrzebie, na którym byłam, wyprowadził się z naszego domu do swojej matki. Nie słyszelismy się nie widzielismy przez ponad miesiąc. Wrócił i podziękował mi, że nie narzucałam. On sam wiedział czego potrzebował On i Jego najbliżsi.
Wiedział, że jestem "obok". Nie musiałam Mu tego powtarzać. Czy się martwiłąm? Bardzo! I było mi przykro bo Jego Ojca bardzo dobrze znałam... Jednak uszanowałąm to o co mnie prosił.

Na prawdę- Twój chłopak dał Ci do zrozumienia czego potrzebuje- czasu, daj Mu go. Co to zmieni, jeżeli po raz kolejny powiesz Mu, że może na Ciebie liczyc? On to wie.

[Olivvek]

Rzeczywiście, każdy potrzebuje czego innego; ja się zgodzę z Owieczką. Kiedy straciłam ojca, potrzebowałam świadomości, że w razie w mogę z kimś pogadać. Mieszkałam przez ten czas z przyjaciółmi, ale życie toczyło się obok mnie. Nie tak łatwo poukładać sobie od nowa świat przewrócony o 180 stopni..
Są też takie sytuacje, że dana osoba mówiąc "daj mi czas" myśli "bądź ze mną, zagaduj..", ale jeśli kilka razy próbowałaś, to myślę, że to nie ten przypadek
A i ja nie wątpię w jakość Waszej znajomości- piszę oczywiście od siebie- pamiętam, jak w tamten czas nawet babka w zakładzie pogrzebowym, która się uśmiechnęła, była mi bliska..

[201803290936]

Poznaliście się w necie, czy przez znajomych, gdzieś "na mieście"? Mieszkacie w miarę blisko siebie? Czy masz pewność, że historia z jego ojcem jest prawdziwa? Pytania Ci się mogą wydać dziwne, ale różnie bywa. Tak, czy inaczej facet nie szuka w Tobie wsparcia i chyba nic nie będzie z tej znajomości - najwidoczniej wykreślił na razie ze swojego życia wszystkie zbędne sprawy / znajomości.

[marika_123]

Napisane przez 33owieczka

Byłam w zwiąku od 5 lat, gdy zaczął odchodzić na raka ojciec mojego TŻ.
Wówczas On mi powiedział "Daj mi czas, potrzebuje go". Wiedział, że jestem obok, ale nie narzucałąm Mu się, dałąm Mu to czego chciał- CZAS.
Ojciec w końcu zmarł, a mój TŻ zaraz po pogrzebie, na którym byłam, wyprowadził się z naszego domu do swojej matki. Nie słyszelismy się nie widzielismy przez ponad miesiąc. Wrócił i podziękował mi, że nie narzucałam. On sam wiedział czego potrzebował On i Jego najbliżsi.
Wiedział, że jestem "obok". Nie musiałam Mu tego powtarzać. Czy się martwiłąm? Bardzo! I było mi przykro bo Jego Ojca bardzo dobrze znałam... Jednak uszanowałąm to o co mnie prosił.

Na prawdę- Twój chłopak dał Ci do zrozumienia czego potrzebuje- czasu, daj Mu go. Co to zmieni, jeżeli po raz kolejny powiesz Mu, że może na Ciebie liczyc? On to wie.

Dziękuję za radę piszesz z doświadczenia, więc tym bardziej dziękuję... Choć to bardzo trudne, to będę dalej czekać tym razem w jeszcze bardziej cierpliwy sposób.

[manio]

Napisane przez Doris1981

Poznaliście się w necie, czy przez znajomych, gdzieś "na mieście"? Mieszkacie w miarę blisko siebie? Czy masz pewność, że historia z jego ojcem jest prawdziwa? Pytania Ci się mogą wydać dziwne, ale różnie bywa. Tak, czy inaczej facet nie szuka w Tobie wsparcia i chyba nic nie będzie z tej znajomości - najwidoczniej wykreślił na razie ze swojego życia wszystkie zbędne sprawy / znajomości.

po przeczyatniu to mi się nasunęło na myśl jako jedyne dlatego podpisuję się pod tym

A chłopak Cie zwodzi bo boi sie powiedziec wprost, ze ma cie gdzies i prawdopodobnie nic z tego nie bedzie...
Tak to widze... niestety...
ty lepiej zapomnij i zajmij sie soba szkoda czasu tym bardziej ze nawet go nie znasz (bo miesiac to jest nic)

[Agentka o 100 twarzach]

Śmierć bliskiego jest najbardziej dotkliwym ciosem, jaki możemy sobie wyobrazić. Jedni ze stratą ukochanej osoby radzą sobie szybciej, inni potrzebują na to więcej czasu. Miesiąc to wbrew pozorom dość krótki czas, zważywszy na fakt, że zmarł mu ojciec. Musi sam to przetrawić... Cudownie, że czujesz się po części odpowiedzialna za tego chłopaka i wyrażasz szczere chęci pomocy. Z pewnością w takich momentach parę słów otuchy działa pokrzepiająco. Może (o ile wiesz gdzie mieszka) zrób mu któregoś dnia małą niespodziankę - zawitaj dosłownie na moment, podrzuć jakieś czekoladki czy babeczki własnej roboty i wspomnij tylko, że chciałaś go po prostu zobaczyć i upewnić się, że wszystko jest w porządku. Mów otwarcie o tym, że tęskniłaś, że Ci go brakuje itd. Ja na jego miejscu poczułabym, że po prostu komuś na mnie zależy. Że nie jestem w tym wszystkim sama. A co do pisania - może wstrzymaj się jakiś czas z tym, by któregoś dnia po prostu do niego zadzwonić? W każdym razie nic na siłę - jeśli nie odpowiada na Twoje wiadomości - poczekaj, aż któregoś dnia sam się odezwie. Jeśli i jemu zależy na tej znajomości - z pewnością to zrobi. Niezależnie od tragedii, jaka go dotknęła.

[Paszczurek666]

Jedź do niego i go przytul. Tak się problemu nie rozwiąże, ale chłopakowi pomoże.

Albo faktycznie zadzwoń i wyjaśnij mu wszystko tak, jak nam wyjaśniłaś.

[marika_123]

Poznaliście się w necie, czy przez znajomych, gdzieś "na mieście"? Mieszkacie w miarę blisko siebie? Czy masz pewność, że historia z jego ojcem jest prawdziwa?

Tak, mam pewność że historia jest prawdziwa.

A co do pisania - może wstrzymaj się jakiś czas z tym, by któregoś dnia po prostu do niego zadzwonić? W każdym razie nic na siłę - jeśli nie odpowiada na Twoje wiadomości - poczekaj, aż któregoś dnia sam się odezwie. Jeśli i jemu zależy na tej znajomości - z pewnością to zrobi. Niezależnie od tragedii, jaka go dotknęła.

Dam mu czas, nie będę narazie pisać a co do telefonu to może faktycznie za jakiś czas spróbuję, zobaczymy co czas pokaże. Też myślę że on wie o tym że może na mnie liczyc i czekam aż się odezwie i jesli tylko będzie chciał to zrobi to, jeśli faktycznie mu zależy...