On wdowiec

[Liamcourt]

Jakiś czast temu poznałam mężczyznę.. tzn znaliśmy się z widzenia ale mieliśmy okazję poznać się osobiście i dość dobrze. Coś tam pomiędzy nami drgnęło ale nie bardzo wiem jak się zachować... on od 9 miesięcy jest wdowcem. jak wy byście do tego podchodziły?

---------- Dopisano o 10:25 ---------- Poprzedni post napisano o 10:04 ----------

Jak wy byście się zachowywały?

[Gosiurek]

Normalnie, przeszkadza Ci że jest wdowcem?

[fuszeczka]

Napisane przez Gosiurek

Normalnie, przeszkadza Ci że jest wdowcem?

przecież od śmierci minęło dopiero kilka miesięcy, ja bym się bała angażować. Może on coś czuje a może po prostu szuka ukojenia po stracie żony? to nie zerwanie tylko śmierć drugiej osoby

[Gosiurek]

Ale Autorka pisze że drgnęło, a to jak dla mnie daleka droga do angażu

[Frezja__]

Dopiero albo aż 9 miesięcy. Nie wiadomo ile czasu byli razem, jakie relacje były między nimi, jak on podchodzi do tego. Mnie by chyba sam fakt, że jest wdowcem nie przeszkadzał, a Tobie autorko?

[fuszeczka]

Ja bym zachowała dystans i nie naciskała.. on przeżył traumę więc trzeba być cierpliwym

[skazana_na_bluesa]

dopóki on nie przepracuje straty, nie warto się angażować w nic poważniejszego. no chyba, że chce się robić za zapchajdziurę.

[I am Rock]

Napisane przez Gosiurek

Ale Autorka pisze że drgnęło, a to jak dla mnie daleka droga do angażu

Przecież od czegoś trzeba zacząć.
Wdowiec też człowiek i może potrzebować oderwać się od wyrazów współczucia, anemicznych uśmiechów znajomych, albo wspominków typu - znałam żonę, taka młoda /tu westchnienie/...
Zacząć coś tam na stopie przyjacielskiej i czekać w co się rozwinie.

[Gosiurek]

Stąd też moja odpowiedź. Najlepiej zachowywać się normalnie=naturalnie, bez zbędnych pytań, ciągłego okazywania współczucia czy innych tego typu rzeczy

[kalincia]

Moja mama poznała faceta w klubie seniorów 9 miesięcy po śmierci mojego taty. Pomalutku, powolutku widzę wreszcie, że jest w humorze, spotyka się, rozmawia z nim przez telefon...on nie naciska, ja - przekonuję samą siebie, ze to dobrze.
Autorko, 9 miesięcy to i mało, bo wspomnienia wciąż żywe i dużo, bo już człowiek zaczyna myśleć, że jednak może będzie żyć, bez tej drugiej osoby.
Powolutku i nic na siłę. Po prostu spotykajcie się, rozmawiajcie, zabawcie gdzieś.Z czasem sytuacja sama się wyjaśni i unormuje. Jak u mojej mamy.