Nieśmiałość w nowej pracy

[jskoleczka]

Cześć Wizażanki,

Niedawno dostałam pierwszą pracę, z czego się cieszę, ale niestety pojawia się cień na tej idealnej sytuacji

Jestem osobą nieśmiałą; może nie skrajnie, ale w dużym stopniu. Paradoksalnie moja praca polega na częstym kontakcie z ludźmi i wtedy nie mam aż takich oporów- ot, obcy ludzie. Gorzej jest wśród nowych kolegów i koleżanek.

Wiem, że bywałam brana za osobę zarozumiałą i wywyższającą się- moje milczenie i unikanie kontaktu wzrokowego było zupełnie mylnie zinterpretowane. Oczywiście nie chcę być uważana za jakieś zarozumiałe babsko w pracy, a chyba niestety tak właśnie wychodzi

Gdy wejdę powiem co prawda "cześć", ale na tym moja rozmowa się kończy. W pracy ludzie żartują, śmieją się, ale niestety wielu odniesień nie rozumiem- nie znam ludzi i zdarzeń o których mówią. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła rzucić rozbawionej grupce " A kto to ta Kasia?..." Siedzę więc ze wzrokiem wlepionym w monitor nie podnosząc oczu. Dodatkowo wielu rzeczy jeszcze nie umiem, a wstydzę się spytać :/ Sama tworzę błędne koło. W gruncie rzeczy siedzę i się na nikogo nie patrzę-->wiem,że wychodzę na debilkę--->jest jeszcze gorzej.

Raz zaczepił mnie kolega- dokładnie rzecz biorąc wyłączył mi monitor, chyba w ramach dowcipu , ale że pisałam coś, po prostu go włączyłam. Podejrzewam, ze wtedy przyklejono mi łatkę buca i nudziary.

Czy któraś z Was miała podobne problemy w pracy? Czy mam jeszcze szansę odzyskać jako taką opinię sensownej koleżanki? Wiem, że dla wielu z Was problem nie istnieje, ale niestety, dla mnie jest on dosyć poważny :< Bardzo chętnie wysłucham Waszych opinii. Z góry dziękuję

[ZAQOCHANA]

Napisane przez jskoleczka

Cześć Wizażanki,

Niedawno dostałam pierwszą pracę, z czego się cieszę, ale niestety pojawia się cień na tej idealnej sytuacji

Jestem osobą nieśmiałą; może nie skrajnie, ale w dużym stopniu. Paradoksalnie moja praca polega na częstym kontakcie z ludźmi i wtedy nie mam aż takich oporów- ot, obcy ludzie. Gorzej jest wśród nowych kolegów i koleżanek.

Wiem, że bywałam brana za osobę zarozumiałą i wywyższającą się- moje milczenie i unikanie kontaktu wzrokowego było zupełnie mylnie zinterpretowane. Oczywiście nie chcę być uważana za jakieś zarozumiałe babsko w pracy, a chyba niestety tak właśnie wychodzi

Gdy wejdę powiem co prawda "cześć", ale na tym moja rozmowa się kończy. W pracy ludzie żartują, śmieją się, ale niestety wielu odniesień nie rozumiem- nie znam ludzi i zdarzeń o których mówią. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła rzucić rozbawionej grupce " A kto to ta Kasia?..." Siedzę więc ze wzrokiem wlepionym w monitor nie podnosząc oczu. Dodatkowo wielu rzeczy jeszcze nie umiem, a wstydzę się spytać :/ Sama tworzę błędne koło. W gruncie rzeczy siedzę i się na nikogo nie patrzę-->wiem,że wychodzę na debilkę--->jest jeszcze gorzej.

Raz zaczepił mnie kolega- dokładnie rzecz biorąc wyłączył mi monitor, chyba w ramach dowcipu , ale że pisałam coś, po prostu go włączyłam. Podejrzewam, ze wtedy przyklejono mi łatkę buca i nudziary.

Czy któraś z Was miała podobne problemy w pracy? Czy mam jeszcze szansę odzyskać jako taką opinię sensownej koleżanki? Wiem, że dla wielu z Was problem nie istnieje, ale niestety, dla mnie jest on dosyć poważny :< Bardzo chętnie wysłucham Waszych opinii. Z góry dziękuję

Wiele osob ma taki problem. Ja tez to przechodzilam. Na samym poczatku zamiast zdobyc sympetie calej grupy, zaprzyjaznij sie najpierw z jedna osoba. Np, zaczep jakas dziewczyne w lazience, powiedz jakis komplemet, zwracaj sie do ludzi po imieniu, niech wiedza ,ze pamietasz. Moze pojdz do jakiegos klubu ,w ktorym oni sie umawiaja? Czasami trzeba czasu ,zeby sie do kogos przekonac Powodzenia !

[szugarbejb]

Napisane przez jskoleczka

Raz zaczepił mnie kolega- dokładnie rzecz biorąc wyłączył mi monitor, chyba w ramach dowcipu , ale że pisałam coś, po prostu go włączyłam. Podejrzewam, ze wtedy przyklejono mi łatkę buca i nudziary

Gdybym miała w pracy takiego "dowcipnisia", który wyłącza mi monitor podczas pisania to chyba zdzieliłabym go po twarzy. Zaloty rodem z przedszkola. Nie dziwię się, że z takimi osobami nie rozmawiasz.

[pani-jesień]

Napisane przez szugarbejb

Gdybym miała w pracy takiego "dowcipnisia", który wyłącza mi monitor podczas pisania to chyba zdzieliłabym go po twarzy. Zaloty rodem z przedszkola. Nie dziwię się, że z takimi osobami nie rozmawiasz.

W pełni się zgadzam Mnie by chyba szlag trafił na miejscu.

[studi]

a nie możesz poprostu do nich zagać coś z cyklu mam problem jakie kwaity wybrac do ogródka przy moim domku-ja właśnie od takich pytań i problemów zaczęłam nawiązywac kontak z ludzmi z pracy...Na początku też siedziałam ze wzrokiem wlepionym w mnitor i nic nie mówiła, póżniej wyszło,że jestem fanką pisarki z którąś tam z koleżanek, i tematy same się nasuneły....

[sine.ira]

Jacyś dziwni ci ludzie, że do Ciebie nie "wychodzą". Powinni Ci pomóc przełamać lody (ale na pewno nie w ten sposób jak kolega dowcipniś - gdzie Ty pracujesz swoją drogą, w przedszkolu ?). Nic dziwnego, że trudno Ci się zgrać...czasem niestety wchodzi się w grupę ludzi, którzy nadają na innych falach. Ale w pracy warto by się na pracy skupiać bardziej niż na relacjach towarzyskich Przełożony też powinien Ci się pomóc zintegrować. W końcu to jego zadanie żeby zespół był zgrany i współpracował bez zgrzytów. Od Ciebie też oczywiście dużo zależy. Postaraj się podchodzić do tych ludzi na luzie, nie spinaj się. Na początku aktywnie się przysłuchuj o czym gadają, mimiką okazuj, że słuchasz, że jesteś zainteresowana. Coś tam wtrąć od czasu do czasu, jakąś luźną uwagę. No i pytaj jak nie wiesz. Żaden to wstyd przecież.

[perseusz]

jak ten kolega wyjdzie do łazienki to wyłącz mu myszkę z kompa. Albo jeśli macie optyczne to podklej kartkę pod laser. U mnie w byłej pracy były setki pomysłów na takie biurowe zabawy.

[brownayes]

Wiesz ja Cie rozumiem.. niemalże doskonale. Przechodziłam przez to już dwa razy. Na początku zawsze jest dużo stresu, zapoznanie z terytorium, z zasadami, co nam wolno, a co nie... no i zapoznanie z ludźmi. ja jestem z natury osoba zdystansowaną, nie od razu nawiązuje super kontakt i też czasami bywa mi przylepiana etykieta zarozumiałej suki... Ale tak na prawdę wszystko zależy od tego jakie Ci ludzie maja do Ciebie podejście, czy tak jak to napisała jedna z dziewczyny wychodzą Ci na przeciw. Musisz zagryźć wargi i się zaklimatyzować, potem bedzie łatwiej.

[KarolinaK]

Przechodzilam to kilka razy ale wiem ze zawsze sie znajdzie osoba zyczliwa ktora pomoze Ci wejsc w to srodowisko. Do mnie zawsze jakas dziewczyna podchodzila i zagadywala i dzieki temu udawalo nam sie zaprzyjaznic. Mimo tego ze po wielu latach ludzie mi mowia wlasnie ze na poczatku zawsze mysleli ze mam sie za wielka pania i czuje sie lepsza i nawet potwierdzaja jak bardzo sie mylili. A to wynikalo jedynie z tego ze nie chcialam ludziom przeszkadzac. Balam sie wejsc do biura dlatego ze bylam niesmiala.
Sama zaczep kogos kolo toalety albo czekajac az fax bedzie wolny. Jest wiele okazji ale Ty tez musisz pokazac chec ze swojej strony

[sine.ira]

Swoją drogą to mnie zawsze bawi do łez to schematyczne myślenie: jak nie wpadasz jak bomba, nie rzucasz dowcipami na prawo i lewo, nie opowiesz całego swojego życia w godzinę, kiedy znajdziesz się w nowym środowisku, to od razu mają cię za kogoś kto się wywyższa, zadziera nosa i cholera wie za kogo jeszcze. Z moich obserwacji wynika, że wywyższania się u innych doszukują się zwykle jacyś zakompleksieńcy

[jskoleczka]

Masz rację sineiro

Dziękuję Wam Dziewczyny, to niesamowicie podnosi na duchu.

Co do kolegi z monitorem- nie napisałam, że zanim go zignorowałam, poszedł do innej dziewczyny (widocznie nie miał co robić...?)zrobił jej ten sam numer. Zaczęła chichotać i mówić coś w stylu "Oj Krzyyyysiu". Przy moim milczeniu wyszedł kontrast, stąd po chwili poczułam się jak buc, który nie umie się bawić.

Rzeczywiście, metoda podchodzenia do pojedynczych ludzi nie jest głupia. Mam nadzieję, że strach nie będzie mnie paraliżował aż tak bardzo Dzięki wielkie!

[kasandra82]

Pracujesz na infolinii?
Tak to jest ze nie wszycsy sa zyczliwi w pracy. I nie kazdy bedzie cie lubil zanim cie nie pozna. Jezeli juz teraz przyklejono ci etykietke nudnej i dretwej osoby to trudno bedzie sie jej pozbyc. Napewno ludzie potworzyli jakies grupki, dobrze sie czuja sami ze soba i nie potrzebuja nikogo nowego, szczegolnie kogos kto siedzi sam i nie potrafi rozmawiac. Wydajesz sie im zapewne kims kto nie chce zawierac znajomosci, dlatego nie probuja cie wciagnac do rozmowy i w ten sposob kolo sie zamyka, bo ty sama do nich nie zagadasz. Nie wiem co ci poradzic, po prostu tak juz jest ze jedni sa przebojowi i szybko zyskuja uznanie otoczenia a inni cale zycie uwazani sa za bezbarwne i mdle osoby. W firmie nigdy nie jest tak ze wszyscy sa traktowani rowno, niektorzy sa bardziej lubieni a inni mniej, zwykle jest tez kilka kozlow ofiarnych. Mozesz probowac zmienic ta sytuacje, zrobic sie bardzie otwarta i towarzyska, ale jezeli z natury taka nie jestes to uwierz bedzie to dla ciebie meczarnia, takie ciagle udawanie kogos innego.

[Einode]

Ja mam obecnie podobny problem.
Ostatnio do tego doszłam, patrzac na to, jakie ludzie u mnie w pracy maja relacje.
Ja jestem zdystansowana, sama nie probuje nawet nawiazac kontaktu, zaczac rozmowy. Troche sie tym martwilam, ale teraz znalazlam grupe osob z ktorymi nadaje na tych samych falach, a z reszta jak juz "zagai" to wiadomo ze tez porozmawiam,ale sama kontaktu nie szukam.
Przejmowalam sie tym,ze moge byc zle odbierana, ale na chwile obecna wisi mi to. Atmosfera jest przyjemna, nie ma zadnych spiec, a ja odpuscilam sobie zaprzyjaznianie sie z kims na sile, udowadnianie ze jestem faaaaajna i inne takie.
Mysle ze z czasem tez znajdiesz grupe osob, z ktorymi bedziesz miala o czym porozmawiac przy sniadaniu. Tak jak juz wyzej pisano, najlpiej zaczac od jednej osoby, potem juz lancuszkiem pojdzie.

[d45d073d235b2c61bfba836ad9283865b35be1e1_67da090142ca2]

Napisane przez sine.ira

Swoją drogą to mnie zawsze bawi do łez to schematyczne myślenie: jak nie wpadasz jak bomba, nie rzucasz dowcipami na prawo i lewo, nie opowiesz całego swojego życia w godzinę, kiedy znajdziesz się w nowym środowisku, to od razu mają cię za kogoś kto się wywyższa, zadziera nosa i cholera wie za kogo jeszcze. Z moich obserwacji wynika, że wywyższania się u innych doszukują się zwykle jacyś zakompleksieńcy

Eeee takie wejscie smoka chyba tez by za dobrze nie bylo odebrane przynajmniej ja sobie nie wyobrazam, żeby ktos mial mi tak do pracy wpasc

A do autorki: spokojnie kazdy tam kiedys zaczynal. Ludzie sie juz znaja, a Ty musisz powoli z czasem sie do nich przyzwyczajac, nic na sile Zacznij od drobnych rozmow, a pozniej juz pojdzie gladko aaa i jak czegos nie wiesz to pytaj smialo, nie pogryza Cie

[jskoleczka]

Napisane przez kasandra82

Pracujesz na infolinii?
Tak to jest ze nie wszycsy sa zyczliwi w pracy. I nie kazdy bedzie cie lubil zanim cie nie pozna. Jezeli juz teraz przyklejono ci etykietke nudnej i dretwej osoby to trudno bedzie sie jej pozbyc. .

Nie, pracuję w biurze projektów. Hmm..ja nie mogę nawet powiedzieć, że ktoś jest mi nieżyczliwy (bo sama nie wiem co sądzić o tym nieszczęsnym koledze),po prostu jestem raczej ignorowana. A dziwię się troszkę , bo ja zawsze wykazywałam inicjatywę, jeśli był ktoś nowy w grupie, klasie etc. No ale czasem tak już widać jest Właśnie myślenie o tym ,że i tak już mnie zapuszkowano jako 'drętwiarz" mnie totalnie paraliżuje przed odezwaniem się. Wrrrr....

Dzięki za wszystkie wypowiedzi, Dziewczyny Wszystkie uważnie czytam.

[Linka25]

Nie przejmuj się tak. Spróbuj wypatrzyć najsympatyczniej wyglądajacą osobę i zacznij z nią miłą, niezobowiązującą rozmowę...to może być nawet rozmowa o pogodzie, nieistotne
Zobaczysz, w następnej pracy będzie Ci już łatwiej - to takie pocieszenia na przyszłość

[jodame]

Skoro nic nie mówisz, to postaraj się nie odwracać wzroku od współpracowników -wystarczy jeśli się od czasu do czasu do nich uśmiechniesz -mały gest, a potrafi naprawdę wiele zdziałać.

Jeśli czegoś nie wiesz i nie potrafisz sama do tego dojść, to ZAPYTAJ -powiedz, że nie wiesz jak to zrobić (z uśmiechem) i zapytaj, czy mógłby Ci, ten ktoś kogo sobie wybierzesz , pomóc -trzeba być wrednym chamem żeby odmówić komuś wprost pomocy. Nauczysz się jak coś tam zrobić i nawiążesz kontakt z ludźmi.

Jeśli nie wiesz o kim rozmawiają, ale ogólny sens sytuacji wyłapujesz, to powiedz może "nie..... naprawdę??!", "okropne! nie wiem co bym zrobiła na jej miejscu!", "..dobrze że o tym wspomniałeś, nie wiedziałam o tym, a właśnie zamierzam..." -takie ogólniki pasujące do wielu sytuacji, którymi wyrazisz swoje zainteresowanie. Nikt nie zapamięta, co konrertnie mówiłaś, ale zapamiętają, że z nimi ROZMAWIAŁAŚ

Pamiętaj:
- wpadki zdarzają się każdemu i niezależnie od doświadczenia.
- prosząc o pomoc nie jesteś nieudacznikiem, tylko pewną siebie osobą, która akurat tego nie wie, ale ponieważ wie, że to nic strasznego -dlatego się z tym nie kryje i pyta wprost. Mnie czasem pomagają zmyślone wymówki -"acha!!! U mnie w domu na komputerze to inaczej działa..", "Myślałam, że to się tu wpisuje, bo w czymś tam się tak właśnie to robi.." -działają na psychikę

[jskoleczka]

Aaaa! Dziewczyny! Posłuchałam Waszych rad i..to działa Mam własnie przerwę i musze powiedzieć, że jest o niebo lepiej! Dowiedziałam się, że jedyną osobą, która w kółko gada, że jestem beznadziejną sztywniarą, jest ten kolega od monitora .
Sama zaczęłam rozmowę o kinie (czy polecają jakis film)i wywiązała sie dyskusja, w której po prostu delikatnie wspomniałam żartobliwie, że nie jestem taka nudna, na jaką wyglądam, na co usłyszałam ze śmiechem, że tylko ten kolega tak uważa, bo jestem pierwszą, która olała jego idiotyzmy. Nie wiem jak będzie dalej, ale wyobraźcie sobie, że dziewczyny same zaproponowały mi napisanie części projektu Wiem, że brzmi to może głupio, ale mnie to niesamowicie cieszy, a przy okazji wydajność mojej pracy wzrosła o kilkadziesiąt procent

Dziękuję Wam za rady, trzymajcie za mnie kciuki

[BioIvO]

Po pierwsze gratuluje otrzymania pracy! Ja jestem na stażu od roku i nadal szukam pracy. Miałam dokładnie taka sama sytuacje jak Ty. Na początku siedziałam bez słowa przed monitorem. Nie umiem gadać trzy po trzy i nie wiem nigdy co powiedzieć. Po jakims czasie wiesz czego sie mozna po kim spodziewać. Zaczniesz poznawać ludzi i będziesz mogła sie włączyć do rozmów. U mnie przełamanie lodów nastąpiło dzięki zabawnym klientom, bo zawsze trafi sie jakis śmieszy typek, który poprawia humor w biurze (można sie czasem ponabijać) Powodzenia!

[Czarnulka19]

Napisane przez jskoleczka

Masz rację sineiro

Dziękuję Wam Dziewczyny, to niesamowicie podnosi na duchu.

Co do kolegi z monitorem- nie napisałam, że zanim go zignorowałam, poszedł do innej dziewczyny (widocznie nie miał co robić...?)zrobił jej ten sam numer. Zaczęła chichotać i mówić coś w stylu "Oj Krzyyyysiu". Przy moim milczeniu wyszedł kontrast, stąd po chwili poczułam się jak buc, który nie umie się bawić.

Rzeczywiście, metoda podchodzenia do pojedynczych ludzi nie jest głupia. Mam nadzieję, że strach nie będzie mnie paraliżował aż tak bardzo Dzięki wielkie!

Bo wg . mnie zachowałaś się jak taki "buc" ... Nie zrobił przecież nic strasznego trzeba było się uśmiechnąć aa nie siedzieć z nadąsaną miną jakby nie wiem co Ci zrobił ....
To był tyylko żart .....

[sine.ira]

Napisane przez Czarnulka19

Bo wg . mnie zachowałaś się jak taki "buc" ... Nie zrobił przecież nic strasznego trzeba było się uśmiechnąć aa nie siedzieć z nadąsaną miną jakby nie wiem co Ci zrobił ....
To był tyylko żart .....

Jaki buc ? Ty poważna jesteś ?
No przecież nie każdego śmieszy to samo, nie ? A już na pewno nie każdego śmieszą idiotyczne zagrania typu wyłączanie monitora koleżance W PRACY kiedy ta PRACUJE A na dodatek jest nowa i niepewnie czuje się w nowym "towarzystwie".

[aniko 23]

Napisane przez jskoleczka

Cześć Wizażanki,

Niedawno dostałam pierwszą pracę, z czego się cieszę, ale niestety pojawia się cień na tej idealnej sytuacji

Jestem osobą nieśmiałą; może nie skrajnie, ale w dużym stopniu. Paradoksalnie moja praca polega na częstym kontakcie z ludźmi i wtedy nie mam aż takich oporów- ot, obcy ludzie. Gorzej jest wśród nowych kolegów i koleżanek.

Wiem, że bywałam brana za osobę zarozumiałą i wywyższającą się- moje milczenie i unikanie kontaktu wzrokowego było zupełnie mylnie zinterpretowane. Oczywiście nie chcę być uważana za jakieś zarozumiałe babsko w pracy, a chyba niestety tak właśnie wychodzi

Gdy wejdę powiem co prawda "cześć", ale na tym moja rozmowa się kończy. W pracy ludzie żartują, śmieją się, ale niestety wielu odniesień nie rozumiem- nie znam ludzi i zdarzeń o których mówią. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła rzucić rozbawionej grupce " A kto to ta Kasia?..." Siedzę więc ze wzrokiem wlepionym w monitor nie podnosząc oczu. Dodatkowo wielu rzeczy jeszcze nie umiem, a wstydzę się spytać :/ Sama tworzę błędne koło. W gruncie rzeczy siedzę i się na nikogo nie patrzę-->wiem,że wychodzę na debilkę--->jest jeszcze gorzej.

Raz zaczepił mnie kolega- dokładnie rzecz biorąc wyłączył mi monitor, chyba w ramach dowcipu , ale że pisałam coś, po prostu go włączyłam. Podejrzewam, ze wtedy przyklejono mi łatkę buca i nudziary.

Czy któraś z Was miała podobne problemy w pracy? Czy mam jeszcze szansę odzyskać jako taką opinię sensownej koleżanki? Wiem, że dla wielu z Was problem nie istnieje, ale niestety, dla mnie jest on dosyć poważny :< Bardzo chętnie wysłucham Waszych opinii. Z góry dziękuję

nie zamartwiaj sie tak...to ze nie jestes dusza towarzystwa w pracy nie oznacza ze jestes bucem czy mrukiem

skup sie przede wszystkim na pracy...jesli czegos nie wiesz pytaj jednak, to pomoze Ci przelamac lody, jednoczesnie otrzymasz instrukcje jak co zrobic i nawiazesz kontakt...

daj sobie troche czasu...wiem ze atmosfera miedzy wspolpracownikami to wazna kwestia ale nie najwazniejsza...

---------- Dopisano o 20:50 ---------- Poprzedni post napisano o 20:48 ----------

Napisane przez jskoleczka

Aaaa! Dziewczyny! Posłuchałam Waszych rad i..to działa Mam własnie przerwę i musze powiedzieć, że jest o niebo lepiej! Dowiedziałam się, że jedyną osobą, która w kółko gada, że jestem beznadziejną sztywniarą, jest ten kolega od monitora .
Sama zaczęłam rozmowę o kinie (czy polecają jakis film)i wywiązała sie dyskusja, w której po prostu delikatnie wspomniałam żartobliwie, że nie jestem taka nudna, na jaką wyglądam, na co usłyszałam ze śmiechem, że tylko ten kolega tak uważa, bo jestem pierwszą, która olała jego idiotyzmy. Nie wiem jak będzie dalej, ale wyobraźcie sobie, że dziewczyny same zaproponowały mi napisanie części projektu Wiem, że brzmi to może głupio, ale mnie to niesamowicie cieszy, a przy okazji wydajność mojej pracy wzrosła o kilkadziesiąt procent

Dziękuję Wam za rady, trzymajcie za mnie kciuki

oo doczytalam...no to gra gitara

[jskoleczka]

Napisane przez Czarnulka19

Bo wg . mnie zachowałaś się jak taki "buc" ... Nie zrobił przecież nic strasznego trzeba było się uśmiechnąć aa nie siedzieć z nadąsaną miną jakby nie wiem co Ci zrobił ....
To był tyylko żart .....

Ale ja wiem, że to był żart..po prostu nie jestem typem osoby, która wybucha sztucznym śmiechem, kiedy jej coś nie bawi. Wiem, że wiele osób tak ma- ja po prostu nie.

Poza tym- nie wiem skąd wzięłaś, że siedziałam z nadąsaną miną ? Po prostu nie zareagowałam w ogóle- włączyłam monitor z powrotem. Zresztą to już nieważne, od dziewczyn, jak pisałam, dowiedziałam się, że ten kolega strasznie pajacuje i raczej jest irytujący, więc mam się nim nie przejmować.

Jako, że nie wybuchłam perlistym smiechem, co prawda, jestem powodem do plotek (jego), ale nie ja pierwsza, nie ostatnia. No i dał mi spokój

Naprawdę, jeszcze raz dziekuję za rady- dzis na maila przyszło zaproszenie na wigilię pracowniczą, tzw. śledzika...uf, mam nadzieję, że tam wszystko będzie dobrze Pozdrawiam Wizażanki!

[estrella18]

Podłączam się do tematu, bo mam podobny problem. Jako, że jestem studentką, która chce zdobywać jakieś doświadczenia zawodowe, staram się odbywać, jak najwięcej staży. Pod koniec zawsze słyszę od szefów, że sprawdziłam się bardzo dobrze, ale że powinnam być pewniejsza siebie....
Początkowo mi to nie przeszkadzało, taka po prostu jestem, jak kogoś nie znam, to jestem trochę zdystansowana, ale zawsze się uśmiecham, żartuje, jednak nie potrafię z obcymi osobami rozmawiać swobodnie o wszystkim i o niczym, mam trudności w włączeniu się w rozmowę itd. Zupełnie inaczej sprawa wygląda w kontaktach z dobrze znanymi mi osobami - jestem pewna siebie, wygadana - nawet znajomi mi mówią, że za dużo gadam- cały czas żartuje.

Niedawno skończyłam kolejny staż - przed rozpoczęciem obiecywałam sobie, że będę pewniejsza siebie i pokonam swoją nieśmiałość. Ale jak widziałam reakcje współpracowników, to mi się odechciało, miałam wrażenie, że im przeszkadzam - odpowiadanie z łaską na moje pytania, krótkie "tak, nie, nie wiem" ( i to jest chyba mój największy problem, trzymam ludzi, których nie znam na dystans, bo wydaje mi się, że im stale przeszkadzam, że mnie nie lubią, nie chce się narzucać itd.) Pracuje bardzo dobrze, wszystkie polecenia wykonuje, jak najlepiej, ale jestem małomówna - siedzę cały czas, wpatrzona w monitor.... Nie wiem, jak sobie z tym poradzić, nie chce żeby to zaważało w pracy i przez to oceniano mnie, np. że jestem zarozumiała.

Mam niską samoocenę, której źródłem są czasy mojego dzieciństwa. Wtedy byłam gruba i rzucano pod moim adresem różne niemiłe uwagi.... Teraz jest zupełni inaczej. Studiuje i radzę sobie dobrze na uczelni o czym świadczą moje bardzo dobre oceny, jestem też wg wielu osób bardzo ładna i atrakcyjna.... Ja jednak nie mogę się przełamać, żeby zacząć bardziej wierzyć w siebie....

[mala19881]

Mi duzo czasu na prawde zajelo przystosowanie sie do towarzystwa. Sluchalam techno i bylam "lala" w szpilkach wchodzc do grona rockowych facetow w dlugich wlosach z tatuazmi.

Potrzeba czasu by przywyknac do towarzystwa, "wejsc" w ich tematy, zgrac sie. Z kierownikiem na tematy osobiste nie rozmawialam prawie 2 lata, w ogole nie potrafilam z nim rozmawiac. Teraz wszyscy jestesmy kumplami i gadamy o wszystkim

[niebieskie_oczko]

2 miesiące temu zmieniłam miejsce pracy i pierwszego dnia czułam się dziwnie, bo każdy każdego znał, rozmowy, żarty, a ja?! :P

Nie lubię jak się czuję nieswojo w nowym gronie. Fakt każdy z pracowników zagadywał mnie, jak mi się podoba nowe miejsce pracy, jak było w starym i co porabiam po pracy, ale to były rozmowy na wymianę max 5 zdań. Przeszkadzało mi to, bo uwielbiam rozmawiać, być w towarzystwie itp. Drugiego dnia podbiłam do 2 dziewczyn z hasłem, że idę z nimi na przerwę, bo nie chce być odludkiem, później coś sama zagadywałam żeby kontakty się zacieśniały, aż w końcu sama się spytałam na offen czy wychodza na jakieś piwo/imprezy po pracy, i że jak coś takiego będzie to chce wiedzieć, bo chcę się zintegrować z ekipą. Na szczęście po 1,5tyg 3 kolegów z pracy robiło ur. zostałam zaproszona, impreza była udana i już czuję się jak w domu

Autorko robisz jeden poważny błąd, a mianowicie jak czegoś nie umiesz, nie wiesz, to lepiej PYTAĆ. Nie dość, że ci to wytłumaczą i na przyszłość będziesz wiedzieć, to poza tym jest to świetny pretekst do rozpoczęcia rozmowy z innym współpracownikiem - sprawdzone Na dodatek wyjdziesz na osobę normalną i może odhaczą ci metkę zarozumiałej osoby