Chcę odzyskać ukochanego faceta.

[dosiiik]

W wakacje odnowiłam znajomość z dawnym kolegą sprzed lat. Obecnie chodzimy do jednej klasy technikum. Znam go juz ponad 6 lat, od zawsze bylam w nim zakochana. Między nami bardzo dobrze się układało, niestety wszystko popsułam i teraz w ogóle ze sobą nie rozmawiamy. Wprawdzie nie bylismy razem ale wyznaliśmy sobie dużo. Nie chcę stracić tego faceta, a czuje że tak właśnie się stało. Jak go odzyskać? Wspomne też żę od momentu kiedy przestaliśmy się odzywać 4 miesiące temu jestem w ciężkiej depresji. Prawie popadłam w anoreksje, nic mi się nie chce, nie mam ochoty żyć. Myślę ze nie jestem póki co skłonna się zabić, bo tylko wtedy gdyby jemu coś sie stalo bylabymw stanie to zrobić. Boję się o siebie. Nie chcę tak żyć. Muszę odzyskać jego zaufanie. Może to głupie ale wierzę w przeznaczenie. 2 raz Bóg dał mi szansę, więc wierzę że jest to jakiś znak. Przecież nic nie dzieje się bez przyczyny. Proszę Was o rady, wiem że może mi to dużo pomóc. Co mam robić? Jak go odzyskać?

[201608251020]

Napisane przez dosiiik

Co mam robić?

Zgłosić się do psychologa. Osobiście nie chciałabym partnera z takimi zaburzeniami psychiki typu myśli samobójcze. W dodatku z błahego powodu. Nie sądzę by chciał też brać na siebie odpowiedzialność za Twoje zdrowie i życie.

[stalowamagnolia]

A nie możesz z Nim po prostu porozmawiać i przeprosić?

[Figure09]

Napisane przez dosiiik

W wakacje odnowiłam znajomość z dawnym kolegą sprzed lat. Obecnie chodzimy do jednej klasy technikum. Znam go juz ponad 6 lat, od zawsze bylam w nim zakochana. Między nami bardzo dobrze się układało, niestety wszystko popsułam i teraz w ogóle ze sobą nie rozmawiamy. Wprawdzie nie bylismy razem ale wyznaliśmy sobie dużo. Nie chcę stracić tego faceta, a czuje że tak właśnie się stało. Jak go odzyskać? Wspomne też żę od momentu kiedy przestaliśmy się odzywać 4 miesiące temu jestem w ciężkiej depresji. Prawie popadłam w anoreksje, nic mi się nie chce, nie mam ochoty żyć. Myślę ze nie jestem póki co skłonna się zabić, bo tylko wtedy gdyby jemu coś sie stalo bylabymw stanie to zrobić. Boję się o siebie. Nie chcę tak żyć. Muszę odzyskać jego zaufanie. Może to głupie ale wierzę w przeznaczenie. 2 raz Bóg dał mi szansę, więc wierzę że jest to jakiś znak. Przecież nic nie dzieje się bez przyczyny. Proszę Was o rady, wiem że może mi to dużo pomóc. Co mam robić? Jak go odzyskać?

Niewiele wynika z Twojego posta, Autorko. Nie piszesz nic, do czego można się odnieść.
Jedyne co mogę Ci poradzić, to to, żebyś po pierwsze się uspokoiła, a po drugie porozmawiała z nim na spokojnie, wyjaśniła to co Cię dręczy, była całkowicie szczera. A co z tego wyniknie, sama zobaczysz.

[maryanna3]

Chcesz się wykończyć przez jakiegokolwiek faceta? Daj spokój. Nie warto. Powiedzą Ci to setki kobiet jak i setki facetów którzy chcieli już skakać przez okno przez partnera/partnerkę a później znaleźli kogoś z kim im się ułożyło i pukali się w czoło jak sobie przypominali co chcieli zrobić.
Przede wszystkim moim zdaniem powinnaś zająć się bardziej sobą, robisz coś dla siebie, coś w ciągu dnia żeby o nim nie myśleć non stop, masz jakieś zainteresowania, znajomych? Czy tylko dom szkoła i myśli o nim? W której jesteś klasie, ile jeszcze będziesz zmuszona go oglądać? Może idź do psychologa.

Moje podejście jest takie że jeśli to się miało popsuć przez parę głupich słow-i tak kiedyś by się popsuło. Dokładnie nie znamy sytuacji bo jej nie opisałaś więc ciężko Ci coś więcej radzić. Jeśli sprawa jest do naprawienia zostaje Ci tylko szczera rozmowa z nim, może przeprosiny ale jeśli on nie chce z Tobą być Ty jesteś zakochana ale chcesz być chociaż jego przyjaciółką-nigdy nic dobrego z tego nie wyjdzie.

[wampir]

Psycholog.
Innej opcji nie ma

[dosiiik]

To jest dopiero pierwsza klasa wiec jeszcze niecałe trzy lata.

Chciałabym z nim porozmawiać, ale nie wiem jak to zrobić. Nie ma ku temu okazji. Poza tym nawet gdy piszemy na GG odpowiada mi wymijająco więc nawet nie podejmuje takich poważnych tematów.

Tu nie chodzi o to że ja chcę się zabić. Napisałam że zrobiłabym to tylko wtedy gdyby jemu coś się stało. Póki co chcę walczyć o te uczucie, bo wiem że muszę. Tyle lat to trwa, nie jest to jakieś tam zauroczenie. Poprostu boję się że miną te 3 lata, nasze drogi się rozejdą i będę żałować że nic nie zrobiłam. Wtedy to już definitywnie się załamie.

[klempaa]

Napisane przez dosiiik

W wakacje odnowiłam znajomość z dawnym kolegą sprzed lat. Obecnie chodzimy do jednej klasy technikum. Znam go juz ponad 6 lat, od zawsze bylam w nim zakochana. Między nami bardzo dobrze się układało, niestety wszystko popsułam i teraz w ogóle ze sobą nie rozmawiamy. Wprawdzie nie bylismy razem ale wyznaliśmy sobie dużo. Nie chcę stracić tego faceta, a czuje że tak właśnie się stało. Jak go odzyskać? Wspomne też żę od momentu kiedy przestaliśmy się odzywać 4 miesiące temu jestem w ciężkiej depresji. Prawie popadłam w anoreksje, nic mi się nie chce, nie mam ochoty żyć. Myślę ze nie jestem póki co skłonna się zabić, bo tylko wtedy gdyby jemu coś sie stalo bylabymw stanie to zrobić. Boję się o siebie. Nie chcę tak żyć. Muszę odzyskać jego zaufanie. Może to głupie ale wierzę w przeznaczenie. 2 raz Bóg dał mi szansę, więc wierzę że jest to jakiś znak. Przecież nic nie dzieje się bez przyczyny. Proszę Was o rady, wiem że może mi to dużo pomóc. Co mam robić? Jak go odzyskać?

najpierw poukładaj sprawy emocjonalne -> idź do psychologa; a jak już to zrobisz - to dopiero się zastanawiaj, jak odzyskać chłopaka; kto wie - moze wtedy już nie bedziesz tego chciała? A jesli będziesz, to na pewno bedziesz znacznie bardziej trzeźwo myslec. I nie jestem złośliwa.

Napisane przez paollino

Zgłosić się do psychologa. Osobiście nie chciałabym partnera z takimi zaburzeniami psychiki typu myśli samobójcze. W dodatku z błahego powodu. Nie sądzę by chciał też brać na siebie odpowiedzialność za Twoje zdrowie i życie.

dla Ciebie powód jest błahy, dla kogoś innego nie, więc wiesz

[dosiiik]

Naprawdę nie potrzebuje psychologa. To mi nie pomoże. Ja wierzę w to że między nami może być tak jak kiedyś i chcę do tego doprowadzić wszelkimi możliwymi sposobami. Nie mam jak z nim porozmawiać. Sądze że nawet nie chciałby się ze mna spotkać, skoro nawet na GG mnie zbywa. A poza tym nie wiem czy byłabym w stanie coś powiedzieć, przy nim zupełnie odejmuje mi mowe.

[klempaa]

Napisane przez dosiiik

Naprawdę nie potrzebuje psychologa. To mi nie pomoże. Ja wierzę w to że między nami może być tak jak kiedyś i chcę do tego doprowadzić wszelkimi możliwymi sposobami. Nie mam jak z nim porozmawiać. Sądze że nawet nie chciałby się ze mna spotkać, skoro nawet na GG mnie zbywa. A poza tym nie wiem czy byłabym w stanie coś powiedzieć, przy nim zupełnie odejmuje mi mowe.

po tym, co napisałaś w pierwszym poście - potrzebujesz; to, że się z nim i zejdziesz nie naprawi Twoich problemów emocjonalnych - bo pierwszy problem/kłótnia i wszystko wróci; zaufaj mi, sama przez to przeszłam.

[201608251020]

Napisane przez klempaa

dla Ciebie powód jest błahy, dla kogoś innego nie, więc wiesz

no nie wiem, jak dla mnie myśli o śmierci z powodu faceta/kobiety - zawsze będą błahe. Choćby nie wiem jak się cierpiało, można się z tego podnieść.

[klempaa]

Napisane przez paollino

no nie wiem, jak dla mnie myśli o śmierci z powodu faceta/kobiety - zawsze będą błahe. Choćby nie wiem jak się cierpiało, można się z tego podnieść.

Ilość osób popelniających samobójstwa własnie z powodu opuszczenia przez bliską osobę mówi, że nie zawsze a jednym z ważnych czynników ryzyka jeśli chodzi o popełnienie samobójstwa jest osamotnienie; nadal uważasz, ze to nic?
utrata bliskiej osoby (a rozstanie to w jakimś sensie utrata) jest bardzo poważnym powodem stresu (badania Holmes'a i Rahe'a), więc nie mów, ze to błahy powód.

[201608251020]

Napisane przez klempaa

Ilość osób popelniających samobójstwa własnie z powodu opuszczenia przez bliską osobę mówi, że nie zawsze a jednym z ważnych czynników ryzyka jeśli chodzi o popełnienie samobójstwa jest osamotnienie; nadal uważasz, ze to nic?
utrata bliskiej osoby (a rozstanie to w jakimś sensie utrata) jest bardzo poważnym powodem stresu (badania Holmes'a i Rahe'a), więc nie mów, ze to błahy powód.

Osamotnienie - oni nigdy nie byli razem. To nie rozstanie po długoletnim związku, a zerwany kontakt. A autorka prócz niego ma, podejrzewam, znajomych, rodzinę??

[klempaa]

Napisane przez paollino

Osamotnienie - oni nigdy nie byli razem. To nie rozstanie po długoletnim związku, a zerwany kontakt. A autorka prócz niego ma, podejrzewam, znajomych, rodzinę??

To, czym jest osamotnienie dla konkretnej osoby to juz indywidualna sprawa; nie da się tego uniwersalnie określic, ze po roku to juz osamotnienie, a wczesniej nie - wydaje mi sie, ze to logiczne; skoro dziewczyna tyle lat w gościu była zakochana, teraz miała nadzieję na cos więcej - to moze byc dla niej osamotnienie.
A może tę sytuację poprzedziły jakeis inne problemy? Rodzinne, szkolne?
Nie wiesz czy ma rodzinę (przede wszystkim: jaką!), nie wiesz czy ma znajomych (ilu, jakich), przyjaciół - a już wydałaś wyrok, że wydziwia, powód jest błahy itd itp; może warto byłoby najpierw postarać się zrozumieć? To, że Ty bys w identycznej sytuiacji tak nie zareagowała (czego wiedzieć nie mozesz, póki w identycznej sytuacji nie byłaś), to nie znaczy, ze każdy zareaguje tak jak Ty.

[201608251020]

Napisane przez klempaa

To, czym jest osamotnienie dla konkretnej osoby to juz indywidualna sprawa; nie da się tego uniwersalnie określic, ze po roku to juz osamotnienie, a wczesniej nie - wydaje mi sie, ze to logiczne; skoro dziewczyna tyle lat w gościu była zakochana, teraz miała nadzieję na cos więcej - to moze byc dla niej osamotnienie.
A może tę sytuację poprzedziły jakeis inne problemy? Rodzinne, szkolne?
Nie wiesz czy ma rodzinę (przede wszystkim: jaką!), nie wiesz czy ma znajomych (ilu, jakich), przyjaciół - a już wydałaś wyrok, że wydziwia, powód jest błahy itd itp; może warto byłoby najpierw postarać się zrozumieć? To, że Ty bys w identycznej sytuiacji tak nie zareagowała (czego wiedzieć nie mozesz, póki w identycznej sytuacji nie byłaś), to nie znaczy, ze każdy zareaguje tak jak Ty.

Ale to nie znaczy chyba że nie mogę mieć odmiennego zdania na ten temat? Nie jest powiedziane kto konkretnie ma rację, każdy ma prawo mieć swoją opinię, a nie WYROK. Jak Cię lubię Klempo tak uważam, że w tej sytuacji nikt nie ma "najmojszej" racji, nie staraj mi się udowadniać że nie wiem co piszę, albo nic nie rozumiem czy jestem bez serca. Autorka napisała na forum publicznym więc zgodziła się by każdy zaopiniował jej problem. I ja to zrobiłam, bez względu na to komu się podoba/nie podoba moje zdanie.

[maryanna3]

Napisane przez klempaa

To, czym jest osamotnienie dla konkretnej osoby to juz indywidualna sprawa; nie da się tego uniwersalnie określic, ze po roku to juz osamotnienie, a wczesniej nie - wydaje mi sie, ze to logiczne; skoro dziewczyna tyle lat w gościu była zakochana, teraz miała nadzieję na cos więcej - to moze byc dla niej osamotnienie.
A może tę sytuację poprzedziły jakeis inne problemy? Rodzinne, szkolne?
Nie wiesz czy ma rodzinę (przede wszystkim: jaką!), nie wiesz czy ma znajomych (ilu, jakich), przyjaciół - a już wydałaś wyrok, że wydziwia, powód jest błahy itd itp; może warto byłoby najpierw postarać się zrozumieć? To, że Ty bys w identycznej sytuiacji tak nie zareagowała (czego wiedzieć nie mozesz, póki w identycznej sytuacji nie byłaś), to nie znaczy, ze każdy zareaguje tak jak Ty.

[klempaa]

Napisane przez paollino

Ale to nie znaczy chyba że nie mogę mieć odmiennego zdania na ten temat? Nie jest powiedziane kto konkretnie ma rację, każdy ma prawo mieć swoją opinię, a nie WYROK. Jak Cię lubię Klempo tak uważam, że w tej sytuacji nikt nie ma "najmojszej" racji, nie staraj mi się udowadniać że nie wiem co piszę, albo nic nie rozumiem czy jestem bez serca. Autorka napisała na forum publicznym więc zgodziła się by każdy zaopiniował jej problem. I ja to zrobiłam, bez względu na to komu się podoba/nie podoba moje zdanie.

Ja Ci tylko tłumaczę, że ocenianie w sytuacji, w której nie wie się nic, że ktoś z błahego powodu ma mysli samoójcze... dla mnie jakiś absurd - nie zabraniam Ci tak uważać, tylko mam wrazenie, ze uważasz tak z powodu nieznajomości tematu - samobójstw i motywów samobójstw.

[dosiiik]

Ale ja wcale nie myślę o smierci. Tzn myśleć moze i myśle ale to nie ma zadnego związku z rzeczywistościa. Powiedziałam wyraźnie że mogłabym to zrobić tylko wtedy kiedy jemu by się coś stało.
Chcę tylko uzyskać rady jak to wszystko naprawić, tylko tyle.

[201608251020]

Napisane przez klempaa

tylko mam wrazenie, ze uważasz tak z powodu nieznajomości tematu - samobójstw i motywów samobójstw.

No i wrzucasz kamyczek do swojego ogródka, bo o moim życiu i sytuacjach też "nie wiesz nic" i nie wiesz ile ja wiem na taki temat.

[Arakiel]

Napisane przez dosiiik

Ale ja wcale nie myślę o smierci. Tzn myśleć moze i myśle ale to nie ma zadnego związku z rzeczywistościa. Powiedziałam wyraźnie że mogłabym to zrobić tylko wtedy kiedy jemu by się coś stało.
Chcę tylko uzyskać rady jak to wszystko naprawić, tylko tyle.

Byłaś już w związku z jakimś chłopakiem?

[klempaa]

Napisane przez dosiiik

Ale ja wcale nie myślę o smierci. Tzn myśleć moze i myśle ale to nie ma zadnego związku z rzeczywistościa. Powiedziałam wyraźnie że mogłabym to zrobić tylko wtedy kiedy jemu by się coś stało.
Chcę tylko uzyskać rady jak to wszystko naprawić, tylko tyle.

ale piszesz,że jestes w ciężkiej depresji i wpadasz w anoreksję - więc radzimy psychologa, a potem zastanowienie się nad tym, jak naprawic relacje z facetem; w tej kolejności, bo kazda inna nie bedzie dobra.

Napisane przez paollino

No i wrzucasz kamyczek do swojego ogródka, bo o moim życiu i sytuacjach też "nie wiesz nic" i nie wiesz ile ja wiem na taki temat.

niestety, z Twoich postów w tym temacie da się wywnioskować, że wiesz niewiele; to tak, jakbym ja się wypowiadala w temacie np. o matematyce i wyszłoby, że nie znam wzorów skróconego mnożenia, a ja bym utrzymywała że "nie wiecie, czy je znam czy nie, może tak po prsotu napisałam"... rozumiesz?

ps. nieznajomość jakiegos tematu nie jest niczym złym - nie ma czlowieka, który znałby sie na wszystkim; tylko czasem zamiast wypowiadania się w sposób autorytatywny o tychże tematach (ktorych się nie zna za bardzo) moze kogos skrzywdzic - szczególnie, jesli mówimy o sprawach zdrowia psychicznego.

[sante]

obawiam się,że te twoje wszelkie możliwe metody już obrzydziły mu życie.Przegrałaś i musisz się z tym pogodzić,bo duża jest różnica między tym co tobie się wydaje,a tym co facetowi

[201608251020]

Napisane przez klempaa

niestety, z Twoich postów w tym temacie da się wywnioskować, że wiesz niewiele; to tak, jakbym ja się wypowiadala w temacie np. o matematyce i wyszłoby, że nie znam wzorów skróconego mnożenia, a ja bym utrzymywała że "nie wiecie, czy je znam czy nie, może tak po prsotu napisałam"... rozumiesz?

ps. nieznajomość jakiegos tematu nie jest niczym złym - nie ma czlowieka, który znałby sie na wszystkim; tylko czasem zamiast wypowiadania się w sposób autorytatywny o tychże tematach (ktorych się nie zna za bardzo) moze kogos skrzywdzic - szczególnie, jesli mówimy o sprawach zdrowia psychicznego.

Nie nie rozumiem, bo akurat wyciągnęłaś niestety błędne wnioski, muszę Cię zmartwić. Znajomość psychologii nie uprawnia do diagnozy przez Internet a takową mi postawiłaś, pisząc z wielką pewnością jak to ja mało wiem, w ogóle mnie nie znając

[klempaa]

Napisane przez paollino

Nie nie rozumiem, bo akurat wyciągnęłaś niestety błędne wnioski, muszę Cię zmartwić. Znajomość psychologii nie uprawnia do diagnozy przez Internet a takową mi postawiłaś, pisząc z wielką pewnością jak to ja mało wiem, w ogóle mnie nie znając

Ocena ile ktoś wie to nie diagnoza
i niestety, ale tak samo, jak osoba, która nie wie, ze w ciażę przez grę w butelkę się nie zajdzie, tak samo ta, która uważa, że z każdej sytuacji można się podnieść, a utrata ukochanej osoby to powód zbyt błahy żeby mieć myśli samobójcze (w ogóle - co to za stopniowanie - błahy, nie błahy?) nie ma zbyt dużej wiedzy na temat depresji/mysli samobójczych.

[201608251020]

Napisane przez klempaa

Ocena ile ktoś wie to nie diagnoza
i niestety, ale tak samo, jak osoba, która nie wie, ze w ciażę przez grę w butelkę się nie zajdzie, tak samo ta, która uważa, że z każdej sytuacji można się podnieść, a utrata ukochanej osoby to powód zbyt błahy żeby mieć myśli samobójcze (w ogóle - co to za stopniowanie - błahy, nie błahy?) nie ma zbyt dużej wiedzy na temat depresji/mysli samobójczych.

Dobrze, zatem wiesz lepiej, co ja wiem
Koniec OT.

[Kaja-ja]

Ja też nic nie wiem najwyraźniej (podobnie jak paollino), ale dla mnie jakikolwiek powód (błahy, nie błahy - nieważne) jest niewystarczający do myśli samobójczych. Po prostu.
A ktoś, kto te myśli ma (jakichkolwiek argumentów nie użyje) dla mnie jest niepoważny.
Niestety (a może stety), za bardzo doceniam życie, żeby czytać/słuchać o samobójstwach lub próbach/myślach samobójczych i jednocześnie takim ludziom współczuć.

[dosiiik]

Tak byłam w kilku związkach i wszystkie prędzej czy później kończyły się fiaskiem z powodu tego właśnie faceta. Nie potrafiłam o nim zapomnieć i jednocześnie być z kimś innym.

[Candy_lips]

a ja nie oceniam ludzi, którzy myślą o samobójstwie czy je popełniają, bo rozumiem, że moga być sytuacje, w których ciężko znaleźć rozsądne rozwiązanie i coś w człowieku pęka... co nie znaczy, że będę kogoś pchać go do samobójstwa, co to to nigdy, oczywiście zawsze będę zachęcać, by jednak osoba powalczyła o swoje szczęście.
w niektórych sytuiacjach rozumiem, że ciężko docenić swoje życie i wtedy człowiek może myśleć o najgorszym...

i tak samo tutaj radziłabym wizytę u psychologa, bo zaburzenia odżywania to nie jest błahostka.
z chłopakiem zawsze możesz pogadać, przeprosić za to co zrobiłaś, bo piszesz, że zrobiłaś coś złego
być może nie wszystko stracone
ale psycholog, to myślę, że teraz podstawa, sama nie wyjdziesz z tego stanu.. pomoc psychologa jest raczej niezbędna
mam nadzieję, że podejmiesz taką decyzję i zrobisz to .. no i że w Twoim życiu się wszystko poukłada .

[dosiiik]

Moja koleżanka jest psychologiem. Doradziła mi zebym się nie poddawała. Problemy z odżywianiem miałam zawsze, mam sporą niedowagę już od kilku lat więc to akurat mnie nie załamuje.
Jednakże boje się z nim porozmawiać. Boję się że reszta klasy moze sie o tym dowiedziec, a wtedy nie bede miala zycia.

[Candy_lips]

Dziewczyno, ale zaburzenia odżywania to mimo wszystko poważny problem. Skoro masz je długo, to tym bardziej nie zwlekaj.
A z chłopakiem zaryzykuj, skoro tak Ci zależy na nim, to chyba warto?