Facet, rodzice czy samotność

[matimartinka]

Mam już dość wszystkiego. Od 3 lat cierpię na nerwice. Jak tylko wyjdę z domu mam biegunki...ehh zrezygnowałam ze szkoły, nie mogę sie odważyć na pracę, cały czas mi źle i prawie nikt mnie nie rozumie. Mój facet... hmm jestesmy razem od 3lat, mieszkalismy wspolnie 2 lata. Poczatkowo u niego w miescie- mnostwo klotni, nie moglismy sie dogadac bo ja nie radzilam sobie ze soba i caly czas mu wypominalam ze go nie ma przy mnie. Potem zamieszkalismy u mnie, moja mama tak go krytykowała, że przestalismy ze soba rozmawiac i wrocil na wigilie do siebie. Powiedzialam ze to koniec, ze musze poradzic sobie ze soba. w sylwestra, gdy sie spotkalismy, nalegal bym wrocila do niego, ze zaopiekuje sie mna.... oboje czujemy duza więź, wiem ze on mnie rozumie.... jednak boje sie ze znow bede sama w wynajetym pokoju i bede go za wszsytko obwiniac, a rodzice beda mi wypominac ze zostawilam ich dla niego. Nie wiem jak postapic... wiem ze rodzice nie rozumieja co ja czuje, oni maja kase, ale nie dawali mi milosci. on daje mi milosc, ale znowu pojawia sie obawa przed biedą.... No i ta walka, ze soba, z innymi...

[madana]

Napisane przez matimartinka

Mam już dość wszystkiego. Od 3 lat cierpię na nerwice. Jak tylko wyjdę z domu mam biegunki...ehh zrezygnowałam ze szkoły, nie mogę sie odważyć na pracę, cały czas mi źle i prawie nikt mnie nie rozumie. Mój facet... hmm jestesmy razem od 3lat, mieszkalismy wspolnie 2 lata. Poczatkowo u niego w miescie- mnostwo klotni, nie moglismy sie dogadac bo ja nie radzilam sobie ze soba i caly czas mu wypominalam ze go nie ma przy mnie. Potem zamieszkalismy u mnie, moja mama tak go krytykowała, że przestalismy ze soba rozmawiac i wrocil na wigilie do siebie. Powiedzialam ze to koniec, ze musze poradzic sobie ze soba. w sylwestra, gdy sie spotkalismy, nalegal bym wrocila do niego, ze zaopiekuje sie mna.... oboje czujemy duza więź, wiem ze on mnie rozumie.... jednak boje sie ze znow bede sama w wynajetym pokoju i bede go za wszsytko obwiniac, a rodzice beda mi wypominac ze zostawilam ich dla niego. Nie wiem jak postapic... wiem ze rodzice nie rozumieja co ja czuje, oni maja kase, ale nie dawali mi milosci. on daje mi milosc, ale znowu pojawia sie obawa przed biedą.... No i ta walka, ze soba, z innymi...

- wiesz, dla mnie nie bardzo widzę sens we wspólne mieszkanie, budowanie sobie razem życia, gdy masz takie aż problemy ze sobą- dojdź najpierw do ładu ze sobą, idź do lekarza- bo nie bardzo sens widzę, że spod opieki rodziców wchodzisz "pod opiekę" faceta.

[Elfir]

leczysz się?

Jak nie, to nie zawracaj facetom głowy. zaden z tobą nie wytrzyma.

[matimartinka]

tak tez myslalam... leczylam sie, ale jak przytylam to mama mi powtarzala zebym rzucila leki, ze to swinstwo i takie tam. rzucilam i jestem w rozsypce....

[madana]

Napisane przez matimartinka

tak tez myslalam... leczylam sie, ale jak przytylam to mama mi powtarzala zebym rzucila leki, ze to swinstwo i takie tam. rzucilam i jestem w rozsypce....

- ty tak serio? Masz nerwicę, jakąś społeczną fobię i rzucasz psychotropy, bo mama ci kazała? Wiesz, że tak nie wolno, że pomijając, iż organizm ok. 2 tygodni do tych leków "się przyzwyczaja" zanim zaczną działać, to nigdy nie powinno rzucać się ich ot tak sobie.
I DLATEGO zajmij się swoim zdrowiem, a dopiero potem myśl o związku, wchodzeniu w różne relacje. Inaczej nic nie wyjdzie.

[skazana_na_bluesa]

idz do psychiatry i na jakas terapie. i nie sluchaj matki odnosnie lekow, nawet jak przytyjesz.

[sarkastiko]

Musisz przejąć kontrole nad własnym życiem..nie mama i nie chłopak..tylko najpierw musisz liczyć się sama dla siebie. Niestety teraz nie będzie lekko bo nerwica lekka nie jest. Ale może i prawdopodobnie będzie jeszcze gorzej, choć wydawać Ci się może, że już jest źle. Poza tym samymi lekami sie nie wyleczysz. Ewidentnie zalecam jakąś terapię lub zajęcia gdzie będziesz odreagowywać i które dadzą Ci pewność siebie i pomogą odzyskać kontrolę. Uważaj na siebie bo sytuacja nie jest fajna..a jeśli teraz nie będziesz próbowała coś z tym robić, z czasem będzie tylko trudniej.

[matimartinka]

własnie rozumiem ze musze przejac nad tym kontrole... na terapie nie chodzilam, chcialabym zaczac ale zeby byla intensywna, codziennie np i dobrze byloby w grupie. nie wiem jednak gdzie. narazie nie jestem w stanie pracowac, jak sie wiec sama utrzymam?:/

[madana]

Napisane przez matimartinka

własnie rozumiem ze musze przejac nad tym kontrole... na terapie nie chodzilam, chcialabym zaczac ale zeby byla intensywna, codziennie np i dobrze byloby w grupie. nie wiem jednak gdzie. narazie nie jestem w stanie pracowac, jak sie wiec sama utrzymam?:/

- no i dlatego ponieważ jesteś chora. zostań pod opieką rodziców; jesteś z Gdańska- poszukaj oddziału otwartego przy Akademii Medycznej; na tym forum to polecają: http://www.nerwica.com/topic-t29030-154.html

[201607050913]

Napisane przez matimartinka

tak tez myslalam... leczylam sie, ale jak przytylam to mama mi powtarzala zebym rzucila leki, ze to swinstwo i takie tam. rzucilam i jestem w rozsypce....

To ja Ci powiem że chorowałam też długo, a jakieś pół roku albo dłużej nie byłam w stanie nawet wyjść wyrzucić śmieci, bo dostawałam drgawek, serce wyskakiwało z piersi i nudności. Masakra. Ale teraz to już wszystko za mną, pierwszy raz na zakupach, kiedy spokojnie mogłam przymierzać ciuchy i wybierać kolory godzinami, popłakałam się prawie ze szczęścia Chcę Ci powiedzieć, że musisz się za siebie wziąć i z tego można wyjść, natomiast samo nie przejdzie, a będzie jeszcze gorzej. I to powinien być Twój priorytet, a nie związek, bo taka choroba może Ci odebrać bardzo dużo szans.

---------- Dopisano o 19:45 ---------- Poprzedni post napisano o 19:44 ----------

Napisane przez matimartinka

własnie rozumiem ze musze przejac nad tym kontrole... na terapie nie chodzilam, chcialabym zaczac ale zeby byla intensywna, codziennie np i dobrze byloby w grupie. nie wiem jednak gdzie. narazie nie jestem w stanie pracowac, jak sie wiec sama utrzymam?:/

Ja trafiłam na terapię w zaawansowanym stanie, mimo że leciałam na lekach, i raz w tygodniu wystarczył. Rzuciłam lekarstwa bardzo szybko. Teraz minął rok odkąd ostatni raz byłam na pogotowiu i żyję normalnie jak każdy człowiek, tak jak zawsze chciałam Parę miesięcy temu dostałąm genialną ofertę pracy, i nie byłabym w stanie jej przyjąć bez terapii, ba, generalnie żadnej pracy. Trzeba walczyć a się uda

PS Leki to straszne świństwo, ale można je zostawić tylko pod opieką specjalisty (terapeuty), a nie bo mama kazała. Nie rób sobie krzywdy.

[matimartinka]

Dziekuję sa słowa otuchy

[Hanan26]

Napisane przez matimartinka

tak tez myslalam... leczylam sie, ale jak przytylam to mama mi powtarzala zebym rzucila leki, ze to swinstwo i takie tam. rzucilam i jestem w rozsypce....

dziewczyno, leczyłam się lekami na fobię społeczną i lęki z pół roku i małymi krokami odzyskałam siebie. teraz mogę powiedzieć, że czuję się o niebo lepiej niż rok temu. efekty są, ale dopiero po miesiącu widać poprawę. po kilku już jest co raz lepiej, a na koniec terapii czujesz się jak inna osoba. nie słuchaj mamy - ona nie jest lekarzem.

ja na Twoim miejscu wybrała miłość chłopaka . po co komu zimny dom bez uczuć? nawet w takiej atmosferze ciężko się wyleczyć.

[201604181004]

Widzę że jesteś z trójmiasta. Na PW prześlę ci adres przychodni która prowadzi terapię na NFZ. Ja miałam sesje cotygodniowe ale sa również grupy codzienne.

[laisla]

Napisane przez mineralka bez gazu

(...)
Ja trafiłam na terapię w zaawansowanym stanie, mimo że leciałam na lekach, i raz w tygodniu wystarczył. Rzuciłam lekarstwa bardzo szybko. Teraz minął rok odkąd ostatni raz byłam na pogotowiu i żyję normalnie jak każdy człowiek, tak jak zawsze chciałam Parę miesięcy temu dostałąm genialną ofertę pracy, i nie byłabym w stanie jej przyjąć bez terapii, ba, generalnie żadnej pracy. Trzeba walczyć a się uda

PS Leki to straszne świństwo, ale można je zostawić tylko pod opieką specjalisty (terapeuty), a nie bo mama kazała. Nie rób sobie krzywdy.

I co..pracujesz tam? Budujące to, co piszesz, długą drogę musiałaś przejść
A nie można dobrać takich leków, które nie będą aż tak szkodzić? Nie będą świństwem? Nie znam się ale może można spróbować wybrać z lekarzem nieco inne..

[201607050913]

Napisane przez laisla

I co..pracujesz tam? Budujące to, co piszesz, długą drogę musiałaś przejść
A nie można dobrać takich leków, które nie będą aż tak szkodzić? Nie będą świństwem? Nie znam się ale może można spróbować wybrać z lekarzem nieco inne..

Pracuję Na początku było bardzo, bardzo trudno, ale dzięki terapii dawałam radę właściwie z tygodnia na tydzień. Teraz się rozkręciłam i "wymiatam", jakbym nowe życie dostała po takich jazdach.

Moje nie były psychotropami ani antydepresantami, tylko benzodiazepiny, typowe na lęki. Panuje powszechna opinia, że nie są takie złe, ale ja się z tym nie zgadzam i bardzo się cieszę, że rzuciłam.

[laisla]

Napisane przez mineralka bez gazu

Pracuję Na początku było bardzo, bardzo trudno, ale dzięki terapii dawałam radę właściwie z tygodnia na tydzień. Teraz się rozkręciłam i "wymiatam", jakbym nowe życie dostała po takich jazdach.

Moje nie były psychotropami ani antydepresantami, tylko benzodiazepiny, typowe na lęki. Panuje powszechna opinia, że nie są takie złe, ale ja się z tym nie zgadzam i bardzo się cieszę, że rzuciłam.

Super Skoro dobrze się tam czujesz i praca jest fajna to pewnie sama ona działa też jak terapia..

[201607050913]

Napisane przez laisla

Super Skoro dobrze się tam czujesz i praca jest fajna to pewnie sama ona działa też jak terapia..

No jasne. Na wyleczenie składa się wiele czynników. Oprócz tabletek i terapii sport (u mnie pływanie), ograniczenie używek, dobra dieta, praca właśnie jako impuls. Wszystko razem daje efekt.

[laisla]

Napisane przez mineralka bez gazu

No jasne. Na wyleczenie składa się wiele czynników. Oprócz tabletek i terapii sport (u mnie pływanie), ograniczenie używek, dobra dieta, praca właśnie jako impuls. Wszystko razem daje efekt.

No to aby tak dalej ładnie się wszystko układało

[Clemence]

Napisane przez madana

- wiesz, dla mnie nie bardzo widzę sens we wspólne mieszkanie, budowanie sobie razem życia, gdy masz takie aż problemy ze sobą- dojdź najpierw do ładu ze sobą, idź do lekarza- bo nie bardzo sens widzę, że spod opieki rodziców wchodzisz "pod opiekę" faceta.

Dokładnie.