Czy powinnam iść do specjalisty?

[kroliczyna]

Witam,

Od kilku długich lat (zaczęło się w wieku ok. 13 lat, dziś mam 22) obserwuję u siebie dziwne zachowania w stosunku do osób starszych (tzw. autorytetów). Rozmowa z nimi wywołuje u mnie spory stres, mówię bardzo szybko i niewyraźnie, jak gdybym chciała powiedzieć coś jak najszybciej się da i uciec. Początkowo dotyczyło to rozmów z nauczycielami (szczególnie z tymi najbardziej wymagającymi, niemiłymi), dzisiaj stresuję się rozmową z przełożonymi, nauczycielami akademickimi, niektórymi członkami rodziny, członkami rodziny mojego narzeczonego, niektórymi urzędnikami... Mogłabym tak długo wymieniać. Czuję spory lęk, gdy jestem oceniana, szczególnie, gdy ocenie podlegają czynności precyzyjne, wykonywane za pomocą rąk. Gdy wspomniane ,,autorytety" patrzą mi na ręce, moje dłonie trzęsą się jak u alkoholika, ruchy stają się przyspieszone, mam problem z koncentracją uwagi, wypowiedzi stają się chaotyczne, używam bardzo prostego słownictwa, wydaję się być mniej inteligentną, niż jestem, nie jestem w stanie ,,dać z siebie wszystkiego", ,,zabłysnąć". Czasami udaje mi się pokonać lęk i zachowywać z pozoru normalnie, jakoś z tym żyć, ostatnimi czasy usłyszałam jednak na swój temat opinie, że jestem bardzo neurotyczna, wyglądam, jakbym była wiecznie przestraszona. Powiedziały to osoby związane zawodowo z leczeniem schorzeń neurologicznych, psychiatrycznych, a więc mające wiedzę.
Dodam, że w kontaktach ze znajomymi, rówieśnikami, zachowuję się normalniej. Mówię szybko, jednak nie aż tak jak w sytuacjach stresowych, uchodzę za osobę miłą, sympatyczną, otwartą, nawet gadułę. Ostatnio pomyślałam o wizycie u psychiatry, podejrzewam u siebie nerwicę. Znajomi bardzo się zdziwili, wyśmiali mój pomysł, powiedzieli, że przesadzam, że ,,jestem normalna"... Czy powinnam udać się do specjalisty? Wiem, że psychiatra nie gryzie, miałam w ramach studiów pewną styczność z osobami chorymi psychicznie oraz z owymi specjalistami, wiem, że to zupełnie normalni lekarze, którzy nie gryzą. Obawiam się po prostu, że robię z igły widły, że lekarz przepisze mi na odczepne jakieś leki, które zamiast pomóc, zaszkodzą. Mam przed sobą kilka bardzo ważnych egzaminów, boję się, że leki zwyczajnie mnie ,,zmulą", że nie będę w stanie szybko reagować i myśleć.
Bardzo proszę o radę.

[cholernarejestracja]

Nie wiem, czy Cię to pocieszy, czy nie, ale to nie jest coś, co by się leczyło lekami lekami leczymy rzeczy, które wywołane są jakąś nierównowagą w mózgu, a Twój problem jest typowo behawioralny, i jeżeli coś może pomóc, to terapia poznawczo-behawioralna i treningi zalecone przez odpowiedniego psychologa

Oczywiście mogłabyś brać doraźnie np. leki uspokajające, ale to żadne wyjście. Wiele osób ma problem z odpowiednim zachowaniem się wśród osób "wyższych rangą", u Ciebie to po prostu jest nasilone. Wybierz się do sympatycznego psychologa i przepracuj z nim ten problem.

[martusieek92]

Ja też uważam, że wystarczy PSYCHOLOG. Przynajmniej na początek. Być może to pomoże w pełni, a jeżeli nie, to na pewno skieruje Cię do psychiatry. Poszukaj sobie dobrego psychologa i zacznij terapię, tylko pamiętaj, że jedna sesja niczego nie załatwi.
Ja sama korzystam z pomocy psychologa, miałam ogromną traumę, do której doprowadziła przede wszystkim nauczycielka, nieszczęśliwa miłość i kilka innych problemów. Jestem naprawdę zadowolona, bardziej pewna siebie i na dzień dzisiejszy nie wyobrażam sobie jakby dziś wyglądało moje życie bez pomocy specjalisty.