wielu matura nie poszła po myśli i musiało sobie poradzić

[Isavele]

...

[201605300922]

Napisane przez Isavele

... A ja, głupia, mam wrażenie jakby cały się świat mi się zawalił. Od roku przygotowywałam się do matury PR z polskiego, angielskiego i przede wszystkim HISTORII. Autentycznie fascynowało mnie prawo i marzył mi się UWr albo KUL. Niestety, zeszły poniedziałek unicestwił mi plany. I czwartek, 2 tygodnie temu. Już dzisiaj wiem, że nie będę w stanie dostać się na prawo, bo mój wynik z historii jest śmiesznie niski. Łudziłam się jeszcze na nabór II.
Plan B- w czerwcu jadę na truskawki i będę tam do ok. początków września, potem miałam zamiar jechać na 5 miesięcy na Maltę i zrobić FCE- szkoda tylko, że o tej porze nie będzie Polaków, a ja 10x lepiej piszę niż mówię. Boję się, że sobie nie poradzę i samotności (o zgrozo, jak teraz to napisałam to dopiero widzę jak to idiotycznie brzmi...). Jednocześnie uczyłabym się do poprawki z historii. Próbuję udawać, że podoba mi się plan B, lecz ......
Po prostu jest mi przykro i nie mam komu tego powiedzieć. Może jest tu ktoś to przeżył coś podobnego, przebrnął przez to i mu się na koniec udało? Może to nie jest takie złe stracić jeden rok i przez ten czas uczyć się samemu?
Wiem, że moje wynurzenia są infantylne. Błagam nie dobijajcie mnie jednak jeszcze stwierdzeniami "sama jesteś sobie winna", "idź do szkoły policealnej" itp, itd... jestem po prostu ciekawa jak ktoś komu umarły marzenia sobie poradził w takiej sytuacji?

Mojemu bratu umarły marzenia, jak wyleciał po I semestrze z medycyny, mimo tytanicznej pracy, wysiłku, zarywania nocy, po prostu nie dał rady. Żeby dostał się na lekarski, rodzice wzięli kredyt na korepetycje, materiały, a on wyleciał... Siedział pół roku w domu, próbował pracować m. in. jako stóż na budowie, w końcu zaczął handlować na Allegro. Koniec końców, wrócił na swoje studia, poprawił rok, w końcu je skończył (już bez żadnych opóźnień) a i tak zarabia głównie na interesie, który rozpoczął podczas tej rocznej przerwy. Nigdy nie wiadomo, po co nam się coś w życiu dzieje. Rozumiem Cię, sama nie jestem pewna, czy tegoroczna chemia R mi nie zgotuje roku w domu.

[Ragoo]

Przeżywałam to samo co ty rok temu. Nie dostałam się na wymarzone studia i nie wiedziałam co począć. Trzeba trochę pomyśleć na spokojnie i porozmawiać z bliskimi, zawsze najlepiej doradzą. Ja postanowiłam odpuścić sobie byle jakie studia bo bez sensu iść gdzieś przezimować rok i być może zająć miejsce komuś kto naprawdę chciał tam chodzić. Nie ma sensu studiiować dla samego studiowania. Znajomi akurat radzili mi iść gdziekolwiek, bo przecież wszyscy gdzieś studiują. Ale poszłam pod prąd, nie oglądając się na innych bo to moje życie nie ich. Miałam wsparcie rodziców bo nie naciskali na mnie i na studiowanie. Więc wzięłam się za siebie i po wakacjach poszłam do pracy. Zobaczyłam jak fajnie jest zarabiać na siebie i swoje wydatki. Zaczęłam intensywne przygotowania do matury rozszerzonej z angielskiego do którego nie podeszłam a powinnam. Zapisałam się do policealnej ale w moim przypadku to był niewypał(ŻAK), poza tym po rocznej policealnej nawet nie masz technika, po prostu kończysz z niczym. Lepiej zrobić jakiś kurs, albo certyfikat z języka. Ja miałam kilka prac i w każdej poznałam masę fajnych ludzi, z którymi wciąż mam kontakt. Dzięki pracy zarobiłam na rzeczy o których nawet nie mogłabym marzyć gdybym nie miała swoich pieniędzy, m.in na koncerty, wyjazdy etc. Poza tym zdobyłam doświadczenie i moje CV już nie zieje pustką. Ale chyba najważniejsze że udało mi się siebie zdefiniować. Poprzedni kierunek na który chciałam iść wydał mi się głupi, znalazłam to co naprawdę chcę studiować, w dodatku od tego roku taki kierunek startuje na uczelni na którą się wybieram. Więc warto było czekać Matura poszła mi dobrze więc czuję że tym razem się uda
Truskawki sobie odpuść. To cholernie ciężka praca, mój kręgosłup długo dochodził do siebie po takiej akcji. Poza tym to tylko sezonowo, przecież truskawki zbiera się tylko kilka miesięcy a najlepsze są w czerwcu
Ostrzegam tylko: samodzielna nauka w domu to niełatwa sprawa, potrzeba dużo samozaparcia i dyscypliny żeby co dzień przysiąść i się pouczyć. Jest tyle rozpraszaczy Ale dobrze się uczyć w ciągu tego roku żeby nie wypaść ze "szkolnego rytmu". Ogólnie mnie ten rok bardzo zleciał i myślę że nieźle go wykorzystałam no a na pewno tak jak umiałam. Gap year nie musi być stratą czasu. Powodzenia

[magdusia21]

Jak ja szłam na studia to mój plan B był taki że jak się nie dostanę na dzienne to idę na wieczorowe/zaoczne i spróbuję po I roku się przenieść. Na szczęście zdałam na dzienne za pierwszym razem, ale wiele osób robi tak jak napisałam wyżej...

[Naya_]

Napisane przez Isavele

... A ja, głupia, mam wrażenie jakby cały się świat mi się zawalił. Od roku przygotowywałam się do matury PR z polskiego, angielskiego i przede wszystkim HISTORII. Autentycznie fascynowało mnie prawo i marzył mi się UWr albo KUL. Niestety, zeszły poniedziałek unicestwił mi plany. I czwartek, 2 tygodnie temu. Już dzisiaj wiem, że nie będę w stanie dostać się na prawo, bo mój wynik z historii jest śmiesznie niski. Łudziłam się jeszcze na nabór II.
Plan B- w czerwcu jadę na truskawki i będę tam do ok. początków września, potem miałam zamiar jechać na 5 miesięcy na Maltę i zrobić FCE- szkoda tylko, że o tej porze nie będzie Polaków, a ja 10x lepiej piszę niż mówię. Boję się, że sobie nie poradzę i samotności (o zgrozo, jak teraz to napisałam to dopiero widzę jak to idiotycznie brzmi...). Jednocześnie uczyłabym się do poprawki z historii. Próbuję udawać, że podoba mi się plan B, lecz ......
Po prostu jest mi przykro i nie mam komu tego powiedzieć. Może jest tu ktoś to przeżył coś podobnego, przebrnął przez to i mu się na koniec udało? Może to nie jest takie złe stracić jeden rok i przez ten czas uczyć się samemu?
Wiem, że moje wynurzenia są infantylne. Błagam nie dobijajcie mnie jednak jeszcze stwierdzeniami "sama jesteś sobie winna", "idź do szkoły policealnej" itp, itd... jestem po prostu ciekawa jak ktoś komu umarły marzenia sobie poradził w takiej sytuacji?

Sama nie wiem co zrobię, ale nie mogę przestać myśleć o tym jak głupia jestem

[juki_90]

KUL - w lublinie??? bo jak tak to tam się wszyscy dostają.......a jak się nie uda zawsze można napisać odwołanie, kolejna szansa!!

[Nathalynn]

Skoro jesteś przekonana, że marzy Ci się prawo, to próbuj z KUL-em, a nuż się uda. Jeśli to nie pójdzie, to na Twoim miejscu zrobiłabym tak : albo poszła do pracy i przystąpiła do matury za rok, albo poszła na prawo na jakąś bliską mojej miejscowości uczelnię i za rok albo próbowała z przenosinami, albo maturka raz jeszcze i być może wtedy się uda. Ludzie startujący na Twoje wymarzone prawo starają się o to kilka lat, tak samo jak np na medycynę, więc nie ma co się załamywać, nie cofniesz czasu, nie zmienisz odpowiedzi na arkuszu, więc najlepsze co możesz teraz zrobić, to działać - masz przynajmniej większą motywację.

[jezozwierzyk]

Napisane przez Isavele

... A ja, głupia, mam wrażenie jakby cały się świat mi się zawalił. Od roku przygotowywałam się do matury PR z polskiego, angielskiego i przede wszystkim HISTORII. Autentycznie fascynowało mnie prawo i marzył mi się UWr albo KUL. Niestety, zeszły poniedziałek unicestwił mi plany. I czwartek, 2 tygodnie temu. Już dzisiaj wiem, że nie będę w stanie dostać się na prawo, bo mój wynik z historii jest śmiesznie niski. Łudziłam się jeszcze na nabór II.
Plan B- w czerwcu jadę na truskawki i będę tam do ok. początków września, potem miałam zamiar jechać na 5 miesięcy na Maltę i zrobić FCE- szkoda tylko, że o tej porze nie będzie Polaków, a ja 10x lepiej piszę niż mówię. Boję się, że sobie nie poradzę i samotności (o zgrozo, jak teraz to napisałam to dopiero widzę jak to idiotycznie brzmi...). Jednocześnie uczyłabym się do poprawki z historii. Próbuję udawać, że podoba mi się plan B, lecz ......
Po prostu jest mi przykro i nie mam komu tego powiedzieć. Może jest tu ktoś to przeżył coś podobnego, przebrnął przez to i mu się na koniec udało? Może to nie jest takie złe stracić jeden rok i przez ten czas uczyć się samemu?
Wiem, że moje wynurzenia są infantylne. Błagam nie dobijajcie mnie jednak jeszcze stwierdzeniami "sama jesteś sobie winna", "idź do szkoły policealnej" itp, itd... jestem po prostu ciekawa jak ktoś komu umarły marzenia sobie poradził w takiej sytuacji?

Ej, nic straconego, po pierwsze jeszcze nie znasz wyników a po drugie to w Olsztynei na prawo na UWM przyjmują z bardzo niskim progiem wymagań

[794f4f7fd0b0868ccd574eb97c8ebd94d2e43545_60bea4f1edd75]

.

[Honey7]

A na zaocznych również jest taki wysoki próg ?

[irmusiek]

Napisane przez Isavele

... A ja, głupia, mam wrażenie jakby cały się świat mi się zawalił. Od roku przygotowywałam się do matury PR z polskiego, angielskiego i przede wszystkim HISTORII. Autentycznie fascynowało mnie prawo i marzył mi się UWr albo KUL. Niestety, zeszły poniedziałek unicestwił mi plany. I czwartek, 2 tygodnie temu. Już dzisiaj wiem, że nie będę w stanie dostać się na prawo, bo mój wynik z historii jest śmiesznie niski. Łudziłam się jeszcze na nabór II.
Plan B- w czerwcu jadę na truskawki i będę tam do ok. początków września, potem miałam zamiar jechać na 5 miesięcy na Maltę i zrobić FCE- szkoda tylko, że o tej porze nie będzie Polaków, a ja 10x lepiej piszę niż mówię. Boję się, że sobie nie poradzę i samotności (o zgrozo, jak teraz to napisałam to dopiero widzę jak to idiotycznie brzmi...). Jednocześnie uczyłabym się do poprawki z historii. Próbuję udawać, że podoba mi się plan B, lecz ......
Po prostu jest mi przykro i nie mam komu tego powiedzieć. Może jest tu ktoś to przeżył coś podobnego, przebrnął przez to i mu się na koniec udało? Może to nie jest takie złe stracić jeden rok i przez ten czas uczyć się samemu?
Wiem, że moje wynurzenia są infantylne. Błagam nie dobijajcie mnie jednak jeszcze stwierdzeniami "sama jesteś sobie winna", "idź do szkoły policealnej" itp, itd... jestem po prostu ciekawa jak ktoś komu umarły marzenia sobie poradził w takiej sytuacji?

z tego, co wiem to KUL ma swoj oddział jeszcze w Stalowej Woli. możesz tam pójśc na prawo, poprawić maturę z historii i dostać się na KUL do Lublina od razu na 2 rok (jezeli zdasz 1 w Stalowej Woli ^^)

[viva91]

a czemu propozycja pójścia do szkoły policealnej to coś dobijającego?

akurat w twoim wypadku jej nie zaproponuję, bo masz lepszy plan B niż szkoła policealna, ale zastanawia mnie dlaczego tak twierdzisz...

[Pampalini]

Oj, ja również miałam bardzo podobny okres w swoim życiu. Ale - pomimo wielu trudności, wyciągnęłam z tego pewne wnioski.

Moim priorytetem była medycyna, swoje matury pisałam w 2009 r., ale moje wyniki nie były zadowalające na tyle, by się dostać na te studia. To, co się wtedy działo jeszcze w moim domu, dało mi nieźle w kość Moja mama uwielbiała przy każdej okazji o tym wspominać, jak to "nie przyłożyłam się odpowiednio do egzaminów", dając do zrozumienia, iż jej kasa wydana na moją edukację poszła na marne. Nie dość, że ja byłam rozbita po wynikach maturalnych, to ona strasznie podkopała moje poczucie wartości. No, ale - postanowiłam pójść na inne studia (wybrałam biologię, bo przedmioty na 1 semestrze pokrywały się mniej więcej z rzeczami do powtórki z matury). Po pierwszej zdanej sesji, rzuciłam w cholerę ten kierunek, bo i tak nie chciałam go kończyć, a po prostu "przezimować", ale nauczyłam się pewnej organizacji swoim czasem. Uczyłam się potem sumiennie do matur - włożyłam w to mnóstwo wysiłku. Efekt - poprawiłam wszystkie wyniki, ale... znów się nie udało. I to był przełomowy moment - uznałam, iż mam dosyć ciągłego rozpamiętywania tej "porażki". Wybrałam już na stałe inny kierunek - biotechnologię z wykładowym językiem angielskim na politechnice, i co... ?

Powoli wszystko się zaczęło układać! Kończę już drugi rok, w przyszłym semestrze letnim wyjeżdżam do Portugalii na Erasmusa Dzięki różnym organizacjom działającym na uczelni, poszerzyłam niejako swoje "horyzonty" - aplikowałam na kursy naukowe - byłam już na Ukrainie, w te wakacje jadę do Słowenii poznałam dzięki temu masę fajnych, ciekawych osób. Udzielałam się też jako mentorka dla studentów zagranicznych na moim wydziale. Absolutnie nie mam teraz poczucia straconego czasu, korzystam z tego, co oferują mi studia, kombinuję co więcej mogę na tym zyskać.

Także pewne 'potknięcia' nie muszą przekreślać Cię na starcie - warto tylko zastanowić się, co jest Twoim celem, opracować sobie kilka wyjść awaryjnych Śmiało mogę przyznać, że mnie ten pierwszy rok pomaturalny wiele nauczył, w takim 'życiowym' znaczeniu. Życzę Ci jak najlepszych wyników z matur, a w razie niepowodzenia - jak najlepszych decyzji, które powinnaś podejmować zgodnie ze swoim życzeniem. Jeśli czujesz, że prawo to jest TO - próbuj dalej, podwyższanie wyników z matur to niemal sama przyjemność! Może weź pod uwagę inne miasta, a nie tylko Wrocław czy Lublin? Tak czy siak, powodzenia i nie martw się na zapas!

[DarknessAngel]

Witaj
A ja z własnego doświadczenia powiem Ci, że dostanie się na wymarzone studia wcale nie musi być czymś fajnym.. Dostałam się na to co chciałam, a teraz myślę, że wolałabym się nie dostać.. Na początku byłam bardzo szczęśliwa, później zaczęła się harówka i walka o to, żeby przetrwać.. Ale stwierdziłam, że warto wykorzystać to co dał los.. Najchętniej bym to wszystko rzuciła, ale żal mi zmarnowanego czasu.. Tyle łez przez to wylałam i na pewno jeszcze nie raz tak będzie.. Gdybym wiedziała co innego robić już dawno bym to rzuciła.. I gdybym w tamtym roku miała taką wiedzę jaką mam teraz wolałabym znaleźć pracę i zdobywać doświadczenie.. Mieć pieniądze, a po powrocie z pracy zająć się własnym życiem, a nie ciągle siedzieć z książkami.

[willy_nilly]

1) Dlaczego rozważasz tylko dwa miejsca? Czasami jest tak, że albo wymarzona miejscowość albo wymarzony kierunek. Proste. Spróbuj rekrutacji na inne uniwersytety.
2) Z doświadczenia wiem, że nie warto panikować przed wynikami, bo sama panikowałam, choćby dlatego, że podejrzewałam, że będę mieć ~50-60% z rozszerzonego polskiego, a okazało się, że miałam prawie dwa razy tyle. Także uszy do góry, pierś do przodu.

[Pampalini]

Napisane przez willy_nilly

1) Dlaczego rozważasz tylko dwa miejsca? Czasami jest tak, że albo wymarzona miejscowość albo wymarzony kierunek. Proste. Spróbuj rekrutacji na inne uniwersytety.
2) Z doświadczenia wiem, że nie warto panikować przed wynikami, bo sama panikowałam, choćby dlatego, że podejrzewałam, że będę mieć ~50-60% z rozszerzonego polskiego, a okazało się, że miałam prawie dwa razy tyle. Także uszy do góry, pierś do przodu.

otóż to!

tak na szybko znalazłam w necie -> http://www.studentprawa.edu.pl/forum/kategorie

może tam jeszcze znajdziesz coś ciekawego

[natalka2]

a z ta policealna... jesli robisz rok przerwy to warto sie zapisac do bezplatnej policealnej dla legitymacji upowazaniajacej do wszelkich znizek. wiem, ze to niedokonca uczciwe, ale ja bym taki zrobila

[fokensik]

hej, ja po liceum w 2005 roku nie dostałam się na mój wymarzony kierunek, jakim była japonistyka. przebiegu rekrutacji, w którym nie liczyła się matura, tylko 3 etapowy "egzamin" ustny nie wspominam dobrze - a wręcz bardzo źle. w tamtej chwili czułam, że zawala mi się świat. wyjechałam na rok do Anglii, gdzie podszlifowałam angielski, poznałam wartość pieniądza i wartość "decydowania o własnej osobie". wróciłam, chociaż planowałam pójść tam na studia. zrobiłam roczną szkołę wizażu (cały czas nie wiedziałam co prócz japonistyki, a po rekrutacji nadal pozostał niesmak), bo zawsze się makijażowaniem interesowałam. dzięki temu dostałam pierwszą pracę w Polsce i poszłam na zaoczne studia (administrację), które sama sobie opłacałam. w międzyczasie uczyłam się japońskiego sama i na kursie, dostałam lepszą pracę. studia zaoczne skończyłam na licencjacie i w tej chwili jestem na magisterskich (które mają ciekawą specjalizację, związaną z poprzednim kierunkiem) dziennych i ponownie zmieniłam pracę (na naprawdę ciekawą ). koledzy ze studiów w większości zdają egzaminy śpiewająco, bo siedzą u rodziców i mają wszystko podane pod nos. wpiszą w CV tylko studia. ja mam 3 lata w plecy, ale dobrą pracę i trochę gorsze wyniki egzaminów co jest lepsze? tego sie dowiemy za 40 lat. a teraz wszystko coraz bardziej przybliża mi ukochaną Japonię

nie wiem czy coś bym zmieniła po drodze - możliwe, że jedynie wolałabym studiować w Anglii. poza tym jestem dumna, że potrafię sama się utrzymać i jeszcze utrzymać moją Mamę, która jest już na biednej polskiej emeryturze. dalej mam w głowie marzenia i wiem, że jest wiele dróg by je spełnić. niejednokrotnie cięższych i dłuższych, ale o ile bardziej satysfakcjonujących?

mam 2 koleżanki, którym udało się skończyć japonistykę.
pierwsza pracuje w japońskiej fabryce opon w Polsce. ogólnie rzecz biorąc nie jest zadowolona.
druga pracowała w Japonii, ale po trzęsieniu ziemi w zeszłym roku wróciła. uczy angielskiego w szkole językowej.

mam też koleżankę, która po prawie, przed aplikacją podawała przez 2 lata kawę i robiła ksero w kancelarii.

wydaje mi się, że nie ma co się załamywać. bierz życie za rogi i dawaj! byle do przodu