Nie lubię wracać do domu

[Frania361]

Hej! Zacznę banalnie - specjalnie zakładam nowe konto, co by pozostać choć trochę anonimowa

Od pewnego czasu mam coś takiego, że nie lubię wracać do domu.Nie ważne, czy po pracy, czy po uczelni czy z zakupów, ale nie lubię.Mieszkam z mamą i bratem, obecnie nie mam chłopaka, studiuje.Uwielbiam spędzać czas poza domem - czy to z przyjaciółką na zakupach, czy w barze na piwie, na imprezie, czy gdzieś na jakimś wyjeździe, czy nawet na uczelni.Nie lubię jak bliscy po moim powrocie pytają się jak było, jak minął mi dzień. Odpowiadam im wtedy zdawkowo.Na przykład po kilkudniowych wyjazdach, czy nawet jak nie ma mnie jedną noc w domu to czuje, że muszę się od nowa "zaaklimatyzować" u siebie.Żyję wtedy wspomnieniami tego co poprzednio było.W domu denerwuje mnie to, gdy np coś leży nie na swoim miejscu, gdy jest bałagan. Mam wrażenie, że zarówno brat jak i mama mają do pretensje, że chce spędzać czas poza domem, że chce korzystać z życia, spotykać się z ludźmi, bawić się, imprezować.Zdecydowanie wole rozmawiać z nimi przez telefon, niż osobiście. Za chwilę zaczynam uczelnię, ale będę miała tylko 3 dni zajęć i zastanawiam się co zrobię z resztą wolnych dni. Gdy jestem sama w domu, nie mam takiego "problemu". Nie wiem skąd taka niechęć do swojego własnego domu się u mnie wzięła, ale jest mi z tym ciężko bo czuję, że się oddalam od bliskich. Czuje się samotna, nie ukrywam iż chciałabym mieć drugą połówkę.Coraz częściej myślę, że fajnie byłoby mieszkać sama, albo z kimś poza rodziny ale nie mogę sobie na to obecnie pozwolić.Sama nie wiem dlaczego wylewam to na forum, może ktoś z Was miał kiedyś podobnie ?

[mulan88]

Też tak miałam chodząc do liceum. Mieszkałam z mamą i chociaż mamy bardzo dobre relacje miałam juz dosyc mieszkania z nia, na studia wyprowadziłam sie do innego miasta, przyjeżdżam w odwiedziny raz na 2 tygodnie. Rozłąka dobrze nam zrobiła, ja jestem szczęśliwa bo nikt mi nie "suszy" głowy o wszystko a mama ma święty spokoj

Dlaczego w Twoim przypadku wyprowadzka nie wchodzi w grę? Moim zdaniem to jedyne co może rozwiązać Twoj problem- wyprowadzka i znalezienie pracy. Fajnie jest sie usamodzielnić


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[night prowler]

Znajdź sobie jakąś pracę, będziesz miała dobrą wymówkę do niebywania w domu i większą niezależność .

Wydaje mi się, że nawet w dobrych relacjach może pojawić się moment, w którym rodzic uwiesza się dziecka i próbuje je trochę na siłę mocniej przywiązać do gniazda. Myślę, że mama może właśnie to robić, czuje, że się wymykasz do świata i panikuje, bo wie, że zaczynasz odchodzić.

[201611090905]

Napisane przez mulan88

Też tak miałam chodząc do liceum. Mieszkałam z mamą i chociaż mamy bardzo dobre relacje miałam juz dosyc mieszkania z nia, na studia wyprowadziłam sie do innego miasta, przyjeżdżam w odwiedziny raz na 2 tygodnie. Rozłąka dobrze nam zrobiła, ja jestem szczęśliwa bo nikt mi nie "suszy" głowy o wszystko a mama ma święty spokoj

Dlaczego w Twoim przypadku wyprowadzka nie wchodzi w grę? Moim zdaniem to jedyne co może rozwiązać Twoj problem- wyprowadzka i znalezienie pracy. Fajnie jest sie usamodzielnić


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

Dokładnie tak samo jest u mnie Czasami przychodzi czas, że ta wyprowadzka jest potrzebna, to odświeża relacje

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

Po prostu już dorastasz do życia poza domem rodzinnym. To naturalny etap.

[Frania361]

Dziękuje Wam za odpowiedzi W wakacje pracowałam, niestety za marne pieniądze więc nie za dużo mi ich zostało. Będę szukać pracy na te kilka dni w tygodniu.Studiuje dziennie, teraz będę bronić licencjat ale jak to się mówi - zepnę poślady i postaram dać sobie radę Na chwilę obecną obawiam się, że jak znajdę sobie kogoś to już całkowicie się od nich oddale.

[night prowler]

Może i tak być, że się oddalisz. Widocznie więzy między Wami nie są tak mocne, jak by mama chciała, albo zwyczajnie masz dużą potrzebę niezależności i to taka faza, która Ci jest potrzebna, żeby dorosnąć .

[natalia_t]

Nic dziwnego, nadchodzi taki moment, że dziecko wyfruwa z gniazda i co zrobisz. Albo próbuj się usamodzielnić i się wyprowadzić, albo trwaj w tym i tyle. Z tym, że konfliktów będzie coraz więcej, wszyscy będą się męczyć coraz bardziej, dopóki nie nadejdzie moment, w którym w końcu się wyprowadzisz.

[2cfaa0a5c37026ea4ab814c74c2acc8bc9bbc2c1]

Ja mam dokładnie tak samo jak Ty i od kiedy nie przyjeżdżam do domu, czuję się jak ryba w wodzie. Mam silne poczucie niezależności i w domu czułam się ograniczana.

[Minna]

Napisane przez Frania361

Dziękuje Wam za odpowiedzi W wakacje pracowałam, niestety za marne pieniądze więc nie za dużo mi ich zostało. Będę szukać pracy na te kilka dni w tygodniu.Studiuje dziennie, teraz będę bronić licencjat ale jak to się mówi - zepnę poślady i postaram dać sobie radę Na chwilę obecną obawiam się, że jak znajdę sobie kogoś to już całkowicie się od nich oddale.

Oddalisz się albo nie możesz wtedy dopiero docenić rodzinę.
Jesteś na etapie, w którym jedynie wyprowadzka i usamodzielnienie wchodzi w grę.

[inmemoriaa]

Też tak miałam w czasach licealnych. Teraz,mieszkając sama tęsknie za pytaniami "jak było?" itd, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia

[Frania361]

Napisane przez night prowler

Może i tak być, że się oddalisz. Widocznie więzy między Wami nie są tak mocne, jak by mama chciała, albo zwyczajnie masz dużą potrzebę niezależności i to taka faza, która Ci jest potrzebna, żeby dorosnąć .

Z mamą relacje mam bardzo dobre, z bratem już ciut gorsze
[1=2cfaa0a5c37026ea4ab814c 74c2acc8bc9bbc2c1;6587817 1]Ja mam dokładnie tak samo jak Ty i od kiedy nie przyjeżdżam do domu, czuję się jak ryba w wodzie. Mam silne poczucie niezależności i w domu czułam się ograniczana.[/QUOTE]
Zazdroszczę

Napisane przez Minna

Oddalisz się albo nie możesz wtedy dopiero docenić rodzinę.
Jesteś na etapie, w którym jedynie wyprowadzka i usamodzielnienie wchodzi w grę.

Doceniam ich, są moją rodziną - kocham ich, ale czuję że powoli nastaje czas by wyfrunąć z gniazda.

[natalia_t]

To, że będziesz spędzać z nimi mniej czasu albo się wyprowadzisz, to nie znaczy, że się od nich oddalisz. Może być wręcz odwrotnie, że dzięki temu wszyscy zaczną bardziej doceniać czas spędzony razem, zamiast sprzeczać się o rolkę po papierze toaletowym.

[Frania361]

Będę robić wszystko co w mojej mocy, aby wyrwać się z domu.Zaczynam mieć dość takiego życia i za bardzo nie będę się przejmować tym co sobie oni o tym będą myśleć i co będą gadać.To jest moje życie, nikt go za mnie nie przeżyje, a ja nie chce być ograniczana i się męczyć.

[201712071518]

Ja mieszkam sama a i tak nie lubie wracac i przebywac w domu.
Tzn nie traktuje mieszkania jako czegos osobistego - ot miejsce gdzie mozna sie wyspac i umyc.
Przeprowadzilam sie 2 lata temu a niektore rzeczy nadal mam w pudlach.
Nie kreci mnie aranzacja wnetrz i inne tego typu sprawy. To moje trzecie mieszkanie i zawsze bylo tak samo, wiec to nie jest kwestia miejsca.
Ma to jednak swoje plusy - bo wszedzie czuje sie jednakowo "neutralnie": we wlasnym domu, w wypasionym hotelu, w ciasnej kajucie czy spartanskim pokoju w arabskim mieszkaniu.

[December12]

Zgadzam się z przedmówczyniami. Dla niektórych przychodzi taki moment kiedy chcą już się wyprowadzić i żyć samodzielnie. Chociaż znam też osoby, które nie wyobrażają sobie wyprowadzki mimo 20 kilku lat na karku. Niekoniecznie wyprowadzka sprawi, że się od siebie oddalicie, to może nawet umocnić waszą relację.

[Frania361]

Napisane przez stupid-girl

Ja mieszkam sama a i tak nie lubie wracac i przebywac w domu.
Tzn nie traktuje mieszkania jako czegos osobistego - ot miejsce gdzie mozna sie wyspac i umyc.
Przeprowadzilam sie 2 lata temu a niektore rzeczy nadal mam w pudlach.
Nie kreci mnie aranzacja wnetrz i inne tego typu sprawy. To moje trzecie mieszkanie i zawsze bylo tak samo, wiec to nie jest kwestia miejsca.
Ma to jednak swoje plusy - bo wszedzie czuje sie jednakowo "neutralnie": we wlasnym domu, w wypasionym hotelu, w ciasnej kajucie czy spartanskim pokoju w arabskim mieszkaniu.

Ja super się czuję poza domem - w domu mnie praktycznie wszystko irytuje.