obsesja na punkcie sylwetki

[Melanges]

Jak pozbyć się panicznego lęku przed przytyciem? Kiedy zjem więcej, od razu czuję się grubsza, OD RAZU, co wpływa negatywnie na mój nastrój. Chce mi się płakać, zapaść pod ziemię, czuję się tłusta, okropna...Mam już tego serdecznie dosyć. Chcę żyć jak normalni ludzie. Nie traktować wagi jako coś najważniejszego w życiu i nie dostawać palpitacji na myśl o przytyciu.
Mam też pytanie- czy po wielkim najedzeniu się, kiedy zaraz po macie większy brzuch, spodnie są ciaśniejsze? Obżarłam sie dzisiaj u znajomej i po przyjściu do domu postanowiłam założyć swoje krótkie spodenki (robię tak co jakiś czas, żeby sprawdziyć czy się nie spasłam)...No i były ciaśniejsze. Nie wiem czy to przez ten wieelki brzuch, czy co...Jestem taka zła i przygnębiona zaraz. Żyć mi się odechciewa

[_Asiaczek_]

Napisane przez Melanges

Jak pozbyć się panicznego lęku przed przytyciem? Kiedy zjem więcej, od razu czuję się grubsza, OD RAZU, co wpływa negatywnie na mój nastrój. Chce mi się płakać, zapaść pod ziemię, czuję się tłusta, okropna...Mam już tego serdecznie dosyć. Chcę żyć jak normalni ludzie. Nie traktować wagi jako coś najważniejszego w życiu i nie dostawać palpitacji na myśl o przytyciu.
Mam też pytanie- czy po wielkim najedzeniu się, kiedy zaraz po macie większy brzuch, spodnie są ciaśniejsze? Obżarłam sie dzisiaj u znajomej i po przyjściu do domu postanowiłam założyć swoje krótkie spodenki (robię tak co jakiś czas, żeby sprawdziyć czy się nie spasłam)...No i były ciaśniejsze. Nie wiem czy to przez ten wieelki brzuch, czy co...Jestem taka zła i przygnębiona zaraz. Żyć mi się odechciewa

ja też mam na tym punkcie obsesję, gdziekolwiek jest lustro to sprawdzam,jak wyglądają moje uda i biodra,czy nie wyglądam grubo itp. wydaje mi się,że to się kwalifikuje do leczenia u psychologa,bo ta obsesja przybiera na sile. tak samo jak Ty nie wiem,co z tym zrobić. jakoś nie potrafię zaakceptować swojego wyglądu i siebie tak ogólnie

[marika39]

Proponuję wizytę u psychologa , nic innego wam już nie pomoże, zmiana waszej psychiki i nastawienia oraz akceptacji siebie - tylko jest ratunkiem. Bo otyłe nie jesteście , z tego co rozumiem

[_Asiaczek_]

Napisane przez marika39

Proponuję wizytę u psychologa , nic innego wam już nie pomoże, zmiana waszej psychiki i nastawienia oraz akceptacji siebie - tylko jest ratunkiem. Bo otyłe nie jesteście , z tego co rozumiem

nie,nie jestem otyła, nie mam nadwagi. byłam kiedyś u psychologa, wyrzucone w błoto pieniądze. może jakby był dobry,ale znajdź tu takiego, chyba jednak pozostaje samej sobie radzić

[marika39]

Napisane przez _Asiaczek_

nie,nie jestem otyła, nie mam nadwagi. byłam kiedyś u psychologa, wyrzucone w błoto pieniądze. może jakby był dobry,ale znajdź tu takiego, chyba jednak pozostaje samej sobie radzić

trzeba iść państwowo a nie prywatnie , prywatnie to tylko zdzierstwo, chyba że po znajomości trafisz. Nie wierze że nie ma koło Ciebie dobrych poradni .Idź do internisty , powiedz o co chodzi , i da Ci skierowanie i podpowie gdzie z takim problemem się udać. W ięc głowa do góry , nie bedzie źle.

moge wiedzieć ile masz lat?, chyba młoda jestes i to bardzo!

[_Asiaczek_]

Napisane przez marika39

trzeba iść państwowo a nie prywatnie , prywatnie to tylko zdzierstwo, chyba że po znajomości trafisz. Nie wierze że nie ma koło Ciebie dobrych poradni .Idź do internisty , powiedz o co chodzi , i da Ci skierowanie i podpowie gdzie z takim problemem się udać. W ięc głowa do góry , nie bedzie źle.

moge wiedzieć ile masz lat?, chyba młoda jestes i to bardzo!

niestety państwowo też chodziłam, jeden pies nie jestem już młodziutka, ale nadal mam te same kompleksy taki life

[thelover]

Cóż ja mam podobnie. Podejrzewam, że jest to związane z tym, że kiedyś byłam osobą pulchniejszą, udało mi się chudnąć i teraz panicznie boję się, żeby nie stracić tego na co tak długo pracowałam. "Niestety" lubię jeść i mam apetyt i wszystko byłoby pięknie gdyby nie wyrzuty sumienia po każdym większym posiłku, jak tylko brzuch przestaje być idealnie płaski.
Kiedy jednego dnia mało zjem i budzę się z płaski brzuchem traktuję to jak ogormny sukces i podnosi mnie to na duchu.
Przyznam, że znajomi i rodzina zaczynają się o mnie martwić, choć nie chudnę już od dawna, pomimo ćwiczeń, nie umiem utrzymać diety. Niestety robię się przez to bardzo nerwowa.
Wydaje mi się, że psycholog nie wiele tu pomoże, ja doskonale zdaję sobie sprawę, że waga nie decyduje o mojej wartości i doceniam w sobie inne rzeczy, po prostu CHCĘ być chudsza, bo lepiej się wtedy czuję.

[marika39]

Napisane przez thelover

Cóż ja mam podobnie. Podejrzewam, że jest to związane z tym, że kiedyś byłam osobą pulchniejszą, udało mi się chudnąć i teraz panicznie boję się, żeby nie stracić tego na co tak długo pracowałam. "Niestety" lubię jeść i mam apetyt i wszystko byłoby pięknie gdyby nie wyrzuty sumienia po każdym większym posiłku, jak tylko brzuch przestaje być idealnie płaski.
Kiedy jednego dnia mało zjem i budzę się z płaski brzuchem traktuję to jak ogormny sukces i podnosi mnie to na duchu.
Przyznam, że znajomi i rodzina zaczynają się o mnie martwić, choć nie chudnę już od dawna, pomimo ćwiczeń, nie umiem utrzymać diety. Niestety robię się przez to bardzo nerwowa.
Wydaje mi się, że psycholog nie wiele tu pomoże, ja doskonale zdaję sobie sprawę, że waga nie decyduje o mojej wartości i doceniam w sobie inne rzeczy, po prostu CHCĘ być chudsza, bo lepiej się wtedy czuję.

Ja się oczywiście nie zgodzę i myślę że innego wyjścia nie ma . Najlepsze określenie na tą przypadłość to zaburzenia odżywiania. Nie jest to uznawane za chorobę w ścisłym znaczeniu tego słowa, lecz za zaburzenie psychiczne leczone głównie przez psychiatrów. Objawami sugerującymi problem jest zbyt częste sięganie do lodówki( nadmierne jedzenie) albo odwrotnie –nie jedzenie i głodzimy się.A dzieje się tak często - gdy jesteśmy uczuciowo rozchwiani. Tak odzwierciedlają się wasze emocje, i w ten sposób zagłuszacie problemy, z którymi nie umiecie sobie poradzić.

Nie u wszystkich chorych zaburzenia odżywiania wynikają z wahań emocjonalnych. U wielu z tym problemem decyduje zaburzona osobowość, konflikty rodzinne, a nawet schorzenia psychiczne – schizofrenia lub depresja.
Radzę póki nie jest jeszcze za późno , i nie ma konieczności leczenia szpitalnego( do czego swoim postępowaniem powoli doprowadzacie!) zabrać się za leczenie psychiatryczne w ośrodkach które się zajmują zaburzeniami żywienia. Chyba , że chcecie doprowadzić do poważniejszych zaburzeń, które nie tylko sie przełożą na waszą kobiecość- zaburzenia hormonalne itp ale skończą się najczarniejszym scenariuszem. Proponuję ........


w google wpisać..... Zaburzenia odżywiania- Twoja miejscowość i dac sobie pomóc - innej rady nie ma

[xexwxax]

Tez mam obsesje na tym punkcie, bez drastycznych diet sie ie obejdzie chociaz raz w miesiacu. Waze 52 kg a chcialabym wazyc 45 ;(

[marika39]

Napisane przez xexwxax

Tez mam obsesje na tym punkcie, bez drastycznych diet sie ie obejdzie chociaz raz w miesiacu. Waze 52 kg a chcialabym wazyc 45 ;(

---------- Dopisano o 15:07 ---------- Poprzedni post napisano o 15:06 ----------

Napisane przez thelover

Cóż ja mam podobnie. Podejrzewam, że jest to związane z tym, że kiedyś byłam osobą pulchniejszą, udało mi się chudnąć i teraz panicznie boję się, żeby nie stracić tego na co tak długo pracowałam. "Niestety" lubię jeść i mam apetyt i wszystko byłoby pięknie gdyby nie wyrzuty sumienia po każdym większym posiłku, jak tylko brzuch przestaje być idealnie płaski.
Kiedy jednego dnia mało zjem i budzę się z płaski brzuchem traktuję to jak ogormny sukces i podnosi mnie to na duchu.
Przyznam, że znajomi i rodzina zaczynają się o mnie martwić, choć nie chudnę już od dawna, pomimo ćwiczeń, nie umiem utrzymać diety. Niestety robię się przez to bardzo nerwowa.
Wydaje mi się, że psycholog nie wiele tu pomoże, ja doskonale zdaję sobie sprawę, że waga nie decyduje o mojej wartości i doceniam w sobie inne rzeczy, po prostu CHCĘ być chudsza, bo lepiej się wtedy czuję.

wam tylko pogratulować!!

lepiej skorzystać z rady , którą podalam- a raczej wskazane

[agnieszka627]

Eh wy dostajecie nerwicy z powodu diety, a ja dostałam dietę z powodu nerwicy można by tak powiedzieć. Rok temu bardzo dużo miałam stresów, co spowodowało wystąpieniem u mnie nerwicy lękowej, później uwaga PO JEDNEJ wizycie u psychologa doszło do mnie, że te lęki to wytwór mojej wyobraźni... zaczęłam z nimi walczyć jednak nerwica zaatakowała inną sferę mojego życia. Na początku nie mogłam dużo jeść, bo robiło mi się niedobrze. Później sporo schudłam i zaczęłam przestrzegać bardzo rygorystycznej diety, a teraz mam obsesję na punkcie wagi, ciągle jej pilnuję. Ostatnio jadłam więcej i przytyłam 3 kg... Bardzo jestem przez to podenerwowana. Eh, co za obsesja!