Problemy z jedzeniem, czy to bulimia?

[amelijaa]

Jako dziecko byłam szczupła, a nawet bardzo szczupła, wysportowana, ogółem cieszyłam się z życia. Przełom nastąpił w gimnazjum, do którego poszłam sama, nie znałam nikogo. Miałam kłopoty ze znalezieniem znajomych. Dodatkowo zaczęłam marzyć, uwaga tu następuje najgłupszy pomysł jaki miałam i z chęcią wykreśliłabym go z mojego zycia, o zostaniu modelka. I wtedy zaczęły sie problemy z jedzeniem - zaczęłam je ograniczać jak się da, wiecznie kłóciłam sie z rodzicami o jedzenie. Pozniej pozwolili mi jeździć na jakies durne castingi, które i tak kończyły sie niepowodzeniem. Brak znajomych i odmowa za odmowa z agencji modelingowych bardzo mnie przytłoczyły. Stałam sie jeszcze bardziej zamknięta w sobie, mało jadłam, czasem wymiotowałam. Mimo niepowodzeń nie podawałam sie i nadal wysyłałam zgłoszenia. W pierwszej klasie liceum zostałam przyjęta do jednej z agencji na okres próbny, byłam zdeterminowana - głodówki, drastyczne diety, co zaskutkowało w 47kg/172cm. Po kilku miesiącach zostałam wyrzucona z tejże agencji i wtedy zaczął sie dramat. Zaczęłam jeść codziennie słodycze, w olbrzymich ilościach. Utylam do 55kg. Dodatkowo zmieniłam miejsce zamieszkania - wyprowadzka na wies poza miasto. Straciłam wszystko na czym mi wtedy zależało. Bardzo to przeżyłam, pod koniec pierwszej liceum leżałam całe dnie bez celu, płakałam, przestałam sie uczyc. Nie wiem dokładnie jak to sie stało, ale jakos sie z tym uporalam. Byc moze dlatego ze znalazłam sobie nowy cel, ktory tez był niemożliwy do zrealizowania, ale to nieistotne. W 2 liceum na zmianę byłam na ścisłej diecie na zmianę sie obżerałam. Nie umiałam zapanować nad sobą tak jak kiedyś. Tak juz zostało do teraz, w miedzy czasie przytyłam jeszcze 3kg. Wazę 58kg. Tak bardzo nienawidzę mojego ciała, samej siebie chyba tez, za te wszystkie niepowodzenia i porażki. Dwa miesiące temu postanowiłam definitywnie schudnac do moich wymarzonych 52kg i faktycznie zaczęłam trzymać diety, ale zjadam tez emocje. Tym razem nie chciałam juz tyć, a ze wymioty nie sa mi obce postanowiłam zwymiotować - tylko raz. A pozniej był kolejny, obecnie wymiotuje jakos 2 razy w tygodniu. Nie chce tego, ale nie wiem co robic. Nie umiem juz nie jeść. Jestem uzależniona od węglowodanów. Nie schudłam nic. Nadal wazę 58kg.
Co robic?

[cava]

Napisane przez amelijaa

Jako dziecko byłam szczupła, a nawet bardzo szczupła, wysportowana, ogółem cieszyłam się z życia. Przełom nastąpił w gimnazjum, do którego poszłam sama, nie znałam nikogo. Miałam kłopoty ze znalezieniem znajomych. Dodatkowo zaczęłam marzyć, uwaga tu następuje najgłupszy pomysł jaki miałam i z chęcią wykreśliłabym go z mojego zycia, o zostaniu modelka. I wtedy zaczęły sie problemy z jedzeniem - zaczęłam je ograniczać jak się da, wiecznie kłóciłam sie z rodzicami o jedzenie. Pozniej pozwolili mi jeździć na jakies durne castingi, które i tak kończyły sie niepowodzeniem. Brak znajomych i odmowa za odmowa z agencji modelingowych bardzo mnie przytłoczyły. Stałam sie jeszcze bardziej zamknięta w sobie, mało jadłam, czasem wymiotowałam. Mimo niepowodzeń nie podawałam sie i nadal wysyłałam zgłoszenia. W pierwszej klasie liceum zostałam przyjęta do jednej z agencji na okres próbny, byłam zdeterminowana - głodówki, drastyczne diety, co zaskutkowało w 47kg/172cm. Po kilku miesiącach zostałam wyrzucona z tejże agencji i wtedy zaczął sie dramat. Zaczęłam jeść codziennie słodycze, w olbrzymich ilościach. Utylam do 55kg. Dodatkowo zmieniłam miejsce zamieszkania - wyprowadzka na wies poza miasto. Straciłam wszystko na czym mi wtedy zależało. Bardzo to przeżyłam, pod koniec pierwszej liceum leżałam całe dnie bez celu, płakałam, przestałam sie uczyc. Nie wiem dokładnie jak to sie stało, ale jakos sie z tym uporalam. Byc moze dlatego ze znalazłam sobie nowy cel, ktory tez był niemożliwy do zrealizowania, ale to nieistotne. W 2 liceum na zmianę byłam na ścisłej diecie na zmianę sie obżerałam. Nie umiałam zapanować nad sobą tak jak kiedyś. Tak juz zostało do teraz, w miedzy czasie przytyłam jeszcze 3kg. Wazę 58kg. Tak bardzo nienawidzę mojego ciała, samej siebie chyba tez, za te wszystkie niepowodzenia i porażki. Dwa miesiące temu postanowiłam definitywnie schudnac do moich wymarzonych 52kg i faktycznie zaczęłam trzymać diety, ale zjadam tez emocje. Tym razem nie chciałam juz tyć, a ze wymioty nie sa mi obce postanowiłam zwymiotować - tylko raz. A pozniej był kolejny, obecnie wymiotuje jakos 2 razy w tygodniu. Nie chce tego, ale nie wiem co robic. Nie umiem juz nie jeść. Jestem uzależniona od węglowodanów. Nie schudłam nic. Nadal wazę 58kg.
Co robic?

W skrócie:
- ukłądac w głowie bo masz w niej źle.
Waga 58 kg dla osoby 172 wzrostu, to jest bardzo niska, ale wciaz parwidłowa waga bardzo szczupłej kobiety! To jest na granicy niedowagi ale jeszcze OK
Jeśli ciało wygląda niezadowalająco to są tego tylko 2 przyczyny w takim wypadku:
1. źle w głowie i to głowa jest problemem nie ciało i jego waga/wzrost
2. brak sportu.

Waga 52 kilo do któej dązysz, to już niedowaga.

Wiesz co Cid a to schudniecie 3 kilo?
NIC.
Własnie tyle: NIC, ZERO, NUL.

Odczep sie od swojego ciała i katowania go dietami, z nim jest wszytko OK to z głową masz problem.
x kilo mniej jedynie go zrujnują, ale nie załatwią żadnego z Twoich problemów, ani faktycznych ani urojonych.
NIC się nei zmieni pos chudnieciu, bo nie waga jest Twoim problemem.

Weź sie za zycie, a nie wiecznie siedzisz w ditach- to jest Twój problem zastępczy.
Sama zobacz, ciagle dietujesz a problemy jak były tak są.
Zgadnij dlaczego?
Bo nie waga /ciało/dieta są ich przyczyną wiec przestań sie na tym skupiać i tracić na to energię- skup się na faktycznych problemach jakie masz.