zespół lęku napadowego

[myczka]

Drogie Wizażanki-proszę o wypowiedzi dla których tytuł mojego wątku nie jest obcy... Mam za sobą ponad rok leczenia farmakologicznego -miało pomóc...Po dwoch miesiącach odstawienia leków(decyzja lekarza) -stwierdzam, że wszystko jest-jak było. Jestem zdesperowana, mam zaczynać od nowa to leczenie?? To chyba bez sensu... Męczę się sama ze sobą, nie umiem o tym rozmawiać z bliskimi mi osobami. Dlaczego? Wydaje mi się, że uznają mnie za jakąś debilke. Bo co mam im powiedzieć, żeby mi towarzyszyli tu i tam bo mam napady paniki... Boję się o siebie, ostatnio dostałam ataku w autobusie-jak zaczęłam oddalać się z każdym kilometrem-nagle atak,że nie mogę dalej jechać, albo wyskakuję albo zatrzymam autobus-czuję,że zaczyna mi brakować powietrza, że jest mi niedobrze-serce wali jak oszalałe..Szybko za telefon i dzwonię do męża, ściemniam dyskusję-zadaje głupie pytania co w domu?(przecież przed chwilą z domu wyszłam) słysząc jego głos dochodzę do siebie, uspokajam się-i zaczyna być wszystko ok. Do następnego razu..... Czy któraś z Was spotkała się z takim problemem? Proszę o wypowiedzi, szczególnie interesuje mnie to czy da się to wyleczyć w taki sposób bym funkcjonowała jak normalny człowiek?

[cholernarejestracja]

Jeżeli brałaś tylko leki, to to było tylko zagłuszanie objawów. A ty musisz leczyć powody takich ataków, nie objawy.

Znajdź dobrego psychologa/psychoterapeutę/psychiatrę. Zacznij porządną terapię, WSPOMAGANĄ lekami, i masz szansę na, jak to ty nazywasz, normalne funkcjonowanie Trzymam kciuki. Wszystko będzie dobrze.

[wezyrka]

Sama nie mam takiego problemu, ale wiem, że można nauczyć się "zwyczajnie" żyć, stopniowo podejmując coraz większe kroki. Jak duże i kiedy decydować się na "coś więcej" powinnaś decydować Ty sama, a na początku najlepiej z pomocą dobrze znającego temat terapeuty. Niektórzy radzą sobie w ten sposób, że np. w określonym czasie jeżdżą samodzielnie autobusem 10 min., za jakiś czas już 15 min. i tak coraz dłużej. Najpierw jeżdżą z kimś, potem rozmowa przez telefon z bliską osobą w czasie podróży, potem rozmowa przez tel. tylko wtedy, kiedy poczują strach i w końcu są na etapie zupełnie samodzielnych podróży. Z tego co piszesz nieźle sobie radzisz, bo potrafisz sama jechać do pracy i nie ma bezwzględnej konieczności, żeby ktoś z Tobą podróżował.

[Lexie]

Jeśli nie chodziłaś na terapię to powinnaś zacząć. To żadne zaskoczenie, że po odstawieniu leków objawy wróciły bo leki nie zadziałają na przyczyny, tylko wygłuszą objawy. Polecam poszukać sobie dobrego terapeuty i zacząć terapię.

[Moniano22]

Droga Myczko doskonale Cie rozumiem. Ja co prawda nie podjelam leczenia farmakologicznego i na szczescie (odpukac) moje leki minely, choc meczylam sie z tym kilka miesiecy i nieraz bylam na skraju zalamania. Doskonale znam uczucie paniki ktora towarzyszyla mi za kazdym wyjsciem z domu, a nawet uniemozliwiala to calkowicie....Tak samo jak poprzedniczki radze wybrac sie do psychologa. Mysle ze dobry specjalista w tej dziedzinie potrafi zdzialac cuda. Zycze powodzenia i duzo sily na walke z tym paskudztwem

[Ermengarda]

Witam
Ja też borykałam się z takim problemem i właściwie to dalej sie borykam, choć zdarza mi sie tu już bardzo rzadko. Nie jestem psychiatrą, ale z tego co wiem przyczyną takich stanów są zaburzenia biochemiczne w mózgu, a leki działają na zasadzie przywracania tej biochemicznej rownowagi. Może po prostu lekarz podjął błędną decyzje i za wcześnie nakazał odstawić ?

[czapeczkaelfa]

Leki należy przyjmować przez pół roku po ustąpieniu objawów. Brałaś je tyle czasu?
A może miałaś źle dobrane lekarstwo?
Zgłoś się do swojego lekarza, powiedz, że znowu źle się czujesz i albo zacznij jeszcze raz terapię lekami i bierz je trochę dłużej (rok to naprawde krótko!), albo zacznij psychoterapię. Myślę, że Twój lekarz na pewno może polecić Ci jakiegoś psychoterapeutę.
Trzymaj się! Nie jesteś sama z tym problemem!

[myczka]

Na początek-dziękuje wszystkim za zainteresowanie tematem. Moja pierwsza wizyta u lekarza psychiatry(na którą jakoś się zdobyłam..) wyglądała w ten sposób, że łącznie z lekarstwami miałam raz w tygodniu odwiedzać psychologa. Pierwsze spotkanie -ok, trzeba się poznać- rozumiem..ale po piątym spotkaniu stwierdziłam, że to jest bez sensu te spotkania sprawiały, że z gabinetu pani psycholog wychodziłam w złym nastroju. Po pierwsze-pani zwracała się do mnie cały czas tonem takim jak to kobiety niektóre zwracają się do małych dzieci swoich koleżanek a ti ti i przy tym ton głosu taki, że nie ma się powagi sprawy.. Po drugie-w kółko wałkowała te same pytania, jak na pierwszym spotkaniu zapytała o poszczególne relacje każdego z rodziny-tak pózniej na trzecim i piątym spotkaniu to samo pytanie-czułam się jak na komisariacie-tak jakby ktoś sprawdzałczy moje zeznania będą takie same. Nie wiem, może to o to chodzi? Zrezygnowałam ze spotkań-bo czułam,że nic dobrego mi to nie daje. To był psycholog, nie wiem czy była by różnica gdyby to był psycoterapeuta-ale to chyba to samo...nie wiem
Po lekach odczułam takie plusy, że szybko mi się zasypiało-nie ma mowy o bezzsenności, podczas brania lekarstw obserwowałam siebie, fakt,że kiedy zostawałam sama w domu ogarniał mnie lęk tyle że nie trzęsłam się już nie dostawałam ataku łomotania serca czy biegunki ale podświadomie miałam w sobie strach,

[Moniano22]

Poprostu trafilas na "zlego" psychologa. Wiadomo rozni sa ludzie. Ale moze nie warto sie zrazac i sprobowac u kogos innego? Z lekarzami to tak samo jak z lekami, czasami wiele trzeba wyprobowac zeby trafic na to czego szukamy

[czapeczkaelfa]

A jakie brałaś leki?

Może warto spróbować z innym psychologiem. Tak jak w każdym zawodzie oni są lepsi i gorsi. Trzeba trafić na kogoś kto Ci podpasuje Próbuj i się nie poddawaj!

[myczka]

citalec przez rok, wiem, że dla niektórych wystarczy pół roku leczenia, z resztą na początku lekarz mi dawał nadzieję, że pół roku pobiorę i powinno być ok-dla pewności przedłużyliśmy leczenie do roku czasu. Moja ostatnia tabletka była w czerwcu a dziś mogę z całą pewnością stwierdzić iż objawy choroby nawróciły,