Kompletnie rozregulowany organizm - jak schudnąć? (długa historia)

[chacharlotte]

edit

[mahhdalena]

Kochana,tu nie o złote rady chodzi-Ty potrzebujesz specjalisty-dietetyka i psychologa,bo stan chorobowy siedzi w Twojej głowie...Sama sobie nie poradzisz...Powodzenia.

[Joanna XL]

Też uważam , że powinnaś spróbować z psychologiem. A niektóre rady tutaj, biorąc pod uwagę Twoją historię, mogą ci raczej zaszkodzić.

Jakbym miała coś doradzić to wyrzucenie wagi, zarzucenie liczenia kcal, myślenia o wadze,diecie itd choćby na 3 miesiące... Bo Twoja waga jest prawidłowa, powinnać cieszyć się z tego i żyć pełnią życia
Ale tego nie zrobisz prawda ? I tu tkwi problem - może po prostu jedzenie i waga jest dla ciebie tematem zastepczym ... Tak czy owak to robota dla psychologa.

Pomyśl o tym, bo szkoda młodości Trzymam kciuki -

[miiilenka]

Dietetyk i psycholog... nie jeste gruba, ale sie taka widzisz. 55 kg przy Twoim wzroscie to norma... Ni załamuj sie, z tego co wyczytlam jestes jeszcze mloda i szkoda marnowac zycie i krecic je wokol jedzenia... Znajdz dobrego specjaliste. Zycze powodzenia i wytrwalosci!

[eddin]

Kochana, współczuję Ci takiej trudnej sytuacji...
Na Twoim miejscu chyba zainwestowałabym w dobrego dietetyka, żeby rozruszać metabolizm, moim zdaniem potrzebujesz eksperta a dziewczyny tu są świetnie, ale to tylko forum... Ściskam!

[bere_]

Straszna ta huśtawka, to przez to metabolizm zwolnił, wydaje mi się, że powinnaś pójść do lekarza/dietetyka i poprosić na początek o dietę przyspieszającą metabolizm, potem ustalić zapotrzebowanie Twojego organizmu i na tej podstawie dopasować plan żywienia.

A swoją drogą 55kg... wiele osób marzy o takiej wadze. Mogę zrozumieć, że wolałabyś ważyć mniej, ale jeśli wszystko, co robisz jest podporządkowane pilnowaniu wagi, to najwyższa pora udać się do psychologa, który pomoże Ci uporządkować myślenie, żebyś się nie zapętliła w tym wszystkim.
Życzę Ci wszystkiego dobrego, powodzenia!

[peggy7]

Autorko, przede wszystkim psycholog... Dietetyk także, ale myślę, że jesteś na tyle ogarnięta, że wiesz co jest zdrowe, a co nie. Słodycze i fast foody na pewno nie.
Poza tym wagę masz w normie. Jesteś młoda, Twoje ciało jeszcze może się zmieniać. Nie ma sensu dążyć do wagi z gimnazjum, kiedy byłaś dzieckiem, bo teraz jesteś już dorosłą kobietą!

Nie znam całej sytuacji, ale wydaje mi się, że mogłaś poradzić sobie z problemami w inny sposób. Matka za pewne martwiła się o Ciebie, może nie umiała tego pokazać, ale co Ty powiedziałabyś osobie, która tyje w oczach? Zapewne pół żartem, pół serio próbowała na Ciebie wpłynąć. Problemy sercowe? Któż ich nie ma jako nastolatek...

Teraz już czas wziąć życie w swoje ręce, psycholog Ci w tym pomoże. A co do żywienia, jedna rada ode mnie - jedz zdrowo przede wszystkim i ogranicz cukier.

[Kicia28]

Peggy7, mysle ze w nie czytalas calego tekstu. Matka chacharlotte swiadomie podpuszczala corke aby ta weszla na droge anoreksji. Nie wiem co jest nie tak w ich stosunkach, ale nie wplywa to zdecydowanie dobrze na chacharlotte.
Do chacharlotte: posluchaj sie kolezanek, ktore wypowiedzialy sie przede mna: znajdz dobrego psychologa, najlepiej takiego, ktory jest "wyspecjalizowany" w zaburzeniach alimentarnych i idz do niego. Jesli masz taka mozliwosc, wyprowadz sie z domu ( na studia w innym miescie, lub do pracy), bo przebywanie pod jednym dachem z osoba tak toksyczna , jak Twoja matka nie pozwoli Ci w pelni zaakceptowac siebie.
Dobrze by jednak bylo, aby w miedzyczasie Twoja mama tez skorzystala z uslug jakiegos specjalisty, ale w jej przypadku nie wiem, kto bylby lepszy psycholog czy psychiatra.

Nie opisalas jednak jak do calej sytuacji odnsili sie inni czlonkowie Twojej rodziny.

[peggy7]

Napisane przez Kicia28

Peggy7, mysle ze w nie czytalas calego tekstu. Matka chacharlotte swiadomie podpuszczala corke aby ta weszla na droge anoreksji. Nie wiem co jest nie tak w ich stosunkach, ale nie wplywa to zdecydowanie dobrze na chacharlotte.

Czytałam całość i jednak chyba to za mocne słowa, że matka ŚWIADOMIE "podpuszczała corke, aby weszła na droge anoreksji". Może bardziej zmartwiła sie przytyciem córki, może nie widziała nic złego w powrocie do dawnej wagi (oczywiście do pewnego momentu, ciekawa jestem jakie było stanowisko matki jak Autorka ważyła już niecałe 40 kg.. czy wtedy było jakieś "hahaha" z jej strony). Matka jest tu przedstawiona jako potwór, a moim zdaniem może to być troszkę zafałszowany obraz.

Wizyta matki u psychologa pewnie by w czymś pomogła, ale psychiatra? No nie przesadzajmy..

Autorko, chętnie się dowiem co mówiła Twoja matka na temat Twojej wagi, kiedy ważyłaś te 38 czy 40 kg. I czy rzeczywiście nie było tak że Cię namawiała do jedzenia, a Ty nie chciałaś? Czy może mówiła Ci ciągle, że jesteś grubasem, a wszystkim wokoło się użalała, tak jak piszesz.